ตอนที่ 75 ปะทะแมมมอน - ถ้าปูมันสุกไปก็กินไม่ไหวนะ

「เจ้าถึงขนาดกล้ากินเนื้อของข้าเลยเหรอ...หึหึ ยอดเยี่ยมมาก ที่สามารถมาได้จนถึงขนาดนี้....ข้าขอยอมรับว่าเจ้านั้นแข็งแกร่ง....แม้ว่าข้าจะลืมชื่อของจอมมารไปแล้ว แต่ข้าจะไม่มีวันลืมชื่อของเจ้าอย่างแน่นอน」

แล้วทำไม ถึงต้องมาบอกฉันด้วยล่ะ

「งั้นเหรอ…」

「หากข้าใช้สิ่งนี้แล้ว คงจะสูญเสียพลังไปเป็นอย่างมาก แม้แต่ตำแหน่งราชาแห่งสวรรค์ก็คงไม่สามารถเป็นไป....ถึงจะเป็นแบบนั้น ข้าก็จะงัดทุกอย่างที่มีมาสู้กับเจ้า」

จากนั้นแมมมอนก็ทำการหักเขาทั้งสองข้างของมันแล้วเอามากิน

แบบนี้ท่าจะแย่แล้วสิ

ฉันถูกเหวี่ยงจนกระเด็นออกมา

ร่างของฉันได้ชนเข้ากับกำแพงบ้านทะลุไปกว่า 20 หลังก่อนที่จะหยุดลง

「อึก โดนสวนคืนจนได้」

เมื่อฉันมองไปที่ร่างของมันก็พบว่า ตัวของแมมมอนได้ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด ร่างกายของมันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นถึง 3 เท่า

「เขาปีศาจคือสัญลักษณ์แห่งขุมพลัง! โดยเฉพาะหากเป็นเขาของข้าที่มีมานาสะสมอยู่เป็นจำนวนมากด้วยแล้วละก็.....ด้วยวิธีการนี้ข้าจะสามารถใช้พลังที่ตัวเองมีได้มากขึ้นหลายเท่าด้วยกัน แม้ผมที่ตามมามันจะทำให้ข้าอ่อนแอไปอีกประมาณ2-3ทศวรรษได้ เอาล่ะมาลุยกันต่อเถอะ」

แมมมอนพุ่งเข้ามาโจมตีฉัน

「อึก...งั้นก็เข้ามาเลยสิวะ...」

ฉันทำการสวนกลับไปด้วยกรงเล็บ

「อีากกกก ไอ้กรงเล็บนั่นมันอะไรกัน」

แมมมอนถูกฉันโจมตีสวนกลับไปโดยไม่ทันคิด ทำไมถึงมีกรงเล็บงอกออกมาจากมือของฉันได้กัน

แน่นอนว่าเล็บพวกนั้นมันหักและเข้าไปฝังร่างของแมมมอนเอาไว้...แต่ของใหม่ก็งอกขึ้นมาแทนเรียบร้อยแล้ว

「ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน」

แต่อย่างน้อยที่ฉันพอจะเดาๆได้ว่าสาเหตุที่ร่างกายฉันเป็นแบบนี้

มันต้องมาจากอิทธิพลของมังกรดำแน่ๆ

「โอ้วววว―――」

「ย๊ากกกกก―――」

กรงเล็บของฉันได้เข้าปะทะกับกำปั้นของแมมมอน

แม้มันจะหักไปทุกครั้งที่ปะทะ แต่มันก็งอกออกมาใหม่ได้เสมอ

จนถึงตอนนี้พวกเรายังไม่สามารถปิดเกมได้

การต่อสู้ของพวกเราได้ทำลายเมืองไปหลายส่วน

เห็นได้ชัดว่าพลังของฉันกับแมมมอนมันกินกันไม่ค่อยลง...พวกชาวเมืองก็ได้แต่วิ่งหนีจากการต่อสู้

「ข้าไม่สนพวกเจ้าหรอกว้อย หลบไปเกะกะ」

ทางด้านฉันก็ทำการรวบรวมพลังไว้ที่ปากเหมือนกับที่เจ้ามังกรดำเคยทำ

「แมมมอน ลองเอานี่ไปกินหน่อยละกัน――」

เปลวเพลิงได้ออกมาจากปากของฉันเข้าไปโจมตีร่างของแมมมอน

「หึ หากเป็นข้าก่อนหน้านี้ร่างคงเกรียมไปแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ได้ผลหรอก!」

ร่างของแมมมอนไม่ได้รับผลจากเปลวเพลิง

แม้แต่ไฟที่ละลายได้กระทั่งหินก็ยังทำอะไรมันไม่ได้

แต่นั่นมันก็ทำให้สัญชาตญาณบางอย่างในร่างของฉันถูกปลุกไปด้วย

「อย่าได้ใจเพียงเพราะเรื่องแค่นี้ล่ะเจ้าปีศาจนี่――ปีกมังกร」

จากนั้นก็ได้มีปีกโผล่ขึ้นมาข้างหลังของฉัน...ถึงมันจะค่อนข้างเล็กไปหน่อยก็เถอะ

ด้วยปีกแค่นี้ก็จริงว่าคงไม่สามารถบินไปไหนมาไหนได้

แต่ทว่าโลกใบนี้กฏฟิสิกส์ใช่ว่าจะใช้ได้เสียที่ไหน

ฉันได้บินไปข้างหลังของแมมมอนแล้วทะลวงเล็บเกาะเข้าไปที่ร่างของมัน

「อึกกกกก คิดจะทำอะไรของเจ้ากัน」

ฉันได้สังเกตไปรอบๆเมืองแล้วก็พบว่ากว่าครึ่งมันเละไปหมดแล้ว

ผู้คนจำนวนมากมองมาทางฉันด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก โดยบางส่วนก็เสียชีวิตไปแล้วจากลูกหลง

「ขอเปลี่ยนที่สักหน่อยแล้วกัน」

จากนั้นฉันก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยลากร่างของแมมมอนไปด้วย

ปลายทางคือเขามังกรไฟ

「อ๊ากกกก นี่เจ้าคิดจะพาข้าไปที่ไหนกัน」

「มาด้วยกันเถอะน่า...เดี๋ยวจะพาไปที่ที่เหมาะกับการสู้กันระหว่างฉันกับแกเอง」

ไม่นานนักก็เห็นเทือกเขามังกรไฟ

「หึ จะบอกว่าเจ้าต้องการสะสางเรื่องนี้ให้จบโดยที่ไม่มีใครมารบกวนงั้นสินะ? ก็ย่อมได้!」

ไอ้ใช่มันก็ใช่อยู่หรอก ในหลายๆความหมาย

「…」

ปลายทางที่พวกเราลงจอดกันก็คือบนยอดเขา

「คงจะถึงปลายทางที่เจ้าต้องการแล้วสินะ」

「อื้อจะว่างั้นก็ได้นะ」

ตอนนี้ฉันค่อนข้างมั่นใจแล้วด้วยว่าร่างกายนี้จะทนความร้อนได้ดีกว่าพวกมังกรไฟ

ก็เลยการพุ่งลงไปภายในลาวาพร้อมกับแมมมอนเสียเลย

「อ๊ากกกก ไอ้นี่น่ะเหรอที่เจ้าเล็งเอาไว้」

ไม่ปล่อยให้หลุดไปง่ายๆหรอกเว้ย

ด้วยอุณหภูมิที่สูงกว่า 1000 องศาของลาวานี่แหละ

นี่จะเป็นการสัมผัสกับความร้อนของเปลวเพลิงภายในนี้อย่างต่อเนื่อง

หากตาหรือจมูกโดนมันเข้าไปจะเป็นยังไงล่ะ?

หากอ้างอิงจากอนิเมะที่ผมดูในชาติก่อน ไม่ว่าศัตรูจะเป็นใครก็ไม่สามารถเอาชนะสิ่งนี้ได้แน่ๆ

ขนาดอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของมนุษยชาติยังต้องหาอะไรมาป้องกันเลยนะ

「เอาละ แมมมอนมาจบเรื่องนี้กันเถอะย๊ากกกก――っ」

「แกนะแก..อ๊ากก」

ตอนนี้มันคือการต่อสู้ระหว่างเผ่าพันธุ์

ส่วนเผ่าพันธุ์ที่ว่าก็ไม่ใช่มนุษย์กับปีศาจ แต่เป็นมังกรกับปีศาจต่างหาก

ไม่ว่าแมมมอนจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่อวัยวะภายในของมันคงไม่สามารถทนความร้อนได้หรอก

กลับกันร่างของฉันมีลักษณะเดียวกับมังกร...จึงมั่นใจว่ามันสามารถต้านทานลาวาได้

หึ เป็นไปตามคาด การเคลื่อนไหวของมันเริ่มช้าลง

เดี๋ยวนะ?

「นี่แมมมอน――เห้ย ไอ้เจ้านี่――」

『ปูย่างนี่ท่าทางอร่อยแฮะ』

ไม่รู้เพราะอะไรคำนี้มันถึงผุดเข้ามาในหัวฉัน

ฉันก็เลยเข้าไปยกร่างของแมมมอนขึ้นมาดู

บาดแผลภายนอกไม่มีให้เห็น จะมีก็แค่ดวงตาและเส้นผมที่มอดไหม้

จากนั้นจึงลองเอาเล็บเข้าไปทิ่มที่ลูกตาดู แต่เหมือมันจะไม่ขยับอะไรเลย

ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยก็คงจะขยับไปมาสักหน่อย

ลาวาคงจะไหลเข้าไปในตา ปาก จมูก ทวารหนักของมันจนเผาไหม้และหลอมละลายข้างในจดหมดแล้วแน่ๆ

ไม่ต่างอะไรกับปูถูกย่างที่เหลือเปลือกเอาไว้เลย

ก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม

แต่ถ้ามองจากภายนอกเฉยๆมันเหมือนกับแมมมอนยังมีชีวิตอยู่เลย

แต่พอลองเอาพวกลาวาออกไปจากร่างของมัน แล้วลองดูภายในปากก็พบว่าข้างในไม่เหลืออะไรเลย

ดวงตาก็ไม่ส่องแววประกายอะไรออกมาแล้วด้วยสิ

จากนั้นฉันเอาพยายามยัดร่างมันใส่ไปในกระเป๋าเก็บของ 

มันตายไปแล้วจริงๆสินะ

สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่กินแมมมอน

เอาเป็นว่า เรื่องราวมันก็จบลงได้เสียที

พอจัดการทุกอย่างเสร็จ ฉันก็บินกลับไปที่เมือง