ตอนที่ 112 อานเซอร์

มุมของลิดา

「ว่าไงลิดา...ไม่เจอกันนานเลยนะ」

「ค่ะ ว่าแต่ทำไมลุงโจเซฟถึงมาเปิดร้านขายอาวุธได้ล่ะ? ถึงมันจะดูเหมาะก็เถอะ…」

สภาพของลุงโจเซฟตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับนักผจญภัยหรือทหารรับจ้างเลย ทั้งหัวที่โล้นและกล้ามเป็นมัดๆตามร่างกาย ก่อนหน้านี้เขาเป็นแค่ชาวนาแท้ๆ

「ฮ่าๆ ก็ที่นี่มันบ้านเกิดของวีรบุรุษเชียวนะ! ถ้าไม่มีร้านขายอาวุธเสียหน่อยก็ดูไม่ดีเอาได้ ดูสิฉันรวบมาทั้งของที่หาไม่ได้ในเมืองหลวงแล้วก็วัตถุโบราณเยอะแยะเลย! มาลองดูหน่อยไหมล่ะ」

「หื้ม～มีของแปลกๆเยอะเหมือนกันนะ」

「ก็อย่างที่เขาพูดแหละค่ะท่านเฟรね」

「ตรงนั้นเหมือนจะเป็นของหายากนะ ไปดูหน่อยละกัน」

ท่านเฟรกำลังเดินดูทุกซอกทุกมุมของร้าน

แม้จะเป็นชนบทเช่นนี้แต่ของภายในร้านก็เอยะจริงๆ

แต่มันจำเป็นต้องเยอะเบอร์นี้เลยเหรอ?

「หือ ฉันไม่เคยเห็นชุดเกราะแบบนี้มาก่อนเลย...สวยจัง...」

「ลิดา สิ่งนั้นคือชุดเกราะเบาที่ผลิตโดยสตาฟิลน่ะ ก็สวยจริงๆนั่นแหละ」

「บางขนาดนี้มันจะทนแรงไหวเหรอ?」

「ก็ต้องไม่อยู่แล้ว....เพราะงั้นโรงงานผลิตมันก็เลยปิดกิจการไปแล้วน่ะสิ ทางฉันได้มาก็เพราะอีกฝ่ายเอามาเทขายตอนท้ายพอดี」

「ทำไปเพื่ออะไรเนี่ย」

「ของแบบนี้มันก็ต้องใส่ไปอวดหญิงอยู่แล้วสิ ใครเค้าจะเอาไปสู้กัน!」

ถามจริง

「ส่วนดาบเวทนี้ ทำไมถึงได้เอนชานเวทน้ำไว้ที่ตัวดาบล่ะ?」

「อันนั้นของดีเลยนะ พวกเด็กๆชอบซื้อไปกันน่ะ ไว้เป็นดาบพ่นน้ำ」

「แล้วพวกนั้นซื้อไปเพื่อ?」

「ก็เจ๋งออก นึกภาพถ้าสู้ไปแล้วมีสายน้ำแกว่งเป็นคลื่นไปมาตอนสู้สิ สาวๆติดตรึมขอบอก」

ลุงโจเซฟกอดอดแล้วทำหน้าบูดบึ้งไม่พอใจที่ฉันเข้าไม่ถึงสิ่งนี้....แต่ขอร้องเลยเถอะ

「หากไม่เท่ไม่เจ๋งมันจะขายไม่ออกเลยเหรอ?」

「เดี๋ยวนี้พวกเราสงบศึกกับพวกปีศาจแล้วนะ ดังนั้นจะหาของดีๆแข็งแกร็งๆไปทำไมอีกล่ะ」

「มันก็จริงอยู่ แต่ว่า…」

ถึงมันจะเป็นเรื่องดีแต่ก็แอบรู้สึกเหงานิดหน่อย

「ถึงจะไม่มีดาบศักดิ์สิทธิ์ขายแล้ว แต่ของน่าสนใจอื่นๆก็มีนะค่อยๆดูไปละกัน」

「จะลองดูก็แล้วกันค่ะ」

◆◆◆

「ทำเฟรกำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ? เห็นเอาแต่มองข้างในถังนั่น」

「ดูดาบราคาถูกพวกนี้สิ บางทีเราอาจจะค้นพบอะไรบางอย่างที่คาดไม่ถึงก็ได้นะ อย่างพวกดาบพูดได้」

แต่ไอ้ถังที่ว่าในร้านแห่งนี้มีเป็น 10 กว่าถังเลยนะ

「อาวุธในถังนั่นราคา 5 เหรียญเงิน เนื่องจากเป็นของที่ใกล้เคียงกับขยะดังนั้นไม่มีใบรับประกันให้....แต่ถ้าหาของดีๆได้ก็คือว่าคุ้ม」

นี่เธอพูดเองว่าเป็นขยะนะ

「ส่วนใหญ่ที่ดูก็เหมือนจะมีแต่พวกดาบบิ่นไม่ก็ขึ้นสนิมไปแล้วนะคะ」

「ก็แบบนั้นแหละ...ถึงอดีตมันจะเคยเป็นดาบที่ดี แต่ส่วนมากสภาพไม่น่าจะรอดแล้ว」

「ก็ขยะนี่คะ」

「แต่มันก็ทำให้ฉันมีความสุขนะที่ได้มาเจอของพวกนี้ในหมู่บ้านอันห่างไกล」

「ชวนให้นึกว่าท่านเฟรไม่ใช่เจ้าหญิงเลยนะคะ」

「คนอื่นก็พูดแบบนั้นกับฉันเหมือนกัน」

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทางฉันเองก็มักจะถูกบอกว่าทำตัวไม่สมกับเป็นนักบุญดาบเหมือนกัน」

「หื้ม...งั้นลิดา เธอเองก็ควรมาหาดาบในถังพวกนี้ด้วยกันสิ」

「ไม่ไหวหรอกคะ ทางนี้ก็ไม่คิดจะสู้อะไรแล้วด้วย」

「งั้นเหรอ....น่าเสียดายนะทั้งที่เธอกับฉันก็เป็นอดีตนักบุญดาบเหมือนกัน บางทีหากเป็นเธออาจจะก้าวข้ามฉันไปก็ได้」

「ไม่ไหวค่ะ ใจสู้มันหายไปหมดแล้ว」

「จะดีเหรอ? ถึงตอนนี้จะไม่เป็นไร...แต่บางทีสักวันหนึ่งเธออาจจะเสียใจก็ได้นะ อยากเช่นหากครอบครัวหรือคนที่เธอรักกำลังตกอยู่ในอันตราย...เธออาจจะมานึกเสียใจว่าทั้งที่ตัวเองได้รับพลังมาจากเทพธิดา ก็ควรจะฝึกฝนให้มากกว่านี้แท้ๆ」

「แปลว่าจนถึงตอนนี้ท่านก็ยังฝึกฝนอยู่เสมอเลยเหรอคะ?」

「อื้อ ถึงจะไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ก็เถอะที่จะพูดออกมา เพราะฉันเองก็เป็นนักบุญดาบที่ล้มเหลวในการต่อสู้กับจอมมาร ดังนั้นฉันก็คงจะไปว่าอะไรเธอไม่ได้หรอก แต่ฉันมั่นใจว่าหากเป็นเธอที่มีแววยิ่งกว่านักบุญดาบในอดีตคนไหนๆ เธออาจจะก้าวข้ามทุกคนไปได้แน่ในฐานะนักบุญดาบ」

「ฉันสามารถทำมันได้จริงๆเหรอคะ?」

「แน่นอนสิ! ฉันรับประกันเลย!」

『ดาบของเจ้าอยู่ตรงนี้แล้ว!』

「เอ๋ เหมือนฉันจะได้ยินเสียงอะไรสักอย่างนะคะ」

「ลิดา...บางทีเธออาจจะคิดไปเองก็ได้....เธออาจจะเอาเรื่องที่ฉันพูดไปคิดเป็นตุเป็นตะหรือเปล่า?」

「ไม่ค่ะ ฉันว่าฉันได้ยินจริงๆ...ถังตรงนั้น....นี่มัน...น่าทึ่งจริงๆ」

ฉันได้หยิบดาบที่สวยงามเสียจนคิดว่าเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากถัง

「นี่ลุงโจเซฟ เหมือนจะมีดาบเล่มใหญ่อยู่ในถังขยะพวกนี้ด้วยนะ....」

「ลองดึงมันออกมาจากฝักดูสิ เดี๋ยวก็รู้ว่าทำไมมันไปอยู่ตรงนั้น」

ว่าแล้วฉันก็ดึงดาบออกจากฝัก

ใบมีดสีขาวอมฟ้ากำลังส่องแสงออกมาชวนให้หลงไหล

「ออกมาแล้วสิ…」

「ไม่จริงน่า...น่าแปลกแฮะ...ทั้งที่ไม่เคยมีใครดึงออกเลยแท้ๆ...เอ่อรบกวนช่วยเอาเก็บเข้าฝักเหมือนเดิมได้ไหม?」

「ก็ได้」

ฉันเอามันกลับเข้าฝักแล้วมอบให้ลุงโจเซฟ

「ดึงไม่ออกแฮะ...หรือมันจะมีกลไกอะไรบางอย่าง…」

「ฉันขอลองหน่อย」

「โอ้」

「ลิดา...ฉันเองก็ดึงไม่ออก....ทั้งที่เป็นนักบุญดาบเหมือนกันแท้ๆ มันไม่ควรจะดีดาบที่ฉันใช้ไม่ได้สิ...พอมานึกๆดูดาบที่มีลักษณะแบบนี้....หรือจะเป็นดาบเวท 『อานเซอร์』กันนะ」

「อานเซอร์」

「มันคือดาบที่จะเลือกเจ้านายของมันเองน่ะ มนุษย์คนอื่นจะไม่สามารถใช้งานมันได้เป็นอันขาด และมันจะทำการต่อสู้เองภายใต้นามของเจ้านายมัน」

「「ต่อสู้ในนามของเจ้านาย?」」

「อื้อ ดาบเล่มนี้จะออกมาต่อสู้แทนนายของตัวเอง...ฉันว่าก็เหมาะกับลิดาดีนะ...เดี๋ยวฉันจะซื้อให้เอง....5เหรียญเงินสินะ」

「ใช่ครับ...ว่าแต่ยังอยู่กันในเมืองนี้สินะ? ยังไงก็ลองแวะกลับมาใหม่นะครับ」

「ได้สิ ไว้จะกลับมา」

ฉันรับดาบเล่มนี้มาแล้วออกจากร้าน

◆◆◆

ตอนนี้พวกเรามากันที่ลานฝึกใกล้ๆ

「ลุยกันเลยลิดา!」

「ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันไม่อยากจะสู้เลยนะคะ....แค่จับดาบยังไม่ไหวเลย.....นอกจากนี้」

อาการสั่นกลัวมันไม่ได้หายไป

นับตั้งแต่ตอนนั้น

หลังพ่ายแพ้ให้กับแมมม่อน...ความสิ้นหวังก็เข้ามากลืนกิน มือของฉันจะสั่นทุกครั้งที่หยิบดาบจริงขึ้นมา

「ไม่เป็นไรหรอกลิดา ดาบเล่มนั้นอานเซอร์น่ะ ขอแค่มีใจที่ต้องการจะต่อสู้ ดาบมันจะตอบสนองเอง....เธอที่เป็นเจ้าของน่าจะรู้คำในการเปิดใช้งานนะ」

「แต่ฉันไม่เห็นจะรู้คำ...…」

อยู่ดีๆคำคำหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว....

ราวกับต้องการใช้ฉันพูดมันออกมา...

『ข้าไม่เกรงกลัวผู้ใด...ผจญศัตรูไปด้วยดาบเล่มนี้!』

ฉันดึงดาบออกมาแล้วตั้งท่า

「ข้าไม่เกรงกลัวผู้ใด...ผจญศัตรูไปด้วยดาบเล่มนี้!」

มือ...ไม่สิร่างกายของฉันมันหยุดสั่น

ยิ่งไปกว่านั้น ดาบมันเริ่มเคลื่อนไหวไปนอกเหนือการควบคุมของฉัน

สิ่งที่ฉันต้องทำมีเพียงแค่ถือดาบนี้ไว้ให้มั่นคงและขยับร่างกายตอบสนองไปตามดาบ

ดาบได้พุ่งเข้าไปฟันร่างกายของท่านเฟรอย่างรวดเร็ว

「น่าทึ่งจริงๆ....นี่สินะ อานเซอร์」

แต่มันไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น

การโจมตีระรอก 2 3 ได้เกิดขึ้น

「ทำไมกัน ทั้งที่ฉันแค่จับดาบเฉยๆ」

「นั่นสินะ...น่าพิศวงจริงๆ」

ไอ้แบบนี้จะดีจริงเหรอ

จากนั้นดาบก็เริ่มใช้สกิล

「แย่แล้ว ท่านเฟร...ดาบกำลังจะใช้สกิลพิเศษค่ะ..รีบหนีไป」

「ลิดา...จะกลัวเกินไปหรือเปล่า...เอาสิจัดมาเลย」

『โซนิกเบลด』

「โซนิกเบลด」

ฉันเหวี่ยงดาบไปด้วยความเร็วสูงชนิดที่ว่าฉันไม่เคยทำได้

ความเร็วของดาบที่ฟันออกไปช่างน่าสะพรึงกลัว

「อึก....คึกกกกกก――――เฮ้ออันตรายจริงๆ คิดว่าจะตายซะแล้วสิ」

โชคดีที่ดาบของท่านเฟรสามารถต้านเอาไว้ได้เพราะเป็นของดีเหมือนกัน....แต่จากแรงปะทะนั่นก็ทำให้ดาบและร่างของเธอปลิวกระเด็นไปอัดกับต้นไม้ใหญ่ข้างหลัง

ไม่ดีแล้ว ต้องหาทางหยุดมัน

『ดาบผ่ามิติ』

「ดาบผ่ามิติ...เดี๋ยวก่อน หยุดก่อน ไม่ต้องสู้แล้ว...ขอร้องล่ะหยุดเถอะ....」

จากนั้นแสงของดาบก็สงบลง แขนของฉันหมดเรี่ยวแรงตามไปด้วย

สุดท้ายมันก็กลับเข้าฝักไปแต่โดยดีเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

「ช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ....ถึงฉันจะดีใจที่ได้พัฒนาทักษะดาบตัวเอง...แต่นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆว่าตัวเองจะเอาชนะลิดาที่ถือดาบเล่มนี้ได้ยังไง」

「ฉันเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยค่ะ」

「ุถ้างั้น ไว้ครั้งหน้าเรามาฝึกด้วยกันใหม่นะ...ลิดา」

สุดท้ายฉันก็หนีเรื่องดาบไม่พ้นสินะ....