ตอนที่ 72 ปะทะแมมมอน - ความสิ้นหวัง

โดมินิก เมืองแห่งป้อมปราการ

แมมมอนได้รออยู่ที่นั่น

ฉันได้ขี่ไวเวิร์นเพื่อบินตรงไปยังสถานที่นั้น

ช่างเป็นเรื่องที่น่าแปลก บางทีอาจจะเป็นเพราะคำสาปของมังกรดำ เลยทำให้ไวเวิร์นเองก็คุยกันรู้เรื่อง

แต่ในทางกลับกัน ฉันก็ไม่สามารถล่าพวกตระกูลมังกรได้อีกแล้ว

จะให้เรียกไวเวิร์นเฉยๆมันก็ยังไงอยู่ ฉันก็เลยตัดสินใจเรียกมันว่าไวแกน

ตอนแรกก็ว่าจะเรียกแกรูส แต่อันนี้ดูน่ารักกว่า

พอเห็นมันทำตัวน่ารักแบบนี้ด้วยแล้ว ชวนให้นึกถึงพวกหมาแมวด้วยสิ

ก็ต้องขอบคุณมันจริงๆที่ทำให้ฉันเดินทางมาถึงโดมินิกโดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวัน

ต้องรีบทำการโจมตีจากบนฟ้า...โดยไม่ให้แมมมอนสังเกตเห็น

ทว่ามันดันรู้ตัว

「มาแล้วงั้นเหรอ...สมาชิกคนสุดท้ายของปาร์ตี้ผู้กล้า วีรบุรุษเซเรส....ดูแข็งแกร่งสมราคาคุยจริงๆ ข้าคือแมมมอน」

นี่คือการเข่นฆ่า

ไม่จำเป็นต้องเอ่ยชื่อของตัวเอง

ฉันหยิบปืนซึ่งบรรจุกระสุนหนึ่งนัดขึ้นมาจากประเป๋าแล้วยิงใส่แมมมอนทันที

เป้าหมายของดวงตาของมัน...โดยกระสุนที่ใช้เป็นของที่ได้มาจากโป๊ป

กระสุนเงินพิเศษที่ทางโป๊ปเป็นผู้ชำระล้างให้บริสุทธิ์...ด้วยสิ่งนี้ฉันมั่นใจว่าสามารถจัดการกับดวงตาของมันได้

「หืม～『กระสุนเงินศักดิ์สิทธิ์』คิดจะใช้มันกับข้าสินะ?」

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงคิดว่ามันจะใช้ได้ผลกับแมมมอน แต่อีกฝ่ายก็รับมือด้วยการหลับตาลง

กระสุนไม่สามารถทะลวงเปลือกตาของมันได้

「อย่างที่คิด」

「พอเห็นเจ้าแล้วมันชวนให้ข้านึกถึงเรื่องเมื่อ 800 ปีก่อนจริงๆ ถึงจะเป็นชายที่ไม่รู้นามแต่เขาก็ยิงข้าแบบเดียวกับเจ้าเลย....ถึงครั้งแรกมันจะได้ผลกับข้าจนทำให้ต้องเสียดวงตาไป...แต่มันไม่มีครั้งที่ 2 หรอกนะ」

「เซเรส...หนีไปซะ」

「「「เซเรสหนีไป」」」

สภาพพวกเขาแย่กว่าที่คิด...แขนขาของพวกเขาขาดวิ่น...แถมการรักษาประคองชีวิตที่แมมมอนมันทำก็ดันทำแบบลวกๆ หากปล่อยไว้พวกเขาคงไม่สามารถใช้มันได้อีกตลอดชีวิตแน่

「แมมมอนก็รู้นะว่าแกแข็งแกร่ง....จนสามารถเอาชนะเจ้าพวกนั้นได้อย่างง่ายดาย...แต่ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำถึงขนาดนั้นเลยนี่...ทำไมกันล่ะ」

「เจ้ากำลังจะพูดะไร? พวกมนุษย์เองก็ฆ่าก็อบลิน ออร์คและโอเกอร์ไม่ใช่หรือ...มันจะต่างกันตรงไหน...ข้าไม่ชอบพวกมนุษย์ก็เลยฆ่ามัน ก็เท่านั้นเอง」

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ตอนนี้ต้องรีบสร้างช่องว่าง

แค่วิเดียวก็ยังดี...ฉันต้องสร้างโอกาสนั้นขึ้นมา

「งั้นเหรอ...คงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ」

「เอาสิจะทำอะไรก็ทำ...ตอนนี้ข้าพร้อมแล้ว เข้ามาได้เลย」

เอาละ...จังหวะนี้แหละ

ฉันใช้มือขวาของตัวเองดึงค้อนออกมาจากที่เก็บของแล้วเหวี่ยงมันไปยังเขาของแมมมอน

เขาคือสัญลักษณ์ของพวกปีศาจและแหล่งพลังเวท...หากเสียมันไปละก็เรื่องใหญ่แน่

แถมมันไม่ใช่ค้อนธรรมดา

เพราะมันคืออาวุธที่เหนือกว่าดาบศักดิ์สิทธิ์...นั่นคือสิ่งที่ฉันค้นพบ มันคือค้อนที่ใช้ในการตีดาบศักดิ์สิทธิ์

ตามที่คาด แมมมอนได้ได้คิดจะหลบมัน

「ด้วยสิ่งนี้ เขาของแมมมอนจะต้อง...หือ」

「โฮ่ ค้อนแห่งดาบศักดิ์สิทธิ์งั้นหรือ ชวนให้ข้านึกถึงรูปแบบการต่อสู้ของชายผู้นั้นจริงๆ แต่เปล่าประโยชน์ตั้งแต่ที่ข้าเสียเขาไปข้างหนึ่งเพราะชายคนนั้น ข้าก็หาทางรับมือเอาไว้แล้ว มันไม่ได้ผลหรอก」

แมมมอนพูดกับฉันก่อนจะเดินเข้ามากระชากมือขวาของฉันไปพร้อมกับค้อน

ไม่เป็นไรนี่ยังอยู่ในการคำนวณ

ก่อนจะเริ่มสู้ฉันได้ดื่มโพชั่นยาสลบไว้ก่อนแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าจากนี้จะต้องเผชิญกับอะไรอีก

ฉันไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วผลจะจบลงแบบไหย

สุดท้ายก็มีแต่ต้องสู้

「จะหนีตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ」

「ยังไงพวกเราก็ไม่มีทางรอดอยู่แล้ว ถึงจะเป็นแค่นายคนเดียว แต่หนีไปเถอะー－」

「หนีไป เซเรส」

「หนีไปเถอะ…」

「ฉันมีอะไรจะบอกพวกนายหน่อย...ฉันน่ะได้แต่งงานกับชิซุโกะซังแล้วนะ ไม่ใช่แค่นั้นพี่ฮารุกะ ซาโยะซัง มิซากิซัง ทุกคนเป็นภรรยาของฉันหมดแล้ว」

「เดี๋ยว เซเรส นายพูดอะไรออกมา่ะ?」

「กับแม่น่ะเหรอ?」

「โกหกน่า」

「นี่นายเสียสติไปแล้วเหรอ?」

「ชิซุโกะซังถามขายไปเป็นทาส ฉันก็เลยไปไถ่ตัวเธอมา....อีกสามคนก็ไม่ต่างอะไรกันนักหรอก....ขอโทษนะที่มาบอกเอาป่านนี้...ในฐานะเพื่อนแล้วเลวสุดๆเลยใช่ไหมล่ะ? แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ฉันตัดสินใจไปแล้ว」

「ฉันไม่เข้าใจว่านายต้องการจะบอกอะไรกันแน่」

「โกหกสินะ เซเรส…」

「นายกำลังคิดอะไรอยู่! อายุของพวกนายห่างกันเกือบเท่าตัวเลยนะ」

「กับแม่น่ะเหรอ โกหกน่าเซเรส」

「ในเมือฉันตัดสินใจไปแล้ว ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับพ่อของพวกนายหรอก! แล้วมันจะไปมีพ่อคนไหนบนโลกที่ทอดทิ้งลูกของพวกเขากันล่ะ」

ถ้าไม่นับไอ้ลุงเซกเตอร์อ่ะนะ

「ดังนั้นฉันจะไม่หนี...พวกนายก็คอยดูอยู่เงียบๆซะ」

「「「「เซเรส」」」」

「ร่ำลากันเสร็จแล้วงั้นหรือ...งั้นก็มีทำให้มันจบเลยดีกว่า」

ตอนนี้ฉันยังเหลือของไว้ใช้อีกอย่างหนึ่ง

มันคือสิ่งที่ถูกเรียกว่ายาหลอนประสาท

พวกปีศาจเพศเมียมักจะชอบใช้มัน

ไอ้นี่น่าจะพอช่วยให้ลุยได้อีกสักตั้ง

「ลุยกันเลย」

ฉันวิ่งออกไปโดยถือค้อนเอาไว้ในมือซ้ายและฟาดไปที่ร่างของแมมอนอีกครั้ง

「เปล่าประโยชน์ๆๆ ร่างกายของข้าที่แม้แต่มิธริลก็ยังทำอะไรไม่ได้ ของแค่นี้น่ะไม่เป็นผลหรอก」

ไม่ว่าตีทุบไปสักกี่ครั้งก็ไม่ได้ผล...แต่มือของฉันก็ไม่ได้หยุดลง

「ย๊าๆ」

「ได้แค่นี้เองงั้นเหรอ? ตายเสีย」

ทันใดนั้นเอง มือซ้ายของผมก็ถูกกระชากออกไป

ผมสูญเสียมือไปทั้ง 2 ข้างแล้ว

「เหยียบเวหา」

ฉันกระโดดหนีขึ้นไปบนท้องฟ้า

「จะหนีไปไหน」

แมมมอนกระโดดตามขึ้นมา

『แกร่งเกินไป』

ดูเหมือนซี่โครงฉันก็จะหักไปหลายซี่เลย

จากนั้นก็ลองใช้ขาในการโจมตี แต่เหมือนจะไม่เป็นผล

ขนาดขาที่ทำมาจากมิธริลยังไม่ได้ผล ขาธรรมดายังไงก็เป็นไปไม่ได้

เกือบแล้วเชียว

อีกแค่นิดเดียว

「แกนี่แกร่งสุดๆเลยว่ะ…」

「แน่นอนอยู่แล้ว เพราะข้าคือแมมมอน...ตายซะ!」

มันจบแล้ว...ฉันหลับตายอมรับมัน

ทว่า ฉันกลับยังมีชีวิตอยู่

「กว๊ากกกกก――」

ไม่จริง....ไวแกน...นี่บางเป็นโล่กำบังให้ฉันงั้นเหรอ

「ให้ตายสิ ไวเวิร์นนี่เกาะกะจริงๆ」

「ไวแกน..ช่วยฉันไว้…」

ฉันที่ไม่สามารถปกป้องเพื่อนสมัยเด็กเอาไว้ได้...จะชนะก็ยังไม่ไหว

แต่หมอนี่...กลับยอมตายเพื่อช่วยฉันเอาไว้

ถ้างั้นฉันก็จะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

อย่างน้อยก็ต้องเล่นมันให้ได้สักครั้งหนึ่ง