ตอนที่ 84 ฮาเร็ม?

「เช้าแล้วจ้า เช้าแล้ว! เช้าที่แสนวิเศษ～ ตื่นกันได้แล้ว～」

ฉันได้ยินเสียงของฮารุกะดังขึ้น

แต่เสียงนั้นไม่ได้หมายจะปลุกฉัน แต่เป็น 3 สาว

「แม่...นี่มันตี 4 เองนะ! จะเร็วเกินไปไหม!」

「ฮารุกะซัง มันยังมืดอยู่เลยนะคะ」

「ขอนอนต่ออีกหน่อยเถอะ…」

「เร็วเกินไปอะไรกัน! ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านแม่ยังต้องตื่นมาตอนตี 5 ตลอดเลยนะ ยังจะมาขี้เกียจกันอีก นับตั้งแต่วันนี้ไปเราจะเริ่มทำงานกันตั้งแต่เวลานี้แหละ ลิดาลูกไปทำความสะอาด มาเรียไปซักผ้า เมลมาเข้าครัวกับฉัน...ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามมาตอนนี้เลย」

พี่ฮารุกะเหมือนจะแจงงานให้ทั้ง 3 สาว

ทางชิซุโกะ มิซากิ ซาโยะเองก็ตื่นกันหมดแล้ว โดยขณะนี้พวกเธอกำลังดื่มชาที่โซฟา

「โอ้ อรุณสวัสดิ์นะ เซเรส อยากกินอาหารเช้าฝีมือนายจังเลย」

「นั่นสินะ ถ้าได้ก็สุดยอดไปเลย…」

「อยากกินไข่เจียวจัง」

จะว่าไปก็นานมาแล้วจริงๆที่ไม่ได้ทำ...งั้นวันนี้ก็...

「ช่วยไม่ได้สินะ งั้นวันนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง」

「「「「「ไม่ได้――」」」」」

ชิซุโกะกับอีก 4 คนบ่นขึ้นทันที ไม่รู้ทำไมมาเรี่ยนถึงได้ไปร่วมวงกับเขาได้นะ

ถึงจะน่าเสียดายแต่แบบนี้คงหมดหวัง

だが、悪いがこの状況では無理だ。

「ไว้คราวหน้าแล้วกันเนอะ!」

「「「ไม่จริงน่า」」」

「ไม่เป็นไรหรอกน่า ทั้ง 4 คนทำอาหารได้เก่งกว่าฉันอีก การทำความสะอาดก็ด้วย ใช้โอกาสนี้ในการเรียนรู้แล้วกัน...ถ้าคิดจะเลิกเป็นนักผจญภัยแล้ว ก็ลองหางานอื่นทำด้วยละกัน มาเรียก็น่าจะไปเป็นฮิลเลอร์ที่คลินิคได้นะ ส่วนเมลก็คงเป็นพวกโรงเรียน ไม่ก็ห้องสมุด งานเสมียนก็ไม่เลวนะ」

「คือว่า เซเรส เอ่อ...」

「เซเรส...เรื่องนั้น」

ดูจากอาการของพวกเธอแล้วคงไม่อยากทำงานแน่ๆ

「จนกว่าทั้ง 3 คนจะรู้ว่าตัวเองต้องการทำอะไร ก็ลองค่อยๆคิดดูนะ จะสามเดือน ครึ่งปี หรือ หนึ่งปีก็ไม่เป็นไร ระหว่างนี้ก็ลองปรึกษาพวกชิซุโกะซังกับคนอื่นๆดูแล้วกัน...ถ้างั้นพี่สาวฝากด้วยนะครับ」

「ไว้ใจได้เลย!」

ฮารุกะเริ่มสั่งสอนทั้ง 3 ด้วยรอยยิ้ม

ปัญหาที่เหลือก็คือลิดา...

นักบุญมาเรียเป็นฮีลเอลระดับสูง...คงไม่ยากนักหากเธอจะหางานภายในโรงพยาบาล...ทางเมลก็เป็นปราชญ์ นอกจากการใช้พลังแล้วงานวิชาการก็ถือเป็นทางเลือกที่ดี

แต่ลิดานี่สิ

สำหรับนักบุญดาบแล้วนอกจากงานต่อสู้ก็ไม่มีอาชีพอื่นรองรับเลย

ก็จริงว่าหากเป็นในเรื่องการต่อสู้คงไม่มีใครน่าเชื่อถือไปมากกว่าเธอแล้ว...แต่ถ้าไม่ใช่ในสนามรบแล้วละก็....

หรือก็คือถ้าไม่ใช่เรื่องการต่อสู้...เธอก็จัดอยู่ในหมวดไร้ความสามารถ

ขนาดพี่ฮารุกะยังบอกไว้เลยว่า หากไม่ไหวจริงๆ ขอให้ผมเก็บเธอไว้เป็นสาวใช้ในบ้านก็แล้วกัน

ก็นั่นสินะ ถ้าในสถานการณ์ที่เลวร้ายสุด เธอไม่สามารถหางานทำหรือหางานที่ชอบได้...ในฐานะลูกสาวของฉันแล้วก็คงต้องทำแบบนั้นแหละ

ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเกลียดอะไรเธอหรอกนะ...ไม่ได้มีปัญหาที่จะต้องดูแลเพื่อนสมัยเด็กจอมป่วนคนนี้ด้วย

◆◆◆

ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง

ภายในห้องอันคับแคบนี้…

คนทั้งจากแดนศักดิ์สิทธิ์กันดัลอย่างโป๊ปกิตติมศักดิ์โรสแมน โป๊ปโรมาริส อาร์ชบิชอปโรอัน อดีตนักบุญเซซิเลีย

จากทางจักรวรรดิ จักรพรรดิไซเซอร์ และอดีตนักบุญดาบเจ้าหญิงเฟร

แน่นอนว่ารถม้าจำนวนมากได้รออยู่ข้างนอก รวมไปถึงเหล่าอัศวินคุ้มกันและผู้ติดตามอีกมากมาย

ทำไมเรื่องราวมันถึงมาจบลงตรงนี้ได้นะ…

「ท่านอาจารย์ฮารุกะแล้วก็ท่านอาจารย์มิซากิ ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ」

「อาจารย์ชิซุโกะไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ」

นักบุญดาบเฟร แต่เดิมเธอเคยเป็นลูกศิษย์ของฮารุกะกับมิซากิ

ส่วนเซซิเลียก็อย่างที่คิด เธอเป็นลูกศิษย์ของชิซุโกะ

นอกจากนี้ก็มีปราชญ์ที่เสียชีวิตไป เธอก็เคยเป็นลูกศิษย์ของซาโยะ

มาเรี่ยนเองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอทั้ง 3 คนอีกด้ว

ยตอนนี้ผมก็มีภรรยาอยู่ด้วยกัน 5 คนแล้ว

แล้วถ้าถามว่าทำไมถึง 5 ล่ะ ไม่ใช่ 4 หรอกเหรอ

ก็ต้องบอกว่าตอนที่ราชาได้ทิ้งมาเรี่ยนเอาไว้กับผม มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่ผมแต่งงานกับเธอไปแล้ว

ว่ากันว่าหากให้คนของราชวงศ์อาศัยอยู่ร่วมกันกับเพศตรงข้ามทั้งคืน ก็จะเท่ากับแต่งงานกันแล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะไปนอนพักอยู่กับพวกชิซุโกะ แต่...พวกเขาก็เหมือนจะยอมรับแล้วว่าขอแค่ไปค้างคืนบ้านคนอื่นก็ถือว่าผ่านแล้ว...อะไรกันเนี่ย

นอกจากนี้ทางพวกชิซุโกะก็เหมือนจะรู้กันก่อนแล้วด้วย

เพราะแบบนั้นฉันก็เลยมีภรรยา 5 คนเรียบร้อยแล้ว

ในฐานะวีรบุรุษ และคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก พอพวกเขาทักทายฉันเสร็จ พวกเขาก็รอฟังในสิ่งที่ฉันจะพูดนับ

จากนี้แทน

「การแต่งงานกับเซซิเลียแล้วก็เฟรผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ...แต่ตอนนี้ผมก็ภรรยาถึง 5 คนแล้วนะครับ หากเพิ่มพวกเธอเข้ามาก็จะกลายเป็น 7 ดังนั้นเลยอยากจะบอกไว้ก่อนว่าทุกคนมีฐานะเท่าเทียมกัน ไม่มีใครสูงหรือต่ำไปกว่ากันทั้งสิ้น หากพวกคุณยอมรับเงื่อนไขนี้ได้...」

「ประเทศของเราไม่มีปัญหาครับ」

「ทางเราก็เช่นกันครับ」โดยปกติแล้วคนเราจะมีภรรยาได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ส่วนที่เหลือจะเป็นภรรยาน้อย

เพราะพวกชิซุโกะได้พูดคุยกันก่อนแล้วจึงไม่มีปัญหาอะไร แต่พอมีคนเข้ามามากขึ้นก็เลยต้องคุยกันเอาไว้แต่เนิ่นๆ

「ท่านวีรบุรุษครับ...อันที่จริงพวกข้ากำลังคิดจะเขียนกฏหมายคุ้มครองผู้กล้าฉบับใหม่ขึ้นมา...ทว่าด้วยกฏแล้วข้าไม่สามารถจะเขียนทับของเดิมได้ ดังนั้นพวกข้าก็เลยสร้างสิ่งใหม่ขึ้นโดยพวกข้าเรียกมันว่า กฏหมายคุ้มครองวีรบุรุษ【ฉบับท่านเซเรส 1 】...โดยอำนาจของมันจะสูงกว่ากฏหมายคุ้มครองผู้กล้า ได้โปรดให้ท่านลองไปอ่านในยามว่างด้วยครับ」

จากนั้นพวกเราก็เริ่มทานอาหารเย็นกันก่อนที่พวกเขาจะทิ้งให้เซซิเลียและเฟรไว้ที่บ้านฉัน

ก็จริงว่าทางมาเรี่ยน เซซิเลียและเฟรเป็นคนที่สวยมากจริงๆ

แต่สำหรับฉันพวกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้า

การได้มีฮาเร็มมันก็เป็นความสุขอยู่หรอกแต่ว่า...

ทำไมฉันถึงไม่ได้รู้สึกยินดีปรีดากับมันเลยนะ?