ตอนที่ 90 【เรื่องราวแยก】 สถานที่ที่ฉันไม่คู่ควร 3

ฉันได้ตัดสินใจออกจากบ้านของพ่อ

ก็จริงอยู่ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะเกรงใจชิวะที่กำลังท้องป่อง แต่ปัญหาใหญ่ๆก็คือเสียงร้องนี่แหละ

ถัดจากห้องของฉันไปก็เป็นห้องของพ่อกับชิวะที่กำลังบรรเลงบทเพลงรักกันตลอดทั้งคืนด้วย....ใครจะไปนอนหลับลงกัน

ชิวะตอนนี้ก็คือภรรยาของพ่อฉันหรือก็คือ...แม่ของฉันนั่นแหละถึงจะน่ารักแค่ไหนแต่ก็ไม่ใช่แนวฉัน

ถึงจะเข้าได้ดีอยู่แล้วก็เถอะ

แต่ว่า....ถ้าเจอแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ...ถึงเธอจะไม่ใช่แนวของฉันแต่ มันก็ยากที่จะรับมือได้หากต้องมาเจอแบบนี้ไปอีกทุกคืน

 สภาพของฉันตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเซเรส...ถึงมาเรียกับอีก 2 คนจะไม่ใช่แนวของเขา...แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยหากต้องมาโดนยั่วอารมณ์เช้ายันค่ะ

 ยิ่งตอนนี้ฉันอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครเคียงข้างด้วย

「พ่อ วันนี้ผมไปนอนที่โรงแรมนะ」

「โฮ่ๆ แย่เลยนะๆ」

「ขอโทษด้วยนะ...ที่พวกเราเสียงดังกันไปหน่อย」

「ไม่เป็นไรหรอกครับ...ยังไงพวกคุณก็เป็นคู่สามีภรรยา ยิ่งเป็นข้าวใหม่ปลามันแล้วด้วย...ขอโทษที่รบกวนนะครับ」

พอเห็นทั้งคู่หน้าแดงออกมา ฉันก็เกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาแทน

มันชวนให้นึกถึงแม่กับเซเรส ยังไงคู่แต่งงานก็ต้องทำในสิ่งที่พวกเขาควรทำนี่เนอะ

ก็รู้อยู่ว่าความรักมันก็มีหลายรูปแบบ

ส่วนเซ็กเตอร์พ่อของฉันที่เป็นสายกินเนื้อ ก็คงไม่แปลกอะไรนัก

แต่ยังไงมันก็อดรู้สึกแปลกไม่ได้อยู่ดีที่ต้องมาเห็นคนมีอายุไล่เลี่ยกับตัวเองไปมีอะไรกับพ่อแม่ตัวเอง

โดยเฉพาะเซเรส...คนที่แม่ของฉันคอยตบตีสั่งสอนตั้งแต่เด็ก...แถมมั่นใจเลยว่าแม่เคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้หมอนั่นตอนเล็กๆด้วย

ได้เห็นสองคนนั้นหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข ฉันก็มองว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้ว...แต่พอกลับมาแล้วเจอพ่อกับชิวะแบบนี้...มันก็อดนึกถึงเซเรสกับแม่ไม่ได้เหมือนกัน....รู้สึกแย่ชะมัด

สุดท้าย...ถ้าพวกเขามีลูกด้วยกัน....ก็ต้องกลายมาเป็นน้องสาวไม่ก็น้องชายฉันด้วยนี่เนอะ

เห้อ คงต้องพยายามทำใจให้ชินแทนสินะ

◆◆◆

「ยินดีต้อนรับสู่กิลด์นักผจญภัย สาขาหมู่บ้านจิมน่า!」

ทำไมไคโตะมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ!

「ุลุงไคโตะ มาทำอะไรที่นี่กันน่ะ?」

「โฮ่ แซ็คไม่ใช่เหรอไง? ไม่เจอกันนานเลยนะ! ได้ข่าวว่าเลิกเป็นผู้กล้าแล้วนี่」

「ก็มีอะไรหลายๆอย่างน่ะ…」

「ฮ่าๆๆ เข้าใจแล้วๆ อย่าทำหน้าเศร้าไปเลยน่า จากนี้ก็พยายามเข้าแล้วกัน」

「ขอบคุณครับ ว่าแต่ลุงไคโตะมาทำอะไรที่กิลด์กันล่ะ?」

คำว่าผู้กล้าที่ฉันเคยรู้สึกประทับใจราวกับได้รับการยกย่องก่อนจะรู้ตัวมันก็กลายมาเป็นรอยแผลภายในจิตใจเสียแล้ว

「ก็ต้องเป็นกิลด์มาสเตอร์อยู่แล้วน่ะสิ....ถึงจะเป็นกิลด์เล็กที่มีนักผจญภัยอยู่กันน้อยกว่า 30 คนก็เถอะ...แต่ยังไงก็ต้องทำอะไรให้มันถูกต้องนี่เนอะ 」

โดยปกติแล้วการลงทะเบียนเป็นสร้างกิลด์นักผจญภัยนั้นถือว่าเป็นเรื่องยากมาก เว้นเสียแต่จะเป็นคนใหญ่คนโต ดังนั้นมันจะเป็นไปได้เหรอ

「เอ๋ เป็นไปได้ด้วยเหรอที่คุณจะสร้างกิดล์ขึ้นมาใหม่น่ะ? ผมจำได้ว่าคุณไม่เคยมีประสบการณ์ในการเป็นนักผจญภัยด้วยซ้ำนะ」

「คืองี้ ลองคิดดูสิว่าหากเซเรสกลับมาที่หมู่บ้านนี้ในสักวันหนึ่ง ยังไงมันก็ต้องมีกิลด์ไว้รอต้อนรับเขาใช่ไหมล่ะ」

「ก็จริงอยู่...แต่ว่าแค่นั้นมันได้ด้วยเหรอ」

「พอเขียนคำร้องไปว่า 『เพื่อเซเรส』ไปในคำร้องด้วย ทางนั้นก็ตอบตกลงกลับมาภายใน 1 สัปดาห์เลยนะเอ้อ...ทั้งที่ปกติต้องรอเป็นปีแท้ๆ」

มันจะไปรอดไหมเนี่ยกิลด์แบบนี้

พอมีคำร้องว่าอย่างสร้างกิดล์นักผจญภัยในเมืองของวีรบุรุษเซเรส

มันคงไม่แปลกมั้งเพราะที่เกี่ยวกับเซเรสมันสร้างแรงกดดันได้ทั่วทั้งโลกจริงๆ อีกฝ่ายก็คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำทันที

「แบบนี้นี่เอง…」

「อ้าวว่าไง ลูกค้าเหรอ?」

「อ้าวๆ เธอก็รู้จักเขาไม่ใช่หรือไง? นี่ไงอดีตผู้กล้าแซ็ค」

「แซ็คผู้กล้าหาญคนนั้นนี่เอง! ยินดีที่ได้เจอนะ ฉันเอเลนอร์ เป็นรองกิลด์มาสเตอร์แล้วก็เป็นภรรยาของไคโตะ....ฝากตัวด้วยนะ!」

「เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ!」

จากที่เห็นพวกเขานี่อายุห่างกันรุ่นพ่อลูกเลยนะ

แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่ามันแตกต่างจากปกตินิดหน่อย

『เล่นกันเองในครอบครัว』

คำนี้มันโผล่ขึ้นมาในหัวของฉัน

ก็จริงว่ามีคู่แต่งงานหลายคู่ที่มีอายุแตกต่างกัน...อย่างเซเรสกับแม่ของฉัน คือมันก็ไม่ได้คิดอะไปมากกว่านั้น

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างพอฉันเห็นลุงไคโตะกับเอเลนอร์ซังแล้วคำนี้มันโผล่ขึ้นมาในหัว

เหตุผลก็คือ...เอเลนอร์กับเมลเหมือนกันอย่างกับแกะ

ก็จริงว่าเอเลนอร์ซังมีผิวสีแทนส่วนเมลมีผิวสีขาว....มองดูยังไงก็ไม่น่าจะเหมือนกันได้

แต่สำหรับฉันที่อยู่กับเมลมาตั้งแต่เด็ก

หากเมลได้ลองทาผิวสีแทนทับผิวสีขาวของเธอแล้วเปลี่ยนทรงผมเสียหน่อย ฉันมองว่ายังไงก็เหมือนกันชัดๆ

คิดในแง่ดีบางทีคุงไคโตะอาจจะไม่รู้ก็ได้

แถมไม่มีความจำเป็นต้องทำให้เรื่องมันใหญ่โตอีก

「แล้ววันนี้ท่านแซ็คมีอะไรให้พวกเรารับใช้กันนะ?」

หน้าสีของไคโตะเปลี่ยนไปเป็นโหมดทำงาน

「คือ..ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก....เพราะไม่ได้มาที่นี่นานแล้วก็เลยแวะไปดูนั่นนี่เฉยๆน่ะ」

「แบบนี้นี่เอง นั่นสินะตั้งแต่พวกปีศาจประกาศสงบศึก แถวนี้ก็ไม่เหลืออะไรให้ล่านอกจากก็อบลินด้วยสิ คงไม่เหลืองานอะไรที่สมกับเป็นนักผจญภัยนักหรอก」

พอดูพวกกระดาษคำขอที่ติดอยู่บนผนังก็ล้วนเกี่ยวข้องกับการขอให้ช่วยไปกำจัดแมลง หมู่ป่า....ซึ่งเอาจริงๆของพวกนี้พรานหรือชาวนาก็ทำได้

「ถึงเป็นแบบนั้นก็ยังอยู่กันไหวเหรอครับ?」

「ก็รู้นี่ว่าของแถวนี้มันถูกจะตายใช่ชีวิตได้ง่ายออก...นายเองก็เป็นคนของหมู่บ้านไม่ใช่หรือไง? แค่ 5 เหรียญเงิน(5หมื่นเยน)ก็สามารถใช้ชีวิตได้สบายๆแล้ว....หรือเพราะเข้าเมืองใหญ่นานก็เลยลืมไปหมดแล้วกัน?」

ก็นั่นสินะพวกของเพาะปลูกอะไรก็เก็บมากินกันเอง แถมคนที่นี่ก็คอยช่วยเหลือกันและกัน

「 นั่นสินะ」

「ถึงนายจะไม่สามารถหาเงินได้เป็นถุงถังแบบเมื่อก่อน แต่เมืองนี้มันก็เหมาะกับการพักผ่อนสำหรับผู้ที่เหนื่อยล้าจากการต่อสู้แล้วหันหาชีวิตสงบๆนะ แรงค์ S อย่างนายแค่ไปล่าหมีกับหมู่ป่ามาให้ได้สัก 3 เหรียญทองต่อเดือนก็ใช้ชีวิตได้สบายแล้ว...ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ」

「ไว้ผมจะลองไปคิดดูนะครับ」

「โอ้ ตามสบายเลย ยังไงนายก็เหนื่อยมามากนี่นะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปละกัน」

「ครับ...ก็ว่าจะลองอยู่เฉยๆไปสักพักแล้วคิดอะไรหลายๆอย่างดู」

「ได้ๆ...ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาฉันได้ตามสะดวกเลย」

จากนั้นฉันก็โบกมือลาให้กับคนในกิลด์

บ้านเกิดของฉันมันเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ....จนถึงขั้นมีโรงแรมขนาดเล็กมาตั้งแล้ว

หลังจากดื่มเอลที่บาร์เสร็จ ฉันก็มุ่งหน้าไปยังโรมแรมต่อ