ตอนที่ 71 หนทางสู่ความตาย

ตอนนี้ฉันถูกเรียกตัวไปยังกิลด์นักผจญภัย

「ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วค่ะ ดังนั้นทางเราก็เลยจำเป็นต้องไปคุยกันในที่เงียบๆ ...」

ใบหน้าของพนักงานกิลด์เต็มไปด้วยความกังวล

ชักรู้สึกไม่ค่อยดีแล้วสิ

พอได้ยินคำพูดของเธอแล้ว ผมชักอยากจะกลับบ้านในทันที

และตรงหน้าของฉันตอนนี้ก็มีคริสทัลสื่อสารสองอันวางเอาไว้อยู่

โดยมันเป็นสายจากทางราชวงศ์กับทางโป๊ป...ฉันเดาว่าคงมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นจริงๆ

「อย่างแรกที่อยากจะให้เห็นเลยก็คือ…」

จากนั้นภาพภายในคริสทัลบันทึกก็ฉายขึ้น

บ้าน่า แซ็ค ลิดา มาเรีย...แล้วก็เมล ทุกคนกำลังถูกล่ามโซ่เอาไว้อยู่

ยิ่งไปกว่านั้นทุกคนยังอยู่ในสภาพไม่ครบ 32

หากจะให้อธิบายก็เหมือนฮิโตะอินุ (จากมังงะ : Slum King)

นอกจากนี้ก็มีซากศพจำนวนมากกองอยู่รอบๆ

แซ็คและคนอื่นๆ ต่างก็เป็นถึงปาร์ตี้ผู้กล้า...ไม่น่าจะมีสิ่งใดสามารถทำอะไรพวกเขาได้

นอกเสียจากว่าจะเป็น 1 ใน 4 ราชาแห่งสวรรค์...หือ

「ว่าแล้วเชียว เป็นมันจริงๆ สินะ」

「ใช่แล้วค่ะ นั่นคือแมมมอน 1 ใน 4 ราชาแห่งสวรรค์ของกองทัพปีศาจ...ที่เหล่าอดีตผู้กล้ายังมีชีวิตมาจนถึงตอนนี้ก็เพราะ แมมมอนให้เวลาพวกเขา 7 วันค่ะ」

「ทำไมกันล่ะ…」

พอเห็นภาพตรงนี้ ฉันก็อยากจะฆ่ามันให้รู้แล้วรู้รอด

ถึงอีกฝ่ายจะถูกเรียกว่า ผู้แข็งแกร่งกว่าจอมมาร อสูรผู้ถูกสร้างโดยเทพปีศาจ...แต่ถ้ามันยังตายได้สุดท้ายของพวกนั้นก็ไม่มีความหมาย

ในหัวของฉันตอนนี้กำลังคิดถึงเรื่องการหาวิธีฆ่ามันอย่างละเอียด

ฉันจำเป็นต้องเตรียมการเพื่อจะเอาชนะมัน แต่ไม่ว่าจะเค้นหัวสักแค่ไหน ผลลัพธ์ก็คือเป็นไปไม่ได้

หากจะเอาชนะแมมมอน สิ่งเดียวที่ฉันคิดออกในตอนนี้ก็คือการใช้จำนวนคลื่นมนุษย์เข้าสู้ แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่บ้าเอามากๆ

อีกอย่างทำไมมันถึงต้องให้เวลาเรา 7 วันกันนะ

「จากที่ได้ข่าวมา ดูเหมือนมันกำลังรอสมาชิกคนสุดท้ายของปาร์ตี้ผู้กล้าอยู่ค่ะ...หรือก็คือมันกำลังรอท่านอยู่ หากท่านเซเรสไม่ปรากฏตัวภายใน 7 วันมันก็จะทำการฆ่าผู้กล้าและทุกคนที่เหลืออยู่ภายในเมืองค่ะ」

แล้วระหว่างนี้ชาวเมืองกำลังทำบ้าอะไรกันอยู่ ทำไมถึงไม่ยอมหนีกันนะ

「ทำไมคนในเมืองถึงไม่หนีกันออกมาก่อนล่ะ」

「เรื่องนั้น…」

ภาพได้ฉายขึ้นบนคริสทัลบันทึก

มันคือภาพกองศพของพวกอัศวินและทหารจำนวนนับไม่ถ้วนกองกันปิดทางเข้าออกเมืองเอาไว้

เนินกองศพนับร้อยได้ปิดทางเอาไว้สนิท

หากไม่เอาศพพวกนี้ออกมาให้หมดก็คงไม่สามารถออกไปจากเมืองได้

ไม่สิถ้าใครก็ตามที่ได้เห็นสิ่งนี้ ถึงจะจิตใจเข้มแข็งขนาดไหนก็เถอะ ยังไงก็คงไม่ไหวหรอก

พวกเขาเลยเลือกที่จะรอความตายอยู่ภายในบ้านด้วยความหนาวสั่น

ฉันไม่มีทางเลือกในการปฏิเสธเลย ตราบใดที่ทั้ง 4 คนนั้นถูกจับตัวไป

ทีนี้ก็มาอยู่ที่คำถามว่า จะช่วยพวกเขายังไงดี

หากไปโดยไม่มีการเตรียมการอะไรเลยก็มีแต่จะเพิ่มศพขึ้นไปอีก 1 ศพ

อยากจะช่วยพวกเขาให้พ้นจากความเจ็บปวด

อยากจะช่วยพวกเขาให้รอดจากตรงนัน้

ฉันจะหนีไม่ได้เด็ดขาด

ภายในหัวตอนนี้วิ่งวุ่นไปด้วยแผนการ

◆◆◆

ในที่สุดก็เริ่มคิดได้ว่า ฉันไม่จำเป็นต้องคิดไปเองคนเดียว

ตอนนี้ตรงหน้าของฉันได้มีคริสทัลสื่อสารถึง 3 อันด้วยกันแล้ว นั่นคือของจากจักรวรรดิ อาณาจักร และศาสนจักร

อย่างแรกคงต้องขอแรงจากอาณาจักรดามาร์

ฉันก็เลยเลือกจะเปิดปากคุยกับฝ่ายนั้นก่อน

「ท่านเซเรส ทางข้าก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดมาแล้ว...ว่าแต่ท่านคิดจะทำเช่นไรต่อ? 」

「คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ แต่ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย」

「ท่านเซเรส ทางข้าก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดมาแล้ว...ว่าแต่ท่านคิดจะทำเช่นไรต่อ? 」

「คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ แต่ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย」

「ท่านคิดจะสู้จริงๆ เหรอ....อีกฝ่ายเป็นถึงแมมมอนเชียวนะ เราควรรอรับมือตรงนี้ไม่ดีกว่าหรือ」

「สมาชิกทั้ง 4 คนของปาร์ตี้ผู้กล้ายังไงก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กฉัน....ดังนั้นฉันไม่ไปไม่ได้หรอก...ก็เลยมีเรื่องอยากจะขอสักหน่อย」

「หากท่านจะสู้กับแมมมอนจริงๆ ทางประเทศของเราก็พร้อมสนับสนุนอย่างเต็มที่」

「ถ้างั้น」

สิ่งที่ผมขอก็คือให้ทางอาณาจักรดูแลพวกชิซุโกะกับคนอื่นๆ ให้หน่อย

เพราะหากพวกเธอรู้ พวกเธอต้องตามผมมาแน่

แมมมอนนั้นแข็งแกร่ง

และใช่ว่าผมจะสามารถเอาชนะมันไม่ได้

ผมจึงไม่ควรพาพวกเธอเข้ามาเกี่ยวข้อง

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมขอให้กษัตริย์แซมมาร์คช่วยหยุดพวกเธอไว้

「โชคดีที่ทางเรามีคำสั่งไม่ให้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป นอกจากนี้ทางมาริอันเน่กับเหล่าภรรยาของท่านเซเรสก็รู้จักกัน เดี๋ยวทางเราจะเชิญพวกเธอมาพบปะกัน คิดว่าไงครับ」

ถ้าแบบนั้นคงช่วยได้เยอะ

「ขอบคุณมาก...ทีนี้ฉันก็ไม่มีอะไรค้างคาใจแล้ว」

「ท่านเซเรสอย่าพูดเช่นนั้นเลย...ท่านจะต้องกลับมาให้ได้สิ」

「นั่นสินะ」

ตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรให้ต้องกังวลอีก

◆◆◆

ต่อไปก็เป็นการคุยกับทางศาสนจักร

ฉันพอจะเดาได้แล้วว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดอะไร แล้วก็รู้แล้วด้วยว่าต้องตอบกลับไปแบบไหน

「ท่านเซเรส...ข้าคิดว่าท่านคงเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว แต่ท่านจะทำอย่างไรกับอดีต 4 ปาร์ตี้ผู้กล้านั้นกัน? 」

อดีตเหรอ หมายความว่าไงกัน

「นี่ท่านหมายความว่ายังไง อดีตเหรอ? 」

「ถึงจะเป็นเรื่องที่พวกเราคาดไม่ถึง แต่เมื่อไม่นานมานี้ท่านแซ็คบอกว่าตนอยากจะลาออกจากการเป็นผู้กล้า และข้าก็ยอมรับความต้องการของเรา...ก็เลยอยากจะถามว่าท่านเซเรสจะทำเช่นไรต่อ? 」

「ที่บอกว่าลาออกนั่นหมายความว่ายังไง? 」

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ฉันก็เดาได้เลยว่าทางศาสนจักรต้องการจะบอกอะไร

เอาง่ายๆ ก็คือ

『เนื่องจากพวกเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของปาร์ตี้ผู้กล้าแล้ว จึงไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องไปช่วยเลยสักนิด』

ไม่ก็

『จากความสำเร็จที่ผ่านมาของฉัน ฉันจะทำยังไงในการรับมือกับเรื่องนี้』

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ระหว่าง 2 อย่างนี้....แต่ก็น่าแปลกจริงๆ ที่แซ็คกับคนอื่นๆ เลือกจะลาออกกัน ฉันก็เลยกลายเป็นหัวหน้าปาร์ตี้ผู้กล้าแสงแห่งความหวังแทน ส่วนชิซุโกะกับคนอื่นๆ ก็กลายมาเป็นสมาชิกปาร์ตี้

แต่ฉันก็ตัดสินใจแล้ว

「เอาเถอะ ยังไงสุดท้ายผมก็ไม่สามารถหนีจากการต่อสู้นี้ได้หรอก...แค่ไม่อยากจะต้องไปตายเปล่า...ดังนั้นคงต้องหาวิธีโค่นแมมมอนให้ได้ก่อน」

「งั้นเหรอ ท่านเลือกแบบนั้นสินะ...ช่างเป็นวีรบุรุษตัวจริงเสียงจริง ในฐานะศาสนจักร ข้าก็อยากจะแนะนำอะไรบางอย่างให้กับท่าน...สำหรับแมมมอนแล้ว ข้าคงพูดได้คำเดียวว่าเขาแข็งแกร่งมาก....ถึงแม้ว่าในอดีตจะมีวีรบุรุษผู้กล้าหลายคนเข้าไปในท้าทายเขาในอดีตจำนวนมาก แต่มันก็ยังสามารถอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ จะเรียกว่ามันคงกระพันก็คงไม่เกิน」

น่าแปลกจริงๆ ...ในหัวของฉันมันดันมีความทรงจำที่เจ้าแมมมอนโดนเล่นงานอยู่ด้วย

จำไม่ได้เหมือนกันว่าเคยอ่านเจอในหนังสือเล่นยไหม แต่หากมันมาจากหนังสือที่เคยอ่าน ก็ไม่มีทางแน่ที่ศาสนจักรจะไม่รู้

「ถ้างั้นผมมีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยหน่อย」

「ท่านเป็นถึงหนึ่งในปาร์ตี้ผู้กล้า วีรบุรุษตัวจริงที่กล้าเข้าท้าทายแมมอน...ไม่ว่าท่านปรารถนาสิ่งใด...ทางศาสนจักรของเราก็พร้อมสนับสนุน」

เนื่อหาก็คือฉันได้ขอให้ส่งทีมฮีลเลอร์ไปเตรียมพร้อมแถวนั้น นอกจากนี้ก็มีคำขอส่วนตัวอีกอย่างหนึ่ง

ถึงจะยังไม่เห็นหนทางชนะ...แต่ยังไงก็ต้องสู้

「เข้าใจแล้วครับ....ถึงแม้ข้าจะไม่สามารถส่งท่านไปยังสนามรบด้วยตัวเองได้ แต่ทีมฮีลเลอร์ของทางเราจะไปรออยู่จุดนั้นอย่างแน่นอน ส่วนคำขออีกอย่างท่านไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจะจัดการให้เอง」

◆◆◆

「เซเรสคุง พวกฉันได้บัตรเชิญให้เข้าวังมาน่ะ」

「ดังนั้นก็ขอโทษด้วยนะ แต่คงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันสัก 1 สัปดาห์」

「ขอโทษนะเซเลสซัง แต่คำขอที่พวกเราได้มาไม่เหมาะกับผู้ชายเท่าไหร่」

「เซเลสจัง...แล้วเจอกันนะ」

「ได้สิ ทางผมเองก็จะออกไปข้างนอกสักพักละกัน...งั้นก็แยกย้ายกันเถอะครับ」

「「「「แล้วเจอกันนะ」」」」

ขอโทษนะทุกคน....ถ้าฉันกลับมาได้ เมื่อถึงตอนนั้นเดี๋ยวจะขอโทษพวกเธอจนสาสมใจเลย

พอเห็นทุกคนจากไปแล้ว...ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปเหมือนกัน