ตอนที่ 98 มาเรียกลับบ้าน

มุมของมาเรีย

「ธุรกิจที่เมืองหลวงเป็นยังไงบ้างเหรอ?」

「โห มาเรียไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตัวโตขึ้นเยอะเลย....」

ในขณะที่เซเรสกับคนอื่นๆกำลังคุยกับผู้ใหญ่บ้าน ไม่สิตอนนี้ต้องเป็นเทศมนตรีแล้วนี่เนอะ เมลกับฉันก็ตัดสินใจจะแยกทางไปหาพ่อของพวกเราบ้าง

ฉันก็ชวนแม่ไปได้นะ แต่เธอปฏิเสธ

ก็นะ ได้อยู่กับสามีใหม่คงจะสบายใจกว่า

「ขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าคุณเป็นใครกัน? ดูเหมือนจะดูสนิทสนมกับสามีฉันพอสมควรเลย?」

「สามีเหรอ?」

「ฮ่าๆๆ มาเรียคือว่านะ ปาป๋าน่ะแต่งงานใหม่แล้ว ถือโอกาสแนะนำเลยแล้วกัน นี่คือชาร์ล็อตภรรยาใหม่ของปาป๋าเอง」

「งั้นเหรอคะ? ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อว่ามาเรีย」

「แบบนี้นี่เอง คุณลูกสาว ยินดีที่ได้พบนะ」

เดี๋ยวนะ นี่ปาป๋าเป็นโลลิคอนหรือไงกัน?

ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็อายุราวๆรุ่นฉันเลยนะ

ไม่สิ อาจจะอ่อนกว่าฉันด้วยซ้ำ

ชักไม่แปลกใจแล้วสิที่ยอมปล่อยแม่ไปง่ายๆ

「ขอฝากตัวด้วยนะคะ」

「งั้นเดี๋ยวไปนั่งรอให้หายเหนื่อยนะ ปาป๋าจะไปชงชามาให้ดื่มเอง」

「ปาป๋า ชงชาเป็นกับเขาด้วยเหรอ?」

「ก็ชาร์ล็อตเค้าอยากจะดื่มมันนี่น่า ปาป๋าก็เลยต้องเรียนเอาไว้บ้าง เดี๋ยวจะทำให้อร่อยๆเลย รอก่อนนะ」

「แบบนี้นี่เอง」

「เป็นไงล่ะ ออกมาดูใช้ได้ไหม」

นั่นมันชาที่ปาป๋าชง....นี่เขาเป็นปาป๋าของฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย?

ปาป๋าที่ไม่ยอมทำอะไรเลย แม้กระทั่งจะดูแลร้านของตัวเองนั่นนะเหรอ

「แล้วก็มีนี่ด้วยนะ คุกกี้ที่ปาป๋าอบเอาไว้ก่อนหน้านี้ ไม่รังเกียจก็ลองชิมดูสิ」

ปาป๋าอบคุกกี้? นี่ฉันฝันอยู่เหรอ....

「อร่อยชะมัด…」

「ก็ผ่านความล้มเหลวมาเยอะเลยนี่นะ ก็พึ่งจะมาทำได้ดีไม่นานมานี้เอง」

「อื้อ...ว่าแต่ปาป๋า งานเป็นยังไงบ้างคะ?」

「อ้อถ้าเรื่องนั้นหายห่วงได้เลย....ร้านสะดวกซื้อที่เซเรสเคยเป็นคนสอนน่ะ ช่วงที่ทำแรกๆก็ทำไปบ่นไปอยู่หรอก แต่ก็ได้ชาร์ล็อตมาช่วยสอนงานจัดการ จ้างคนดูแลเรื่องต่างๆ จนทำให้ปะป๋ากลายมาเป็นปะป๋าในตอนนี้นี่แหละ.....ก็เรียกว่าหลังจากนี้ไปอาจจะต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อขยายกิจการด้วย」

「งั้นเหรอคะ? ปาป๋ากับชาร์ล็อตซังคงจะลำบากกันน่าดู」

「ก็นะ ถึงจะลำบากบ้าง แต่มันก็ทำให้มาถึงตรงนี้ได้」

พอสบายใจเรื่องนั้น ฉันก็กลับมากังวลเรื่องของชาร์ล็อตต่อ

เพราะส่วนตัวแล้วฉันก็ไม่ค่อยสนับสนุนมาม๊ากับเซเรสที่แต่งงานกันหรอก

แต่พอมาเห็นปาป๋าแต่งงานกับชาร์ล็อตซังที่เด็กกว่าฉันแบบนี้แล้วมันก็....

รู้สึกคันยิกๆพอได้เห็นภาพตรงหน้าที่ผิดแปลก

ปาป๋าที่แสนขี้เกียจคนนั้นกลายเป็นคนเอาการเอางานและใช้ชีวิตแต่งงานอย่างมีความสุขมันก็ดีหรอก

แต่เรื่องเป็นโลลิคอนนี่มันก็.....

มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากการที่เห็นเซเรสกับมาม๊าได้กัน

ด้วยเหตุผลบางอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ

แม้พวกเขาจะต้อนรับฉันเป็นอย่างดี แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่

「แต่ถึงเราจะเป็นแม่ลูกกัน ก็ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยพูดอะไรด้านของคุณเองเลยนะ」

「ก็เพราะไม่ได้กลับมาบ้านเกิดนาน มันก็เลยมีอะไรในใจหลายๆอย่างน่ะค่ะ」

「แบบนี้นี่เอง ฉันแอบอิจฉาคุณนิดหน่อยนะ เพราะสำหรับฉันที่สูญเสียบ้านเกิดของตัวเองไป....เมืองแห่งนี้ก็เป็นเหมือนบ้านเกิดหลังใหม่เลย」

อะไรกันนะ...ความรู้สึกที่ไม่ลงรอยนี้

「คงเป็นเมืองที่วิเศษไปเลยสินะคะ」

「ก็วิเศษจริงๆนั่นแหละ」

แบบนี้นี่เอง....เข้าใจได้สักที...ชาร์ล็อตซังคนนี้...ไม่ว่าจะดูยังไงมันก็เหมือนกับถอดแบบมาจากฉันเลยนี่นา

ก็ว่าทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆตั้งแต่กลับมา

「งั้นเดี๋ยว หนูขอกลับไปหาเซเรสก่อนนะคะ」

「ลูกก็ไม่ได้กลับมานานแล้วนะ จะอยู่ต่ออีกสักหน่อยก็ไม่ว่าอะไรหรอก」

「ใช่แล้วมาเรียซัง ที่นี่ก็เหมือนบ้านของคุณนะ ตัวฉันเองก็เหมือนกับแม่ของคุณอีกคนแล้วด้วย ดังนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอก」

「ก็จริงอยู่ แต่ตอนนี้ฉันเป็นข้ารับใช้ของเซเรสเค้าค่ะ ดังนั้นคงจะอยู่นานกว่านี้ไม่ได้」

「งั้นก็ช่วยไม่ได้สินะ」

「ไว้เจอกันใหม่นะ」

ถึงจะบอกว่าเป็นบ้านของฉันแต่ห้องของฉันก็ไม่ได้มีอยู่เสียหน่อย...สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ของฉันอีกต่อไปแล้ว

「ค่ะ ไว้จะกลับมาหา」

พอพูดจบฉันก็ออกมาจากสถานที่ที่ปาป๊าและมาม๊าเคยอยู่