ตอนที่ 95 11 คน
「อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านเซเรส! วันนี้ก็เป็นเช้าที่ดีอีกวันหนึ่งนะคะ มาพยายามกันเถอะค่ะ」
ลิดา ยิ้มออกมาอย่างสดใส
ร่าเริงแต่เช้าเลย
บางทีเธออาจจะตื่นมาฝึกแกว่งดาบอีกครั้งก็ได้
เมื่อคืนหลังจากไปนั่งคิดนอนคิดมา เธอก็ได้กลายเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของเฟรและกลายเป็นข้ารับใช้ของฉันไปด้วยในเวลาเดียวกัน
แต่กลับกลายเป็นว่ามาเรียกับเมลดันอารมณ์เสียซะอย่างงั้น
พวกเธอทั้งสองคนก็พยายามตื่นเช้ามาในช่วงเวลาเดียวกันกับที่ฉันตื่น
แถมสภาพดวงตาของทั้งสองก็เห็นได้ชัดว่ามีรอยคล้ำ
「นี่เซเรส ขอถามหน่อยสิ ทำไมนายถึงให้ลิดากลายมาเป็นข้ารับใช้ของนายกันล่ะ?」
「นั่นสิตอนได้ยินฉันยังเชื่อไม่ลงเลย」
「มาเรีย เมล....ทำไมถึงถามฉันด้วยหน้าตาที่น่ากลัวแบบนั้นล่ะ พวกเธอกำลังจะไปคลินิกกันใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นเดี๋ยวให้ฉันช่วยเรื่องการเงิน....」
「ไอ้นั่นมันก็ดีอยู่หรอก...แต่พวกฉันเป็นข้ารับใช้ของนายด้วยไม่ได้เหรอ? เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้วแท้ๆ....」
「เทียบกับลิดาแล้ว ฉันพยายามหนักกว่าเธออีกนะ แล้วทำไมนานถึงไม่ยอมพวกฉันบ้างล่ะ แย่สุดๆเลยอ่ะ」
ก็แอบคิดไว้เหมือนกันว่าจะโดนบ่น แต่ก็ไม่นึกว่าจะเป็นวันต่อมาหลังเกิดเรื่องเลย
「งั้นพวกเธอต้องการแบบนั้นจริงเหรอ?」
「อื้อ....ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้านายจะปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นข้ารับใช้คนหนึ่ง เพราะฉันอยากจะอยู่เคียงข้างนายจริงๆ」
「อื้ม...ไม่ได้เลยเหรอ?」
มีแค่ทางนี้จริงๆเหรอเนี่ย
「พวกเธอแน่ใจแล้วเหรอ? ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ลิดาตอนนี้กำลังเรียนรู้วิชาดาบโดยมีเฟรสอนอยู่พอเธอเริ่มคุ้นชินแล้ว เธอก็จะไปเรียนวิชาดาบใหญ่กับมิซากิซังแล้วก็จบด้วยวิชาดาบจากฮารุกะซัง....ส่วนหน้าที่ของเธอก็คือเป็นคนคุ้มกันให้กับมาเรี่ยน...ก็จริงว่าคงไม่ได้สู้อะไรมากมาย แต่เธอก็ต้องเรียนวิชาดาบ ดังนั้นฉันอยากถามว่าพวกเธอพร้อมจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมไหม?」
「เอ๋」
พวกเธอแสดงอาการตกใจออกมา
ถึงลิดาจะไม่ได้ทำงานหนักอะไร
แต่อย่างน้อยเธอก็ตั้งใจทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่เธอพอจะสามารถทำได้
ตอนนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับลิดาไม่ใช่ชายหญิง แต่เป็นความสัมพันธ์เชิงเพื่อนสนิทเหมือนอดีต
หลักฐานก็คือเธอสามารถเรียกตัวเองว่า ผม โดยไม่ต้องฝืนใจอะไรอีก
แล้วพวกเธอจะทำได้เหมือนลิดาไหมล่ะ?
「หากมาเรียกับเมลอยากจะเป็นข้ารับใช้ของฉัน ก็ไม่ขัดหรอกนะ พวกเราก็รู้จักกันมานานแล้ว ตำแหน่งของพวกเธอก็คงได้ประมาณอัศวินของโคฮาเนะ หากพวกเธอเลือกเส้นทางนี้ มาเรียก็จะต้องไปทำหน้าที่ฮิลเลอร์ร่วมกับเซซิเลยและชิซุโกะซัง ส่วนเมลก็ต้องไปทำงานหน้าโต๊ะกับมาเรี่ยนแล้วก็ซาโยะซังพวกเธอจะรับได้ไหม? จากนี้ไม่นานพวกเธอจำเป็นจะต้องออกจากเมืองหลวงเพื่อไปทำงานที่โคฮาเนะไม่ก็หมู่บ้านจิมนาด้วยก็ได้.....อิสรภาพของพวกเธอจะถูกจำกัดลงไปด้วย」
「ก็จริงว่าการใช้ชีวิตในเมืองหลวงมันอาจจะน่าสนุกกว่า แต่ฉันคิดว่าอยู่กับเซเรสมันคงจะดีกว่าจริงๆ....ฉันจะพยายามนะ ดังนั้นฉันขอเป็นหนึ่งในข้ารับใช้ของนายด้วยได้ไหม」
「พวกงานธุรการฉันก็จะพยายามเหมือนกัน ก็จริงว่าอาจจะต้องเรียนรู้หลายๆอย่างใหม่ แต่ให้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของนายด้วยไหมหรือเปล่า?」
「เข้าใจแล้ว....ข้ารับใช้นะ ข้ารับใช้」
ถึงชิซุโกะซังกับคนอื่นๆจะบอกว่าฉันไร้เดียงสา...แต่นี่คงจะเป็นโชคชะตาจริงๆ
ออร์คแมนก็มีภรรยาตั้ง 11 คน
ส่วนฉันก็มีภรรยา 4 + ใหม่ 3 เป็น 7...แล้วก็บวกข้ารับใช้ 1 เป็น 8
พอรวมพวกฉันอีก 3 คนเข้าไปก็เป็น 11
ก็จริงว่าทุกคนไม่ใช่ภรรยาของฉัน แต่ 11 คนก็จำนวนคนที่อยู่ตรงนี้
『มีภรรยา 10 คนก็น่าทึ่งแล้ว นี่มีถึง 11 ถ้าไม่เรียกว่าสุดยอดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว』
『ฉันอยากจะเป็นชายที่สามารถปกป้องครอบครัวของตัวเองได้ในสักวันหนึ่ง』
จะว่าไปฉันก็เคยพูดเอาไว้นี่นะ
มันจะเป็นไปตามที่ขอเกินไปไหมนะ
อย่าบอกนะว่าไอ้นี่ก็เป็นพรจากมังกรเหลืองน่ะ..ถามจริง?
ความโชคดีที่ไม่ผ่านการพยายามเลยนี่มันอะไรกัน
รู้สึกโชคดีแต่ก็รู้สึกชีวิตช่างน่าเศร้ายังไงไม่รู้สิ
ทั้งที่อยากจะใช้ชีวิตธรรมดาอย่างมีความสุขก็เท่านั้นเอง
『ขอร้องเถอะ ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่งแล้วให้พวกฉันใช้ชีวิตอย่างสงบสุขที』
ขอไปแบบนี้จะสมหวังไหมนะ?
แต่ฉันก็อยากได้จริงๆนะ