ตอนที่ 105 【บทคั่น】การเริ่มต้นใหม่ของผู้กล้าแซ็ค 5 ไร้เทียมทาน

มุมของแซ็ค

「เห้ อย่าไปนอนทั้งแบบนั้นสิ ไปเปลี่ยนชุดนอนตรงนั้นก่อน」

「ชุดนอน?」

ไอ้นี่ก็ไม่เข้าใจเหรอ?

「ก็ชุดวันพีชตรงนั้นไงไม่เห็นเหรอ? รีบไปเปลี่ยนสิ」

「วันพีช?」

แค่วัชพีชก็ไม่รู้จัก...

「ไอ้นี่ไง ไอนี่!」

ฉันยื่นชุดนอนให้

「ฉันต้องเปลี่ยนไปใส่สิ่งนี้เหรอ?」

「ก็ใช่...อ่าวเห้ย...…」

「อะไร」

ฉันก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ....

「ฟังนะ เธอน่ะเป็นผู้หญิง เพราะงั้นเธอควรจะ....」

「ผู้หญิง? อะไรเหรอ?」

เพราะไม่เข้าใจก็เลยไม่มองว่าฉันเป็นผู้ชายด้วยสินะ....

「คืองี้นะลูน่า เธอน่ะเป็นผู้หญิง ดังนั้นตอนเปลี่ยนชุดก็ไม่ควรจะให้ฉันเห็น เข้าใจไหม」

「เข้าใจแล้ว」

สิ้นหวังจริงๆ

เฮ้อ～

「เปลี่ยนชุดเสร็จหรือยัง อยากจะห้องน้ำก่อนไหม？」

「ไม่เป็นไร…」

「เหรองั้นก็ไปนอนที่เตียงนั่นแล้วก็เอาผ่าห่มนี่ไป」

 เดี๋ยวสิ ทำไมยังยืนนิ่งแบบนั้นล่ะ เตียงก็อยู่ตรงหน้าแท้ๆ?

「เตียงคืออะไรเหรอ?」

「สิ่งนี้ไง...เตียง..ส่วนนี่ผ้าห่ม ที่เธอต้องทำคือไปนอนบนนั้น」

「อื้อ...」

จากนั้นฉันก็ห่มผ้าให้ลูน่าที่นอนบนเตียง

「ส่วนอันนี้คือหมอนนะ ถ้ารู้นอนไม่สบายตัวก็ลองขยับหาท่านอน...ส่วนผ้าห่มนี่ฉันจะเป็นคนคลุมให้เธอเอง นอนตามสบายเลย」

「อุ่นจัง...ว่าแต่แซ็คจะนอนไหนล่ะ?」

ห้องนี้ไม่ได้มีโซฟา

「ไม่ต้องห่วงฉันหรอก เดี๋ยวฉันไปนอนตรงนั้นเอง」

พูดจบฉันก็ย้ายพวกถังขยะและของเกะกะที่พื้นออกไปข้างๆ

「ฉันเป็นทาสก็ควรจะนอนพื้นแทนสิ」

「หนวกหูน่า...ฉันชอบนอนพื้นอยู่แล้ว...นอนเงียบๆไปเถอะ」

เพราะฉันเคยออกไปตั้งแคมป์ข้างนอนมาแล้ว...แถมนี่ก็พื้นไม่ด้วยสบายๆ

「เข้าใจแล้ว…」

ให้ตายสิ...นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่นะ...ฉันซื้อทาสมาก็เพื่อให้ช่วยทำงานบ้านไม่ใช่เหรอ...แต่ทำไมต้องมาเสียแรงกายแรงใจพยายามดูแลเธอขึ้นเรื่อยๆกันนะ ไม่เข้าใจจริงๆ

◆◆◆

หือ ทำไมหลังฉันมันอุ่นๆได้ล่ะ?

「เห้...ทำไมไม่ไปนอนบนเตียงล่ะ?」

「มันนุ่มสบายเกินไปจนนอนไม่หลับ....ฉันชอบพื้นมากกว่าด้วย....นอกจากนี้แซ็คจะได้ห่มผ้าห่มด้วยกัน....」

「ก็ตามใจเธอ」

ฉันนอนหันหลังให้ลูน่าแล้วพยายามหลับ

จะให้เธอนอนพื้นแล้ว ฉันกลับไปนอนบนเตียงก็ไม่ได้ด้วย

แต่ว่า....ก็ชวนให้นึกถึงอดีตจริงๆ

พวกฉันก็เคยไปตั้งแคมป์กันบ่อยมาก...เมื่อก่อนก็มีฉัน เซเรส มาเรีย ลิดา แล้วก็เมลนี่นะ

ไม่รู้ทำไม มันถึงได้รู้สึกนอนสบายกว่าบนเตียง....

「เป็นอะไรไปเหรอ?」

「เปล่า」

จากนั้นฉันก็หลับไป

โดยปล่อยให้ลูน่าแสดงท่าทีสงสัย อยู่ภายใต้แสงจันทร์

◆◆◆

ก๊อกๆๆ...

ฉันได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

อะไรกันแต่เช้าเลยเนี่ย

「อู～ว แซ็ค」

「ลูน่า เธอจะนอนต่อก็ได้นะ...เดี๋ยวฉันมา」

จะบอกว่าคนรู้จักมาหาก็ไม่น่าใช่

แล้วใครกันนะ

ถ้าเป็นผู้กล้าอยู่ก็ไม่แปลกหรอก...แต่นอนนี้ระวังไว้หน่อยดีกว่า

「มากวนกันแต่เช้าเลยนะ! มีอะไร?」

「ฉันคือซิลเบิร์ต หัวหน้ากองอัศวินที่ 3 แห่งจักรวรรดิกัลวิน มีเรื่องอยากจะสอบถามนายเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานหน่อย」

พวกอัศวินปกติแล้วจะไม่มายุ่งกับพวกนักผจญภัย

แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

ถ้าทะเลาะกันที่นี่คงจะกวนใจลูน่า ดังนั้น

「ลูน่า เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกนะ อยู่รอในห้องก่อนล่ะ」

「เข้าใจแล้ว…」

ช่วยไม่ได้สินะ มีแต่ต้องไป

เห็นทีคงต้องใช้คริสทัลบันทึกเผื่อไว้ด้วยน่าจะดี

จากนั้นก็เห็นว่ามีอัศวินอีก 4 คน และรถม้าถูกเตรียมรอเอาไว้

「นี่ ตามกฏของปัญหาของพวกนักผจญภัยก็ให้ตัวนักผจญภัยเองรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ แล้วอัศวินมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ」

「ไม่ว่านายจะพูดเรื่องกฏสักแค่ไหน...แต่การผ่าท้องคนไปเกือบ 20 กว่าคนมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ!」

อะไรเนี่ย....สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ฆ่าพวกมันสักหน่อยแล้วจะมาบ่นทำไม

แถมถึงฉันจะฆ่าพวกมันไป ฉันก็ไม่ผิดเสียหน่อยเพราะทางนั้นเริ่มก่อน

「แต่มันก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนนี่? มันเป็นกฏที่กิลด์นักผจญภัยตั้งไว้อยู่แล้วด้วย」

ดีจริงๆที่มาอ่านหนังสือกับพวกกฏตามที่เซเรสเคยบอก

ถ้าเป็นสมัยก่อนฉันคงพูดอะไรแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ

「อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้น...นายไม่ใช่ผู้กล้าอีกแล้วด้วย ตามฉันมาเดี๋ยวนี้เลย」

พอสังเกตดูดีๆ...ข้างๆอัศวินพวกนั้น...มีพวกนักผจญภัยเมื่อวานยอยู่ด้วยนี่หว่า

「เห้ นายรู้จักนักผจญภัยพวกนี้ด้วยเหรอ?」

「ก็ตามนั้น…」

งั้นเหรอ....เอาคืนเรื่องเมื่อวานสินะ...

「แบบนี้นี่เอง....ผู้บัญชาการกองอัศวินสินะ...」

「ก็แล้วมันทำไมเล่า?」

「สูงกว่านายก็คงจะเป็นผู้บัญชาการกองอัศวิน กับจอมพล....ส่วนคนที่อยู่สูงสุดก็....จักรพรรดิไซเซอร์สินะ!」

ไม่อยากจะทำเลยจริงๆ

แต่ก็ช่วยไม่ได้...เพราะถ้าปล่อยไปเดี๋ยวเจ้าพวกนี้ก็คงหาทางมายุ่งอีก

「ถ้างั้นจักรพรรดิก็คงต้องเป็นคนรับผิดชอบแล้วสินะ....เดี๋ยวจะจัดให้เน้นๆเลย...」

「นี่นายกำลังพูดบ้า…อ๊ากกกก」

ฉันทำการต่อยซิลเบิร์ต

แค่นี้คงไม่ทำให้พวกอัศวินตายหรอกมั้ง

「แกทำอะไรกับ กัปตันวะ...ยกโทษให้ไม่ได้」

「นี่แก…」

「ย๊าก」

「เห้ยๆ ก็ไอ้หัวหน้านี่มันวอนก่อนนี่หว่า ดังนั้นตอนนี้ก็ถือว่าจักรวรรดิกับฉันมีปัญหากันแล้วเท่านั้นเอง」

ฉันดึงดาบออกจากเอวแล้วพุ่งผ่านทั้ง 3 คนนั้น

「「「อ๊ากกก」」」

นี่เป็นการโจมตีที่เบามากเลยนะ แต่ก็เพียงพอที่จะจัดการเจ้าพวกนี้แล้ว ถึงจะกระอักเลือดออกปากกันก็เถอะ...นอกจากนี้...

『ได้โอกาสดีๆแล้ว』

「อัศวินของประเทศนี้ได้พยายามยัดเยียดข้อหาอาชญากรรมให้กับฉัน ดังนั้นคนที่รับผิดชอบก็ต้องเป็นจักรพรรดิที่เป็นหัวหน้าของอัศวินสินะ....เห็นทีคงต้องบุกไปคุยที่วังกันสักหน่อยแล้วสิ」

พวกนักผจญภัยเมื่อวานหนีซีดทันที

จากนั้นฉันก็พุ่งตรงไปทางพระราชวัง

◆◆◆

「หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน」

สภาพของฉันในตอนนี้ก็คือวิ่งโดยถือดาบเอาไว้ในมือด้วย

「หัวหน้ากองอัศวินที่ 3 ซิลเบิร์ตพยายามจะยัดข้อหาฉัน....ในเมื่อเขาอ้างในนามของอัศวินแล้ว ความรับผิดชอบมันก็ต้องเป็นของจักรพรรดิใช่ไหมล่ะ...ดังนั้นฉันก็เลยจะมาจับเข่าคุยกับเขาสักหน่อย เพื่อให้รับผิดชอบ」

「เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไงกัน...รีบปิดประตูเดี๋ยว――」

อย่างที่อีกฝ่ายว่า ฉันคงจะเสียสติไปแล้ว

แต่เพื่อลูน่าแล้ว มันก็ต้องเอากันให้สุด

『จำเอาไว้ด้วยละกันว่าถ้าคิดจะมายุ่งกับฉันหรือพวกพ้องของฉัน ได้มีเรื่องแน่』

คงต้องแสดงให้พวกมันเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้น

กะอิแค่ประตูนี่ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสำหรับฉัน

「เดี๋ยวฉันจะทำให้เห็นเองว่า ศาสตร์ลับที่มีเพียงผู้กล้าเท่านั้นที่ใช้ได้เป็นยังไง――ปีกแห่งแสง」

นกยักษ์แห่งแสงได้เกิดขึ้นมาจากดาบของฉัน ก่อนจะพุ่งเข้าไปชนประตู

กว๊ากกกกกกกกーーーーตู้มมมมม

ประตูได้พังทลายลงไปพร้อมกับส่วนหนึ่งของปราสาท

「เกิดอะไรขึ้นกัน」

พวกอัศวินและทหารจากข้างในได้วิ่งกันออกมา แต่ฉันไม่ได้สนใจ

ถึงจะขนกันมามากขนาดนี้ ก็ไม่สามารถหยุดฉันได้หรอกนะ

「อัศวินของประเทศนี้พยายามยัดข้อหาฉัน...ที่ฉันมาก็เพื่อให้จักรพรรดิเป็นคนรับผิดชอบ หากใครคิดจะมาขวางฉันไม่ปล่อยเอาไว้แน่」

「นี่เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไง มากล่าวโทษจักรพรรดิเพราะสิ่งที่อัศวินทำเนี่ยนะ? เหลวไหล」

「หากมีอะไรจะบ่น ก็มาบอกข้าที่เป็นอัศวินเหมือนกันก็ได้」

ฉันถอยไม่ได้อีกแล้ว

ถ้าหยุดตอนนี้ก็มีแต่จะเลวร้ายลงกว่าเดิม

ดังนั้นไม่มีทางเลือก

「ฉันไม่มีธุรอะไรกับพวกลูกน้อง....นี่คือการประกาศสงครามแล้วเว้ย」

「บ้าไปแล้ว เห้ยทุกคนเจ้าโจรร้ายนี่มันจะบุกเข้ามาแล้ว....ชักดาบออกมาซะ....จะจับตายก็ไม่มีปัญหา」

อย่างที่คิด ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับการฆ่าฟันเหมือนเดิม

「ก็มาสิ...ถึงฉันจะออมแรงให้ แต่ถ้าตายก็อย่ามาโทษกันล่ะ」

พวกเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่แข็งแกร่งระดับหนึ่ง....จะให้ใช้ดาบจริงกับพวกเขา ก็อาจจะเผลอฆ่าพวกเขาได้

ดังนั้นฉันจึงเก็บดาบแล้ว ตัดสินใจใช้กำปั้นแทน

「ถึงอีกฝ่ายจะเป็นอดีตผู้กล้า แต่ก็แค่ตัวคนเดียว พวกเราต้องใช้จำนวนที่มากกว่าในการกดอันเพื่อเอาชนะให้ได้」

「「「「「โอ้ววว」」」」」

จะช้ากันเกินไปแล้ว

ตอนที่ฉันเผชิญหน้ากับพวกมังกรจำนวนมาก ฉันรู้สึกกลัวแต่ก็พยายามข่มใจแล้วเข้าต่อสู้

ตอนที่ต่อสู้กับแมมม่อน...ความสิ้นหวังและนรกคือสิ่งที่ฉันต้องเผชิญ

แต่ตอนนี้ กลับไม่รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย

แม้จะมีอัศวินมากมายภายในปราสาทนั้น...พวกเขาก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกสิ้นหวังได้เลย

ความรู้สึกในใจมีเพียงแค่ ถ้าไม่ออมมือให้พวกเขาได้ตายกันหมดแน่

「อ๊ากกกกก」

「ม่ายยยยยยย」

เปราะบางเกินไปแล้ว...แค่ชกเบาๆก็ล้มลงไปกันหมด

ก็ไม่ได้อยากจะอวดนะ

แต่เพราะฉันเป็นถึงผู้กล้า

พวกเราทั้ง 4 คนที่ต้องเผชิญหน้ากับจอมมารและกองทัพของมัน

การที่พวกเขาซึ่งฝากความหวังไว้กับพวกฉัน มันก็หมายความว่าพวกเขาย่อมไม่มีทางสู้ฉันได้อยู่แล้ว

การจะฆ่าคนพวกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

「สัตว์ประหลาด...เจ้านี่มันสัตว์ประหลาดชัดๆ」

「ไม่นะ...จะถูกฆ่าแล้ว」

จะว่าไปนี่ก็เป็นบ้านเกิดขอองพวกพ่อตาแม่ยายเซเรสด้วยนี่เนอะ...

「นี่เจ้า...มีเป้าหมายอะไรกันแน่」

「ก็แค่จะมาบ่นเรื่องโดนยัดข้อหาไง」

กว่าจะรู้ตัวก็เดินทางถึงหน้าบัลลังก์แล้วสิ

「ท่านคืออดีตผู้กล้าแซ็คไม่ใช่หรือ...แล้วทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนี้กัน นี่ท่านจะหันไปฝักใฝ่พวกปีศาจแล้วสินะ」

「พวกเราก็ประกาศสงบศึกกันไปแล้ว ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก....หึหึหึ ถ้าจะให้พูดก็คงเป็นเรื่องที่ฉันถูกใส่ร้าย ก็เลยตั้งใจมาที่นี่เพื่อให้ท่านรับผิดชอบน่ะ....」

「ใครกันที่พยายามจะใส่ร้ายท่าน ขุนนาง รัฐมนตรี หรือใครคนไหนกัน」

ก็แค่หัวหน้ากองตัวจ้อย....

「หัวหน้ากองอัศวันน่ะ…」

「「「หา～หัวหน้ากองอัศวัน」」」

ไม่ใช่แค่จักรพรรดิ แต่คนรอบๆก็ตกใจ

บอกตามตรงที่เผลอลืมไปชั่วขณะ...ว่าที่นี่คือบ้านพ่อของอดีตนักบุญดาบเฟร ซึ่งเป็นภรรยาของเซเรส

แต่ก็ช่วยไม่ได้ ฉันก็มาไกลขนาดนี้แล้วด้วย

จากนั้นฉันก็หยิบเอาคริสทัลบันทึกออกมา

「ก็จริงว่าอัศวินคนนั้นได้สร้างปัญหาให้กับท่านแซ็ค แต่ก็ไม่เห็นท่านต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่...」

ก็จริง...ปราสาทกว่าครึ่งก็พังไปแล้ว พวกทหารอัศวินก็หมดภาพกันเกินครึ่ง

พอมาคิดดูฉันก็ลงไม้ลงมือหนักไปจริงๆ

แถมยังมาสร้างปัญหาให้กับบ้านของพ่อตาเซเรสอีก

「ถึงเธอจะเป็นทาสและรูปร่างหน้าตาของเธอจะมีปัญหา...แต่ลูน่าก็คือพวกพ้องคนสำคัญของฉัน เหมือนกับเซเรสเพื่อนสนิทของฉัน ที่ดูแลพวกพ้องและลูกสาวของท่านเป็นอย่างดี ดังนั้นหากมีใครมายุ่งกับพวกพ้องของฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยเอาไว้แน่」

มาขนาดนี้ก็ต้องไปให้สุด

「งั้นเหรอ...ทางนี้ต้องขออภัยด้วย」

เหมือนจะจบลงด้วยดี

「อืม งั้นก็แล้วไป」

ฉันหันหลังให้จักรพรรดิแล้วเดินจากไป

ดีจริงๆที่เรื่องราวจบลงด้วยดี

แย่จริงๆที่ดันลืมไปซะได้ว่าที่นี่เป็นบ้านของพ่อตาเซเรส

◆◆◆

「ฉันกลับมาแล้ว…」

「แซ็ค...ฉันหิว」

「งั้นเหรอ....ไปกินข้าวกันไหมล่ะ เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?」

「ไม่รู้เหมือนกัน…」

ก็นั่นสินะ

「งั้นวันนี้พวกเราออกไปกินพวกปลากันไหม?」

「ปลานี่อะไรเหรอ?」

ไม่รู้จักปลาสินะ

「ปลาก็คือ…」

ได้ชีวิตแบบนี้มันก็ไม่เลวเท่าไหร่

◆◆◆

รุ่งขึ้นก็มีประกาศออกมา

『คนที่ดูหมิ่นนักผจญภัยแรงค์ S อย่างแซ็คและทาสของเขา จะถูกส่งเข้าคุกเป็นเวลา 1 ปี』

นั่นคือสิ่งที่ติดประกาศเอาไว้

ในเหตุการณ์ครั้งนี้มีอัศวิน 10 คนถูกไล่ออกและนักผจญภัยอีก 20 คนถูกเนรเทศ

ไม่มีใครในจักรวรรดิตอนนี้สามารถยุ่งย่ามกับฉันได้อีกแล้ว