ตอนที่ 91 【เรื่องราวแยก】 สถานที่ที่ฉันไม่คู่ควร 4

พอได้มาอยู่ตัวคนเดียวแล้ว...นี่ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่

อดคิดแบบนี้ไม่ได้จริงๆ

ผู้กล้า คำสิ่งที่จะสามารถเอาทุกสิ่งที่ครอบครองได้

นั่นคือสิ่งที่ทุกคนกล่าวกัน

ไม่ว่าจะ เงินทอง ผู้หญิง ฐานะ ทั้งหมดย่อมง่ายดาย

มันคือสิ่งที่ทุกคนรอบตัวฉันพูด...ยกเว้นแค่เซเรส

ทุกสิ่งที่ฉันจะได้มานั้น...ฉันจะต้องเอาชนะ เอาชนะ และเอาชนะไปเรื่อยๆถึงจะได้รับมันมา

เพราะหากพ่ายแพ้แม้เพียงครั้งเดียว ไม่ใช่แค่สิทธิเศษทั้งหมดแม้แต่ชีวิตของฉันก็คงจะหายไปด้วย

ต้องใจเย็นๆแล้วตั้งสติ...เพราะงานสุดงี่เง่าแบบนั้นมันไม่มีอีกแล้ว

ฉันมันก็แค่ไอโง่และเด็กน้อยที่อ่อนต่อโลก

หากคิดให้รอบคอบกว่านี้...ผลลัพธ์อาจแตกต่างออกไปก็ได้

ตอนนี้ฉันควรจะทำอะไรต่อดี?

แล้ววิธีการล่ะ?

ไม่สามารถหาข้อสรุปได้เลย

วันรุ่งขึ้นฉันก็เลยไปที่ร้านของชู้ต

「ว่าไงลุงชู้ต ไม่ได้เจอกันนานเลย」

「อ้าว แซ็คคุงไม่ใช่เหรอ? ลมอะไรหอบมากัน」

เนื่องจากไม่มีใครที่นี่รู้ถึงข้อผิดพลาดของฉัน ฉันจึงยังได้รับการต้อนรับแบบอบอุ่น

แน่นอนว่าชู้ตก็แต่งงานใหม่เหมือนกันกับสาวสวยรุ่นเดียวกับฉัน...น่าขนลุกชะมัด

「ว่าแต่คนข้างๆนั่น?」

「ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อชาร์ล็อต เป็นภรรยาของคุณชู้ตเขานะ...ฝากตัวด้วยนะ」

「แบบนี้นี่เอง ฉันชื่อแซ็คนะยินดีที่ได้รู้จัก!」

อย่างที่คิด ชาร์ล็อตซังนี่เหมือนกับมาเรียเลย

เหมือนกับเธอเป็นร่างของมาเรียที่ได้ความสง่างามเข้ามาใส่ไว้เลย

ว่าแต่ทำไมลุงชู้ตเขาถึงไม่รู้สึกว่าเธอคล้ายลูกสาวตัวเองเลยล่ะ?

ถ้าเป็นสามีภรรยากันแล้วก็ต้องทำเรื่องอย่างว่าไปแล้วด้วย

ได้มีอะไรกับคนที่คล้ายและอายุใกล้กับลูกสาวตัวเองเลยนะเห้ย...เอาเถอะถ้าเขาไม่รู้สึกตัวฉันก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรหรอก

「ดูเหมือนจะยุ่งๆนะครับ」

「ก็จริงแหละ...แต่เพราะร้านมันเติบโตกว่าเดิมนี่นะ～」

ก็อย่างที่เขาว่าเพราะร้านขายของเบ็ดเตล็ดเล็กๆในอดีตมันได้กลายมาเป็นร้านขนาดใหญ่กว่าเดิมถึง 10 เท่า แถมยังมีพนักงานที่จ้างเอาไว้ถึง 6 คนเลยด้วย

「พอได้ลองทำไอ้ร้านสะดวกซื้อที่เซเรสคุงพูดเมื่อก่อนดู โดยมองฐานลูกค้ากับนักท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้นมาแล้ว ก็เลยตัดสินใจว่าเปิดมันไป 24 ชั่วโมงซะเลย แล้วก็จากคนมาเพิ่มเอา โชคดีที่ภรรยาฉันชาร์ล็อตเป็นสาวเก่งจนสามารถดูแลร้านสาขาได้ถึง 4 สาขาเชียวนะ」

จะว่าไปก็เห็นร้านค้าแบบนี้ที่ติดกับโรงแรมซึ่งมีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของที่นี่ด้วย

เซเรสเป็นใครกันแน่นะ...

รู้สึกตัวเองงี่เง่าชะมัดที่เอาหมอนั่นมาเป็นคู่แข่ง

ดูสภาพคนในเมืองที่มีความสุขตอนนี้สิ....ไม่มีสลัมอีกแล้ว ทุกคนก็ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข

ก็จริงอยู่ว่าฉันรู้จักเซเรสดี

ในฐานะคนที่โดดเดี่ยวเมืออดีต

ฉันแน่ใจว่าเพราะความโดดเดี่ยวนั้นมันก็เลยเป็นแรงผลักดันให้เขาดูแลคนรอบข้าง

เขาก็เลยเป็นห่วงคนรอบข้างมากกว่าตัวเอง

ฉันที่เป็นผู้กล้าก็เพราะคิดว่าอาจจะทำได้เหมือนเขา

ทว่าฉันจะสามารถทุ่มเทให้กับบ้านเกิดและคนรอบตัวได้จริงเหรอ

เพราะเซเรสไม่เคยคิดอะไรเพื่อตัวเองเลย

ราวกับว่าเขาอุทิศทุกอย่างให้กับภรรยา บ้านเกิด และเพื่อนสมัยเด็กของเขา

ฉันคงไม่มีทางสู้แล้วเอาชนะเขาที่ทำแบบนั้นได้เลย

ฉันดีใจที่ฉันได้ฝากเพื่อนสมัยเด็กทั้ง 3 คนไว้กับเขา

หากพวกเธอได้แต่งงานกับเซเรส พวกเธอคงสามารถเปรียบเทียบความต่างระหว่างฉันกับเซเรสผู้ทุ่มเทได้ง่ายๆ

ซึ่งฉันมั่นใจว่าคงอีกไม่นานหรอก

ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็คงไม่สามารถต้านทานเขาได้อีก

เขาไม่ใช่คนที่ฉันจะเทียบได้เลย ทางศาสนจักรหรือราชา...เขาก็สามารถโกรธแทนฉันแล้วไปตอกหน้าคนพวกนั้นมาแล้ว...หรือแม้แต่หลังจากฉันพ่ายแพ้ไป...ก็เป็นเขาที่เข้าไปต่อสู้กับแมมม่อนที่สุดแสนน่าสะพรึ่งแทน

ฉันจึงได้รู้ว่าฉันก็คือหนึ่งในคนที่สำคัญขอเขา

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขายกโทษให้กับฉันที่ทำตัวแย่มาจนถึงตอนนี้

ที่แห่งนี้ไม่ใช่บ้านเกิดที่ฉันรู้จักอีกแล้ว

แม้ว่ามันจะเป็นสถานที่ที่วิเศษ...และเพื่อนของฉัน เซเรสก็ใจดีกับฉันเป็นอย่างมาก

แต่ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ภายใต้ร่มเงาของเซเรส ฉันอาจจะพังทุกอย่างเลยก็ได้

ดังนั้นฉันควรจะออกไปจากที่นี่เสีย

จากนั้นฉันก็ไปร่ำลาพ่อและก็คนอื่นๆในเมือง

บางทีอาจจะลองไปที่จักรวรรดิดูก็คงไม่เลวนัก

สุดท้ายแล้วยังไงฉันก็มีเวลาและอิสระพอที่จะทำอะไรก็ได้ ในเมื่อไม่ต้องไปสู้กับจอมมารแล้ว

ทีนี้ค่อยมาใช้เวลาไปเรื่อยๆเพื่อหาในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำ