ตอนที่ 113 อดีตนักบุญ

มุมของมาเรีย

เฮ้อ～ทำไมฉันจะต้องไปที่โบสถ์ด้วยนะ...

ทั้งที่คิดว่าเลิกเป็นนักบุญไปแล้วจะไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยอีกแท้ๆ

วันนี้ฉันควรจะได้ออกไปช้อปปิ้งให้สนุกสิ...

「มาเรีย ดูเหมือนเธอจะไม่พอใจนะ」

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ…」

「งั้นเหรอ แต่สีหน้าเหมือนจะไม่ได้บอกแบบนั้นนะ?」

「อันที่จริง...ถึงฉันจะถูกเรียกว่านักบุญ แต่ฉันก็ทำหน้าที่แค่ในสนามรบไม่ได้รู้เรื่องหลักคำสอนของศาสนจักรมากหรอกค่ะ...ส่วนเกี่ยวข้องอย่างลึกซึ้งก็ไม่มีด้วย…」

「แปลว่าศรัทธาในฐานะนักบุญไม่มีเลยสินะคะ?」

「ระดับความศรัทธาก็คงอยู่ประมาณไปนั่งภาวนาในหมู่บ้านหากมีโอกาสนั่นแหละค่ะ…」

「พลังของนักบุญน่ะมันขึ้นอยู่กับความศรัทธาของเธอนะ...ก็จริงว่าฉันที่พ่ายแพ้ให้กับจอมมารจะมาพูดก็กระไรอยู่...แต่หากเธอมีความเมตตาและศรัทธาในพระเจ้าทุกอย่างมันจะดีขึ้นตามนะ」

「แต่ว่า ท่านเซซิเลียคะ ฉันละทิ้งชื่อของนักบุญไปแล้วนะคะ」

「นี่เธอ...โง่หรือเปล่า? สมองแบบนี้จะไหวไหมเนี่ย....」

「ท่านเซซิเลียพูดแรงไปแล้วนะคะ! ทำไมต้องมาว่ากันแบบนี้ด้วย」

ทำไมเธอถึงต้องมาว่าฉันโดยไม่มีเหตุผลกัน

「ไม่รู้จริงหรือไง? ท่านเซเรสตอนนี้คือวีรบุรุษที่ได้รับการยอมรับจากทั้ง 3 ประเทศเลยนะ....เรื่องนั้นทำให้เธอที่เป็นข้ารับใช้ของเขาได้ถูกเหล่าผู้ศรัทธาเรียกว่าเป็นตัวแทนของเทพธิดา ดังนั้นเธอหนีศาสนจักรไม่พ้นหรอกนะ! ในฐานะข้ารับใช้เธอก็ควรจะอุทิศความจงรักภักดีให้กับท่านเซเรสสิ หากเธอไม่สนใจในเรื่องนี้เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะเป็นข้ารับใช้ของเขาหรอกนะ....เข้าใจหรือเปล่า?」

เริ่มจะเข้าใจที่โดนว่าแล้วสิ....

พอเธอพูดแบบนี้...มันก็จริง

「นั่นสินะคะ…」

「แล้วเธอคิดจะทำยังไงต่อล่ะ? ฉันเองก็เป็นอดีตนักบุญที่พ่ายแพ้ให้กับจอมมารและกลับมายังดินแดนของมนุษย์...ขอบอกเลยว่าเจออะไรมาเยอะกว่าเธออีก ทั้งถูกคนด่าว่าเป็นนักบุญขี้แพ้บ้าง โดนโยนหินใส่ระหว่างเดินไปมาในเมืองบ้าง จนทำให้คิดว่าตายไปคงดีเสียกว่า แต่สุดท้ายฉันก็บอกกับตัวเองว่าต้องพยายามต่อไป สุดท้ายศาสนจักรก็ให้การยอมรับฉัน....งั้นมาเรีย ขอถามเธอหน่อยสิ เธอจะยอมแพ้แค่นี้จริงเหรอ คือฉันก็ไม่ได้จะบังคับอะไรเธอหรอกนะ แต่เธอคิดว่าดีแล้วจริงเหรอที่จะใช้ชีวิตที่เหลือหยุดตรงแค่เป็นข้ารับใช้?」

ถึงฉันจะปฏิเสธมากแค่ไหน แต่สุดท้ายฉันก็คือนักบุญ

หากตัดเรื่องการรักษาออกไป ชีวิตฉันจะเหลืออะไรอีกกัน

แน่นอนอยู่แล้วว่าคงไม่เหลืออะไร....นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันต้องเดินเส้นทางนี้ต่ออย่างช่วยไม่ได้

ไม่งั้นฉันก็จะเป็นพวกตัวไร้ประโยชน์

เซเรสที่เป็นวีรบุรุษก็คงต้องการตัวฉันในฐานะฮีลเลอร์ด้วย เพื่อปกป้องพวกพ้องที่ได้รับบาดเจ็บ

「ฉันจะเข้าโบสถ์! ฉันจะพยายามให้เต็มที่เพื่อช่วยเซเรสกับพวกพ้อง เมื่อยามพวกเขาได้รับบาดเจ็บ!」

「ต้องแบบนี้สิ....แต่เนื่องจากฉันก็เป็นพวกพ้องของท่านเซเรส แถมยังมีชิซุโกะซังที่เป็นฮีลเลอร์อีกคนหนึ่งด้วย....ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะทำอะไรได้มากขนาดไหน แต่พยายามเข้าล่ะ」

「อึก...เข้าใจแล้ว」

「ไม่เป็นไรหรอกน่าสีหน้าของเธอตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วด้วย! เอาล่ะพวกเราเข้าไปกันเลยดีไหม?」

「ค่ะ!」

สุดท้ายมันก็เป็นทางเดียวสำหรับฉัน

ดังนั้น...ฉันต้องพยายาม!

◆◆◆

「โบสถ์หลังใหม่นี่วิเศษสุดๆไปเลย บรรยากาศช่างแตกต่างจากที่อื่น!」

สะอาดสะอ้านเหมือนบ้านหลังใหม่...แถมยังมีกลิ่นหอมด้วย

นอกจากนี้ก็ใหญ่กว่าที่คิดอีก

หากมองใกล้ๆก็จะเห็นว่ามันใหญ่เสียจนโบถส์ที่อื่นเทียบติดได้ยาก

「นั่นท่านเซซิเลีย กับมาเรียไม่ใช่เหรอ?」

「ป้ามาร์เบิ้ล」

「โถๆ ไม่ได้สิมาเรีย....ที่นี่เธอต้องเรียกฉันว่าซิสเตอร์มาร์เบิ้ลนะ....จนกว่าบาทหลวงจะถูกส่งมาตอนนี้ฉันก็เป็นคนดูแลที่แห่งนี้เองแหละ」

「งั้นเหรอคะ...」

「อื้อ สุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ!」

「นั่นสินะคะ」

เธอเรียกท่านเซซิเลียว่าท่านเซซิเลียและเรียกฉันว่ามาเรียเฉยๆ...ถึงจะเป็นอดีตนักบุญเหมือนกัน แต่คนละระดับเลยสินะ

「ว่าแต่ซิสเตอร์มาร์เบิ้ล คทาเงินนั่นได้มาหรือยัง?」

「ค่ะ เชิญทางนี้เลย…」

มันเป็นคทาที่สวยงามมากเลยทีเดียว.....ฉันไม่เคยเห็นอะไรที่สวยแบบนี้นอกเสียจากอาวุธศักดิ์สิทธิ์มาก่อน

「มาเรียนี่เป็นคทาที่ดีที่สุดสำหรับคนที่ไม่ใช่นักบุญจะสามารถใช้ได้....ถึงจะไม่เท่ากับของฉันหรือชิซุโกะซังก็เถอะ แต่ฉันจะเป็นคนสอนเธอเองอันที่จริงฉันก็ไม่คิดจะมอบให้เธอหรอกนะหากเธอปฏิเสธศาสนจักร ความจริงแอบตั้งใจจะเอาให้เธอหลังกลายเป็นหัวหน้าศูนย์เยียวยาด้วย แต่โอกาสนั้นคงไม่มีอีกแล้วก็เลยเลือกจะมาให้ตอนนี้แทน...ที่เหลือฉันก็จะเป็นคนสอนเรื่องที่เธอต้องรู้เอง....สิ่งที่เธอต้องทำก็มีเพียงแค่พยายามให้หนัก」

「ขอบพระคุณมากค่ะ...ฉันจะพยายาม」

「ไม่ต้องห่วง! ฉันกับชิซุโกะซังจะสอนเธอเอง! พวกเราจะทำให้เธอกลายเป็นสุดยอดฮิลเลอร์ที่ถูกจารึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์....หากเธอไม่ตายไปซะก่อนนะ…」

「ค่ะ...ขอฝากตัวด้วย」

บางที...ฉันอาจจะเลือกเดินผิดเส้นทางไปก็ได้