ตอนที่ 92 การจากไปของออร์คแมน

「 นี่เซเรส พอจะมีวิธีการทำเงินดีๆบ้างไหม!」

ออร์คแมนมาปรึกษาฉัน

เขาผู้มีภรรยาถึง 10 กว่าคนได้วิ่งร้องไห้เข้ามาคุยกับฉัน

ยังไงฉันก็ติดหนี้เขาเรื่องบ้านเกิด

ก็ไม่ได้ติดใจอะไรที่จะให้เงินเขาหรอก...แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนเป็นเพื่อนเขาทำกัน

ยังไงออร์คแมนก็เป็นถึงนักผจญภัยสายบู้เลยนะ

โอเกอร์นั้นย่อมแข็งแกร่งกว่าออร์คอยู่แล้วเขายังล่าไหว และด้วยความสามารถในการล่าของเขาจึงทำให้เขามีภรรยาได้เป็นสิบๆคนอย่างไม่มีปัญหา

ทว่าตอนนี้ได้มีการประกาศสงบศึกกับพวกปีศาจ เขาก็เลยไม่สามารถออกล่าได้อีกต่อไป

ฉันก็เลยปลอบเขาไป

「ลำบากหน่อยนะ」

แต่พอได้ฟังเรื่องที่เขาเล่ามันกลับไม่จบแค่นั้น

「ไม่ใช่แค่ล่าโอเกอร์ไม่ได้นะ ขนาดออร์คยังไม่ไหวเลย เพราะตอนนี้ก็ติดปัญหากับพวกมันเรื่องที่มีสายพันธุ์ระดับสูงกว่าพวกมันเข้ามายุ่งน่ะสิ.....อย่างวันก่อนที่ฉันกำลังจะไปล่าออร์คก็มีออร์คไนท์เข้ามาหยุดฉันไว้แล้วบอกให้ฉันวางอาวุธลงเสีย.....แล้วประกาศว่าจากนี้ฉันจะไม่สามารถล่าพวกมันได้อีกเพราะพวกมันจะอพยพหนีไปยังแดนปีศาจแล้ว แถมมาบอกว่าขอโทษที่มาสร้างความวุ่นวายให้ พวกเขาจะไม่มายุ่งกับมนุษย์อีกใครมันจะไปฆ่าลงกัน ตอนนี้นอกจากก็อบลินฉันก็เลยไม่รู้จะล่าอะไรแล้ว...เห้อ...จบกันชีวิต」

ฉันในฐานะดราก้อนลอร์ดก็อยากจะสอนเขาล่าไวเวิร์นอยู่หรอก

แต่มันทำไม่ได้จริงๆ

ไวเวิร์นก็เหมือนกับพวกพ้องของฉัน

ฉันยังจำภาพของไวแกนได้อยู่เลย มันจึงทำให้ฉันทำใจล่าไวเวิร์นไม่ได้แล้วจริงๆ

ก็เลยนึกไม่ออกว่าจะช่วยยังไงดี

「ออร์คแมน อันที่จริงฉันก็ยังคิดไม่ออกหรอกว่าจะช่วยยังไง ไว้ขอเวลาคิดสักหน่อยจะได้หรือเปล่า?」

「ไม่หรอกๆ เป็นความผิดของฝ่ายนี้เอง....แต่ถึงจะไม่สามารถหางานทำได้แล้ว แต่เงินเก็บก็ยังพอเหลือให้ใช้ชีวิตได้อีกสักครึ่งปี ไว้ค่อยๆคิดก็ได้」

「อื้อ เข้าใจแล้ว」

แต่ยังไงการหาทางทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะไปดึงเอาเงินเก็บมามันก็เป็นเรื่องที่สมควรนะ

◆◆◆

「อุฟุฟุฟุ เซเรสคุงน่า ทำตัวตลกจังเลยนะ」

「ฮ่าๆๆๆๆ เซเรส อะไรของนายกันเนี่ย?」

「อุปุปุปุ ทุกคนอย่าไปหัวเราะเซเรสซังสิคะ 」

「เซเรสจังนี่ไม่รู้อะไรเอาเสียเลยนะ」

「「「「…」」」」

ชิซุโกะ ฮารุกะ ซาโยะ และมิซากิเริ่มหัวเราะเมื่อฉันคิดหนักเรื่องออร์คแมน

โดยเฉพาะฮารุกะ เธอหัวเราะหนักจนกุมท้องเลย

ลิดา เจ้าหญิงมาเรี่ยน เซซิเลีย เฟร ก็จ้องมองมาทางฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

「ไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะนะ ผมเสียหน้าจริงๆนะพอไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดี」

「เซเรสคุงลืมสถานะของตัวเองไปหรือเปล่าจ๊ะ」

สถานนะเหรอ?

「ดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจสินะคะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนอธิบายให้เองค่ะ」

จากนั้นมาเรี่ยนก็เริ่มอธิบายด้วยรอยยิ้ม

「ท่านเซเรสอาจจะลืมไปแล้วแต่ท่านเป็นถึงสามีของฉัน เซซิเลียแล้วก็เฟร แถมยังเป็นวีรบุรุษด้วยนะคะ วิธีในการช่วยเหลือเขาน่ะมีถมเถไปค่ะ」

ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ...แต่ฉันต้องทำยังไงล่ะ?

「ถ้างั้นผมควรทำยังไงดีล่ะ?」

「ถึงงานในจักรวรรดิจะเข้าถึงยาก แต่ถ้าเป็นท่านเซเรสแนะนำมา ยังไงเขาก็สามารถเป็นอัศวินได้ง่ายๆเลยนะ...แต่ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถเขาแล้ว」

「ทางอาณาจักรเองการเป็นอัศวินก็ไม่ใช่เรื่องเกินฝันนะคะ เนื่องจากฉันเองก็เป็นผู้มีสิทธิในราชบัลลังก์เป็นลำดับแรกด้วย หากท่านต้องการ ฉันสามารถหาตำแหน่งขุนนางที่เหมาะสมกับเขาได้ด้วย แต่กลับกันเขาก็ต้องสามารถเข้างานสังคมและรับผิดชอบหน้าที่ที่ได้มาค่ะ」

「ฉันเองก็สามารถผลักดันให้เขาเข้าเป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์ได้ค่ะ...แต่งานยากคงเป็นหลังจากนั้นที่ต้องศึกษาหลักคำสอนจากศาสนจักร」

จะว่าไปแล้วภรรยาทั้ง 3 คนของฉันก็เป็นถึงระดับสูงของแต่ละประเทศเลยนี่หว่า 2ใน3ก็เป็นถึงเจ้าหญิง

ลืมไปได้ยังไงกันนะ

「ไม่ใช่แค่นั้นนะ เซเรส นายยังเป็นถึงลอร์ดแห่งโคฮาเนะด้วยไม่ใช่หรือไง?」

「ใช่แล้วเซเรสคุง เธอก็เป็นถึงลอร์ดนะ ทำไมไม่ลองหาตำแหน่งดีๆแล้วแต่งตั้งเขาซะเลยล่ะ?」

「ทำไมเซเรสซังไม่แต่งตั้งให้เขาเป็นลูกน้องคุณแล้วคอยดูแลที่โคฮาเนะไปเลยล่ะคะ?」

「นั่นสิ หากเซเรสจังเป็นคนแนะนำเอง ภรรยาของเขาก็จะสามารถหางานง่ายๆแถวโคฮาเนะทำได้ด้วยดีเลยไม่ใช่หรือไง?」

「นั่นสินะ....ไว้เดี๋ยวผมจะลองไปคุยดูแล้วกัน」

จะเป็นอัศวินที่จักรวรรดิ อาณาจักร ศาสนจักร หรือลูกน้องฉันสินะ.....

◆◆◆

「ก็ประมาณนี้แหละ คิดว่าไง?」

ฉันเอาคำแนะนำมาให้ออร์คแมน

「ขอบคุณมากจริงๆ ช่วยฉันได้เยอะเลย....ก็อย่างที่นายเห็นฉันก็ไม่ได้มีการศึกษาสูงอะไร ดังนั้นฉันเลยอยากจะขอไปเป็นลูกน้องของนายดีกว่า พวกภรรยาของฉันก็เริ่มเบื่อๆที่จะอยู่บ้านกันแล้วด้วยสิ ขอบคุณมากจริงๆ」

「เข้าใจแล้ว งั้นก็มาเข้าเรื่องการเดินทาง คิดว่าจะไปกันได้ตอนไหนเหรอ」

ออร์คแมนเริ่มครุ่นคิด

「เอาสักอีก 3 เดือนเป็นยังไง?」

ทำไมต้อง 3 เดือนหว่า

「ก็ไม่ติดหรอกนะ แต่ทำไมล่ะ?」

「นายก็รู้นี่ว่าฉันมีภรรยาถึง 10 คนใช่ไหมล่ะ แล้วแบบว่าไปที่นั่น พวกพ่อค้าทาสก็คงไม่มีแล้วด้วย...ดังนั้นก็เลยอยากจะหาเพิ่มอีกสักคนน่ะ...」

「นายนี่มันสุดยอดจริงๆ!」

ฉันตะโกนออกมา

10คนก็เรียกว่าน่าทึ่งแล้วนะ นี่จะเอา 11 เลยเหรอ ถ้าไม่เรียกว่าสุดยอดก็ไม่รู้จะบอกว่าอะไรแล้ว

「เพราะว่าฉันคือออร์คแมนนี่นา! ต้องใส่ให้สุดสิ!」

◆◆◆

สามเดือนต่อมา หลังจากได้ทาสคนที่ 11 มาแล้วออร์คแมนก็เดินทางไปโคฮาเนะด้วยรถม้า 2 คัน

ออร์คแมน กับเหล่าภรรยาและลูกๆได้โบกมือลาพวกฉันด้วยความสุข

『ออร์คแมน ชายชาตรีผู้รายล้อมไปด้วยฮาเร็มทาสสาว』

ฉันก็ฝันว่าอยากจะเป็นผู้ชายที่สามารถปกป้องครอบครัวได้อย่างเขาในสักวันหนึ่งนะ

ฉันเฝ้ามองดูรถม้าของออร์คแมนด้วยรอยยิ้ม