ตอนที่ 103 【บทคั่น】การเริ่มต้นใหม่ของผู้กล้าแซ็ค 3 ทาสไร้ประโยชน์

「ถ้างั้นท่านแซ็ค ผมขอเลือดของท่านหน่อยได้ไหมครับ?」

พอพูดจบเขาก็ยื่นมีดและจานเล็กๆมาให้ฉัน

ฉันทำการกรีดปลายนิ้วตัวเองแล้วหยดเลือดลงไปในจาน

จากนั้นพ่อค้าทาสก็นำเลือดของฉันไปผสมกับหมึกแล้วเริ่มวาดวงเวทบนร่างกายของทาสด้วยพู่กัน

จะว่าไป...ฉันก็ไม่เคยถามชื่อหมอนี่เลย

หลังจากนั้นหมึกก็ส่องแสงออกมาเป็นสัญญาณว่าทำสัญญาทาสเสร็จสิ้นแล้ว

「ทำสัญญาเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ」

ฉันขอบคุณพ่อค้าทาสแล้วจ่ายเงินให้กับเขา

จากนั้นฉันก็ถามชื่อของทาสสาวด้วยความอยากรู้

「จะว่าไปฉันก็ยังไม่รู้ชื่อเธอเลยนี่ว่า ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม?」

「ช้าไปแล้ว..ฉันไม่มีชื่อหรอก」

ไม่มีชื่อเหรอ...ทำไมกันล่ะ?

「ท่านแซ็คครับ...ก็อย่างที่ผมได้บอกไป ทาสคนนี้ถูกปฏิบัติเหมือนเป็นครึ่งปีศาจ ดังนั้นเธอจึงโดนกระทำเหมือนหมูหมา ชื่อก็เลยไม่ได้ถูกตั้งให้....ถ้าท่านต้องการปลอกคอก็บอกได้นะครับ...ถือว่าเป็นบริการหลังการขาย」

ไม่มีชื่อก็ไม่สะดวกด้วยสิ...

ผิวขาวๆของเธอ....มาชิโระ ก็น่าจะได้มั้งเพราะผิวของเธอขาวราวกับหิมะด้วย...ไม่สิๆ ฉันจะคิดง่ายเกินไปแล้ว

นี่มันเป็นชื่อที่ต้องติดตัวเธอไปตลอดชีวิตเลยนะ....

พอได้เค้นความคิดดูพักหนึ่ง...ก็ออกมาเป็นลูน่า

มันคือชื่อที่ฉันได้ยินมาจากเซเรส หมอนั่นเคยบอกว่าคำนี้ในประเทศหนึ่งมันหมายถึงดวงจันทร์

ช่างรู้สึกเหมาะกับเธออย่างบอกไม่ถูก

「งั้นจากนี้ชื่อของเธอคือ ลูน่า ก็แล้วกัน ความหมายของมันแปลว่าพระจันทร์น่ะ」

「ลูน่า...นั่นชื่อของฉัน...เข้าใจแล้ว...ขอบคุณนะ」

「เช่นนั้นผมจะ ทำปลอกคอทาสด้วยชื่อนั้นให้เองครับ...หากสวมปลอกคอนี้แม้จะเดินอยู่ภายในเมืองก็คงไม่มีปัญหาอะไร」

「เหรอ..เข้าใจแล้ว」

ฉันได้พาลูน่าออกไปโดยทิ้งพ่อค้าทาสไว้เบื้องหลัง

◆◆◆

「หืมหืมหื้～ม」

ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

「ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดีนะ」

「ก็ฉันไม่เคยได้รับอะไรจากใครมาก่อนเลยนี่นา」

พอพูดจบลูน่าก็ชี้ไปที่ปลอกคอของเธออย่างมีความสุข

มันคือสิ่งที่หากเป็นคนธรรมดาอาจจะเกลียดเข้าไส้เลยก็ได้

เฮ้อ～ช่างเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ

เธอไม่ได้สวมรองเท้าเอาไว้ เสื้อผ้าของเธอก็สภาพไม่น่าดูนัก

ที่สำคัญเธอผอมแห้งจริงๆ

ช่วยไม่ได้สินะ

ฉันตรงมาที่ร้านเสื้อผ้่ามือสอง

「นี่ลูน่า...ไปเลือกชุดที่เธอชอบมาสัก 3 ชุดสิ แล้วก็สิ่งที่เธอจำเป็นต้องใช้ด้วย เดี๋ยวฉันซื้อให้เอง」

ลูน่ามองมาที่ฉันด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ

「ไม่เข้าใจ」

「ไม่เข้าใจอะไรกัน ก็แค่เลือกซื้อของที่เธออยากได้ไง」

「แต่ฉันไม่เคยมีใครซื้อเสื้อผ้าให้เลย! ก็เลยไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง」

อ๋อ..ก็จริง

ถ้างั้นก็...

ช่วยไม่ได้ๆ

「คุณป้า มีเสื้อผ้ากับรองเท้าดีๆสำหรับเด็กคนนี้สักหน่อยไหม...แล้วก็รบกวนเตรียมของใช้ที่จำเป็นให้ด้วยนะ」

「…ได้เลย เข้าใจแล้วค่ะ」

เมื่อกี้เห็นนะว่าทำสีหน้าขยะแขยง...แต่ในเมื่อเป็นธุรกิจเธอก็เลยต้องทนไว้ก่อน

จากนั้นเธอก็นำเสื้อผ้า ชุดชั้นในและของจำเป็นต่างๆลงไปในกระเป๋ามาให้

อย่างที่คิด ชุดชั้นในกับรองเท้านี่ยังใหม่ๆอยู่เลย

「อ่ะนี่ ทั้งหมดหนึ่งเหรียญเงิน」

「ขอบคุณ…」

「ด้วยความยินดี…」

「เอาล่ะนี่!」

「หะ! ทำอะไรน่ะ!?」

「ก็นี่ไงเสื้อผ้าของเธอ...แล้วก็ใส่รองเท้านี้ไว้ด้วย..เดี๋ยวเท้าก็เจ็บกันพอดี」

「ของฉันเหรอ? ฉันรับมันไว้ได้จริงๆเหรอ?」

「แล้วฉันใส่ชุดของผู้หญิงได้ที่ไหนกันเล่า นี่มันของเธอทั้งหมดนั่นแหละ! อ่ะใส่ซะ」

「ขอบคุณ…」

「ของอะไรแบบนี้จะซื้อให้เธออีกเมื่อไหร่ก็ได้น่า...งั้นไปกันเถอะ」

「อื้อ」

เธอถือกระเป๋านั้นไว้ด้วยความสุข ความสุขในราคา 1 เหรียญเงิน ถูกชะมัด!

ถึงฉันจะพูดว่าซื้อของแบบนี้เมื่อไหร่ก็ได้ เพราะมันแค่ 1 เหรียญเงิน

แต่สำหรับชาวบ้านธรรมดาแล้วถือว่าเยอะพอสมควร

「เดี๋ยวเถอะ ถ้าถือไว้ท่านั้นเดี๋ยวก็ล้มหรอก」

「ไม่เป็นไรหรอกน-」

ยัยนี่บ๊องชะมัด....สุดท้ายก็ล้มจนได้

「ไหวหรือเปล่า?!」

「อื้อ...แต่ว่า หิวแล้วอ่ะ」

「เห้ยๆ ล้อกันเล่นหรือเปล่า...ยังไม่ได้ทำงานเลยแท้ๆ มาขอกันซะแล้ว」

แต่ก็คงเพราะเป็นทาสที่รอวันกำจัดทิ้ง การดูแลเรื่องอาหารก็คงไม่ดีจริงๆนั่นแหละ

「ช่วยไม่ได้สินะ...แล้วอยากจะกินอะไรล่ะ」

「ไม่รู้เหมือนกัน....ตอนที่อยู่กับพ่อค้าทาส เขาก็ให้ฉันกินซุปที่เหมือนน้ำอะไรสักอย่าง ส่วนก่อนหน้านี้ก็จะเป็นของเหลือจากพวกหมู...…」

เลวร้ายชะมัด

คงเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดในหมู่บ้านจิมน่าแน่

「งั้นเอาเป็นไอนั่นแล้วกัน โอเคไหม?」

ฉันได้เอาเนื้อเสียบไม้ 3 อันมาจากร้านข้างทาง

「...อุ」

「เอ้า...ไม่กินล่ะ?」

ฉันยื่นเนื้อเสียบไม้ 2 อันให้ลูน่าไปกิน ส่วนฉันจัดการอีก 1

「ฉันกินได้จริงเหรอ?」

「ก็ใช่น่ะสิ...รีบกินเข้าเถอะ...เดี๋ยวเธอต้องได้ทำงานตอนไปถึงโรงแรมด้วย」

「เข้าใจแล้ว...อึก...อร่อย」

ก็แค่เนื้อเสียบไม้ข้างทางเองนะ...รสชาติก็เฉยๆออก

「กินกันเสร็จจะได้ไปสักที รู้ไว้ด้วยนะว่าที่ฉันให้อาหารกับเสื้อผ้าเธอก็เพราะต้องการใช้เธอทำงานหนักตอบแทน」

「เข้าใจแล้ว」

ไม่รู้ทำไมพออยู่กับเธอคนนี้แล้ว เหมือนจะฉันกลายเป็นบ้าเข้าไปทุกทีนะ

◆◆◆

พอพวกเรามาถึงโรงแรม...ฉันก็รับรู้ได้ทันทีว่าลูน่าเนื้อตัวสกปรกมากแค่ไหน

「เธอนี่...สกปรกชะมัด ไปอาบน้ำก่อนไป」

「อาบน้ำ? คืออะไร」

ไม่ไหวๆ

ไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องการอาบน้ำงั้นเหรอ

「ถามจริง นี่เธอไม่รู้วิธีอาบน้ำเลยเหรอ!」

「ก็ไม่รู้」

「แล้วตอนร่างกายเธอสกปรกเธอทำยังไงล่ะ」

「ก็ไปแช่น้ำ กับพวกหมู」

ไม่ไหวยัยนี่...เฮ้อ～

ช่วยไม่ได้สินะ...ฉันคงต้องจัดการเอง

「ให้ตายสิ...มาเดี๋ยวฉันจัดการให้เอง」

「เข้าใจแล้ว...ตามสบาย…」

เมื่อก่อนก็จำได้ว่า เคยอาบน้ำให้พวกเด็กในหมู่บ้านเหมือนกัน...

ทำไมฉันที่เป็นถึงอดีตผู้กล้าต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย

「เป็นไงบ้าง รู้สึกคันตรงไหนไหม?」

「ไม่นะ...รู้สึกดี」

「งั้นก็แล้วไป」

สภาพของเธอตอนนี้น่าดูขึ้นกว่าเดิมแล้ว

แต่ผอมชะมัด จะรอดไหมเนี่ย?

ทำไมตรงนี้มันสกปรกนักนะ...มีแมลงเกาะด้วย....

เห้อ～ในที่สุดก็เสร็จเสียที

「เอาละ เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้ เสร็จจากนี้ก็ไปใส่กางเกงในแล้วแต่งตัวซะ」

「ก็ได้หรอก...แต่กางเกงในเขาสวมกันยังไงเหรอ?」

ไอ้นี่ก็ไม่เข้าใจอีก....

บอกตามตรงว่าฉันไม่มีประสบการณ์ใส่กางเกงในให้ผู้หญิงเปลือยหรอกนะ เพราะไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาก่อน

「งั้นก็ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันใส่ให้เอง」

「เจ้าใจแล้ว....ขอบคุณนะ」

「เอาเถอะๆ ก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไปแล้วกัน จากนี้ไปก็จำๆเอาไว้ด้วย....แล้วเธอทำอะไรเป็นบ้างล่ะ?」

「ฉันดูแลพวกหมูกับปศุสัตว์ได้」

「นอกจากนั้นล่ะ?」

「ไม่เป็นเลยสักอย่าง...ก็ฉันไม่ค่อยออกจากเล้าหมูเลย...ถ้าให้นึกก็คงเป็นการรับมือ รับเท้าละมั้ง」

「ถามจริง?」

「ตอบจริง」

แล้วทำไมเธอถึงพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติเลยละเห้ย

สมองยังปกติดีไหม....

ถ้างั้นก็แปลว่าฉันไม่สามารถขอให้เธอช่วยทำงานบ้านได้น่ะสิ

ไม่จริงน่า...

「ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ฉันจะสอนวิธีทำงานบ้านให้เธอเอง จำไว้ด้วยนะ...โดยเฉพาะวิธีการทำความสะอาด」

「เข้าใจแล้ว」

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ....เหมือนหาภาระมาเพิ่มเลย

เห้อหัวจะปวด...เอาเป็นว่านอนก่อนแล้วกัน