ตอนที่ 95 11 คน

「อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านเซเรส! วันนี้ก็เป็นเช้าที่ดีอีกวันหนึ่งนะคะ มาพยายามกันเถอะค่ะ」

ลิดา ยิ้มออกมาอย่างสดใส

 ร่าเริงแต่เช้าเลย

บางทีเธออาจจะตื่นมาฝึกแกว่งดาบอีกครั้งก็ได้

เมื่อคืนหลังจากไปนั่งคิดนอนคิดมา เธอก็ได้กลายเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของเฟรและกลายเป็นข้ารับใช้ของฉันไปด้วยในเวลาเดียวกัน

 แต่กลับกลายเป็นว่ามาเรียกับเมลดันอารมณ์เสียซะอย่างงั้น

 พวกเธอทั้งสองคนก็พยายามตื่นเช้ามาในช่วงเวลาเดียวกันกับที่ฉันตื่น

 แถมสภาพดวงตาของทั้งสองก็เห็นได้ชัดว่ามีรอยคล้ำ

「นี่เซเรส ขอถามหน่อยสิ ทำไมนายถึงให้ลิดากลายมาเป็นข้ารับใช้ของนายกันล่ะ?」

「นั่นสิตอนได้ยินฉันยังเชื่อไม่ลงเลย」

「มาเรีย เมล....ทำไมถึงถามฉันด้วยหน้าตาที่น่ากลัวแบบนั้นล่ะ พวกเธอกำลังจะไปคลินิกกันใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นเดี๋ยวให้ฉันช่วยเรื่องการเงิน....」

「ไอ้นั่นมันก็ดีอยู่หรอก...แต่พวกฉันเป็นข้ารับใช้ของนายด้วยไม่ได้เหรอ? เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้วแท้ๆ....」

「เทียบกับลิดาแล้ว ฉันพยายามหนักกว่าเธออีกนะ แล้วทำไมนานถึงไม่ยอมพวกฉันบ้างล่ะ แย่สุดๆเลยอ่ะ」

ก็แอบคิดไว้เหมือนกันว่าจะโดนบ่น แต่ก็ไม่นึกว่าจะเป็นวันต่อมาหลังเกิดเรื่องเลย

「งั้นพวกเธอต้องการแบบนั้นจริงเหรอ?」

「อื้อ....ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้านายจะปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นข้ารับใช้คนหนึ่ง เพราะฉันอยากจะอยู่เคียงข้างนายจริงๆ」

「อื้ม...ไม่ได้เลยเหรอ?」

มีแค่ทางนี้จริงๆเหรอเนี่ย

「พวกเธอแน่ใจแล้วเหรอ? ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ลิดาตอนนี้กำลังเรียนรู้วิชาดาบโดยมีเฟรสอนอยู่พอเธอเริ่มคุ้นชินแล้ว เธอก็จะไปเรียนวิชาดาบใหญ่กับมิซากิซังแล้วก็จบด้วยวิชาดาบจากฮารุกะซัง....ส่วนหน้าที่ของเธอก็คือเป็นคนคุ้มกันให้กับมาเรี่ยน...ก็จริงว่าคงไม่ได้สู้อะไรมากมาย แต่เธอก็ต้องเรียนวิชาดาบ ดังนั้นฉันอยากถามว่าพวกเธอพร้อมจะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมไหม?」

「เอ๋」

พวกเธอแสดงอาการตกใจออกมา

ถึงลิดาจะไม่ได้ทำงานหนักอะไร

แต่อย่างน้อยเธอก็ตั้งใจทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่เธอพอจะสามารถทำได้

 ตอนนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับลิดาไม่ใช่ชายหญิง แต่เป็นความสัมพันธ์เชิงเพื่อนสนิทเหมือนอดีต

 หลักฐานก็คือเธอสามารถเรียกตัวเองว่า ผม โดยไม่ต้องฝืนใจอะไรอีก

 แล้วพวกเธอจะทำได้เหมือนลิดาไหมล่ะ?

「หากมาเรียกับเมลอยากจะเป็นข้ารับใช้ของฉัน ก็ไม่ขัดหรอกนะ พวกเราก็รู้จักกันมานานแล้ว ตำแหน่งของพวกเธอก็คงได้ประมาณอัศวินของโคฮาเนะ หากพวกเธอเลือกเส้นทางนี้ มาเรียก็จะต้องไปทำหน้าที่ฮิลเลอร์ร่วมกับเซซิเลยและชิซุโกะซัง ส่วนเมลก็ต้องไปทำงานหน้าโต๊ะกับมาเรี่ยนแล้วก็ซาโยะซังพวกเธอจะรับได้ไหม? จากนี้ไม่นานพวกเธอจำเป็นจะต้องออกจากเมืองหลวงเพื่อไปทำงานที่โคฮาเนะไม่ก็หมู่บ้านจิมนาด้วยก็ได้.....อิสรภาพของพวกเธอจะถูกจำกัดลงไปด้วย」

「ก็จริงว่าการใช้ชีวิตในเมืองหลวงมันอาจจะน่าสนุกกว่า แต่ฉันคิดว่าอยู่กับเซเรสมันคงจะดีกว่าจริงๆ....ฉันจะพยายามนะ ดังนั้นฉันขอเป็นหนึ่งในข้ารับใช้ของนายด้วยได้ไหม」

「พวกงานธุรการฉันก็จะพยายามเหมือนกัน ก็จริงว่าอาจจะต้องเรียนรู้หลายๆอย่างใหม่ แต่ให้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของนายด้วยไหมหรือเปล่า?」

「เข้าใจแล้ว....ข้ารับใช้นะ ข้ารับใช้」

ถึงชิซุโกะซังกับคนอื่นๆจะบอกว่าฉันไร้เดียงสา...แต่นี่คงจะเป็นโชคชะตาจริงๆ

ออร์คแมนก็มีภรรยาตั้ง 11 คน

 ส่วนฉันก็มีภรรยา 4 + ใหม่ 3 เป็น 7...แล้วก็บวกข้ารับใช้ 1 เป็น 8

 พอรวมพวกฉันอีก 3 คนเข้าไปก็เป็น 11

ก็จริงว่าทุกคนไม่ใช่ภรรยาของฉัน แต่ 11 คนก็จำนวนคนที่อยู่ตรงนี้

『มีภรรยา 10 คนก็น่าทึ่งแล้ว นี่มีถึง 11 ถ้าไม่เรียกว่าสุดยอดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว』

『ฉันอยากจะเป็นชายที่สามารถปกป้องครอบครัวของตัวเองได้ในสักวันหนึ่ง』

จะว่าไปฉันก็เคยพูดเอาไว้นี่นะ

มันจะเป็นไปตามที่ขอเกินไปไหมนะ

อย่าบอกนะว่าไอ้นี่ก็เป็นพรจากมังกรเหลืองน่ะ..ถามจริง?

ความโชคดีที่ไม่ผ่านการพยายามเลยนี่มันอะไรกัน

รู้สึกโชคดีแต่ก็รู้สึกชีวิตช่างน่าเศร้ายังไงไม่รู้สิ

ทั้งที่อยากจะใช้ชีวิตธรรมดาอย่างมีความสุขก็เท่านั้นเอง

『ขอร้องเถอะ ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่งแล้วให้พวกฉันใช้ชีวิตอย่างสงบสุขที』

ขอไปแบบนี้จะสมหวังไหมนะ?

แต่ฉันก็อยากได้จริงๆนะ