ตอนที่ 80 พลังของมังกรเหลือง

(ก่อนหน้านี้ถ้าเห็นชื่อ มาริแอน คือ มาเรีย นะครับขอโทษที่แปลผอดพลาดนะครับ)

เหนื่อยชะมัด

นี่ไม่ใช่เรื่องที่คิดไปเองแน่ๆ แต่ความพยายามอย่างหนักของฉันกำลังกลับมาฆ่าฉันซะแล้ว

ฉันทำการหนีจากพวกชิซุโกะและก็คนอื่นๆเพื่อออกมารับลมคนเดียว

ฉันเลือกที่จะออกจากเมืองมาก่อน...เพราะสัมผัสได้ว่าอีกไม่นานศัตรูที่น่ากลัวกว่าแมมมอนกำลังจะเดินทางมาถึง

『ปีกมังกร』

ดูเหมือนเป้าหมายของอีกฝ่ายจะเป็นฉันจริงๆ ฉันก็เลยบินขึ้นไปบนฟ้าแล้วลงไปจอดในป่าใกล้ๆ

หากเป็นที่นี่เมืองคงไม่ได้รับความเสียหาย

「ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่!」

ตรงหน้าของฉันคือมังกรดำที่เคยฆ่าฉันไป ยืนอยู่กับชายอีกคนหนึ่ง

แค่มังกรดำตัวเดียวก็น่ากลัวพอแล้ว แต่นี่ฉันยังสามารถสัมผัสบรรยากาศแบบเดียวกันได้จากชายตัวเล็กๆที่อยู่ข้างๆเขาด้วย

สิ่งที่รู้สึกได้ตอนนี้มีแค่ความกลัว ก็จริงว่าฉันแข็งแกร่งขึ้นแล้ว แต่ความแข็งแกร่งของคนพวกนี้มันอยู่อีกระดับหนึ่ง

นอกจากนี้ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับเขาจังเลยนะ

「มังกรดำ? คนข้างๆนั่นใครเหรอ...」

「อ๋อ เจ้าหมอนี่คือมังกรน้ำเงิน หนึ่งในดราก้อนลอร์ดน่ะ ก็เหมือนกับเจ้านั่นแหละ จริงสิบอกเผื่อกันสับสนนะ ตอนนี้เจ้าน่ะได้กลายมาเป็นดราก้อนลอร์ดเหมือนพวกเราแล้ว」

ผมทำใจยอมรับได้อย่างง่ายดาย

ถึงจะรู้สึกแปลกใจแต่กลับไม่ตกใจเลยสักนิด

แต่ปัญหาก็คือ...

「แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างล่ะ หรือว่าเพราะฉันกลายเป็นดราก้อนลอร์ดเลยต้องโดนฆ่าหรือถูกพาตัวไปที่ไหนสักแห่ง?」

「ไม่หรอกๆ...อันที่จริงถ้ารู้สึกเบื่อๆในรอบร้อยหรือรอบพันปีก็มาที่ประเทศแห่งมังกรของพวกข้า ดราโกเนี่ยมได้เหมือนกัน」

「ประเทศแห่งมังกร? ฉันจะเข้าไปได้ด้วยเหรอ?」

「ถ้าเป็นตอนปกติก็คงไม่ได้หรอก แต่หากเป็นมังกรละก็ สัญญาณชาติมันจะนำทางเจ้าไปเอง เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะเข้าใจ ส่วนที่มาในวันนี้ก็คือจะมาดูเฉยๆว่าเจ้ากลายเป็นดราก้อนลอร์ดอบบไหน」

「ดราก้อนลอร์ดแบบไหน?」

「ราชาแห่งมังกร หรือดราก้อนลอร์ดน่ะ...ไม่สิพวกเทพเจ้าก็เหมือนกันแต่อาจจะต่างไปนิดหน่อยตรงที่พวกข้าเป็นอมตะ ต่างก็ไม่สามารถสร้างทายาทขึ้นมาด้วยการสืบพันธุ์ฺได้ใช่ไหมล่ะ ดังนั้นเมื่อกำเนิดมาแล้วก็ต้องเป็นแบบนั้นไปชั่วชีวิต แหละนะฮ่าๆๆ แล้วก็คือพอมีดราก้อนลอร์ดตนใหม่ถือกำเนิดขึ้นมาก็เลยเป็นหน้าที่ของพวกเราคล้ายๆกับผู้ปกครองที่ต้องมาดูว่า เด็กใหม่จะมีพลังแบบไหนน่ะ」

ก็นั่นสินะถ้าเป็นอมตะ ทายาทก็เลยไม่จำเป็นต้องมี....ส่วนการแบ่งแยกพลังนี่คงแบ่งตามสีสินะ

「แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างล่ะ?」

「ก็ง่ายๆเลยแปลงกายเป็นมังกรต่อหน้าพวกข้าเสีย」

ง่ายกว่าที่คิด

「เข้าใจแล้ว…『ร่างมังกร』」

แล้วฉันก็กลายร่างเป็นมังกร

「เป็นยังไงบ้าง?」

ทำไมดวงตาของมังกรดำมันถึงแสดงออกมาเหมือนสมเพชเลยนะ

ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆหมอนี่เหมือนจะร้องไห้แสดงความเสียใจออกมาเลย

「มังกรเหลืองงั้นเหรอ...เห้อ ช่างน่าเศร้า ชีวิตของเจ้านี่น้า...ไม่สิชีวิตมังกรของเจ้านี่น้า...คงได้เจอแต่เรื่องน่าเบื่อแน่ๆ…」

「เห้อ มังกรเหลืองเหรอ น่าเบื่อชะมัด เสียใจด้วยนะ」

「เอ๋ มันทำไมเหรอ...หรือมันเป็นที่รังเกียจในหมู่มังกร?」

「ก็ไม่หรอก...มังกรเหลืองน่ะคือมังกรที่ได้รับพรจากทุกสิ่งยังไงล่ะ...ยังดีที่ว่าเจ้าถือกำเนิดมาจากข้า ข้าก็เลยสามารถผนึกพรของเจ้าได้...เสียใจด้วยนะแต่ด้วยพรของเจ้ามันคงได้สร้างปัญหาให้ผู้คนแน่...แถมพลังของเจ้าไม่ใช่สิ่งที่จะควบคุมได้ตามใจนึกเสียด้วย...ถึงจะเป็นเทพปีศาจหรือเทพธิดา ไม่สิแม้แต่ท่านบาวเออร์ก็คงไม่สามรรถแตะต้องเจ้าได้แน่ แน่นอนว่าพวกข้าก็เหมือนกัน」

「มันจะเกินไปหน่อยไหม」

「เพลิงมังกรมรณะ――」

พายุเพลิงขนาดใหญ่ได้ถือกำเนิดขึ้นมาตรงหน้าของฉัน...หากของแบบนี้ถูกปล่อยออกมาคงไม่มีใครหยุดยั้งมันได้แน่....พลังของมันมีมากพอจะทำลายล้างประเทศหนึ่งได้โดยง่าย

「มังกรดำ คิดจะฆ่ากันหรือไงเห้ยยยยย」

「มังกรดำฆ่าเจ้าไม่ได้หรอก เดี๋ยวเจ้าจะได้รู้เอง」

ก่อนที่พายุนั้นจะพุ่งเข้ามาถึงร่างของผม อยู่ดีๆก็เกิดพายุอีกลูกหนึ่งขึ้นมาปะทะกับมันแล้วหักล้างจนหายไปทั้งคู่

「บ้าน่า...เมื่อกี้มันอะไรกัน」

「มังกรที่มีโชคอยู่เคียงข้างและเป็นที่รักของทุกสรรพสิ่ง...นั่นแหละคือมังกรเหลือง....ไม่ว่าพวกข้าจะพยายามฆ่าเจ้าสักแค่ไหน ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติก็จะเข้ามาช่วยเหลือเจ้า ข้าก็เลยบอกไงว่าถึงเจ้าจะมีชีวิตอยู่ยืนยาวสักแค่ไหน แต่ปล่ยทางมันก็มีแต่ความน่าเบื่อรออยู่....เอาเป็นว่าก็พยายามเข้าละกัน」

「มังกรดำ เจ้าลืมเล่าเรื่องกฏแห่งมังกรไปแล้วหรือไง ...เฮ้อไปซะแล้ว..เอาเถอะเดี๋ยวข้าจัดการเอง กฏของเราก็มีดังนี้ 1.ดราก้อนลอร์ดจะไม่ต่อสู้กันเอง 2.พวกเราจะไม่ทำการใดๆก็ตามที่จะนำพาโลกไปสู่ความพินาศ 3.พวกเราจะต้องเมตตาต่อมังกรทุกตัว มีแค่นี้แหละ....หวังว่าเจ้าคงจำได้นะ」

จากนั้นมังกรทั้งสองก็ได้บินหายลับสายตาฉันไปโดยทิ้งสายตาอันน่าสังเวชไว้กับฉัน

◆◆◆

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่มังกรดำกับมังกรน้ำเงินบอกเท่าไหร่

แต่เพราะพอจะจับใจความได้ตรงที่โชคเข้าขางฉัน ดังนั้นก็เลยลองไปที่คาสิโนดู

หากนี่เป็นของจริง รูเล็ตมันก็ต้องลงไปในจุดที่ฉันต้องการ

อัตราต่อรองคือ 1/36

ฉันทำการเดิมพันที่เลข 0

ด้วยเงินจำนวน 1 เหรียญทอง

「แน่ใจเหรอครับที่จะเดิมพันแค่เลขเดียว?」

「ตามนั้น…」

「ไม่จริงน่า....นี่ท่านมากับโชคหรืออย่างไรกัน ออก 0 ครับ」

จาก 1 เหรียญทองกลายเป็น 36เหรียญทองในทันที

「งั้นก็เอา 0 อีกทีแล้วกัน เทหน้าตัก」

「ไม่มีทางที่ฟ้าจะผ่าที่เดิม 2 ครั้งหรอกนะครับ…」

ดีลเลอร์ที่หมุนรูเล็ตพูดออกมา เห็นได้ชัดว่าหมอนี่แอบหัวเสียอยู่แน่ๆ

「ไม่จริงน่า...0 อีกแล้วเหรอ」

ไม่แปลกที่เขาจะตกใจจนหน้าซีด เพราะตอนนี้ผมมีเงินถึง 1296 เหรียญทอง (129.6ล้านเยน) ด้วยการเดิมพันเพียงแค่ 2 รอบ

โชคดีจริงๆด้วย

แต่นั่นมันก็ทำให้ฉันควรหยุดไว้แค่นี้

「ท่านเซเรสจะกลับแล้วงั้นเหรอคะ? ถ้าไม่รังเกียจทำไมไม่ลองมาเล่นกับฉันสักหน่อยล่ะ?」

ดีลเลอร์ได้เปลี่ยนมือไป

ถึงจะไม่ใช่สเป็กผม แต่เธอก็ค่อนข้างสวยเลยนะเนี่ย

อายุของเธอคงราวๆ ช่วงหลักสิบปลายๆ

「จะไม่เป็นไรจริงเหรอ? ได้สิฉันขอเหมือนเดิม เทหน้าตักที่ 1296 เดินพันออกที่เลข 0 โอเคไหม?」

「หากท่านต้องการก็ย่อมได้ค่ะ」

《หึ เจ้าโง่เอ้ย โต๊ะนี้น่ะมันมีไม้เด็ดอยู่...จบกันแค่นี้แหละ》

「ถ้าเธอโอเค ฉันก็พร้อมรับคำท้า」

ฉันทำการเดิมพัน 1296 เหรียญ ที่เลข 0

「ถ้างั้นมาเริ่มกันเลยค่ะ」

「อื้ม」

และแล้วรูเล็ตก็ได้หมุนไปรอบๆ ถึงแม้ระหว่างนั้นจะมีการเคลื่อนไหวแปลกๆไปบ้าง แต่สุดท้ายมันก็ลงที่เลข 0 อยู่ดี

「โกหกน่า...ได้ยังไงกัน」

ยอดรวมตอนนี้คือ 46656 เหรียญทอง (4665600000 ล้านเยน)

「อย่างที่คิดไว้ คงพอใจแล้วสินะ?」

「เดี๋ยวก่อนค่ะ ขออีกครั้ง เล่นกับฉันอีกตาหนึ่งนะคะ！」

「ุงั้นฉันจะเดิมพันด้วยเงื่อนไขเดิมนะ จะดีเหรอ? นอกจากนี้เหรียญทองกว่า 1676916 เหรียญ...ที่นี่จะจ่ายมันไหวหรือเปล่า」

「เรื่องนั้น…」

「หรือควรจะไปถามเจ้าของก่อนดีล่ะ?」

◆◆◆

「ยอดเยี่ยมไปเลยนะครับ...แม้แต่โชคก็ยังเข้าข้างวีรบุรุษหรือนี่....ขนาดโอกาสมันต่ำมากแท้ๆ ท่านก็ยังชนะมาจนได้」

「ก่อนอื่นพวกนายมีเหรียญทอง 46656 เหรียญพอจ่ายฉันไหม? แถมถ้าจะไปต่อคาสิโนต้องหาเงินมาถึง 1679616 เหรียญเลยนะ....ฉันเดาว่าถึงจะเป็นชนชั้นสูงหรือราชวงศ์ก็คงหามาจ่ายไม่ไหวหรอก」

◆◆◆

(มุมของดีลเลอร์สาว)

「โอนเนอร์คะ…」

「ยัยโง่นี่...พวกเรามีเงิน 46656 เหรียญทองมาจ่ายเสียที่ไหน นี่เธอได้ใช้ไอนั่นแล้วจริงเหรอ?」

「ใช้แล้วค่ะ แต่มันไม่ได้ผลเลย เราจะทำยังไงกันดีคะ?」

「ทำยังไงกันเหรอ! อีกฝ่ายคือท่านเซเรสเลยนะ ตำแหน่งของเขาตอนนี้สูงกว่าโป๊ปเสียอีก พวกลูกน้องฉันคงทำอะไรเขาไม่ได้หรอก....พวกขุนนางด้านหลังก็คงช่วยอะไรไม่ได้ด้วย เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ?」

「ถ้างั้นบอกไปว่าอีกฝ่ายโกงจะได้ไหมคะ」

「ถ้าจับไม่ได้ก็ไม่เรียกว่าโกงหรอก นอกจากนี้ถ้าพูดไปลอยๆ มีหวังคนอื่นได้รู้ว่าพวกเราก็โกงเหมือนกันแน่…」

「แล้วจะทำยังไงดีคะ!」

「เห้อ ช่วยไม่ได้สินะ」

「คะ」

จู่ดีๆฉันก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นที่หลังศีรษะ

แล้วสติของฉันก็ดับวูบไป

「เห้ย ช่วยไปเรียกพ่อค้าทาสมาที แล้วก็ไปเอาเหรียญทอง 1296 จากตู้เซฟของฉันมาให้ด้วย」

◆◆◆

「ท่านเซเรส ทางเราต้องขอโทษด้วย ผมมีชื่อว่ากอร์ดอนเป็นเจ้าของคาสิโนแห่งนี้ครับ」

「อย่างที่คิดเอาไว้ ถึงจะเป็นคาสิโนระดับสุง แต่ก็คงไม่มีเงินพอจ่ายสินะ?」

「ครับ...ทางเราไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก...นอกจากนี้เรื่องที่เกิดขึ้นก็เป็นฝีมือของเธอคนนี้เพียงผู้เดียว...ดังนั้นได้โปรดให้อภัยพวกเราด้วย」

ดีลเลอร์สาวคนนั้นได้หมดสติไปพร้อมกับโดนมัดมือเท้าเรียบร้อยแล้ว

「หมายความว่ายังไง?」

「ก่อนอื่นก็รับสิ่งนี้ไปจะได้ไหมครับ?」

「นี่คือ?」

「เงินจำนวน 1296 เหรียญทองครับ…」

「ถ้าฉันจำไม่ผิดเงินรางวัลตอนนี้ของฉันมันคือ 46656 เหรียญไม่ใช่เหรอ」

「ผมแน่ใจว่าท่านอาจจะยังไม่ทราบ แต่เดิมที่ หากมีการเดิมพันที่ใช้เงินมากกว่า 1000 เหรียญทองแล้ว เกมนั้นจำเป็นจะต้องได้รับการยินยอมจากทางเจ้าของคาสิโนเช่นผมก่อนครับ」

「งั้นมันก็ความผิดของนายเองไม่ใช่เหรอ?」

「ไม่เลยครับ ทุกอย่างเป็นเพราะเธอคนนี้...ดังนั้นผมก็เลยอยากจะมอบเงินรางวัลส่วนนี้พร้อมกับผู้หญิงที่แสนเห็นแก่ตัวคนนี้ให้กับท่าน....ตอนนี้เธออยู่ในสถานะทาสเรียบร้อยแล้ว เอกสารของพวกเราก็พร้อม...หากท่านต้องการสลักตราทาสเอาไว้ก็เชิญได้ตามสะดวกครับ แน่นอนว่าเรื่องเงินทางเราได้ชำระให้ทางพ่อค้าทาสในเมืองหลวงเรียบร้อยแล้ว」

「หา…」

「หากท่านไม่ต้องการ....ทางผมก็คงทำได้เพียงมอบเงินนี้ให้ ส่วนเธอคนนี้คงต้องถูกกำจัดทิ้งที่นี่」

「มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรือไง? ดูยังไงมันก็เหมือนตัดหางจิ้งจกชัดๆ」

「เราเรียกมันว่ากฏหมายครับ」

「กฏหมายสินะ เอาสิ ฉันก็เป็นถึงวีรบุรุษ ก็ควรได้รับการปฏิบัติเช่นวีรบุรุษสินะ กฏหมายวีรบุรุษมันก็มีไว้เพื่อคุ้มครองฉันซะด้วย แล้วทำไมฉันจะต้องทำตามกฏหมายทั่วไปด้วยล่ะ นอกจากนี้ทางโป๊ปโรมาริสกับราชาแซมมาร์คที่ 4 ก็จะมาพรุ่งนี้แล้วด้วยไว้ให้ฉันไปถามพวกเขาเองเลยไหมล่ะ?」

「ต-แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ทางผมกับคาสิโนก็ไม่มีเงินพอจะจ่ายท่านได้หรอกครับ」

「ว่าแล้วเชียว...ในเมื่อนายไม่มีปัญหาหาเงินมาจ่าย งั้นฉันก็ขอคาสิโนนี้ไปเลยแล้วกัน」

「นั่นมัน…」

「ก็รู้แหละว่าคงไม่พอจ่ายได้หมด แต่ก็เอาเถอะ แล้วก็ขอคนของนายตรงนั้นหมดเลยแล้วกัน คงไม่ว่าอะไรสินะ? 」

「เข้าใจแล้วครับ...ผมจะมอบคาสิโนนี้ให้กับท่าน」

ให้ตายสิหากหมอนี่ไม่พูดอะไรโง่ๆออกมา...เรื่องก็คงไม่ต้องมาถึงขั้นนี้แท้ๆ

ไม่เป็น อย่างน้อยสุดท้ายฉันก็ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้

「สุดท้ายจะให้เอาของจากนายมาดื้อๆเลยมันก็ยังไงอยู่ คาสิโนนี่ฉันคืนให้แล้วกัน แต่กำไรครึ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันขอนะ」

「จะดีเหรอครับ?」

「เอาตามนั้นแหละ」

ฉันก็แค่อยากจะมาทดสอบดวงเท่านั้นเอง