ตอนที่ 82 ความสับสน

ฉันได้ยิงเสียงดังและเสียงตะโกนมาจากนอกห้อง

「ปล่อยให้ชิซุโกะซังกับคนอื่นๆจัดการเถอะค่ะ...ในเรื่องความสัมพันธ์ส่วนตัวแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...และหากท่านไม่ว่าอะไรรบกวนชงชาให้ฉันสักถ้วยจะได้ไหมคะ?」

มาเรี่ยนขอให้ฉันชงชาให้พร้อมรอยยิ้ม

ฉันก็เลยชงให้ตามที่ขอ

「ฟู้ว～อร่อยจังเลยค่ะ」

มาเรี่ยนจิบชาพลางยิ้มออกมา

พอดูไปดูมาแล้วมาเรี่ยนก็สวยจริงๆนั่นแหละ

เพราะเธอเป็นถึงเจ้าหญิง...ฉันก็เลยเคยเห็นเธอแค่จากที่ไกลๆ ไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้กันขนาดนี้มาก่อน

「…」

「ฟู้ว～อร่อยจังเลยค่ะ ท่านเซเรส นี่ท่านได้ใส่อะไรเป็นพิเศษลงไปไหมคะ?」

「ก็เปล่านะ」

แอบรู้สึกตกใจอยู่เหมือนกันที่เธอสามารถดื่มดำกับชาได้โดยไม่สนใจเสียงโวยวายที่อยู่ข้างนอก

หรือเพราะเธอเป็นเจ้าหญิงถึงทำได้กันนะ?

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว...แต่ตอนนี้เริ่มไม่ได้ยินเสียงโวยวายหรือตะโกนจากข้างนอกแล้ว

「ดูเหมือนพวกเขาจะเสร็จกันแล้ว...ออกไปดูกันเถอะค่ะ」

มาเรี่ยนพูดแล้วก็ดึงมือของผมออกไปนอกห้อง

◆◆◆

แซ็คยื่นโด่อยู่ในสภาพที่แก้มบวมไปหมด

「ฮ่าๆ แซ็ค...ลูกนี่ไม่ต่างอะไรกับเซ็คเตอร์เลยนะ คิดถึงใจของผู้หญิงน้อยเกินไปแล้ว...แถมยังเอาตัวเองเป็นใหญ่อีก...เอาเถอะ แม่ก็พูดมามากพอแล้วด้วย รู้สึกผิดหวังกับลูกชายของตัวเองจริงๆ ครั้งนี้จะยอมปล่อยไปก่อนก็ได้ จากนี้ไปลูกก็จงยืนด้วยลำแข้งของตัวเองซะ! เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน แม่จะขอตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับลูกทิ้งไปซะ เข้าใจไหม?」

「เอ่อ เข้าใจไหมอะไรกัน? ผมไม่ได้อยากได้ภาระพวกนั้นอีกแล้ว...นอกจากนี้ผมก็พยายามอย่างเต็มที่มาจนถึงตอนนี้เลยแท้ๆ ดูแลพวกเธอเป็นอย่างดีเลยด้วย...ดังนั้นได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะนะ」

「เฮ้อแล้วทำไมถึงยังพูดแบบนั้นอยู่อีกนะ...」

「เดี๋ยวก่อนสิ ลิดาแล้วลูกจะไม่เป็นไรใช่ไหม?」

「หนูไม่อยากจะสู้อีกต่อไปแล้ว...แล้วก็ไม่สนใจอะไรแซ็คนั่นด้วย...ไม่เอาอีกแล้ว」

「แล้วมาเรียล่ะจ๊ะ?」

「เมล ลูกก็ด้วยนะ....」

「「…」」

「เฮ้อ~พอเถอะ ชิซุโกะ นี่ไม่ใช่ความผิดของแซ็คคนเดียวหรอก มาเรียของฉันเองก็ไม่ต่างกัน ดังนั้นอย่าถึงขั้นตัดแม่ลูกเลย」

「ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย....สุดท้ายแล้วเมลก็ไม่ได้มีความเกี่ยวของอะไรกับเขาอีกแล้วด้วย...ดังนั้นก็ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะแซ็คซัง」

「ถ้าทุกคนว่าแบบนั้นก็โอเค เข้าใจแล้ว...แซ็คเรื่องตัดแม่ลูกนั่นเอาไว้ก่อนแล้วกัน....เป็นเพราะทุกคนช่วยไว้หรอกนะ...ดังนั้นก็ไปใช้ชีวิตของลูกซะ แต่สักวันหนึ่งลูกจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ต้องสูญเสียไปและมาเสียใจเอาทีหลังแน่...ดังนั้นตอนนี้ กลับไปซะ!」

「แม่…」

「แซ็ค…」

「ฉันเป็นหนี้บุญคุณนายแล้วเซเรส...ลาก่อนนะ」

「แผ่นหลังของเซ็คที่เต็มไปด้วยความผยองดูจะเล็กลงมากเลยนะคะ」

「แซ็ค...ไว้สักวันหนึ่งเราไปดื่มด้วยกันอีกนะ…」

แซ็คยกมือขวาขี้นแล้วโบกให้ฉัน ก่อนจะเดินจากไป

แต่ปัญหาที่เหลือนี่สิ....

◆◆◆

「ลิดา...ลูกรู้ไหมว่าตั้งแต่ที่ลูกเป็นนักบุญดาบมาจนถึงตอนนี้ ลูกยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย แล้วยังจะมากล้าขอเป็นภรรยาของเซเรสอีกเหรอ ลูกน่ะไม่มีคุณสมบัติเพียงพอหรอกนะ」

「แต่ว่า...แม่คะ」

「มาเรียจังก็เหมือนกันนะ แค่งานบ้านยังไปไม่รอดเลย」

「หม่าม๊า…」

「เมลเองก็เหมือนกัน เด็กอายุเท่าลูกทุกคนต่างก็ทำงานบ้านกันเป็นหมดแล้ว แต่ลูกที่ไปอยู่ปาร์ตี้ผู้กล้ามานานคงไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้แน่...แต่ถ้าลูกยังอยากจะอยู่ที่นี่แม่ก็จะสั่งสอนทุกสิ่งที่แม่รู้ให้กับลูกเอง」

「แม่...คือว่าหนู...การสั่งสอนนั่น..」

「ก็ไม่อยากจะพูดแรงๆกับลูกคนอื่นหรอกนะ แต่ทางชิซุโกะ ซาโยะ มิซากิ แน่นอนรวมถึงฉันด้วย...พวกเราทุกคนถึงจะมีภูมิหลังเป็นนักผจญภัย แต่พวกเราทุกคนต่างก็ทำงานบ้านได้กันหมด คงไม่ได้คิดจะปล่อยให้เซเรสทำอะไรเองหมดทุกอย่างแล้วพวกเธออยู่เฉยๆกันใช่ไหม? ถึงจะรุนแรงไปบ้าง แต่พวกเธอทุกคนในตอนนี้น่ะ แค่การฝึกเป็นเจ้าสาวยังไปไม่รอดเลย ดังนั้นเอาแบบนี้เป็นไง ชิซุโกะ มิซากิ ซาโยะ...เดี๋ยวพวกเรามาจับเด็กพวกนี้มาติวเข้มกันดีกว่า พวกเธอเห็นด้วยไหม?」

「พวกเธอก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย ดังนั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยเอง」

「นั่นสินะ...ในเมือไม่อยากเป็นนักบุญแล้ว แถมนักผจญภัยก็ไม่เอาอีก ก็คงเหลือแต่งานบ้านให้ทำแล้ว พรุ่งนี้ลูกต้องตื่นมาทำงานแล้วนะ ไม่สินับจากนี้ไปต้องทำงานแล้วนะ เข้าใจไหม?」

「เมล พรุ่งนี้ตื่นตี 5 นะ...เดี๋ยวแม่จะสอนทุกอย่างให้เอง」

「「「แม่（หม่าม๊า）」」」

「โถ่ ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะลิดา? จากนี้ไปแม่ก็จะยอมรับในตัวลูกแล้วนะ ขขอแค่ลูกสามารถพิสูจน์ความสามารถของตัวเองได้ว่าเหมาะสมกับเซเรส จากนี้ไปแม่ก็จะยกให้เซเรสเป็นคนตัดสินใจเองเลยว่าจะทำยังไงกับลูก แล้วก็อย่าได้คิดจะไปขอให้คาซึมะช่วยเชี่ยวล่ะ หมอนั่นน่ะไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเมียเด็กของเขาเรียบร้อยแล้ว ไม่มีที่ว่างให้ลูกหรอกนะ」

「นั่นสินะ...มาเรีย แม่คงจะคอยตามใจลูกมามากเกินไปหน่อย...ดังนั้นคงต้องฝึกฝนกันหนักเลย...เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ ปาป๊าของลูกก็ไปแต่งงานใหม่แล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้วด้วย คงไม่เหลือที่ว่างให้ลูกแน่...ดังนั้นลูกก็จงพยายามในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งเข้าล่ะ!」

「เมล แม่รู้ว่าลูกความจำไม่ค่อยจะดี ดังนั้นแม่จะสอนให้ถึงพริกถึงขิงเลย เตรียมตัวไว้ให้ดี!」

ก็อย่างที่พวกเธอพูด 3 สาวนี่ทำงานบ้านให้ห่วยสุดๆ

ถึงฉันจะทำได้ไม่เก่ง แต่ทั้งสามคนยังไม่ถึงครึ่งของฉันด้วยซ้ำ...โดยเฉพาะการทำความสะอาด นี่อย่างเลวร้ายเลย

เพราะต้องใช้ชีวิตในฐานะคนของปาร์ตี้ผู้กล้าไปด้วยกับการไปหางานข้างนอก

พวกงานบ้านอะไรอื่นๆก็เลยต้องฝึกๆเอาไว้บ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นเก่งกาจอะไร

แย่แล้วสิ 3 สาวได้หันมามองหน้าผม

「「「เซเรส」」」

「เอ่อ ฉันขอไม่ยุ่งเรื่องของแม่ลูกแล้วกันนะ! ในเมื่อฉันแต่งงานกับชิซุโกะซังแล้วก็คนอื่นๆไปแล้ว ดังนั้นฉันก็จะยอมรับพวกเธอในฐานะลูกสาวคนหนึ่ง ฉันไม่รังเกียจที่จะรับพวกเธอมาดูแลหรอก...แต่ว่าเรื่องนี้ยังไงก็ต้องปล่อยให้ผู้หญิงจัดการกันเองฉันคงยุ่งอะไรไม่ได้...แถมที่นี่คือเมืองหลวง ดังนั้นเรื่องหางานไม่ต้องกังวลหรอก...เดี๋ยวฉันช่วยดันให้เอง」

「เซเรส ที่ฉันต้องการน่ะไม่ใช่ลูกสาวแต่เป็นภรรยาต่างหาก...」

「ใช่แล้ว เซเรส ฉันจะเป็นภรรยาที่ดีให้นายเอง จริงๆนะ」

「ในเมื่อนายก็จะแต่งงานกับผู้หญิงอีกหลายคนอยู่แล้ว ทำไมนายไม่เอาเพื่อนสมัยเด็กของนายเข้าไปด้วยกันล่ะ? ทั้งที่นายก็เอาแม่ของพวกเราไปหมดแล้วแท้ๆ ดังนั้นก็ไหนๆก็เอาทั้งลูกทั้งแม่เลยสิ....ลองคิดดูสิ มันไม่น่าเศร้าเกินไปหน่อยเหรอ หากจะปล่อยให้ฉัน มาเรีย แล้วก็ลิดาเป็นเพียงแค่ลูกสาวคนหนึ่งทั้งที่ใจของพวกฉันอยากจะเป็นภรรยาของนายแท้ๆ เซเรส?」

「พวกเธอเคยบอกว่าเลือกแซ็คเองไม่ใช่เหรอไงเมล ลิดา มาเรีย? พวกเธอสามคนตั้งใจจะแต่งงานกับแซ็คแล้วใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขหลังปราบจอมมารด้วยนี่?」

「「「เรื่องนั้น…」」」

บางทีพวกเธออาจจะไม่ได้ชอบฉันจริงๆก็ได้

แต่เพราะพวกเธอมองว่าหากอยู่เคียงข้างฉันก็จะใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย

「เอาเถอะ จะอยู่ที่นี่ก็ตามสบายเลย ไว้ให้พี่สาวสอนงานพวกเธอทั้งเรื่องทำอาหารทำความสะอาดไปละกัน....บอกตามตรงนะว่าคำสารภาพรักของพวกเธอไม่ได้ทำให้ใจฉันเต้นเลยสักนิด...หากพวกเธอยังยืนกรานว่าความรู้สึกนั้นเป็นของจริง ไว้เวลาผ่านไปแล้วค่อยมาพูดกับฉันใหม่แล้วกัน เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะลองเอาไปคิดดู」

สุดท้ายแล้วพวกเธอกับแซ็คก็คงไม่ได้รักกันจริงๆ

แน่นอนว่ารวมถึงฉันด้วย...

บางทีพวกเธอ 3 คนอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักคืออะไร

แต่ที่แน่ๆจิตใจของพวกเธอตอนนี้กำลังแตกสลายอยู่

หากเป็นฉันก็คงได้ใจสลายเหมือนกันหากถูกทรมานด้วยการฉีกแขนขาแล้วปล่อยทิ้งไว้

『จนกว่าบาดแผลทางใจของพวกเธอจะหาย』

ฉันจะคอยดูแลพวกเธอเอง...จนกว่าพวกเธอจะรู้ตัวว่าไม่ได้สนใจอะไรฉันจริงๆ

พวกเธอไม่สามารถพูดอะไรกลับมาได้อีก

ถึงแม้ว่าใบหน้าของพวกเธอเหมือนต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง แต่ฉันก็เลือกจะไม่สนใจแล้วเดินจากไป

◆◆◆

ตอนนี้ฉันกำลังบินอยู่บนฟ้าด้วยปีกมังกร แล้วมายุ่งพักที่ยอดหอคอยของปราสาท

รู้สึกดีแปลกๆที่ได้บินบนท้องฟ้าแบบนี้

เดี๋ยวพรุ่งนี้องค์จักรพรรดิกับโป๊ปก็จะเดินทางมาถึงแล้ว

เพื่อนสมัยเด็กสินะ....

พอคิดถึงตอนที่อยู่ในหมู่บ้านแล้ว...มันก็สนุกมากจริงๆ

มังกรเหลือง...ผู้มีโชคอยู่เคียงข้างงั้นเหรอ....

ทำใจเชื่อไม่ลงจริงๆวุ้ย