โตอนที่ 81 นี่เรียกว่าโชคดีจริงเหรอ?

นี่เรียกว่าโชคเข้าข้างฉันจริงๆเหรอ?

『ตอนนี้ฉันคือทาสของท่านเซเรส นับจากนี้ไปฉันจะขอรับใช้ท่านไปชั่วชีวิต』

คุณพี่สาวดีลเลอร์ตอนนี้กลายเป็นเป็นสตอล์กเกอร์ไปเสียแล้วแน่นอนว่า ฉันไปหาพ่อค้าทาสแล้วให้เขาจัดการเรื่องเอาสารออกไปหมดแล้ว...แต่ทำไมเธอถึงยังตามฉันมากันล่ะ

เรื่องที่เกิดขึ้นในคาสิโน ก็เป็นเพราะฉันรู้สึกไม่ค่อยพอใจเฉยๆเลยจัดหนักไปหน่อย

แต่พอมาลองนึกดูว่าตัวเองต้องมาเล่นเกมที่ตัวเองไม่มีวันแพ้กับคนอื่นมันก็เลยค่อนข้างน่าเห็นใจพวกเขา ฉันยกเลิกเรื่องที่พูดไปทั้งหมดแล้วก็คืนสิทธิ์ให้ไป

『ท่านกำลังพูดอะไรออกมาน่ะครับ? นี่มันความฝันของผมเลยชัดๆการได้มีวีรบุรุษมาหนุนหลังกิจการเช่นนี้ ดังนั้นท่านเอาไปเถอะครับ....ทีนี้ผมก็จะไม่ต้องกลับพวกขุนนางอีกต่อไปแล้ว』

หมอนั่นดันไม่ยอมรับคาสิโนคืนไปอย่างหัวชนฝา

สุดท้ายก็เลยจบลงที่ กำไรครึ่งหนึ่งเหมือนตอนแรก

『ครึ่งหนึ่งเหรอครับมันจะน้อยเกินไปแล้ว คิดถึงสิ่งที่เราจะทำเงินได้นับจากนี้สิครับ…』

แบบนี้ไม่ดีแล้ว

...มันเรียกว่าโชคเข้าข้างได้จริงๆเหรอ?

สามารถเอาชนะเกมพนันได้อย่างแน่นอน

มีรายได้นับจากนี้ที่มั่นคง แถมได้ดีลเลอร์สาวสวยติดมือมาด้วย

แต่มันไม่ใช่ความตั้งใจของผมเลยสักนิด.

..สำหรับคนอื่นมันอาจจะดูมีความสุข แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เลย

「ปีกมังกร」

ตอนนี้ก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหนีออกมาก่อน

◆◆◆

พอฉันกลับมาถึงบ้าน

「เพราะแบบนั้นไงครับแม่ พวกเราถึงต้องการเซเรส!」

「อุฟุฟุฟุ ตอนนี้คุณแม่ของเธอคนนี้กำลังมีความสุขในช่วงข้าวใหม่ปลามันอยู่นะรู้ไหม? แล้วทำไมลูกชายของแม่คนนี้ถึงกล้ามาทำลายความสุขนี้กัน? แม่จำไม่ได้ว่าเคยสอนลูกให้เป็นคนแบบนี้นะ?」

「แม่ได้โปรด คืนเซเรสให้กับพวกเราเถอะ!」

เพี้ย――！

「ลูกช่วยหยุดพูดเหมือนเซเรสเป็นสิ่งของจะได้ไหม? ลูกเป็นคนไล่เขาออกมาเองไม่ใช่หรือไง แล้วจะมาสนใจกันอีกทำไม ความสัมพันธ์ของพวกเราก็ไม่ได้มีอะไรกันแล้ว ต่างคนก็ต่างอยู่ไปสิลิด้า แล้วนี่ยังจะมาขัดขวางความสุขของแม่อีกทำไมกันยัยลูกคนนี้」

「โอ้ย เจ็บนะแม่! จะมาตีหนูทำไมเนี่ย!」

「อย่ามาเถียง」

「แม่คะ คืนเซเรสมาให้พวกหนูเถอะ!」

「อาร่าอาร่า มาเรียจัง ตอนนี้เซเรสจังเป็นสามีของแม่แล้วนะรู้หรือเปล่า? แล้วลูกที่ไม่ใช่ทั้งคนรักและสมาชิกปาร์ตี้ของเขามีสิทธิ์พูดเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอจ๊ะ...ตอนนี้แม่มีความสุขมากๆเลยด้วย...ดังนั้นแม่ไม่ยอมยกโทษให้มาเรียจังที่มาขัดขวางมันหรอกนะ.....อย่าได้คิดเชียวว่าสายใยแม่ลูกของเราจะช่วยได้นะ…」

「ไม่จริงน่า」

「แม่คะ…」

「เมล...รู้ตัวหรือเปล่าว่าลูกทำเรื่องเลวร้ายมาขนาดไหน ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน แต่ก็ยังกล้าทำเรื่องร้ายๆกับเซเรสซังได้อีก นอกจากนี้ลูกก็ไม่ได้เลือกเขาแต่เป็นแซ็ค แล้วทำไมถึงยังกล้ากลับมาอีก?」

「…...ไม่จริงน่า แม่คะ...ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถอะ…」

มันคือภาพของแซ็คและคนอื่นๆกำลังพยายามโต้เถียงกันอยู่

「ท่านแซ็ค นี่ท่านกำลังจะพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่คะ? ไม่ตลกเลยนะคะ ท่านก็ไม่ใช่ผู้กล้าอีกต่อไปแล้วด้วย แล้วทำไมถึงกล้ามาขอให้ท่านเซเรสติดตามท่านไปอีกกัน นอกจากนี้เขาก็มีตำแหน่งสูงกว่าราชาแล้วด้วย กับท่านที่เป็นเพียงคนธรรมดาช่างกล้ามากเลยนะคะ นอกจากนี้แม้แต่ความเคารพในตัวฉันที่เป็นถึงเจ้าหญิงยังไม่เห็นมีเลยสักนิด」

เฮ้อ นี่มันแย่ แย่สุดๆ

แซ็คกับคนอื่นๆต่างก็คุกเข่าลงกับพื้นเหมือนต้องสำนึกผิด

「เอาเป็นว่า ในนามของเจ้าหญิงลำดับที่ 1 แห่งอาณาจักรแซมมาร์ค ขอถามพวกท่านที่เป็นเพียงสามัญชนว่าเหตุใดถึงกล้ามาพาตัวคู่หมั้นของฉันออกไปไหนมาไหนด้วยคะ? พรุ่งนี้โป๊ปกับจักรพรรดิก็จะเดินทางมาถึงแล้วด้วย ดังนั้นท่านที่ได้ปลดปล่อยภาระหน้าที่จากการปราบจอมมารไปแล้ว ก็ควรจะใช้ชีวิตในฐานะนักผจญภัยของตัวเองอย่างอิสระโดยไม่เอาท่านเซเรสไปยุ่งด้วยดีกว่าค่ะ...」

「แต่เขาเป็นพวกพ้องคนสำคัญที่พวกเราต้องการนี่นา ได้โปรดเถอะคืนเขามาด้วย」

「「「ขอร้องล่ะค่ะ」」」

「เฮ้อ～ ทำไมสามัญชนพวกนี้ถึงไม่ได้เข้าใจเลยนะ ท่านเซเรสกำลังจะแต่งงานกับฉันแล้วกลายเป็นราชาในอนาคตนะคะ...นอกจากนี้ก็มีฝั่งทางจักรวรรดิด้วย เหนือสิ่งอื่นใด ทางอดีตนักบุญของศาสนจักรก็เช่นกันซึ่งพวกเขาก็ประกาศไปจนทั่วแล้วว่าท่านเซเรสคือผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกใบนี้ เข้าใจไหมคะ? พวกท่านอาจจะยังตามไม่ทัน แต่ท่านเซเรสคือผู้ที่ถูกเชื่อมโยงไว้จาก 3 ประเทศ อนาคตของโลกเราขึ้นอยู่กับเขาเลยนะคะ」

「ไม่จริงน่า」

「「「ก็หมายความว่า～」」」

「ใช่แล้วค่ะ ท่านเซเรสไม่มีทางกลับไปอยู่กับพวกท่านแน่นอน」

ภาพตรงหน้าของฉันมันดูไม่โกลาหลเกินไปหน่อยเหรอ?

「「「「เซเรสสสสสส」」」」

แย่แล้วสิ...เจ้า 4 หน่อนี่หันมาหาฉันกันหมดแล้ว

「ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..แซ็ค」

「ฮื้อ..เซเรส...นายจะไม่ทิ้งพวกฉันไปใช่ไหม...」

「ฉันก็ช่วยพวกนายจากแมมมอนไปแล้วไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้พวกนายก็ไม่ได้เป็นผู้กล้าอะไรนั่นแล้วด้วย จากนี้นายสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเลยนะ ไม่ดีหรือไง」

「แต่พวกฉันต้องการนายนี่นา!」

「ใช่แล้ว นับจากนี้ไปพวกเราจะทำดีกับนายให้มากๆเลย」

「ขอโทษเรื่องในครั้งนั้นจริงๆ」

เห้อ～ก็เป็นอิสระกันแล้วแท้ๆ จะเอาอะไรอีกนะ

「พวกนายไม่จำเป็นต้องมีฉันแล้วก็ได้นี่? นักผจญภัยระดับ S ถึง4 คน แค่นี้ก็หาเงินได้มากมายไม่รู้เท่าไหร่แล้ว...ไม่จำเป็นต้องไปสู้กับจอมมารด้วย การเดินทางแสนอย่างลำบากก็ไม่มี....ถ้าคนขาดก็ใช้เงินจ้างเอาได้ด้วย นอกจากนี้ยังสามารถกลับไปใช้ชีวิตกับคนที่รักอย่างสงบสุขได้อีก」

จากที่ฉันเห็นก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลยแท้ๆ

สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ข้างหน้าก็มีแต่ความสุข

ไม่เห็นจะต้องมีฉันอยู่ตรงนั้นเลย

พอฉันถามไป แซ็คก็เริ่มกัดเล็บ...สีผิวของเขาเริ่มซีดไป

「พวกฉันน่ะจบแล้วสิ้น…」

แซ็คค่อยๆพูดออกมา

เขาพยายามแก้ตัวต่างๆนาๆ แต่ถ้าสรุปง่ายๆคือพวกเขากลัว

กลัวมังกร กลัวแมมมอน...จนมาตอนนี้พวกเขารู้สึกกลัวทุกสรรพสิ่งไปหมดแล้ว

ก็จริงว่าความสามารถในการล่ามอนสเตอร์ของพวกเขาก็ยังอยู่

แต่ถึงพวกมันจะอ่อนแอขนาดไหน แต่ถ้าพลาด สิ่งที่รออยู่ก็คือความตาย

ถึงจะเป็นแค่ก็อบลินหรือออร์ค แต่ถ้าแพ้หากเป็นผู้ชายก็ถูกฆ่า หากเป็นผู้หญิงก็จะโดดจับไปปั้มลูก

การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอจะเอาชีวิตของพวกเขาได้แล้ว

ในฐานะนักผจญภัยแล้ว ทุกคนย่อมต้องเผชิญกับความกลัวนี้

ทว่าพวกแซ็คในตอนนี้ไม่สามารถจะรับมือกับความกลัวนั้นได้อีกต่อไป

「โถ่แซ็ค ถ้านายชอบทั้ง 3 คนจริงๆ นายก็ต้องพยายามดูแลพวกเธอให้ถึงที่สุดสิ! ดูของออร์คแมนซังสิ! เขามีภรรยาเกือบสิบคนแล้วก็ยังต้องเลี้ยงลูกอีก นายควรจะไปเรียนรู้จากเขานะ」

「ไม่นะ เซเรสฉันน่ะ...」

「นายไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีกต่อไปแล้ว...ทางข้างหน้าของนายมันไร้ซึ่งอุปสรรคใดๆรออยู่」

「แต่ฉันไม่ใช่ผู้กล้าแล้วนะ ดังนั้ฉันไม่สามารถมีภรรยาได้หลายคนหรอก」

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอกแซ็ค นายลองไปศึกษาดูตามกฏหมายสิ นี่ไง ถ้าเคยเป็นส่วนหนึ่งของปาร์ตี้ผู้กล้าแม้เพียงครั้งเดียว ก็ทำได้แล้ว ดูอย่างออร์คแมนซังสิ ในอดีตเขาเคยเป็นคนสัมภาระของปาร์ตี้ผู้กล้า เขาก็เลยมีภรรยาได้หลายคนไง ฉันที่เป็นนักดาบเวทเองก็มีภรรยาถึง 4 คนเหมือนกัน ก่อนที่ตัวเองจะกลายเป็นวีรบุรุษด้วยซ้ำ ดังนั้นแซ็คนายเองก็ทำได้เหมือนกัน...และถ้ามีใครคัดค้าน เดี๋ยวฉันจะช่วยจัดการให้เอง」

ฮาเร็มน่ะมันเป็นความฝันของใครหลายๆคน

แต่ในความเป็นจริงก็รู้กันอยู่ว่าเป็นเรื่องยาก แล้วเขาจะยังรออะไรอีกล่ะ

「เรื่องนั้นมันก็..」

「ไม่ดีหรือไง? ในที่สุดนายก็จะได้ข้ามเส้นนั้นแล้วนะ ได้สละซิงแถมมีลูกได้มากมายเหมือนกับออร์คแมนซัง」

「ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย! เซเรส นายเข้าใจฉันผิดแล้ว ฉันไม่ได้รักพวกเธอ 3 คนสักหน่อย...เซเรสหากนายไม่ยอมกลับมาละก็...ยัย 3 คนนี้ได้พาฉันล่มจมแน่」

「เซ็ค...นายกำลังพูดอะไรออกมาน่ะ?」

「หากไม่มีนาย ฉันก็ไม่ต้องการพวกเธอหรอก สิ่งที่ฉันรู้สึกกับพวกเธอมาจนถึงตอนนี้มันก็แค่ความหลง แต่ในเมื่อพวกเราไม่ใช่สมาชิกปาร์ตี้เดียวกันอีกแล้ว....เซเรส จะทำยังไงกับพวกเธอก็แล้วแต่เลย ฉันขอทิ้งพวกเธอไว้ตรงนี้แหละ....อุ๊บ อ๊าค」

นายพูดบ้าอะไรเนี่ย ชิซุโกะซังก็อยู่แท้ๆ

ที่โดนก็สมควรแล้ว

「ดูเหมือนว่าฉันจะสั่งสอนลูกมาไม่ดีพอสินะ...แซ็ค คิดจะหนีปัญหางั้นเหรอ?」

「แม่...ผมนะ...จะหนี――」

「ขอโทษนะแซ็ก แต่ลูกหนีแม่ไม่พ้นหรอก」

ฉันหันหน้าหนีเขาไปทางประตู

「นี่ เซเรส...อันที่จริงพวกเธอก็ไม่ได้ชอบฉันเหมือนกัน...แต่พวกเธอชอบนายต่างหาก!」

「ฉันโกรธจริงนะแซ็ค...หยุดโกหกได้แล้ว! เพราะนายต้องการฮาเร็มจนตัวสั่นเลยเตะฉันออกมาไม่ใช่หรือไง....ตอนนี้ฉันก็มีความสุขกับทั้ง 4 คนมากพอแล้ว...หยุดเอาเรื่องนี้มาพูดสักที!」

「นั่นเรื่องจริงนะ! ถ้านายไม่เชื่อก็ลองไปถามเธอ 3 คนดูสิ!」

「นี่พวกเธอ 3 คน ที่หมอนี่พูดเป็นเรื่องโกหกใช่ไหม...」

「「「…」」」

「เห็นไหมล่ะ พวกเธอไม่ตอบกันเลยสักคน」

「แช็ค...พอได้แล้ว」

「คนที่ฉันรักจริงๆก็คือนายนั่นแหละเซเรส....ฉันอยากจะเป็นหนึ่งในคนรักของนายจริงๆ แต่ถึงจะได้แค่ลูกสาวของนายก็ยังดี...ได้โปรดให้ฉันอยู่เคียงข้างนายได้ไหม?」

「ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน ถ้ามันไม่ได้ ฉันก็จะยอมรับนายในฐานะพ่อของฉัน....แต่ถ้าฉันจำไม่ผิด การแต่งงานของผู้กล้าสามารถทำได้แม้จะเป็นในครอบครัวเดียวกันนี่นา ดังนั้นถึงจะเป็นพวกเราสองแม่ลูกพร้อมกันก็น่าจะโอเคนะ」

「ขอโทษนะเซเรส...ที่เคยพูดอะไรโหดร้ายกับนาย...แต่ฉันเข้าใจแล้วว่าตัวเองรักนายมากแค่ไหน...เป็นฉันไม่ได้จริงๆเหรอ」

「ลิดา...เรามาคุยกันสักหน่อยได้ไหม? นี่ลูกกำลังจะบอกว่าตัวเองอยากเป็นคู่แข่งกับแม่งั้นเหรอ?」

「อาร่าๆ มาเรียจัง....สงสัยแม่คงใจดีกับลูกมากเกินไปหน่อยสินะ...คงได้เวลาทำโทษบ้างแล้วสิ...」

「นี่...เมล อยากจะให้แม่ร้องไห้ออกมาหรือไง? ถ้ารีบพูดขอโทษเสียแต่ตอนนี้แม่ก็ยังจะยอมยกโทษให้อยู่นะ...」

พอเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เลยตามเลย

นี่มันคือความโกลาหลอย่างแท้จริง

「ท่านเซเรส ถ้าเข้าไปยุ่งมันจะวุ่นวายกว่าเดิมนะคะ」

มาเรี่ยนพูดขณะดึงแขนเสื้อของผมเอาไว้ (ผมหลอนอะไรไม่รู้ถึงพิมพ์เป็นมาริแอนตอนก่อนๆ)

คงจะไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ ฉันก็เลยหนีไปอยู่ห้องข้างๆกับมาเรี่ยนแทน

มังกรเหลืองคือมังกรที่มีโชคอยู่เคียงข้างบ้าบออะไรกัน

ฉันก่นด่าเจ้ามังกรดำอยู่ในใจ