66 [เรื่องสั้น] ตำนานนักล่า - ชื่อดั้งเดิม:อย่าไปยุ่งกับผู้กล้า ลิลี่ - ตอนที่ 2

「เยี่ยมไปเลย! อาชีพแสนยอดเยี่ยม! ลิลี่ไม่สิ อาชีพของท่านลิลี่เป็นนักบุญล่ะครับ!」

「ว่าไงนะ? นักบุญงั้นเหรอ?」

ลิลี่ถูกห้อมล้อมด้วยนักบวชและคนอื่นๆ ท่ามกลางความสับสน

ความรักครั้งแรกของฉันจบลงแล้ว

วันต่อมา พ่อแม่ของลิลี่ได้ขอให้ฉันถอนหมั้นอย่างเป็นทางการ

ไม่เป็นไร... ฉันไม่มีครอบครัว ฉันสามารถร้องไห้และจากไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

ท้ายที่สุดฉันได้ตัดสินใจแล้ว

หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ พวกผู้กล้าจะมารับตัวลิลี่

ตอนแรกคิดว่าพวกเขาจะออกเดินทางกันทันที แต่เหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น

ไม่กี่วันต่อมา ฉันเห็นการพบกันระหว่างลิลี่กับผู้กล้า

ฉันรู้สึกหดหู่ใจ

ลิลี่บอกลาฉันตรงๆ และฉันก็ตอบเบาๆ ว่า "ฉันได้ยินเรื่องราวของเธอแล้วนะ" ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เธอมองไปที่ผู้กล้าด้วยใบหน้าแสนจะอ่อนโยน

และตอนที่ลิลี่จูบเขาต่อหน้าฉัน ฉันแทบจะร้องไห้...แต่ฉันก็เข้าใจ

พวกเขากำลังจะเอาชนะจอมมารหลังจากการเดินทางที่ยากลำบาก... ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมแพ้...

「ถึงย่างนั้นท่านเคนก็เท่มากเลยเนอะ」

「เป็นไปตามคาดท่านผู้กล้าเคน... ฉันอยากเป็นเหมือนเขาพอโตขึ้นจังเลยเนอะ」

ท่านผู้กล้าเคน? มันแปลกละมัดนั่นไม่ใช่ชื่อของผู้กล้าที่ฉันรู้จัก

มีบางอย่างผิดปกติ... ผู้กล้าที่ฉันจำได้จากเรื่อง 『ผู้กล้าสีเงิน』มีผมสีทองขาว (แพลตตินั่ม)

แต่เขามีผมสีน้ำตาล... มันแปลกชะมัด

เดี๋ยวก่อน ฉันจำได้แล้ว... โลกนี้ยังคงเป็นโลกเดียวกับ "ผู้กล้าสีเงิน" แต่เป็นก่อนที่ผู้กล้าของเรื่องจะปรากฏตัว

ผู้กล้าเคนนั้นอ่อนแอและถูกฆ่าตายโดยที่ไม่สามารถสร้างความเสียหายอะไรให้กับจอมมารได้เลย ไม่สิแค่4ราชาสวรรค์ก็ยังทำไม่ได้

ถ้าเป็นเจคผู้กล้าตัวหลัก ผมก็คงสามารถฝากลิลี่ไว้ได้...แต่กับผู้กล้าเคนแล้วไม่มีทาง

ฉันพยายามยื้อเธอไว้ ไม่ว่าจะต้องแสดงท่าทีที่ดูอนาถขนาดไหนก็ตาม แค่ขอให้เธอรอดเท่านั้นก็พอแล้ว

「ลิลี่ ผมยอมทุกอย่างเลย... ได้โปรด อย่าไปเลยนะ」

「เฮ้ รูดี้ นายกำลังพูดถึงอะไรอยู่โลกกำลังมีปัญหาถ้าผู้กล้ากับฉันไม่สู้นะ!」

「ทำไมเธอไม่ปล่อยให้การต่อสู้เป็นของพวกผู้กล้าและอัศวินคนอื่นๆแทนละ ได้โปรดอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ ผมขอร้องล่ะ!」

ฉันก้มหน้า... ความภาคภูมิใจของฉันมันไม่มีค่าอะไร

「ไม่มีผู้กล้าอื่นอีกแล้ว และฉันรักเคน… และฉันรักผู้กล้าเคน… ไม่ใช่นาย」

「ผมไม่สนหรอกว่าเธอจะรักผมไหม... แต่อย่าไปเลย」

 「โอ้ย รูดี้ฉันผิดหวังในตัวนายมากเลยนะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมฉันถึงเคยรักนายไปได้ ออกไปให้พ้นสายตาฉันซ่ะ」

「ผมจะยอมทำทุกอย่างเลย ได้โปรดอย่าไปนะ」

จากนั้นผู้กล้าเคนก็เข้ามา

「แกมันไอ่สารเลว แกไม่คู่ควรกับเธอ ไปให้พ้นซ่ะ!」

「ฉันขอร้อง ได้โปรดอย่ายุ่งกับลิลี่เลย」

「ฉันบอกให้แกออกไปจากที่นี่...」

「รูดี้ นายต้องการทำอะไร? นายกำลังทำลายความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับนายทั้งหมดของฉันนะ นายมันไอ่โง่! ฉันไม่อยากแม้แต่จะมองนายอีกต่อไปแล้ว」

「แกมันคนดื้อด้าน! แกชักจะทำให้ฉันมีน้ำโมโหแล้วนะ!」

ผู้กล้าเคนต่อยฉัน 

「เป็นแค่นักล่า แต่กล้าเอื้อมมือมาแตะต้องคนระดับเธองั้นเหรอ? ชักจะกล้าเกินไปหน่อยหรือเปล่า ไสหัวไปซะอย่าให้เธอเห็นหน้าของแกอีก!」 

「นายนี่มันแย่สุดๆ...สภาพไม่น่าดูเอาเสียเลย」 

「ลิลี่...อย่าไป...」

หลังจากที่ลิลี่พูดแบบนั้น ผู้กล้าก็ตีฉันอีกครั้ง และฉันก็สลบไป

สองวันต่อมาเมื่อฉันตื่นขึ้น

ผู้กล้าและลิลี่ก็จากไปแล้ว

ถึงกระนั้น ทุกคนในหมู่บ้านก็ยังใจดีกับฉัน แม้ว่าฉันจะสูญเสียแฟนสาวของฉันลิลี่ ไป

นั่นทำให้รู้ว่าฉันคิดถูก

หากเป็นไปตามเรื่องในหนังสือ พวกชาวบ้านคงเกลียดฉันไปแล้ว

เรื่องราวที่แตกต่างไปจากในหนังสือ แต่พวกเขาก็อาจจะตายอยู่ดี

「ลิลี่...」

ในเรื่องผู้กล้าเคนถูกฆ่าตาย 

ลถึงจะแค่ไม่กี่บรรทัด...แต่ลิลี่อาจจะรอดก็ได้

เรื่องราวมันน่าจะแตกต่างออกไปได้

ทว่าพอ 3 เดือนผ่านไป

ก็มีข่าวการตายถูกของลิลี่และผู้กล้าเคนส่งมา

พวกเขาถูกสังหารโดยต่อสู้กับหนึ่งในสี่ราชาแห่งสวรรค์ 『แมมมอนอาวุธทำลายล้าง』

แขนขาและศีรษะของเคนแหลกละเอียด และใบหน้าของลิลี่ก็ถูกไฟคลอก แขนขาขาด และเธอถูกล่ามโซ่ไว้กับกำแพง 

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิด

ฉันมักจะคิดที่จะลืมผู้หญิงที่ทิ้งฉันไป แต่ฉันทำไม่ได้

และทั้งหมดที่ฉันพบว่าตัวเองกำลังทำคือล่ามอนสเตอร์

ฉันอยากเป็นนักล่าที่แข็งแกร่ง ดังนั้นฉันควรล่ามอนสเตอร์แทนสัตว์ทั่วไป หากทำแบบนั้นฉันก็จะแข็งแกร่งขึ้นได้ในฐานะนักล่า

เหมือนคนบ้า ฉันออกล่าและล่าและล่า

หลายเดือนผ่านไป ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว คำแทนตัวเวลาพูดจาก "ผม" ได้เปลี่ยนเป็น "ข้า"

ดวงตาข้างหนึ่งของฉันถูกทำลายในการต่อสู้กับหมีดำ แต่ที่ฉันมองเห็นได้ก็เพราะอาติแฟกพิเศษซึ่งใส่อยู่ในดวงตา

ฉันเสียขาไปข้างหนึ่งตอนที่ฉันฆ่าพวกหมาป่าเขี้ยวเงินหนึ่งฝูง... แต่ฉันจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อแลกกับขามิธริลเพื่อให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น

ฉันกำลังทำอะไรอยู่... ไอ่เxี้ยเอ่ย

ถึงกระนั้นฉันก็จ่ายเงินให้กิลด์เพื่อหาข้อมมูลเกี่ยวกับแมมมอนอาวุธทำลายล้างเพิ่มเติม

และฉันได้รับข้อมูลมาว่าแมมมอนอาวุธทำลายล้างจะโจมตีเมืองป้อมปราการกิลเมด

กิลเมดล้อมรอบด้วยป้อมปราการสูงและมีชื่อเสียงในด้านอัศวินที่ทรงพลังและโกเลมผู้วิเศษ

อย่างที่คาดเอาไว้ถึงจะเป็นแมมมอนก็คงตีแตกไม่ง่ายหรอก

ฉันเลยมาตั้งค่ายอยู่ในป่าใกล้กิลเมด

ฉันไม่ใช่ผู้กล้า... เพราะงั้นฉันจะไม่ช่วยพวกเขา

ไม่ว่าแมมมอนจะเก่งแค่ไหน... มันควรจะได้รับบาดเจ็บหลังจากทำลายเมืองใดเมืองหนึ่ง... และนั่นคือจุดที่ฉันจะไปโจมตีมัน

 หมอนี้ดูมั่นใจในความแข็งแกร่งของมันมาก นั่นเป็นเหตุผลที่มันไม่ทำงานเป็นทีมเหมือนสี่ราชาสวรรค์คนอื่นๆ... มันอยู่คนเดียวตลอด

นี่จึงเป็นโอกาสของฉัน

เพื่อการแก้แค้นแล้วถึงจะต้องเสียสละเมืองนี้ทิ้งไป แต่ถ้าสุดท้ายมันสามารถทำร้ายแมมมอนได้ก็พอแล้ว

ตามรายงาน แมมมอนจะโจมตีเลกิลเมด

เสียงกรีดร้องมาจากป้อมปราการมายังป่าผืนนี้

พอได้ยินดังนั้น ฉันก็ก่นด่าอยู่ในใจ "ต้องพักก่อน ถ้าออกไปตอนนี้ก็คงจะตายไม่ต่างกัน"

ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่านานขนาดไหนแล้วที่แมมมอนออกมาโจมตี

แบ้าน่าไม่มีแม้กระทั่งแผลเลยอย่างงั้นเหรอ!

แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว หากพลาดโอกาสนี้ไป ก็คงไม่มีทางได้สู้กับมันอีกแน่

「แมมมอนแห่งราชันย์แห่งสวรรค์ทั้งสี่! ข้าขอท้าดวลกับแก!」　

 「เฮ้~ เจ้าเป็นมนุษย์แล้วอยากดวลกับข้าเหรอ น่าสนใจจัง...」

ในขณะนั้น ฉันยิงปืนล่าสัตว์ของฉัน... และกระสุนจากปืนไรเฟิลล่าสัตว์ของฉันก็โดนตาขวาของแมมมอน

กระสุนนี้เป็นกระสุนเงินที่มีผลกับปีศาจและสัตว์ประหลาด ฉันจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อให้ท่านโป๊ปชำระล้างพวกมันให้บริสุทธิ์

และฉันใช้ทักษะที่ดีที่สุดของนักล่า "เข้าเป่า" เพื่อโจมตีมัน แม้แต่ตาของแมมมอนก็ควรจะบอดเพราะกระสุนนี้ 

อย่าเรียกฉันว่าไอ่คนขี้ขลาด ฉันเป็นแค่แมลงที่มาท้าทายคนที่แข็งแกร่ง... และถ้าฉันไม่ทำสิ่งนี้ ฉันจะตาย

「แกมันไอ่ขี้ขลาด... ที่มาโจมตีข้าก่อนที่แกจะเอ่ยชื่อของตัวเอง... ข้าจะฆ่าเจ้าอย่างโหดเหี้ยมซ่ะ!」

แมมมอนโจมตีฉัน

ฉันรีบถือปืนไรเฟิลล่าสัตว์ไว้ข้างหน้า แต่แมมมอนคว้ามือขวาของฉันและฉีกมันออกพร้อมไรเฟิล

「แกไม่มีอาวุธอีกแล้ว! แกมีแต่จะถูกข้าฆ่าเท่านั้น... และข้าจะฆ่าแกด้วยตัวของข้าเอง... ดวงตาของข้ามันมีค่ามากแค่ไหนแกรู้ไหม!」

「เอาเลย! ทำเลยดิ! แกมันก็แค่ปีศาจที่มีแค่ปากเท่านั้นแหละว่ะ」

นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย...? สำหรับผู้หญิงที่ทิ้งฉันไป...? ฉันคงจะเป็นลมไปแล้วถ้าไม่ได้ดื่มโพชั่นไปเป็นลัง

ตอนนี้แมมมอนพยายามจะขยี้หัวฉัน

แต่ด้วยมือซ้ายของฉัน ฉันดึงค้อนออกจากเอวของฉันและเหวี่ยงมันลงบนเขาของแมมม่อน

เขาเป็นสัญลักษณ์ของเผ่าปีศาจและเป็นแหล่งพลังของพวกมัน

「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกคิดว่าเขาของเผ่าปีศาจจะหักได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่มีทางที่แกจะหักมันได้หรอกนะ」

「ข้ารู้… แต่เขาบนหัวแกน่ะหักไปแล้ว แกไม่ใช่ปีศาจงั้นเหรอว่ะ?」

แมมม่อนพูดถูก ฉันต้องใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์เพื่อหักเขาของปีศาจ

แต่ฉันเป็นนักล่า! ฉันไม่สามารถหาหรือใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ได้ ดังนั้นฉันจึงค้นหาอาวุธที่สามารถเอาชนะดาบศักดิ์สิทธิ์ได้... และฉันก็พบค้อนนี้ 'ค้อนแห่งนักดาบ'

ค้อนนี้ถูกใช้โดยหัวหน้าหมู่บ้านของคนแคระเพื่อสร้างดาบศักดิ์สิทธิ์ และในตอนแรก เขาบอกฉันว่าเขาจะไม่ขายมันให้ฉันไม่ว่าฉันจะจ่ายเงินไปเท่าไหร่ก็ตาม

แต่หลังจากไปเยี่ยมหลายครั้ง เขาถามฉันว่าฉันต้องการใช้มันเพื่ออะไร และเมื่อฉันบอกเขาว่าฉันจะ 'ทุบมันไปที่หัวของแมมม่อน' เขาก็หัวเราะและยื่นมันให้ฉัน

「ไอ้เxี้ยยยยยยยย! เขาของข้า สัญลักษณ์แห่งอำนาจของข้า แกกล้าดียังไง!」

「หยุดหอนจะได้ไหมว่ะ...! เข้าใกล้ๆดิจะได้ต่อยง่ายๆ!」

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวิ่งไปที่แมมมอน แต่เขาตัดมือซ้ายของฉันได้อย่างง่ายดาย

ตอนนี้มือซ้ายของฉันกำลังบินไปในอากาศพร้อมค้อน

「อย่าคิดเชียวนะอย่าคิดว่าแค่แขนหายไปสองข้างแล้วมันจะจบ...」

「ถ้าอย่างนั้นก็หายห่าไปซ่ะ!」

แมมมอนพุ่งเข้ามาหาฉัน และฉันก็เตะเขาด้วยขาเทียมของมิธริล

แต่ขาเทียมของมิธริลหักอย่างง่ายดาย และมือของแมมมอนก็เจาะท้องของฉัน

แมมม่อนจ้องมาที่ฉันสักพักแล้วเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ

นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถทำได้ แต่เมื่อเขาของเขาหายไปและดวงตาข้างหนึ่งของเขาหายไป เขาจะไม่ใช่ราชาแห่งสวรรค์ทั้งสี่อีกต่อไป

แต่มันก็เท่านั้นแหละ

นี่ฉันมาเสียเวลาทำบ้าอะไรให้กับผู้หญิงที่ไม่เคยรักฉันกัน?

และฉันก็ล้างแค้นลิลี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ... ช่างน่าสมเพช

แต่เธอคงไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกยังไง เพราะเธอคงกำลังสนุกอยู่กับเคนบนสวรรค์แน่ๆ

ฉันมันงี่เง่า

‘ไม่อยากจะเชื่อ รูดี้...ทั้งที่ฉันเฝ้ารอมาตั้งนานเพื่อจะรับนายไป’

ฉะนได้ยินเสียงนี้ผ่านมาตามสายลม ทว่าฉันคงจะคิดไปเอง

 ◆◆◆

ขณะนั้นมีเด็กชายคนหนึ่งซ่อนตัวอยู่และเฝ้าดูเขาตาย 

เขาเห็นชายคนหนึ่งที่เผชิญหน้ากับแมมมอนผู้ยิ่งใหญ่และได้พรากเขากับดวงตาไปจากแมมมอน

เด็กคนนี้คือผู้กล้าของเรื่องราว

นี่คือจุดที่ทำให้เด็กชายคิดว่า--- 『ฉันอยากจะแข็งแกร่งเหมือนเขา』

เด็กคนนี้ชื่อเจค

※เพราะอายุที่แตกต่างกับเซเลส มุมมองที่มีต่อโลกก็เลยจะต่างกันไปเล็กน้อย)