ตอนที่ 97 หมู่บ้านจิมนะ?

「นะ-นี่คือหมู่บ้านจิมน่าเหรอ」

บ้าไปแล้ว พอได้มาเห็นบ้านเกิดของตัวเองที่ไม่ได้กลับมานาน ตอนนี้มันถูกล้อมรอบไปด้วยปราการอิฐสูง...ดูเป็นเมืองที่มั่นคง...ไม่สิเมืองปราการเลยมากกว่า

ทางเข้าเองก็เป็นประตูขนาดใหญ่ที่มีทหารยามเฝ้ากันถึง 8 คน

「เซเรสคุง...ไม่ได้พาพวกเรามาผิดที่ใช่ไหม?」

「ฉันว่าไม่นะ เพราะที่ดูตอนบินบนท้องฟ้าป่ารอบๆก็เหมือนกับของเดิมไม่มีผิด ดังนั้นมันก็น่าจะใช่สิเนอะเซเรส」

「นั่นสิครับ ผมก็ว่างั้น」

ฉันตอบกลับชิซุโกะกับฮารุกะ

ยังไงที่นี่ก็คือหมู่บ้านจิมนะแน่ๆ

จากนั้นพวกเราทุกคนก็เดินไปที่ประตู

「ยินดีต้อนรับ นี่คือเมืองแห่งวีรบุรุษเซเรส เมืองจิมน่า....เดี๋ยว นี่ท่านคือวีรบุรุษเซเรสคนนั้นไม่ใช่หรือไงกัน?」

「เซเรส...นั่นมันเซเรสนี่นา」

「ดูยังไงก็เซเรสจริงๆด้วย...ให้ตายสิกลายเป็นคนที่ยอดเยี่ยมไปแล้วสินะ」

「ท่านวีรบุรุษเซเรส....น่าชื่นชมเสียจริง～」

「อ๊า...แม่ของฉันเป็นคนรู้จักของท่านเซเรสด้วยแหละ」

ผู้คนมากหน้าหลายตาได้เข้ามารวมตัวกัน

นี่มันจะน่าทึ่งเกินไปแล้ว คนที่โถมเข้ามาน่าจะมีกว่า 200 คนได้เลยมั้ง

「ทุกคน...ถ้าไปทำแบบนั้นเดี๋ยวฮีโร่ของพวกเราจะลำบากใจเอานะ....พวกคนเฝ้าประตูตรงนั้นน่ะ ในเวลาแบบนี้ก็ต้องใจทำงานหน่อยสิ」

「ขออภัยด้วยครับ」

ใบหน้าที่ชวนคิดถึงได้โผล่มาให้ฉันเห็น

「ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ผู้ใหญ่บ้านนาจิม」

「ถึงไม่อยากจะบอก...แต่ตอนนี้ข้าไม่ใช่ผู้ใหญ่บ้านแล้วนะ...แต่เป็นเทศมนตรีขอเมืองแล้วต่างหากจะเรียกแบบเดิมก็ได้....แล้วจะเอายังไงกันต่อ? ให้ข้าพาไปบ้านที่ข้าสร้างให้ใหม่ไหม? หรือจะมาที่บ้านข้าก่อนดีล่ะ?」

ฟังแล้วก็รู้สึกขอบคุณจริงๆที่เขาเตรียมบ้านรอต้อนรับพวกเรากลับมาด้วย

「ก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ไปกันที่บ้านของเทศมนตรีบ้านก่อนก็แล้วกันครับ」

「เซเรสก็เหมือนลูกเหมือนหลาน มาสิภรรยาของข้าก็พร้อมตอนรับพวกเธอกันอยู่แล้ว」

「「「「「「「「「「「ขอฝากตัวด้วยนะคะ/ครับ」」」」」」」」」」」

「จะว่าไปก็สมกับเป็นวีรบุรุษจริงๆนะ.....พาภรรยามาตั้ง 11 คนเลย」

「เทศมนตรีคุณก็รู้นี่ว่าจะควบทั้งแม่ลูกได้ที่ไหน ลิดา มาเรีย กับเมลเป็นข้ารับใช้ของผมเอง ส่วนชารอนซังนั่นก็เป็นสาวใช้」

「อ้อ แบบนี้นี่เอง สรุปก็คือภรรยามี7 ....หาาาาา?」

อยู่ดีๆเขาก็แสดงอาการตกใจออกมา

「ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้นกันครับ?」

「ข้าละลืมไปเสียสนิทเลย....ภรรยาของเซเรสก็เป็นถึงเจ้าหญิงนี่นาทั้งเจ้าหญิงมาเรี่ยนเจ้าหญิงเฟร...แล้วก็นักบุญคนก่อนอย่างท่านเซซิเลียอีก」

อยู่ดีๆเทศมนตรีบ้านนาจิมก็คุกเข่าซะงั้น

「เทศมนตรีอย่าทำถึงขนาดนั้นเลยครับ…」

เมื่อผู้นำอย่างนาจิมคุกเข่าคนที่เหลือก็เลยทำตามกันหมด

「แต่ว่าเซเรสไม่สิท่านเซเรสพวกเธอเป็นถึงสมาชิกของราชวงศ์แล้วก็ว่าทีโป๊ปคนต่อไปเชี่ยวนะ....ถ้าไม่ทำแบบนีเดี๋ยวก็หัวหลุดกันพอดี」

「ถึงจะได้พบกันครั้งแรกแล้วฉันก็เป็นเจ้าหญิงจริงๆ แต่ท่านนาจิมก็เป็นเหมือนปู่ของเซเรสดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการพูดคุยระหว่างพวกเราหรอกค่ะ」

「ก็อย่างงั้นแหละ ฉันไม่ได้เคร่งอะไรเท่ามาเรี่ยนด้วย ดังนั้นจะเรียกว่าเฟรหรือเฟรจังก็ได้」

「อย่างที่พวกเธอว่า...คุณปู่จะเรียกฉันว่าเซซิเลียเฉยๆฉันก็ยินดีค่ะ!」

「ซะซะซะเซเรส....」

「โถ่...ลืมไปแล้วหรือไงเทศมนตรีนาจิมเซเรสจังน่ะเป็นถึงวีรบุรุษเชียวนะเขามีตำแหน่งสูงกว่า3สาวเยอะเลย」

「ใช่แล้วท่านนาจิมไม่เห็นต้องกังวลเลยหรือจะหลงๆลืมๆไปหมดแล้วกัน?」

「นั่นสิไม่ใช่ว่าลืมไปแล้วนะคะ ท่านนาจิม」

「นั่นสิคะ」

「อ่ะ...ฮ่าๆๆๆ...จะว่าไปข้าก็หลงๆลืมๆเรื่องของท่านเซเรสไปบ้างแล้วจริงๆ」

「โถ่เลิกเรียกอะไรที่ดูเป็นทางการแบบนั้นเถอะเทศมนตรี...เดี๋ยวก็ดูเป็นตาแก่ขี้ลืมจริงหรอกอีกฝ่ายก็มือคุณเป็นคุณปู่ด้วย....」

「ทะทะทะทะท่านเซเรส」

「เ ซ เ ร ส」

「เซเรส…」

「อื้มแบบนี้แหละดีแล้วค่ะ....ท่านนาจิมเหมาะสมแล้ว」

「ก็นั่นสินะ...พอเติมท่านเวลาเรียกเซเรสมันก็แปลกจริงๆนั่นแหละ...ไว้เดี๋ยวข้าจะไปบอกพวกคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านให้แล้วกันว่าอย่ากังวลแล้วเรียกตามใจชอบเลย」

「ขอบพระคุณที่เข้าใจค่ะท่านนาจิม」

「เอาละ ตรงนี้ก็จะเป็นสะพานเซเรส...ส่วนตรงนั้นก็จะเป็นจุดที่ขายเซเรสมันจู」

「ฮ่าๆๆๆ เห็นแล้วก็แอบน่าอายจริงๆ」

ถึงจะขำแต่รู้สึกอายจริงๆนะที่มีชื่อของฉันแปะไปทั่ว

「ก็เข้าใจหน่อยเถอะ...ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อแสดงการขอบคุณกับเจ้า....ส่วนจุดที่นิยมกันมากที่สุดก็คจะเป็นน้ำพุแห่งวีรบุรุษ ซึ่งมีรูปปั้นของเซเรสตั้งอยู่」

ส่วนขนาดรูปปั้นที่ว่า...มันก็ใหญ่ประมาณ 10 เมตรได้

เห็นแล้วอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ

ก็รู้ว่าตั้งใจทำให้ แต่น่าอายชะมัด…

「สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ…」

「「「「「「「「「「สุดยอดไปเลยจริงๆ(ค่ะ)」」」」」」」」」」」

「ตอนแรกก็ทำขนาดเท่าตัวจริงหรอกนะ แต่ก็ปรับๆแก้ๆกันไปมาประมาณ 4 ครั้ง เพราะชู้ตรู้สึกมันใหญ่ไม่พอ จนตอนนี้ก็อย่างที่เห็น」

โดยรอบๆน้ำพุก็จะเห็นคนโยนเหรียญลงไปเหมือนกับอธิษฐาน

นี่มันไม่ใช่หมู่บ้านจิมน่าที่ฉันรู้จักอีกแล้ว

「แล้วทำไมลุงชู้ตเขาถึง...」

「อ้อ สำหรับชู้ตเจ้าก็เหมือนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่....การทำแบบนี้ก็คือการแสดงความขอบคุณในแบบของเขาแหละ」

นอกจากนี้ก็มีลุงไคโตะที่มาตั้งกิลด์นักผจญภัยเพื่อฉันโดยเฉพาะ

อันนั้นรู้สึกรับได้มากกว่าก่อนหน้าจริงๆ

「เอาละ ที่นี่แหละ บ้านของข้าเอง」

ดูเป็นบ้านที่เหมือนกับพวกขุนนางระดับล่างๆเลย

「สุดยอดไปเลย…」

「ไม่หรอก...ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้านั่นแหละ...」

นี่มันเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่ฉันไม่อยู่กันแน่เนี่ย