ตอนที่ 73 ปะทะแมมมอน - ถือกำเนิด

มุมของอิชทา

ถึงจะเป็นเขาก็ไม่ไหวงั้นเหรอ

ฉันเฝ้ารอมากว่า 800 ปี

สิ่งมีชีวิตที่จะมีวิญญาณพอต่อกรกับแมมมอนได้...

ทั้งที่ในที่สุดก็มีวิญญาณที่แข็งแกร่งปรากฏตัวขึ้นบนโลกแล้วแท้ๆ.....เพราะในฐานะเทพธิดาฉันก็ไม่สามารถไปยุ่งเกี่ยวกับโลกได้โดยตรง

แต่แมมมอนช่างแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าจอมมาร

ทว่าไม่ใช่แค่ความแข็งแกร่งเท่านั้น

มันคือร่างอวตาลแห่งการทำลายล้าง...หากยังปล่อยไว้แบบนี้ต่อไป สักวันหนึ่งมันก็จะเข้าถึงดินแดนแห่งทวยเทพได้แน่

ตำแหน่งของเทพแห่งการทำลายล้างผู้จะทำลายสวรรค์ก็ไม่ใช่เรื่องไกลตัว

ฉันได้เดิมพันความหวังสุดท้ายไว้กับเซเรส

มอบส่วนหนึ่งของความทรงจำรูดี้ให้กับเขาในความฝัน

ที่ฉันไม่เลือกเขาเป็นผู้กล้าก็เพราะเขาอาจจะกลายเป็นจุดสนใจมากจนเกินไปหากได้อาชีพนั้น

นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรมายืนยันว่าวิญญาณที่แกร่งกว่านี้จะปรากฏขึ้นมาอีก

ถ้าเซเรสไม่สามารถเอาชนะมัดได้...ก็คงไม่มีตัวตนของ『มนุษย์』คนไหนจะเอาชนะมัดได้อีกแล้ว

และโลกก็คงจะถึงกาลอวสาน

พวกชนะเป็นของพวกปีศาจร้าย

มันจบสิ้นแล้ว

วีรบุรษที่ยืนเหนือผู้กล้า

ความหวังสุดท้ายของฉันได้หมดลง

ไม่มีอะไรที่ฉันจะสามารถทำได้อีกแล้ว

หากแมมมอนมาถึงสวรรค์แห่งนี้ได้...ฉันคงจำเป็นต้องฆ่าเขาด้วยพลังแห่งเทพธิดาทั้งหมดที่มี

แม้ว่ามันจะฝ่าฝืนข้อห้ามก็ตาม

สิ่งเดียวที่ฉันจะทำให้กับคนเหล่านี้ได้ก็คือการไถ่บาป

◆◆◆

「อิชทา ทำไมถึงทำหน้าสิ้นหวังเช่นนั้นเล่า?」

「เพราะนี่มันคือจุดจบยังไงล่ะ」

ข้าได้มองเข้าไปที่โลกของอิชทา

「นั่นสินะ...ดูเหมือนจะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว」

「ใช่ไหมล่ะ ...สิ่งที่รอมีเพียงความสิ้นหวัง」

ข้าไม่ค่อยเข้าใจที่อิชทาพูดเท่าไหร่นัก

ทำไมถึงบอกว่าสิ้นหวังกันล่ะ?

◆◆◆

แขนทั้งสองข้างของฉันไม่เหลือแล้ว

ขาก็หักไปอีกข้างหนึ่ง

「ขอโทษนะ...เซเรส」

「ไม่นะะะะะ――เซเรส เซเรสกำลังจะตายแล้ว」

「เซเรส...เค้า...กรี๊ดดดดดดー－」

「ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษค่ะ..」

ดวงตาของฉันเริ่มพร่ามัว

ก่อนจะได้ยินเสียงกรีดร้องของเพื่อนสมัยเด็ก...และไวแกนที่นอนตายอยู่ใกล้ๆ

ขอแค่สักครั้ง...ฉันจะตายไปโดยไม่ทำอะไรไม่ได้

ให้ตายสิ...ทำไมถึงอ่อนแอแบบนี้นะ

อย่างน้อย...ขอให้ได้เล่นมันสักครั้ง.....และแล้วแมมมอนก็เดินเข้ามาใกล่

「เอาล่ะ จากที่สู้กันมาจนถึงตอนนี้ ขาของเจ้าก็เหลือเพียงแค่ข้างเดียวที่ขยับได้...ไม่จบแล้ว」

ฉันจะมาหยุดอยู่แค่นี้ไม่ได้

ยังมีสิ่งที่พอจะทำได้

ฉันดีดตัวขึ้นมาด้วยขาเพียงข้างเดียว...นี่คือการโจมตีครั้งสุดท้ายของฉัน..แต่มันคงจะไม่ได้ผลหรอก

ถึงจะเป็นอย่างงั้น อย่างน้อยก็ขอให้ได้กัดฉีกกระชากร่างมันสักทีเถอะ

「โฮ่～คราวนี้คิดจะใช้ฟันในการกัดข้าเหรอ เอาสิ ในเมื่อมันคือการโจมตีครั้งสุดท้ายของเจ้า ข้าจะรับมันไว้เอง แต่ก็คงรู้นะว่าร่างกายที่แม้แต่มิธริลก็ไม่สามารถทำอะไรได้ฟันของเจ้าก็คงไม่เป็นผลหรอก」

ฉันที่พุ่งเข้าไปกัดแมมมอน ผลที่ได้คือฟันของฉันหักเป็นชิ้นๆ

จากนั้นแมมมอนก็ทำการทุบร่างของฉัน...เจ็บชะมัด

ร่างกายของฉันส่งเสียงกรีดร้องออกมา รู้ได้เลยว่ากระดูกหักไปหลายซี่

มือของมันไม่ได้หยุบทุบร่างของฉันที่เกาะติดมันเอาไว้อยู่ ความเจ็บปวดได้ถาโถมเข้ามา

แต่ก็ช่างน่าแปลก ทำไมร่างของผมถึงไม่แหลกละเอียดล่ะ

เพราะแมมมอนสามารถจะฉีกแขนขาของผมได้อย่างง่ายดาย กะอีแค่ทุบร่างผมจนเละคงไม่ใช่เรื่องยาก

หรือมันกำลังเล่นกับฉันอยู่?

ความเจ็บปวดที่แล้นผ่านร่างกายเป็นสัญญาณถึงการมีชีวิตอยู่ของฉัน

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ

ร่างเนื้อและกระดูกส่งเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด

แต่ฉันก็ยังไม่ตายเสียที

จากนั้นแมมมอนก็พูดขึ้นอย่างสงสัย

「ย๊าก ย๊า เห้ย ทำไมกัน ทำไมเจ้าถึงยังไม่ตายสักที」

「ไม่นะ เซเรส เห้ยแกน่ะถ้าจะฆ่าก็รีบๆฆ่าเลยสิวะ」

「จากนั้นก็ฆ่าพวกเราซะ――」

「แกมันไร้ปราณีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง...กะอีแค่หนอนแมลงอย่างพวกเรา ก็รีบๆฆ่าซะสิ」

「ขนาดมนุษย์อย่างพวกเรายังไม่คิดจะจัดการแกโดยทรมานก่อนฆ่าทิ้งเลย…」

เจ็บไปหมด...ร่างกายของฉันตอนนี้จมอยู่กับพื้น...สภาพเหมือนอันเดธไม่มีผิด

ทำไมฉันยังไม่ตายสักทีนะ

「อะไรกัน ทั้งที่ข้าก็พยายามจะฆ่าชายผู้นี้แล้วแท้ๆ แต่ทำไม ทำไมเจ้าถึงยังไม่ตายกัน」

ฉันเห็นนิ้วขอแมมมอนใกล้เข้ามา

ถึงจะไม่มีฟันเหลือแล้ว แต่ฉันก็จะสู้จนตัวตาย

ฉันคลานเข้าไปกัดมันแม้ปากจะไม่เหลือฟันอยู่แล้ว

ฉันทำการใช้ปากงับนิ้วของมันไว้และเคี้ยวนิ้วของมัน..อ๊ะ...ทำไมยังไม่ฟันเหลืออยู่กันล่ะ

「เจ็บโว๊ย――ไอ้เจ้าสาระยำนี่ แกนะแก――」

ฟันของฉันงอกออกมา

แม้มันจะงอกใหม่ออกมานิดเดียวราวกับฟันน้ำนม

แต่ฉันก็ไม่มีทางปล่อยมันให้หลุดไปได้เด็ดขาด

แมมมอนทำการเหวี่ยงร่างหมายจะให้ฉันกระเด็นออกไป

ไม่มีทางซะหรอก

ร่างของฉันถูกมันเหวี่ยงกระแทกเข้ากับกำแพง

แต่ฉันก็ยังฝืนใช้ฟันนั่นกัดมันให้หนักขึ้นกว่าเดิม โดยไม่ปล่อย

「อ๊ากกกกก――เจ็บโว้ย――เจ็บบบบบบบบบบ」

แมมมอนแสดงความเจ็บปวดออกมาเป็นครั้งแรก

เคี้ยว เคี้ยว เคี้ยว แรงขึ้น แรงขึ้น แรงขึ้นไปอีก

แมมมอมทำการทุบร่างของฉันอีกครั้ง

กัดมัน กัด กัดมันเข้าไป...อย่าให้หลุด

ถึงจะเจ็บจนปางตาย แต่ร่างกายของฉันก็ไม่บุบสลายไป

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนร่างกายเริ่มจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ทุบยังไงก็กลับมาเหมือนเดิมราวกับยาง

เสียงทีทุบร่างของฉันอยู่เริ่มเปลี่ยนไป ราวกับเสียงของคนที่กำลังพยายามทุบยางด้วยมือเปล่า

กึก กึก กึกกกกก

และแล้วนิ้วของแมมมอนก็ขาดออก

「กรุบ กรุบ กรุบ อึก....รสชาติดีกว่าที่คิดอีกแฮะ」

「คึกกกกกーไอ้สาระเลว นี่เจ้ากล้ากินนิ้วของข้าเข้าไปเลยงั้นหรือ」

ฉันทำการกินนิ้วมือ 3 นิ้วในมือขวาของแมมมอน

อยู่ดีๆก็มีแรงจนสามารถลุกขึ้นยืนไหว

นอกจากความเจ็บปวดบนร่างที่เริ่มหายใบ หน้าของที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ

แมมมอนที่ฉันเคยหวาดกลัวตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

ไอ้เจ้านี่ น่าอร่อยจริงๆ

「แมมมอน แกนี่ดูน่ากินชะมัด…」

「นี่เจ้า เป็นตัวอะไรกันแน่...ทำไมร่างกันนั้นมันถึงได้...」

แขนทั้งสองข้างของฉันได้งอกออกมา

โดยสภาพไม่ต่างไปจากก่อนหน้าเลย

แต่ฉันรู้ได้ว่าร่างกายของฉันตอนนี้มันต่างจากเดิมไปแล้ว

ถึงภายนอกจากดูไม่ต่างจากเดิม แต่ภายในนั้นใกล้เคียงกับการที่กล้ามเนื้อมันอัดแน่นกันเป็นร้อยๆมัดภายในร่างกายเล็กๆนี้

「ก็แค่มนุษย์ธรรมดาไม่ใช่หรือไง?」

จากนั้นฉันก็วิ่งเข้าไปปะทะกับแมมมอนอย่างเต็มกำลัง

ร่างของแมมมอนกระเด็นลอยสูงขึ้นไปในระดับภูเขาลูกเล็กๆ

ฉันจึงทำการกระโดดตามไปแล้วตีศอกเข้าอัดร่างมัน

แมมมอนที่รับการโจมตีนั้นไปก็ตกลงมากระแทกพื้นจนทำให้พื้นเป็นหลุม

「ไอ้ของแบบนี้มันจะเป็นมนุษย์ธรรมดาไปได้ยังไงกัน――」

「ตัวตนจริงๆของฉันมันจะไปสำคัญอะไรกัน แกเองไม่ใช่เหรอที่อยากสู้กับคนที่แข็งแกร่ง งั้นก็มาต่อกันเลยสิ」

ฉันพุ่งเข้าไปกัดคอของแมมมอน

「หยุดนะ――คึก เจ็บ มันเจ็บนะเว้ย――」

เนื้อของแมมมอนมันเคี้ยวง่ายนุ่มลิ้นดีจริงๆ

「กรุบ กรุบ กรุบ อึก ฮ๊า」

ก่อนที่จะรู้ตัว ความรู้สึกหวาดกลัวที่เคยมีต่อแมมมอนมันได้หายไปหมดเสียแล้ว