ตอนที่ 110 【บทคั่น】การเริ่มต้นใหม่ของผู้กล้าแซ็ค 7 สลัม

มุมของแซ็ค

「 ตรงนี้คือแถวจากซุปของแซ็คกับลูน่า...พวกเราจะมีขนมปังแล้วก็ซุปมาให้ ดังนั้นเข้าแถวกันให้ดีล่ะ....ลูน่าเธอช่วยแจกขนมปังให้พวกเขาคนละก้อนนะ」

「เข้าใจแล้ว」

ตอนนี้ฉันมากางเต็นท์ใกล้สลัมก่อนจะตั้งโรงครัวขึ้น

ตอนนี้ไม่มีใครสามารถแตะต้องลูน่าได้อีกแล้วจากคำสั่งของจักรพรรดิ

อย่างไรก็ตามความรู้สึกที่คนได้เห็นจากรูปลักษณ์ของลูน่าก็ยังถูกเกลียดชังอยู่ดี

เลยรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างดังนั้น ก็เลยคิดว่าจะดึงเอาพวกคนที่อยู่ในสลัมมาเป็นพวก

เซเรสกลายเป็นที่รักของคนในหมู่บ้านจิมน่า

ก็เพราะการอุทิศตนของเขาให้กับหมู่บ้าน

เขามักจะพูดเสมอว่าหากให้อะไรสักอย่างกับคนอื่นไป เดี๋ยวสักวันหนึ่งก็ได้จะอะไรกลับคืนมาเอง

อันที่จริงก็ไม่ได้คาดหวังสิ่งตอบแทนขนาดนั้นหรอก

แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้ลงมือทำอะไรสักหน่อยเท่านั้นเอง

「เอ่อ...ผมไม่มีถ้วยนะ」

「ไม่ต้องห่วง พวกเรามีให้ เอาซุปไปสิ」

「ขนมปัง…」

「ท่านผู้กล้า พี่สาว ขอบคุณนะ」

「รีบไปกินข้าวเถอะ แล้วอย่าเผลอล้มล่ะ」

「กินๆ…」

คงไม่มีประโยชน์ที่จะไปบ่นพวกเด็กๆซึ่งวิ่งกลับไปพร้อมอาหารในมืออย่างมีความสุข

ฉันไม่ใช่ผู้กล้าแล้วนะ ฉันก็แค่แซ็ค

「หือ! ตรงนี้สินะที่ได้ยินว่ามีข้าวฟรีแจก...ห๊า ผู้กล้า?!」

「นี่ลุง ฉันไม่ใช่ผู้กล้าแล้วนะ! วันนี้ก็ตั้งใจเอาอาหารมาแจกด้วย...ลุงจะเอาหน่อยไหมล่ะ?」

「เอ่อ แต่ข้าไม่มีถ้วยนะ....」

「ทางนี้มีให้อยู่แล้ว เอาซุปนี่ไปสิ!」

「ขนมปัง…」

「ขอบคุณท่านผู้กล้า แล้วก็คุณหนูด้วย!」

「ก็บอกว่าฉันไม่ใช่ผู้กล้าแล้วไง!」

「ถามจริง?! แต่สำหรับข้าท่านก็คือผู้กล้านั่นแหละ! เอาเป็นว่าขอบคุณสำหรับซุปและขนมปังนะ!」

ก็บอกว่าไม่ใช่ผู้กล้าไง เฮ้อ

「แซ็ค..เร็วสิ รีบเอาซุปมา...คนกำลังเข้าแถวรออยู่นะ」

「นั่นสินะ...ถึงจะเตรียมถ้วยมาด้วยแต่ก็เหลือไม่มากแล้วสิ ดังนั้นถ้ามีคนเตรียมถ้วยมาด้วยก็เอาไปใส่ให้เขาได้เลย ส่วนคนไม่มีก็ค่อยให้นะ....เอ้า ตาเธอแล้ว」

「ขอบคุณจริงๆ...ซุปนี่น่าทานชะมัด」

「ถึงฉันจะไม่ใช่ผู้กล้าแล้ว แต่แค่ออร์คน่ะสบายมาก วัตถุดิบเหลือๆ....」

「ขนมปัง…」

「ขอบคุณจริงๆ ท่านผู้กล้าแล้วก็คุณหนู」

「ก็บอกว่าไม่ไช่ผู้กล้า...」

「ฉันขอซุปหน่อยได้ไหม?」

「อ้อ ได้สิเอาไปเลย」

「ขนมปัง…」

「ขอบคุณ」

ดูเหมือนจะมีคนในสลัมเยอะเลย...ดีจริงๆที่เตรียมมาเยอะ

พวกเขาค่อนข้างจะเป็นนิสัยดีกันด้วย ไม่มีใครมาเนียนเอาเพิ่มเลย

พอผ่านไปสักพัก หม้อซุปกว่า 20 หม้อกับ ขนมปังกว่า 200 ก้อนก็เกือบจะหมดลงแล้ว

งานของพวกฉันก็ใกล้จะเสร็จเสยที

「เฮ้...ตอนนี้ของเหลือไม่เยอะแล้ว ดังนั้นคงต้องให้พวกเด็กๆก่อนนะ เอามาสิ มาก่อนได้ก่อนนะ」

「ขนมปัง…」

ในที่สุดพวกฉันก็ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงในการแจกจ่ายทุกอย่าง

「ขนมปัง...หมดแล้ว」

「นั่นสินะไม่คิดว่าจะหมดเร็วขนาดนี้เลยจริงๆ…」

ถ้าเป็นหมู่บ้านจิมน่าคงไม่เห็นภาพแบบนี้

แต่ที่นี่คือเมืองหลวงนี่นะ คงจะอีกเรื่อง

หากทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ลูน่าที่ถูกลือกันว่าเป็นครึ่งปีศาจก็จะกลายมาเป็นสาวน้อยขนมปังแทน

นอกจากเรื่องกฏหมายแล้ว ยังไงฉันก็ต้องพยายามสร้างชื่อเสียงที่ดีให้กับเธอด้วย ไม่งั้นอนาคตคงได้เจอปัญหาอีกมาก

นี่คือแผนที่ถูกวางเอาไว้แต่แรกแล้ว

นอกจากนี้ หากฉันทำอาหารบ่อยๆ ลูน่าก็คงจะชอบเหมือนกัน

สิ่งที่คอยรุมเร้าสลัมในตอนนี้ก็คือ ความอดอยาก โรคภัย และความยากจน

ความยากจนฉันคงช่วยไม่ได้ แต่ความอดอยากกับโรคภัยฉันก็คงจะพอแบ่งเบาได้นิดหน่อย

มาพยายามกันต่อแล้วกัน....

◆◆◆

ทีนี้ก็ถึงเวลาแห่งการรักษาบ้างแล้ว

「มาลุยกันเถอะ ลูน่า!」

「จะไปที่ไหนเหรอ?」

「ก็ตรวจตราใกล้ๆนี้แหละ」

「ประเมิน」

「เห้ ตรงนั้นน่ะ ดูเหมือนจะไม่สบายนะ เป็นอะไรไหม?」

「อ้อ ฉันเจ็บที่ขาน่ะ...ทำไมเหรอ?」

「แบบนี้นี่เอง...ฮีล...เป็นยังไงบ้าง?」

「อาการบาดเจ็บมันหายไปแล้ว...เวทรักษางั้นเหรอ?」

「ก็นะ...ถึงจะไม่ได้ถนัดเรื่องรักษา แต่ถ้าเป็นฮีล ไฮฮีล หรือแก้พิษก็พอไหวแหละ....หากนายรู้ว่าใครมีอาการเจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆก็บอกฉันได้เลยนะ」

「เดี๋ยวนะ...ใบหน้านี้มัน...ท่านผู้กล้านี่นา」

「ฉันไม่ใช่ผู้กล้าแล้ว...วันนี้ฉันว่าจะมาเปิดจุดรักษาให้ฟรีน่ะ ดังนั้นก็เอาไปบอกคนอื่นด้วยล่ะ ถ้าไม่ใครที่ลุกมาไม่ไหวเดี๋ยวฉันจะไปหาถึงที่เอง บอกมาได้เลยนะ」

「ได้สิ เดี๋ยวผมจะไปเรียกมาให้นะ」

พอพูดถึงเวทรักษาก็ต้องนักบุญ

เวทโจมตีก็ต้องปราชญ์

เพลงดาบก็ต้องนักบุญดาบ

แล้วผู้กล้าล่ะโดดเด่นเรื่องอะไร?

ก็จริงว่าคงจะเป็นเรื่องความกล้าหาญที่มากกว่าใคร

ไม่ใช่เพียงเท่านั้น ฉันยังมีความถนัดในด้านเวทมนตร์และดาบทุกรูปแบบ

แต่มันก็แค่ครึ่งๆกลางๆ

ผู้กล้าไม่มีพลังรักษาเทียบเท่านักบุญ

ไม่มีเวททรงพลังเหมือนปราชญ์

ไม่ได้เก่งเรื่องดาบเท่านักบุญดาบ

แม้ว่าจะมีเวทมนตร์เฉพาะตัวของผู้กล้า แต่นอกเหนือจากสิ่งนี้ ก็ไม่มีอะไรเทียบกับพวกพ้องได้

แต่ในทางกลับกันก็สามารถใช้พลังของทุกได้ เช่นฮีลเหมือนที่นักบุญใช้

หากเป็นแค่ฮีล ไฮฮีลหรือแก้พิษ ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉัน

ไม่นานนักชายคนนั้นก็พาคนมาให้ฉันรักษาอีก 3 คน

「ท่านผู้กล้า ผมพาพวกเขามาแล้วครับ」

「คือว่า...ท่านจะช่วยแม่ของฉันได้จริงเหรอคะ...」

「ท่านรักษาไหวไหม…」

「ถ้าแค่นี้ละก็สบายมาก! ประเมิน อาการประมาณนี้แค่ฮีลน่าจะพอ...ฮีล」

มือของฉันส่องแสงออกมาก่อนจะวางไปบนหน้าอกแม่ของเด็กสาว

「เป็นไงบ้าง…」

「รู้สึกสบายขึ้นแล้วค่ะ」

「ก็ดีแล้ว นี่เด็กน้อย ตอนนี้แม่ของเธอหายดีแล้วนะ!」

「อื้อพี่ชายผู้กล้า ขอบคุณค่ะ!」

「ถ้าจะขอบคุณกัน ไว้มาช่วยเพื่อนของฉันตอนเธอลำบากด้วยแล้วกัน」

「พี่สาวคนนั้นเหรอ...เข้าใจแล้วค่ะ」

「ขอโทษทีนะ แต่แถวเหมือนจะยาวขึ้นแล้วสิ...ช่วยออกไปทีนะ」

「ขอบพระคุณมากเลยนะคะ…」

「หายก็ดีแล้ว...ไปเถอะ」

ถึงตอนนี้แม่ลูกจะไม่เป็นไรแล้ว...แต่ปัญหาเรื่องโภชนาการก็อาจจะยังไม่ค่อยดีนัก

แต่นอกจากการรักษา มันก็เป็นเรื่องของพวกเธอเองแล้ว....

「บาดแผลของข้า...ท่านพอจะรักษาได้ไหม?」

เขามีบาดแผลขนาดใหญ่ตรงแขน และเหมือนกำลังจะเน่าด้วย

หากฉันไม่ระวัง เขาได้ตายจริงแน่

「ถ้าหากแค่ชีวิตฉันคงช่วยนายได้...แต่คงไม่สามารถรักษาแขนของนายได้หรอกนะ」

หากจะรักษาแขนของชายคนนี้ ฉันจำเป็นต้องใช้เวทระดับสูงอย่างเพอร์เฟ็กฮิลของนักบุญ

เวทดังกล่าวสามารถรักษาได้แม้กระทั่งความพิการ ขอแค่ไม่ตายยังไงก็รักษาได้

แต่ถึงจะเป็นมาเรีย ในตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถใช้เพอร์เฟ็กฮิลได้เลย

ก็คงจะมีแค่เซซิเลียคนเดียวเท่านั้นที่ในตอนนี้สามารถใช้ได้ มันคือพลังที่ตื่นขึ้นมาในช่วงสุดท้ายตอนสู้กับจอมมาร

ดังนั้นถึงจะเป็นมาเรียก็คงช่วยแขนของชายคนนี้ไม่ได้

「ข้าก็เคยไปที่โบสถ์มาแล้วแต่เพราะไม่มีเงินก็เลย...ดังนั้นขอแค่รักษาชีวิตได้ก็พอแล้ว」

「เข้าใจแล้ว…」

ฉันชักดาบออกมาฟันแขนที่เน่าไปแล้วของเขา

「อ๊ากกก เจ็บบบบบ」

「ทนไว้ก่อนนะ...ฮีล」

ฉันร่ายเวทไปยังบริเวณบาดแผลของชายคนนั้น จนแผลปิดลง

「เป็นยังไงบ้าง ขอโทษทีนะ...แต่พลังของฉันคงทำได้แค่นี้」

「ท่านกำลังพูดอะไรกัน! ชีวิตของข้ากำลังตกอยู่ในอันตรายเลยนะ...ทางศาสนจักรก็ทอดทิ้งข้าไปเพราะไม่มีเงินจ่าย...ดังนั้นข้าควรจะขอบคุณท่านมากกว่าสิ」

「งั้นเหรอ...ถ้างั้นไว้วันไหนเพื่อนของฉันเดือดร้อนก็ฝากนายด้วยล่ะ」

「แล้วสาวน้อยคนนี้ชื่อว่าอะไรหรือ?」

「เธอชื่อว่าลูน่า」

「ข้าจำชื่อกับใบหน้าของเธอได้แล้ว...ไม่ต้องห่วงถ้าข้าเห็นเธอลำบากเมื่อไหร่ ข้าจะไปช่วยเธออย่างแน่นอน ขอสัญญา」

「…ขอบคุณ」

คนในสลัมต่างก็เป็นพวกระดับล่างทางสังคม พวกเขาเข้าใจถึงความยากลำบากในชีวิตดี

ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครสนใจเรื่องอยากพวกครึ่งปีศาจเลย

ถึงจะไม่มีเงิน แต่จิตใจของพวกเขาก็ยังน่านับถือ

「อย่างที่คิด พลังเวทลดลงไปเยอะเลย....ลูน่าช่วยเอาโพชั่นในกระเป๋ามาให้หน่อย」

「โพชั่นเหรอ?」

「อ้อ ก็ไอ้ขวดใส่ของเหลวสีเขียวๆน่ะ」

「สีเขียว?」

ไม่รู้จักชนิดสีสินะ

「โทษทีนะ งั้นขอกระเป๋านั่นหน่อย」

「เข้าใจแล้ว…」

ฉันรับกระเป่ามาจากลูน่าแล้วหยิบโพชั่นสองขวดมากระดก

「เอาล่ะ มาลุยกันต่อเลย...」

「แซ็ค...สุดยอด」

「ของมันแน่อยู่แล้ว...งั้นก็มาพยายามกันหน่อยดีกว่า…」

ฉันใช้ประเมิน ฮีล ไฮฮีล เพื่อรักษาทุกคนในสลัมจนเสร็จ

ุถึงแม้จะสลัดชื่อของผู้กล้าทิ้งไปแล้ว...แต่ฉันก็ยังสามารถทำหน้าที่นี้ได้

ในโลกที่ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับพวกปีศาจอีก การทำแบบนี้คงจะดีกว่าจริงๆ