ตอนที่ 94 นักบุญดาบกลายเป็นข้ารับใช้

จะว่าไปฉันก็ลืมเรื่องรอบตัวไปเสียสนิท

เห็นได้ชัดว่าสภาพแวดล้อมที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ตอนนี้มันผิดแปลกไปเสียจนสามัญสำนึกของฉันผิดเพี้ยนไป

ทำไมถึงไปคิดว่าทาส=ภรรยาได้ฟะ?

บางทีฉันอาจจะได้อิทธิพลจากออร์คแมนมากเกินไปหน่อยเพราะโดยปกติ ทาส=ข้ารับใช้,แรงงาน ถึงจะถูก

และมันไม่ได้จบแค่เรื่องนี้ด้วยสิ

◆◆◆

วันนี้ฉันก็ชวนลิดาไปตกปลาอีกครั้ง

ตั้งแต่ที่เธอกลายเป็นนักบุญดาบ เธอก็เริ่มทำตัวเป็นผู้หญิงและทำเรื่องแนวๆผู้หญิงมากขึ้น ต่างจากในอดีตที่เอาแต่ออกไปไหนมาไหนกับฉันแล้วก็แซ็ค

ถ้าให้พูดถึงสิ่งที่เธอชอบก็จะเป็นจับแมลงกับตกปลา

ตัวเลือกที่จะชวนเธอไปจับแมลงคงต้องปัดตกไปเพราะคงหาเวลาพูดกันดีๆไม่ได้แน่ แถมไม่อยากจะเลี้ยงพวกแมลงด้วย

ดังนั้นตัวเลือกอย่างการตกปลาจึงเหมาะสมกว่า มีเวลาได้ค่อยๆพูดกันด้วย

「นึกถึงวันเก่าๆเลยแฮะ พอได้เห็นเส้นเอ็นตกปลานี่」

「นั่นสินะ....ไม่ได้มาตกปลาสักพักแล้วด้วย วันนี้มาจับให้ได้ตัวที่ใหญ่กว่าเซเรสดีกว่า」

「ทางนี้ก็ไม่คิดจะยอมหรอกนะ」

จากนั้นฉันก็เริ่มตกปลาด้วยเบ็ดและอวนที่เตรียมมาด้วย

ถ้าได้ปลามาก็ค่อยเอาไปย่างกิน

จะว่าไปลิดานี่ก็เป็นสาวสวยจริงๆนั่นแหละ ถึงบุคลิกจะแปลกๆไปหน่อยก็เถอะ

จะบอกว่าเป็นผู้หญิงก็ไม่ใช่ จะสมชายก็ไม่เชิง

รู้สึกค่อนข้างน่าผิดหวังหน่อยๆ

นิสัยจริงๆของเธอก็คงจะมีแต่เพื่อนสมัยเด็กกับคนในหมู่บ้านเท่านั้นที่รู้

「เอาละมาเลยๆ ปลาย่างจ๋า...ผมละมีความสุขจริงๆ」

ผม ด้วยแหละคุณเอ้ย

ลิดาได้เปลี่ยนวิธีการเรียกตัวเองจาก ผม มาเป็น ฉัน ก็ตั้งแต่ที่เธอได้รับอาชีพนักบุญดาบซึ่งต้องกลายเป็นจุดสนใจของผู้คน

บางทีเธออาจจะไม่ค่อยชอบตัวเองตอนแทนตัวว่าผมต่อหน้าคนอื่นก็ได้มั้ง

แต่เพราะกำลังหว่านเบ็ดลงไป ปลาก็คงไม่กินทันทีหรอก

ดังนั้นก็อาศัยจังหวะนี้คุยเลยละกัน

「ว่าแต่เธอตัดสินใจได้หรือยังว่าอยากจะทำอะไรต่อ」

「ผมก็ยังไม่รู้เลย....ที่ทำได้ดีก็มีแค่ดาบ พอไปช่วยงานของคุณพ่อคาซึมะก็เอาแต่ทำจานแตก ถึงจะลองไปทำอาหารก็แค่ในระดับพอกันได้..ถ้าจะเอาให้เก่งเลยยังไงก็ต้องอีกสัก 5 ปีมั้ง」

ค่อนข้างโหดร้ายจริงๆนั่นแหละ พอปล่อยให้คนที่จับเป็นแต่ดาบไปทำอย่างอื่น

พอมาคิดดูแล้ว....หากจะรับเธอมาดูแลก็คงไม่เลวนัก

ไม่ใช่ในฐานะผู้หญิง แต่เป็นเพื่อนสมัยเด็กและเพื่อนสนิทของฉัน

「นี่ลิดา...เธอเต็มใจจะอยู่กับฉันไปจนตายไหม?」

「เอ๋ เซเรส....นี่นายกำลังขอผมเป็นภรรยาอยู่เหรอ?」

ใบหน้าของเธอแดงขึ้นทันที แต่ไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะเออ

「มันค่อนข้างจะต่างออกไปหน่อยนะ เพราะสำหรับฉัน เธอคือเพื่อนสมัยเด็ก เพื่อนสนิท แล้วก็ลูกสาวของฉัน.....ดังนั้นถ้าเธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเรื่องดาบทำไมไม่มาเป็นข้ารับใช้ของฉันเลยล่ะ?」

คิดดูดีๆแล้ว ฉันก็เป็นถึงลอร์ดแห่งโคฮาเนะ

ถึงจะต้องรอขั้นตอนนิดหน่อย แต่สุดท้ายฉันก็คือลอร์ด

ดังนั้นก็เป็นเรื่องปกติที่ฉันจะต้องมีเหล่าข้ารับใช้

นอกจากนี้ไม่ใช่ว่าลืมอะไรหรอกนะ แต่เหล่าภรรยาทั้ง 4 คนแรกของฉันก็เป็นถึงนักผจญภัยแรงค์ S มีคนที่เป็นอดีตนักบุญแล้วก็นักบุญดาบด้วย ทว่ามาเรี่ยนเป็นเพียงคนธรรมดา ดังนั้นฉันก็ควรจะหาใครสักคนมาคุ้มกันเธอ

「ข้ารับใช้เหรอ? ผมเนี่ยนะ? ถึงผมจะเป็นนักบุญดาบก็จริง แต่ตัวผมในตอนนี้จะคนหรือมอนสเตอร์...ก็อาจจะไม่ไหวนะ」

「ไม่จำเป็นหรอก เพราะยังไงก็คงไม่ต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือ ในกรณีที่เลวร้ายสุด ขอแค่เธอพยายามยื้อเอาไว้จนกว่ากำลังเสริมจะมาก็พอแล้ว」

ถึงจะมีแผลใจ แต่ยังไงก็เป็นถึงนักบุญดาบ

ถึงจะยังไม่มั่นใจในตัวเอง แต่ถ้าเจอออร์คหรือกูลสัก 10 ตัวโผล่มาเธอก็อาจจะเผลอจัดการเองเลยก็ได้

นอกจากนี้เธออาจจะเป็นตัวนำโชคให้ก็ได้ใครจะรู้

มาเรี่ยนเองก็ไม่ได้ไปที่อันตรายที่ไหนจนทำให้ลิดาต้องชักดาบออกมาด้วย

เจ้าหญิงและข้ารับใช้ที่เป็นนักบุญดาบ

「อื้อ นั่นสินะผมอาจจะไหวก็ได้...เซเรสเป็นคนพูดเองด้วย เอาสิ」

「ถ้างั้นก็ตามนี้นะ ตั้งแต่วันนี้ไปลิดา เธอคือข้ารับใช้ของฉัน....สถานะของเธอนับแต่บัดนี้คืออัศวินแห่งโคฮาเนะ...คำสั่งแรก จงไปคุ้มกันอยู่ข้างกายมาเรี่ยนกับฉันเสีย」

※ลอร์ดนั้นสามารถแต่งตั้งอัศวินด้วยตัวเองได้เพื่อมาทำการรับใช้เรื่องส่วนตัวก็จริง แต่การแต่งตั้งอย่างเป็นทางการยังไงก็ต้องผ่านรัฐ ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่ใช่อัศวินจริงๆ แต่เป็นเพียงข้ารับใช้

「ลิด้าผู้นี้จะขอรับใช้ท่านไปตลอดชีวิต ด้วยคำปฏิญาณแห่งดาบเล่มนี้」

หลังจากนั้น...

「ลิดา ปลาติดเบ็ดแล้ว」

「เซเรสเองก็ได้ของใหญ่เหมือนกันนะ...อ๊ะ...มาแล้วๆ」

「จัดมาดิ๊」

ในฐานะเพื่อนสมัยเด็กที่รู้จักกันเป็นอย่างดี....เธอนี่แหละเหมาะจะเป็นข้ารับใช้จริงๆ

หลังจากนั้นพวกฉันก็กินปลาย่างแล้วคุยเรื่องในอนาคตที่จะทำกันต่อ