ตอนที่ 101 【บทคั่น】การเริ่มต้นใหม่ของผู้กล้าแซ็ค

มุมของแซ็ค

ในที่สุดฉันก็เดินทางมาถึงจักรวรรดิกัลวิน

เงินก็พอมีเก็บอยู่บ้าง จะไปเป็นคนของทางการก็น่าจะไม่ยาก

แค่งานอัศวินฉันน่าจะเข้าไปได้ง่าย ไม่สิผู้บัญชาการอัศวินก็ไม่ใช่แค่ฝัน

แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์จะทำเช่นนั้น....เพราะอดีตมีคำว่าผู้กล้ามันค้ำเอาไว้อยู่

ซึ่งตอนนี้มันก็ไม่มีสิ่งที่คอยกั้นเอาไว้แล้ว อะไรก็คงจะง่ายไปหมด

ทว่า...มันจะไปมีประโยชน์อะไรกัน

เพื่อนสมัยเด็กและเพื่อนสนิทของฉันอย่างเซเรสก็กลายเป็นวีรบุรุษไปแล้ว

แล้วเขาก็กลายเป็นทั้งราชาและจักรพรรดิในอนาคต

เมื่อถึงตอนนั้นฉันก็ต้องกลับมารับใช้เซเรสเฉยๆ

ฉันเป็นหนี้ชีวิตเขามากมาย

ก็ตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อชดใช้เหมือนกัน

『เซเรา นายที่สุดยอดจริงๆ』

ฉันคิดแบบนั้นจริงๆจากก้นบึ้งของหัวใจ....ส่วนหนึ่งในจิตใจของฉันยอมรับมันก็จริง แต่ก็มีอีกส่วนที่บอกว่าไม่อยากจะแพ้ให้กับเขา

ฉันไม่อยากจะแพ้เขาเพราะฉันอยากจะเป็นเพื่อนที่สามารถเคียงข้างเขาได้จริงๆ

แต่ว่า...ตอนนี้ฉันกำลังจะทำอะไรอยู่ล่ะ

ยิ่งใจเย็นๆแล้วกลับมาคิด ก็ยิ่งเข้าใจว่าตัวเองโง่เขลามากแค่ไหน

ทิ้งเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองไปอย่างไม่ไยดี

แถมยังหลงตัวเองคิดว่าพวกสาวๆจะชอบฉันมากกว่าเซเรส

แต่ถามว่าเซเรสในตอนนี้จะยอมรับพวกเธอได้ง่ายไหม?

คำตอบก็คง ไม่

เพราะเขาได้แต่งงานกับแม่ของพวกเธอไปแล้ว ดังนั้นจะเอาพวกเธอมาเป็นภรรยาก็คงไม่ไหว ถึงจะไม่มีปัญหาด้านกฏหมายก็เถอะ

ถึงจะรู้แบบนั้น...ฉันก็ยังเลือกจะทิ้งพวกเธอไว้ข้างหลัง

ฉันเลยพอจะเข้าใจได้แล้วบ้างว่าทำไมตอนนั้นแม่ถึงได้โกรธเป็นฟืนไฟ

เพราะฉัน...ทิ้งพวกเขา

จะถูกโกรธก็ไม่แปลก

ฉันคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ....อ้างว่ากลัวต้องออกไปต่อสู้ ไม่ชอบพวกเธอเพราะงั้นงี้....เห็นพวกเธอเป็นเพียงตัวถ่วงแข้งถ่วงขา

『ผมไม่ได้อยากได้ภาระพวกนั้นอีกแล้ว...นอกจากนี้ผมก็พยายามอย่างเต็มที่มาจนถึงตอนนี้เลยแท้ๆ ดูแลพวกเธอเป็นอย่างดีเลยด้วย...ดังนั้นได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะนะ』

ดูแลพวกเธองั้นเหรอ...ทำเป็นพูดดีไปได้

เข้าไปสู้แบบไม่คิดหน้าคิดหลัง....พอแพ้ก็มานั่งจิตตกใจสลาย

จนสุดท้ายก็มาทำให้เพื่อนเดือดร้อย

ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง

『ุถ้าฉันไม่ขับไล่เซเรสออกไป』เซเรสที่แข็งแกร่งคนนั้นก็จะคอยสู้เคียงข้างแมมมอนกับพวกเรา

หากเป็นไปตามนี้หัวใจของทั้ง 3 สาวคงไม่แตกสลายด้วย

...ฉันก็คงจะไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดหรือเสียใจอีกต่อไป

พวกเราทั้ง 5 เดินทางไปผจญภัยด้วยกัน

ลิดานักบุญดาบสาวทอมบอยจอมเซ่อซ่า

มาเรียนักบุญที่พยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่

ปราชญ์เมลผู้สงบเงียบ

ฉันเป็นคนทำร้ายพวกเธอทุกคน...

ฉัน...ทำอะไรลงไปกัน

อยากจะเริ่มต้นใหม่กับเซเรสอีกครั้งในฐานะเพื่อนคนหนึ่งจริงๆ

อยากจะไปขอโทษเขาจากใจจริง....แต่ถ้าไม่ได้ผล...ฉันจะทำยังไงต่อดีล่ะ?

ตอนนั้นฉันคิดแค่เพียงว่า『ก็เอายัย 3 คนนี้ออกไปเสีย』ฉันมองว่ามันคือคำตอบที่ถูกต้อง

ฉันที่เป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด ฉันก็ควรจะรับผิดชอบรักษาแผลใจพวกเธอแท้ๆ

แต่ฉันก็ยัง....

ทอดทิ้งเพื่อนสมัยเด็กที่เคยบอกว่าชอบไป.....นอกจากนี้ก็ทิ้งภาระทั้งหมดให้กับเซเรสแล้วหนีออกมา

ฉันทำบ้าอะไรอยู่กัน...ทั้งชื่อของผู้กล้า ทั้งเพื่อนสมัยเด็ก....ความรับผิดชอบทุกอย่างฉันทิ้งมันให้กับเซเรส

แม่คงโกรธมากแน่ๆ

เรื่องของบ้านเกิดก็เหมือนกัน...ถึงฉันจะสามารถส่งเงินและสนับสนุนหมู่บ้านได้เหมือนกัน....แต่ว่ามันจะมีประโยชน์อะไรอีกในตอนนี้ นอกเสียจากพยายามลบล้างความเสียใจ

เพราะฉันไม่ได้ทำมันตั้งแต่แรก

นี่สินะ...

สิ่งที่แม่ของฉันพูดในตอนนั้น

『แต่สักวันหนึ่งลูกจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ต้องสูญเสียไปและมาเสียใจเอาทีหลังแน่』

เริ่มเข้าใจแล้ว....

หลังจากได้สูญเสียหลายๆอย่างไป

『ฉันเป็นหนี้บุญคุณนายแล้วเซเรส...ลาก่อนนะ」บ้าบออะไรกัน....

ก็แค่โยนภาระนี่หว่า

『แซ็ค...ไว้สักวันหนึ่งเราไปดื่มด้วยกันอีกนะ…』

ไม่ไหวหรอก.....

ชนะเขาไม่ได้เลยจริงๆ....ขนาดตอนนี้เขาก็ยังพร้อมจะเปิดรับฉันอยู่เสมอ

ดังนั้นครั้งต่อไปที่ฉันจะได้เจอกับเซเรส...ฉันต้องแน่ใจว่าตัวเองจะกลายเป็นผู้ชายที่ดีกว่านี้

ถ้าไม่ทำแบบนั้น...ก็ไม่มีทางจะไปเจอหน้ากันได้อีก