ตอนที่ 107 ด้วยกันกับทุกคน
วันนี้ฉันได้ไปเที่ยวในเมืองพร้อมกัน 11 คน
「ชารอนหากเธออยากได้อะไรก็บอกฉันได้นะ」
ดูเหมือนว่าหากฉันไม่พูดขึ้นมา เธอก็คงไม่ขออะไรเลย
「จะดีเหรอคะ?」
「อื้อ ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นแค่ทาสคนหนึ่งอยู่แล้ว อยากจะซื้ออะไรก็ตามที่ชอบเลย」
ยังไงที่นี่ก็เป็นหมู่บ้านจิมน่า...คงไม่มีอะไรแพงๆขายหรอก
「เซเรสคุง พูดแบบนั้นไปจะดีเหรอ?」
「ชิซุโกะซัง นี่คือหมู่บ้านจิมน่านะครับ ถึงจะโตเป็นเมืองใหญ่แค่ไหน แต่คงไม่มีของแพงๆขายหรอก」
「จะใช่เหรอเซเรส? นี่ไม่ใช่หมู่บ้านจิมน่าที่นายรู้จักแล้วนะ」
「พี่สาวก็อย่ามาหลอกให้กันกลัวเหมือน ชิซุโกะซังสิ」
「แต่ว่า เซเรสซัง ชารอนซังเธอเดินตรงไปที่ร้านขายอัญมณีพร้อมมาเรี่ยนแล้วนะคะ」
ร้านขายอัญมณี? มันมีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
วันนี้ฉันได้ไปเที่ยวในเมืองพร้อมกัน 11 คน
「ชารอนหากเธออยากได้อะไรก็บอกฉันได้นะ」
ดูเหมือนว่าหากฉันไม่พูดขึ้นมา เธอก็คงไม่ขออะไรเลย
「จะดีเหรอคะ?」
「อื้อ ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นแค่ทาสคนหนึ่งอยู่แล้ว อยากจะซื้ออะไรก็ตามที่ชอบเลย」
ยังไงที่นี่ก็เป็นหมู่บ้านจิมน่า...คงไม่มีอะไรแพงๆขายหรอก
「เซเรสคุง พูดแบบนั้นไปจะดีเหรอ?」
「ชิซุโกะซัง นี่คือหมู่บ้านจิมน่านะครับ ถึงจะโตเป็นเมืองใหญ่แค่ไหน แต่คงไม่มีของแพงๆขายหรอก」
「จะใช่เหรอเซเรส? นี่ไม่ใช่หมู่บ้านจิมน่าที่นายรู้จักแล้วนะ」
「พี่สาวก็อย่ามาหลอกให้กันกลัวเหมือน ชิซุโกะซังสิ」
「แต่ว่า เซเรสซัง ชารอนซังเธอเดินตรงไปที่ร้านขายอัญมณีพร้อมมาเรี่ยนแล้วนะคะ」
ร้านขายอัญมณี? มันมีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
ดูเหมือนว่าพวก 3 สาวจะเป็นลูกศิษย์ของพวกชิซุโกะ พวกเธอก็เลยเรียกมาเรี่ยนกับคนอื่นด้วยชื่อเฉยๆ ถึงแม้จะเป็นเชื้อพระวงศ์ก็ตาม กลับกันพวกเธอกลับเรียกชารอนด้วย ซัง ตามท้าย
ถึงจะไม่มีลำดับภายในครอบครัวฉัน แต่ภายนอกก็ยังคงมีเหมือนเดิม
「เซเรสซัง หมู่บ้านจิมน่าตอนนี้ไม่ใช่ที่ที่พวกเรารู้จักแล้วนะคะ นอกจากความสวยงามอย่างอื่นก็เปลี่ยนไปมาก」
「เซเรสจังก็ระวังเอาไว้ให้ดีล่ะ!」
นั่นสินะ นอกจากร้านค้าจะดูสวยงามสะอาดสะอ้านขึ้น จำนวนของมันก็เพิ่มขึ้นเยอะเลยด้วย
「อ๊ะ ชิซุโกะ ดูขยะตรงนั้นสิ...」
「ตายจริง ขยะจริงๆด้วย...อัมพาต!」
「อ๊ากกก แขนขาชาไปหมดแล้วー－」
「เดี๋ยวสิ เซ็คเตอร์ นี่เซ็คเตอร์เป็นอะไรไปน่ะ ไม่นะ」
ชิวะวิ่งเข้าไปดูอาการเขาพร้อมน้ำตา
ความแค้นของเธอเหมือนจะยังไม่หายไปสินะ...ช่วยไม่ได้
「ลุงเซ็กเตอร์เป็นอะไรมากไหมครับ! ชิซุโกะซังจู่ๆอย่าใช้เวทมนตร์กับเขาสิ...」
「โอ้เซเรสเหรอ...ชิซุโกะด้วย....」
「อุฟุฟุฟุ ไม่เจอกันนานเลยนะ...เซ็กเตอร์ นี่ก็แค่อัมพาตเอง เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นน่า」
ใบหน้าของชิซุโกะดูจะโกรธจริงๆ
「จู่ๆมาทำอะไรกันน่ะ! อย่ามาร่ายเวทใส่คนอื่นมั่วซั่วสิ....เดี๋ยวสิ ท่านเซเรสทำไมเงียบไปล่ะคะ!」
「คือว่านะ ชิวะ....เธอคนนี้เป็นอดีตภรรยาของฉันเอง...แล้วฉันก็เอาเธอไปขายเป็นทาสด้วย...โดนก็ไม่แปลกหรอก」
ชิวะมองมาที่ฉันทั้งน้ำตา
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากชิวะเองก็เคยเป็นทาสมาก่อนเธอก็คงจะรู้ดีถึงความโหดร้ายที่ต้องเผชิญเธอจึงไม่พูดอะไรต่อ
「เห้อ...แค่นี้ก็พอแล้วกัน...ฉันจะลืมๆเรื่องพวกนี้ไปซะที! จากนี้ก็ทำให้เธอคนนั้นมีความสุขด้วยล่ะ ตั้งท้องแล้วด้วยนี่?」
「อ...อื้ม...ขอโทษด้วยนะ」
「ฉันก็ไม่ได้สนอะไรนายอีกแล้วด้วย แค่นี้แหละ!」
「อื้ม ลาก่อนนะ」
「เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยนะคะ!」
「ไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่ต้องขอโทษสักหน่อย อย่ากังวลไปเลย พยายามเข้าก็แล้วกันนะ ไว้คราวหน้าอุ้มลูกมาให้ฉันดูด้วยล่ะ」
พอพูดจบชิซุโกะก็ยิ้มออกมา
「ขอบคุณค่ะ」
จากนั้นลุงเซ็คเตอร์กับชิวะก็ก้มหัวคำนับอยู่หลายครั้ง
ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี....ซะที่ไหนล่ะ
ลุงเซ็คเตอร์เหมือนจะโดนเวทจนทำให้เส้นผมกลายเป็นหงอกไปหมดแล้ว
น่ากลัวชะมัด
คงต้องระวังไม่ทำให้เธอโกรธจริงๆนั่นแหละ
「เซเรสคุงเป็นอะไรไปเหรอ? หน้าดูซีดๆนะ!」
「เซเรส...ผิวนายจะซีดไปหน่อยไหม」
「เซเรสซังไหวหรือเปล่าคะ?」
「เซเรสจัง...ยังไหวไหม?」
ทุกคนทั้งสวยและใจดีก็จริง...แต่ถ้าโกรธขึ้นมาก็น่ากลัวอ่ะ
ทำไมถึงลืมไปได้กันนะ
「พอดีนึกขึ้นได้นะครับว่า เมื่อก่อนพวกคุณก็โกรธผมกับเซ็คที่ทำตัวแย่เหมือนกัน」
「เซเรสคุง...กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะ」
「หา?! ฉันว่าฉันออกจะใจดีกับนายนะ!」
「ฉันก็จำไม่ได้เลยนะคะว่าโกรธเซเรสซังตอนไหน」
「ฉันก็จำไม่ได้ว่าเคยโกรธเซเรสจังเหมือนกันนะ」
ก็จริงว่าไม่ได้มีแค่ฉันที่โดนคนเดียว...เพราะเมื่อก่อนทั้ง ฉัน แซ็ค และลิดา ก็มันจะโดนพวกเธอดุอยู่เสมอ
แถมส่วนใหญ่ฉันก็มักจะเป็นตัวไกล่เกลี่ยให้ทั้งสองฝ่าย...ก็เลยมักจะโดนหนักกว่าเพื่อน
「ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิดครับ...ถึงจะตอนที่ถูกดุ...แต่ผมก็คิดจริงๆว่าพวกคุณทุกคนสวยมาก」
「「「「เซเรส (คุง,ซัง,จัง)」」」」
ได้ผลสินะ
จากนั้นฉันก็เห็นลิดาถูกเฟรลากไปไหนสักที่หนึ่ง
จากทิศทางแล้วคงจะเป็นร้านขายอาวุธ...เฟรลากลิดาไปโดยไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะต้องการไหม
「คือว่า ผมไม่ค่อยอยากจะได้อาวุธ...」
「ลิดา เธอก็เป็นอดีตนักบุญดาบไม่ใช่หรือไง? และในฐานะที่เป็นข้ารับใช้ อย่างน้อยเธอก็ต้องดูอาวุธเอาไว้บ้างสิ....ไปเถอะลิดา มุ่งสู่ร้านขายอาวุธกัน」
จากนั้นลิดาก็มองมาทางฉันเหมือนขอความช่วยเหลือ ทว่า...
ใครมันจะไปช่วยได้กันเล่า...ฉันจึงเมินเธอไป
ฉันยังจำได้นะ ว่าวันก่อนเธอทิ้งฉันแล้วหนีไปคนเดียว
「อึก...ก็ได้」
「งั้นมาเรีย พวกเราไปที่โบสถ์กันดีไหม?？」
「คือว่าฉันตั้งใจจะไปซื้อของ...」
「เธอก็เป็นอดีตนักบุญนะ...ไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับโบสถ์ที่ตั้งใหม่เลยเหรอ? เราไปสวดภาวนาในนั้นด้วยกันดีกว่า พวกเราขอตัวก่อนนะคะท่านเซเรส」
เซซิเลียได้ลากมาเรียที่ไม่เต็มใจนักไปด้วย
ช่วยไม่ได้สินะ คงจะดีกว่าหากไม่ไปยุ่งเรื่องของพวกนักบุญ
ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่พวกชิซุโกะ4 คนกับเมล
「มีที่ที่อยากไปกันไหมครับ?」
「นั่นสินะ ฉันว่าอยากจะไปดูร้านสะดวกซื้อสักหน่อยน่ะ....เซเรสจังล่ะ?」
นั่นมันร้ายของลุงชู้ตไม่ใช่เหรอ....
「เอ่อ มิซากิซัง....ไม่ได้คิดจะลงไม้ลงมือใช่ไหมครับ」
「เซเรสจังเป็นห่วงเหรอจ๊ะ ไม่หรอกน่า ฉันก็แค่อยากจะดูเจ้าตัวขี้เกียจนั่นเฉยๆว่าเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า」
「งั้นก็ไปด้วยกันทั้งหมดนี่เลยสิ? จะได้ดูของในร้านด้วย」
เมืองอื่นก็ไม่ได้มีร้านสะดวกซื้อแบบนี้ ดังนั้นไปดูสักหน่อยก็ไม่เสียหาย
จะได้เห็นด้วยว่าสิ่งที่ฉันเคยบอกไปออกมาเป็นรูปร่างแบบไหน
◆◆◆
「นี่เหรอร้านของเขา...ไม่เลวเลยนี่」
ถึงจะยังห่างไกลกับคำว่าร้านซะดวกซื้อที่แท้จริง แต่ก็มีสินค้าให้เลือกมากมาย
การเปิดตลอด 24 ชั่วโมงก็ดูจะสะดวกสบายสำหรับโลกใบนี้ด้วย
「ดีกว่าที่คิดอีก...สุดยอดไปเลย」
「อ้าว เซเรสคุงไม่ใช่เหรอ? นอกจากนี้ก็มิซากิแล้วคนอื่นๆด้วย....น่าทึ่งจริงๆเลยนะเซเรสคุงที่แต่งงานกับทั้ง 4 คนได้สำเร็จ....มีความสุขกันดีสินะ」
ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกับเรื่องนี้นัก
「ขอบคุณครับ ลุงชู้ต ว่าแต่...ชาร์ล็อตซังไม่อยู่เหรอครับ?」
「ฺ่ฮ่าๆๆ เธออุ้มลูกของฉันเอาไว้อยู่นะ วันนี้เลยปล่อยให้เธอพักน่ะ」
ดีจริงๆที่เขามีความสุขเหมือนกัน
「ดูจะเอาการเอางานมากขึ้นเลยนี่ ก็ดีแล้ว」
「มิซากิเองก็ดูมีความสุขเหมือนกันนี่ ว่าแต่วันนี้มาเรียไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?」
「เธอไปที่โบสถ์น่ะ」
「เธอก็เคยเป็นนักบุญนี่นะ ช่วยไม่ได้」
「ก็อย่างที่ว่า แต่ของดูจะเยอะขึ้นมากเลยนี่」
「แน่นอนสิ..ได้เซเรสคุงช่วยไว้เยอะเลย หากต้องการอะไรก็มาหาซื้อที่นี่ได้ตลอด 24 ชั่วโมง...จะขนมหวานก็มีนะ...ส่วนตัวเด่นเลยก็คงจะเป็นข้าวกล่องที่ได้สูตรมาจากเซเรสกับคาซึมะนี่แหละ ไหนๆเธอก็มาแล้วมานั่งพักก่อนไหม เดี๋ยวฉันไปชงชามาให้」
「นายนะเหรอชงชา?」
「ก็...ไม่ใช่ว่ารู้สึกผิดกับเธออะไรหรอก...แต่ว่าเพราะภรรยาคนปัจจุบันของฉันชอบน่ะ ฉันก็เลยต้องเรียนรู้ไว้บ้าง」
「เอ๋ นั่นคือซู้ตที่เรารู้จักแน่เหรอ」
「ฮารุกะซัง คนเราก็เปลี่ยนแปลงกันได้นะครับ」
「นั่นสินะ...แย่จัง」
หลังจากดื่มชาและทานเค้กเสร็จ ปิดท้ายด้วยพูดคุยกันสักหน่อย มันก็ถึงเวลาที่ฉันเห็นว่าสมควรแล้ว จึงออกจากร้านมา
หลังจากออกมาเสร็จ ฉันก็ได้รับถุงขนาดใหญ่ 4 ถุงซึ่งเต็มไปด้วยของจากทางร้าน แต่บอกตามตรงว่าแอบเกรงใจหน่อยๆ
แต่ลุงชู้ตก็เปลี่ยนไปจริงๆนั่นแหละ
「มิซากิซัง...เป็นห่วงลุงชู้ตเขาเหรอครับ?」
「หือ เซเรสจังหึงเหรอ?」
「ให้พูดตามตรงก็แอบหึงหน่อยๆครับ」
「ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก...ฉันแค่แอบสงสัยจริงๆว่าเขาจะใช้ชีวิตได้อย่างเหมาะสมหรือเปล่าน่ะ」
บอกตามตรงว่าถ้าเป็นลุงชู้ตคนก่อนฉันคงไม่มีหึงแบบนี้หรอก
「ก็จริงนะครับ」
「ใช่ไหมล่ะ」
สุดท้ายก็รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยมิซากิซังกับลุงชู้ตไม่ได้มาทะเลาะกันอีก
