ตอนที่ 70 การโจมตีของแมมมอน

มุมของแซ็ค

「ช่วยข้าด้วย!!」

「ปะป๊า...มาม๊า..ฮื้ออออออออ――」

「ใครก็ได้ ช่วยเมียกับลูกของฉันที―――」

สถานที่ที่ฉันกำลังเดินเข้าไปคือนรกอย่างแท้จริงอาคารโดยรอบถูกทำลายไปหมดแล้วและมีคนจำนวนมากถูกฝังอยู่ใต้นั่น

ภาพตรงหน้าของฉันมีชายร่างยักษ์ที่สูงกว่า 2 เมตรกำลังอาละวาดอยู่ภายในฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจาย

「นั่นสินะ ปีศาจที่ว่า…」

「ใช่แล้วครับ」

ชายที่เรียกพวกเรามาเมื่อกี้เหมือนจะพร้อมสลบเหมือดไปได้ทุกเมื่อเลย

「ยังไงเปิดก่อนก็ได้เปรียบ....เพลิงกัมปนาท ฟรีช ลุยเลย――」

เมลที่เป็นปราชญ์นั้นแตกต่างจากคนที่ไปที่สามารถร่ายมนตร์ได้เพียงครั้งละมนตร์ เพราะเธอสามารถร่ายได้ถึงสองมนตร์พร้อมกัน

ทำการแช่แข็งแล้วระเบิดมันซ้ำ....ช่างเป็นการโจมตีด้วยเวทมนตร์ที่แสนน่ายำเกรง

「ไปกันเถอะ ลิดา」

「โอ้ววววーซันเท็ตสึ(ผ่าเหล็กกล้า)」

「เอาไปกิน เทคนิคลับของฉัน ปีกแห่งแสง――」

ซันเท็ตสึคือไม้ตายลับของนักบุญดาบอย่างลิดา ที่ตัดได้แม้กระทั่งเหล็ก

ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยปีกแห่งแสงซึ่งเป็นเทคนิคพิเศษของผู้กล้าที่จะผสานพลังแห่งแสงเข้ากับเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์

ก็จริงว่ามันไม่ใช่ท่าโจมตีที่เหมาะกับการกำจัดศัตรูจำนวนมาก

 ทว่าหากฝ่ายตรงข้ามมีแค่คนเดียว มันก็นับว่าเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมในการโค่นอีกฝ่าย

ทว่าสิ่งที่ลิดาต้องเผชิญกลับเลวร้ายราวกับเรื่องตลก

「บ้าน่า...ดาบของฉันหักงั้นเหรอ」

ก็จริงว่าตอนนี้ลิดาไม่มีดาบวิเศษอยู่กับตัว...แต่ในฐานะนักบุญดาบแล้ว ไม่ว่าจะเป็นดาบแบบไหนก็ไม่สำคัญ

ขอแค่มันเป็นสิ่งที่ถูกเรียกว่าดาบ เธอก็จะสามารถดึงพลังของมันออกมาได้อย่างเต็มที่

เธอย่อมไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าดาบของเธอจะหักลงหลังการโจมตีเพียงครั้งเดียว

นอกจากนี้พอใช้ซันเท็ตสึแล้วดาบของเธอก็ควรจะแข็งยิ่งกว่าเหล็กกล้าด้วยซ้ำ

ไม่เพียงเท่านั้นปีกแห่งแสงของฉันซึ่งเป็นไม้ตายของผู้กล้า ซึ่งจะสร้างนกแห่งแสง 4 ปีกขึ้นมาโจมตีฝ่ายตรงข้ามก็ยัง....

ปังๆๆๆ ตู้ม!

หลังจากสิ้นเสียงนั้น ปีกแห่งแสงของฉันก็หายไป

อะไรกัน

นี่เรากำลังเผชิญหน้าอยู่กับตัวอะไรกัน

ไม่นานนักใบหน้าของชายคนหนึ่งก็โผล่มาจากฝุ่นที่ฟุ้งอยู่

ฉันรู้จักใบหน้านั้นเป็นอย่างดี

ฉันจึงได้หันไปมองคนที่นำทางฉันมาอีกครั้ง

「 ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ」

เขาหันมามองผมก่อนจะพูดขอโทษอย่างบ้าคลั่ง

เขารู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้วแต่เขาเลือกจะไม่บอกพวกเราแต่แรก

จากนั้นเขาก็วิ่งหนีไป

ถ้าเขาบอกฉันเรื่องนี้ก่อน....ฉันก็คงไม่คิดจะมาหรอก

ไม่มีทางเลยที่ฉันจะไม่รู้จักมัน คนที่อยู่ตรงหน้านี้

「แกมันผู้กล้าแซ็คนี่นา? ข้าคือแมมอน 1 ใน 4 ราชาแห่งสวรรค์ เอาล่ะ มาเริ่มฆ่าฟันกันเถอะ!」

「ไม่นะะะะะะ―――แมมมอน」

「ไม่เอาอีกแล้ว――」

แย่แล้วสิ ทางลิดากับเมลเหมือนจะนึกถึงความทรงจำในอดีตเข้าให้

ความสยดสยองที่ครั้งหนึ่งพวกเราเคยเผชิญ

「มาเรีย...เร็วเข้า รีบใช้บาเรียศักดิ์สิทธิ์」

「บะบะบะบะบาเรียศักดิ์สิทธิ์」

ฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังขอมาเรีย

เห็นได้ชัดเลยว่ามือของเธอกำลังกำไว้แน่น

「กรี๊ดดดดด―――โอ๊ยยยยยย ไม่เอาแล้ว――เจ็บ มันเจ็บ」

ฉันที่เห็นมาเรียรับการโจมตีของแมมมอนเข้าไปด้วยความเจ็บปวดจึงรีบไปช่วยเสริมกำลัง

「ไกเซอร์――สแลช」

บ้าน่า แม้แต่ดาบของฉันก็หักเหมือนกันเหรอ

「ร่างกายของข้าที่ต้านได้แม้กระทั่งดาบมิธริล...ของแค่นี้มันไม่ทำให้เจ็บเลยสักนิด」

นั่นสินะ หากไม่ใช่ดาบศักดิ์สิทธิ์...ก็คงไม่ไหวจริงๆ

「ถ้างั้น…」

「ช้าเกินไปแล้ว――」

แมมมอนได้พุ่งเข้ามาคว้าแขนของฉัน แล้วเขย่ามันเบา

แต่แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้แขนของฉันขาดออกจากร่าง

『ลบล้างความเจ็บปวด』

ฉันพยายามใช้สกิลของตัวเองเพื่อลดความเจ็บปวดลง

「ลิดา เมล――รีบขยับตัวได้แล้ว」

「ไม่เอานะ ไม่เอาแล้ว」

บ้าจริง สายไปแล้วสินะ

จากนั้นแขนของลิดาซึ่งกำไว้แน่นอยู่ ก็เกิดระเบิดขึ้น

「ไม่นะะะะ.....มือของฉัน....มือ―――」

ไอ้เจ้านี่มันไม่ปราณีเลยสักนิด

「ยะยะยะยอย่าเข้ามานะ ไม่นะ―――」

ฉันรีบเข้าไปช่วยเมลก่อนจะทำการรับหมดของแมมมอนด้วยดาบสำรองที่พกมา

ทันทีที่ดาบกับกำปั้นของมันปะทะกัน ความรู้สึกเจ็บปวดที่เหมือนว่ากระดูกของฉันจะหักก็กระแทกเข้ามา

จากนั้นแมมมอนก็จับร่างของฉันขึ้นแล้วเหวี่ยงทิ้งไปให้พ้นทาง

ร่างของฉันกระแทกเข้ากับกำแพงหิน

ไม่ไหวแล้ว...แค่แรงจะยืนก็ยังไม่เหลือเลย

ทางเมลที่ถูกแรงกระแทกจากการโจมตีเข้าไปก็ขยับไม่ได้เหมือนกัน

ไม่ได้ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้...ฉันรีบดื่มโพชั่นแล้วพยายามลุกขึ้นยืน

ทว่าถึงจะยืนขึ้นมาได้มันก็ไม่ช่วยอะไร

「นี่พวกเจ้าเป็นปาร์ตี้ผู้กล้ากันจริงเหรอวะ จะอ่อนแอกันเกินไปแล้ว...ไม่มีผู้ที่แข็งแกร่งกว่านี้อยู่เลยหรือไงกัน」

「ฉันคือผู้กล้าคนที่แข็งแกร่งที่สุดของมนุษชาติ...ไม่มีใครจะเก่งไปกว่าฉันได้หรอก」

ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำได้อีกแล้ว...แต่อย่างน้อยก็ต้องไม่ให้เซเรสเดือดร้อนอีก

「งั้นเหรอ...น่าเบื่อจริงๆ...ถ้างั้นก็จงตายไปเสีย..อะไรกัน!」

「แกนะแกศัตรูของท่านพ่อ」

มีเด็กคนหนึ่งได้ปาก้อนหินใส่แมมมอน

「ไอ้เจ้าเด็กบ้านี่ ทำอะไรอยู่น่ะ รีบหนีไปซะ――」

「คงจะรู้ดีสินะว่าข้าไม่เมตตาต่อผู้คิดร้ายกับข้า ถึงแม้มันจะเป็นเด็กก็ตาม」

「คอยดูเถอะ...เดี๋ยวท่านเซเรสจะเป็นคนจัดการแกแน่」

「เซเรส? ใครกันล่ะนั่น?」

「เขาคือวีรบุรุษ...ที่สามารถเอาชนะได้กระทั่งมังกร อย่างแกน่ะไม่คนามือเขาหรอก」

「นั่นสินะ จะว่าไปก็ได้ยินมาว่าปาร์ตี้ผู้กล้ามาอยู่กัน 5 คน เอาสิรีบไปตามตัวมันมาเสีย ข้าจะรออยู่ที่นี่เป็นเวลา 7 วันด้วยกัน....ระหว่างนี้จงไปตามตัวเซเรสมาเสีย...หากต้องการจะช่วยชีวิตเจ้าพวกนี้....」

พอพูดจบแมมมอนก็ผลักฉันให้ล้มลงไป

ตอนนี้ฉันไม่เหลือแรงที่จะสู้อีกแล้ว

แน่นอนว่าทั้ง3คนที่เหลือก็ด้วย

เซเรส นายจะมา....ที่นี่...ไม่ได้นะ