ตอนที่ 104 【บทคั่น】การเริ่มต้นใหม่ของผู้กล้าแซ็ค 4 ทาสและอาหาร

「นี่ ไปกินข้าวกันไหม?」

ห้องตอนนี้ก็ยังรกเหมือนเดิม เพราะเธอคนนี้ยังทำงานบ้านไม่ได้

ช่วยไม่ได้สินะ

「อื้อ..เข้าใจแล้ว」

ลูน่าที่เหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ทั้งชีวิตก็อยู่แต่ในเล้าหมูเหมือนสัตว์ตัวหนึ่ง.....อาการน่าจะหนักกว่าเด็กน้อยธรรมดาอีกมั้งเนี่ย

แต่ว่าเด็กอย่างเธอเนี่ยเหรอ ถูกรังแกข่มเหงมากมายในอดีต?

ลูน่ามีผิวที่ขาวผ่อง เส้นผมสีขาว ดวงตาสีแดง

หากเธอมีลักษณะสีของร่างกายที่เหมือนกับคนธรรมดา เธอคงกลายเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆคนหนึ่งแน่ๆ

ร่างกายที่ผอมบางของเธอก็ชวนให้นึกถึง เอลฟ์ด้วย

แต่ก็เพราะสีที่ผิดแปลกไปนี่แหละ...เลยทำให้คนไม่ค่อยชอบเธอนัก

แน่นอนว่าพวกปีศาจก็มีพวกที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์เหมือนกัน...แต่สีผิวของพวกมันก็ไม่ใช่สีขาวแน่ๆ

『เอาเถอะคิดมากไปก็ไม่ได้อะไร』

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด

ว่าแต่ทำไมเธอถึงทำหน้าเศร้ากันล่ะเห้ย

「นี่ เมื่อกี้ก็เห็นทำหน้ามีความสุขอยู่...แล้วไหงมาทำหน้าเศร้าอีกล่ะ! พวกเราจะออกไปกินข้าวข้างนอกกันแล้วนะ!?」

「แต่ฉันกินข้าวแค่วันละมื้อเองนะ...จะให้ออกไปดูนายกินด้วย...มันทรมานออก」

「ลูน่า...นี่เธอเห็นฉันเป็นผู้ชายที่ไปนั่งกินข้าวคนเดียวเฉยๆหรือไง...บ้าหรือเปล่าฉันก็บอกเธอไปแล้วไงว่าไปกินข้าวด้วยกันไหม ก็คือจะไปกินข้าวกับเธอนั่นแหละ!」

สำหรับลูน่าที่ถูกปฏิบัติอย่างเลวร้ายมาตลอด...เรื่องนี้คงแปลก

อดีตที่เลวร้ายคงไม่สามารถลบเลือนหายได้โดยง่าย เธอก็คงไม่เชื่อที่ฉันพูดนัก

「ก็แปลว่า ฉันกับนาย เราจะออกไปกินข้าวร่วมโต๊ะด้วยกันงั้นเหรอ..」

「ก็แบบนั้นแหละ」

ในที่สุดลูน่าก็เหมือนจะเข้าใจว่าตัวเองก็สามารถกินได้เหมือนกัน

「อึก...ขอบคุณะ」

ถึงเธอจะทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม แต่ฉันเห็นนะว่าปากของเธอแอบเผยอเหมือนจะยิ้มออกมานิดหน่อย

เวลาใส่เสื้อผ้าดีๆแล้วยิ้มออกมาก็น่ารักจนคาดไม่ถึงนะเนี่ย

◆◆◆

จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่เคยทานอะไรดีๆมาก่อน

ดังนั้นวันนี้ฉันว่าจะพาเธอไปหาร้านดีๆกิน เอาเป็นที่แพงหน่อยละกัน

ถึงจะไม่ใช่ที่ที่พวกขุนนางไปกินกัน แต่อย่างน้อยก็เป็นที่ที่พวกนักผจญภัยมักไปกันเมื่อมีเงินเหลือกินเหลือใช้

หากเป็นลูน่า อันที่จริงถึงจะเลือกโรงอาหารที่ใกล้ๆกิลด์เธอก็คงดีใจ

แต่ก็อยากให้เธอได้มาที่นี่

「 เข้ามาสิ ไปนั่งตรงที่โต๊ะว่างได้เลย」

เดี๋ยว มองแบบนั้นคือ....เห้อ ให้ตายสิ

「เอ้า นั่งสิ」

ฉันดึงเก้าอี้ออกมาให้ลูน่านั่ง

「แต่ฉันได้ยินว่าทาสต้องนั่งพื้นนี่นา」

ถึงจะเป็นทาสก็ไม่ได้หมายความว่าต้องนั่งพื้นตลอดนะ

เรื่องพวกนั้นมันเป็นของที่ทึกทักกันเอาเองต่างหาก

「เข้ามานั่งแล้วกินแบบคนปกติเถอะ...จำไว้แค่นั้นก็พอ」

「เข้าใจแล้ว」

จากนั้นฉันก็เรียกพนักงานมาสั่งอาหาร

「ขอ มิโนสเต็ก 2 ชิ้น พร้อมขนมปังและซุป」

「ครับ รอสักครู่…」

สายตาที่รังเกียจนั่นมันอะไรกัน

มิโนสเต็กที่ว่าก็คือเนื้อของมิโนทอร์

หากเป็นคนธรรมดาก็จะไปเลือกของอย่างพวกออร์ค ส่วนมิโนทอร์ที่ล่าได้ยากกว่าก็จะเป็นของหรูไป

「ได้แล้วครับชุดสเต็กมิโนทอร์」

หลังจากนั้นไม่นาน ชุดสเต็กของมิโนทอร์ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ

ดวงตาของลูน่าเป็นประกายทันทีที่เห็นสเต็กตรงหน้า

「ฟังนะลูน่า เมื่อเธอมาทานอาหารในสถานที่แบบนี้ มันก็จะมีกฎการกินอยู่ ดังนั้นก็เลียนแบบวิธีการกินของฉันให้ดีล่ะ」

「เข้าใจแล้ว....เนื้อนี่...น่าอร่อย」

ดูเหมือนเธอจะเคยกินเนื้อมาบ้างเหมือนกันสินะ

「ดูนี่นะ ก่อนอื่นแทงมันด้วยส้อม แล้วก็ค่อยๆแล่มันด้วยมีด」

「เห้ย ดูมอนสเตอร์นั่นกำลังกินสิ....」

「ดูปลอกคอทาสนั่นสิ....ตอนแรกก็นึกว่าเป็นทาสชั้นสูงหรือเอลฟ์ ที่ไหนได้」

ถ้าเป็นฉันคนก่อนคงกระโดดไปฟาดหน้าสักดอกแล้ว

แต่...แอบตกใจตัวเองที่ทนได้เหมือนกัน

ลูน่าเองก็เหมือนจะไม่ได้สนใจด้วย

「เข้าใจแล้ว...ให้ดูนายกินแล้วเลียนแบบสินะ」

「ตามนั้น」

น่าแปลกที่เธอทำได้ดีเกินคาด

ถึงจะดูเก้ๆกังๆไปบ้าง แต่เธอก็กินมันได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

ความเปิ่นของเธอแอบดูมีเสน่ห์ไม่น้อยเลย

「มอนสเตอร์กำลังกินเนื้อมอนสเตอร์วุ้ย」

「เห็นละก็เซ็งจนกินข้าวไม่อร่อยแล้วเนี่ย」

จากนั้นมือของลูน่าก็หยุดลง

「ฉัน...กินอาหารที่นี่ได้จริงเหรอ....」

「อย่าถามอะไรโง่ๆสิ! ฉันก็เป็นคนง่ายเงินให้แล้วไง จะกินอะไรก็ตามใจเธอเลย!」

「อื้อ...นั่นสินะ」

เอาเป็นว่าก็รีบๆกินแล้วออกไปดีกว่า ไม่อยากจะให้เรื่องยุ่งกว่านี้ด้วย

「เห้ยพวกแกน่ะ ยังไม่รีบออกไปอีกเหรอ....ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าทำคนอื่นเขากินข้าวกันไม่ลงน่ะ?」

「ไอ้หนู ก่อนจะโดนฉันเล่น....รีบออกไปจะดีกว่านะ...แล้วก็พาเจ้ามอนสเตอร์นั่นไปด้วยแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ」

「ฉันก็จ่ายเงินกินนะ แล้วฉันก็คิดว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวที่พาทาสมากินด้วย...มันจะมีปัญหาอะไรกัน...นี่พนักงาน」

ฉันเห็นพนักงานที่อยู่ใกล้ๆจึงเรียกเขามา

เนื่องจากเป็นปัญหาภายในร้าน ทางร้านก็ควรจะรับผิดชอบด้วย

ก็เลยอยากจะขอให้ทางร้านมารับมือ

「เห้ยๆ พวกฉันก็แค่พูดแทนใจสิ่งที่พวกพนักงานมันรู้สึกก็เท่านั้นเอง...คนพวกนั้นก็คิดไม่ต่างกันหรอก」

「แล้วว่าไงล่ะ นายคิดงั้นจริงหรือเปล่า....ทั้งที่คนอื่นก็เอาทาสเข้ามาเหมือนกันแท้ๆ?」

「เอาเลยพูดมันออกมาสิ เดี๋ยวพวกฉันปกป้องแกเอง!」

「ฟู้ว...ถ้าเป็นทาสธรรมดาก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ แต่มอนสเตอร์แบบนั้นมันรู้สึกน่ารำคาญนิดหน่อย...」

นี่สินะใจจริงของสายตารังเกียจนั่น

ภายในร้านนี้ มีพวกนักผจญภัยอยู่ประมาณ 20 กว่าคนจากทั้งหมด

แต่ดูเหมือนแขกทุกคนจะรู้จักคนพวกนี้...

「ฉันเองก็เป็นนักผจญภัยเหมือนกัน ดังนั้นไม่ต้องกังวลหรอก ฉันไม่ยุ่งกับนายอยู่แล้ว...…」

「…」

『นักผจญภัยไม่ควรจะแตะต้องคนธรรมดา』

นั่นคือกฎ

เพราะนักผจญภัยนั้นแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดา

「ลูน่า...เธอกินต่อไปได้เลยนะ...ว่าแต่พวกนายน่ะ เป็นนักผจญภัยแรงค์ไหนกันล่ะ ถึงได้มาหาเรื่องคนอื่นแบบนี้!」

「เข้าใจแล้ว งั่มๆๆ」

ดีจริงๆเลยนะที่ยังกินข้าวลงในสถานการณ์แบบนี้

「ฮ่าๆๆๆ ฉันก็คือท่านโซบ้านักผจญภัยแรงค์ B ยังไงล่ะ ส่วนที่เหลือก็เป็นพวกเจนสนามตั้งแต่BถึงDทั้งนั้น....ถ้าเข้าใจแล้วก็ไสหัวไปซะ」

เอาจริงดิ....

ชักรู้สึกชอบคำที่ว่า『ข้อพิพาทระหว่างนักผจญภัยก็ไปรับผิดชอบกันเอง』『รวมถึงการดูแลชีวิตของตัวเองด้วยตัวเอง』

หรือก็คือจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพวกนี้ก็ไม่สำคัญอะไรสินะ

「แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ?」

「มีใจคิดจะสู้อีกงั้นเหรอ?」

「ไม่ใช่แค่แก ไอ้พวกที่เหลือน่ะ มากันให้หมดเลย」

「「「「「พูดงี้ก็ได้เสียสิวะ」」」」」

「พวกแกเองก็มาหาเรื่องกันก่อนนะ ดังนั้นจะถือว่าฉันป้องกันตัวก็แล้วกัน」

「ก็เอาสิ ถ้าชักดาบออกมาพ่อจะฟันไม่เลี้ยงเลย」

「จะไหวเหรอ? อยากให้ฉันต่อให้ไหม ฉันให้พวกแกเปิดก่อน แล้วก็เข้ามาพร้อมกันให้หมดเลยก็ได้นะ」

「นี่เอ็งหาที่ตายหรือไงวะ....เดี๋ยวจะเอาให้เละไปพร้อมมอนสเตอร์นั่นเลย」

เจ้าพวกโง่นี่

「ไม่เอาเหรอ? งั้นก็ได้」

ฉันทำการชักดาบออกมาแล้วพุ่งผ่านร่างของพวกนักผจญภัยไป

「อะไรของเจ้าหมอนี่วะ....เร็วซะเปล่า แต่ไม่เห็นทำอะไรได้เลย?」

「มันกลัวจนพยายามจะวิ่งหนีไปพร้อมกับทาสหรือเปล่า...เอาหนีเร็วเข้าสิไอ้มือใหม่นี่」

ถึงฉันจะยังเด็กแต่มาดูถูกกันว่าเป็นมือใหม่ไม่ได้นะเห้ย

「พวกแกทุกคนน่ะ ไปหาอะไรมาปิดท้องไว้เหอะ...ไม่งั้นได้ตายแน่」

「ท้องอะไรของแก...บ้าน่า...เห้ย เลือดมัน....ท้องของฉันมัน」

เดิมที่นี่เป็นเทคนิคของลิดา

เทคนิคการฟันผ่าท้อง...ก็อะไรประมาณนั้นแหละ

ด้วยเทคนิคนี้หากฝ่ายตรงข้ามไม่ทำการเกร็งหน้าท้องเอาไว้แล้วปล่อยให้แผลเปิด อวัยวะภายในก็จะทะลักออกมา

กลับกันมันก็ทำการรักษาได้อย่างง่ายดายด้วยยา

เป็นเทคนิคที่เหมาะกับการรับมือคนพวกนี้เลยทีเดียว

「ตอนนี้ท้องของพวกแกทุกคนโดนผ่าไว้หมดแล้ว ถ้าไม่อยากให้อวัยวะทะลักออกมาก็จับท้องไว้ให้แน่นๆล่ะ...บอกเลยว่าสภาพนี้ต่อให้เป็นแค่เด็กก็ฆ่าพวกแกได้แน่」

「อ๊ากกกก ท้องฉัน ท้องฉันนนน...แกเป็นใครกันแน่วะ」

「ทำไมต้องมาทำแบบนี้กับพวกเรา…」

「ขื่อของฉันเหรอ? ก็แซ็คไงล่ะเว้ย! เอาไงจะต่ออีกไหม?」

「ซ-แซ็ค...นักผจญภัยแรงค์ S อดีตผู้กล้าคนนั้น....」

「ขะ-ขอโทษด้วยจริงๆ...ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกแล้ว」

「คนอื่นมีอะไรจะบ่นอีกไหม」

ไม่มีเสียงใครเล็ดลอดออกมาอีกต่อไป

「ก็ดี ถือว่าหายกันแล้วนะ」

ฉันหยิบยารักษา 20 เม็ดออกมาจากถุง แล้ววางไว้บนโต๊ะ

「เอ้า...รีบหยิบกันไปซะสิ」

หลังจากที่ได้รับยา พวกมันทุกคนก็ทำการใช้มันกับท้องของตัวเองแล้ววิ่งหนีไปทันที

◆◆◆

「ลูน่า เป็นไงบ้าง? มิโนสเต็กอร่อยไหม?」

「อื้อ อร่อยดี」

ถือกับเลียจานก็คงอร่อยจริงแหละ

「ถ้างั้นก็กินส่วนของฉันด้วยเลยละกัน」

「ได้เหรอ?」

「อ่า เอาสิ」

「ขอบคุณ…」

หลังจากเกิดเรื่องวุ่นวายดูเหมือนเจ้าของร้านจะเข้ามาช่วยดูแลด้วยแล้ว

จากนั้นฉันก็จงใจเรียกพนักงานคนนั้นเพื่อสั่งอาหารต่อ

「ขอเบียร์กับไก่ขาวทอดหน่อย」

「ครับ...จะรีบนำมาให้เดี๋ยวนี้เลย」

「ไปบอกเจ้าของร้านด้วยล่ะ...ว่าพวกนายยังไงก็เป็นแค่คนธรรมดา ฉันไม่ไปยุ่งด้วยหรอก แต่ถ้าเกิดเป็นนักผจญภัยมันก็อีกเรื่อง ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นภายในร้านนี้ทั้งหมดให้จำเอาไว้ด้วยว่าฉันทำไปตามกฎหมายทั้งหมด」

บางทีหากเป็นเซเรสก็คงจะพูดแบบนี้เหมือนกัน

「ครั้งนี้เป็นความผิดของทางเราเองครับ ผมจะระวังไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ขออภัยด้วย」

「เข้าใจก็ดีแล้ว」

โกหกหน้าด้านๆ...ฉันเห็นนะว่าเจ้าของร้านน่ะแอบมองมาตั้งแต่ที่พวกฉันเริ่มโต้เถียงกันแล้ว

บางทีถ้าฉันแพ้ เจ้าพวกนี้ก็น่าจะยืนดูเฉยๆ

จากนั้นฉันก็แบ่งเนื้อไก่ขาวให้ลูน่า

「อันนี้ก็อร่อย」

「ใช่ไหมล่ะ」

ถึงส่วนตัวฉันจะไม่ค่อยชอบก็เถอะ

แต่ก็นานแล้วจริงๆที่ไม่ได้กินข้าวกับใครสักคน

แบบนี้...ก็ไม่เลวเหมือนกัน