66 [เรื่องสั้น] ตำนานนักล่า - ชื่อดั้งเดิม:อย่าไปยุ่งกับผู้กล้า ลิลี่ - ตอนที่ 1
แมมม่อนอาวุธทำลายล้างหรือที่รู้จักกันในชื่อนักล่าผู้กล้า
ไม่เคยมีใครเผชิญหน้ากับเขาและชนะ
ไม่สิต้องบอกว่า หากได้กลายเป็นศัตรูกันแล้วแม้แต่ผู้กล้าก็ไม่สามารถรับมือได้)
เขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของมนุษยชาติ
แต่กับแมมม่อน มีชายคนหนึ่งที่ยืนหยัดต่อสู้กับเขา... และทำให้เขาบาดเจ็บ... และชายคนนั้นคือรูดี้... และเขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิต
นี่คือเรื่องราวของฮีโร่นิรนาม คนเดียวที่ต่อสู้และรอดตายจากแมมม่อน
◆◆◆
มุมมองของรูดี้
ฉันชื่อ รูดี้... ฉันเกิดในหมู่บ้านธรรมดา เป็นลูกชายของชาวบ้าน
ฉันมีเพื่อนสมัยเด็กที่น่ารัก
ชื่อของเธอคือลิลี่และเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ ซึ่งฉันไม่คู่ควรเลยจริงๆ
แต่เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่ยังเล็กและฉันคิดว่าเราจะแต่งงานกันในอนาคตแม้ว่าเราจะยังเด็กอยู่ก็ตาม
ไม่นานความฝันนั้นก็เป็นจริง
แต่ตอนนี้ฉันได้หย่าร้างกับเธอแล้ว
เธอกับฉันไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันอีก
เป็นเพราะโชคชะตาได้กำหนดไว้แล้ว
◆◆◆
ในวันเกิดปีที่สิบของฉัน ฉันได้ฟื้นความทรงจำเก่าๆ
ฉันเป็นแค่เด็กมัธยมต้นที่ชอบไลท์โนเวลในญี่ปุ่น
ฉันรู้ว่าฉันอยู่ในโลกแต่งที่เรียกว่า 『ผู้กล้าสีเงิน』
ในเรื่องนั้นลิลี่คือนางเอกที่จะได้เป็นนักบุญ
ฉันรับบทเป็นนักล่าที่โดนผู้กล้าNTR
ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามเรื่อง ลิลี่กับฉันจะหมั้นหมายกัน
แต่แล้วก็มีคำทำนายลงมาจากเทพธิดาว่านักบุญจะถือกำเนิดจากหมู่บ้านนี้
หลังจากนั้นลิลี่ก็จากไปพร้อมกับผู้กล้าที่มารับเธอ
หลังการเดินทางสิ้นสุด ฉันถูกทอดทิ้งและหักหลัง ผู้กล้ากับลิลี่ก็เลือกจะแต่งงานกัน
จากนั้นชาวบ้านก็กลัวผู้กล้าจะเกลียดชัง พวกเขาจึงยึดทรัพย์สินของฉันและขับไล่ฉันไป
นั่นคือเรื่องราว
และเมื่อฉันได้ความทรงจำนี้กลับคืนมา ฉันก็หยุดร้องไห้ไม่ได้
แม้ว่าฉันจะได้ความทรงจำชาติที่แล้วกลับคืนมา แต่ฉันก็ยังรักลิลี่ในฐานะผู้หญิง
ยิ่งฉันอยู่ใกล้เธอ ฉันยิ่งรู้สึกหมดหนทางที่จะเข้าถึงเธอ
ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่คิดว่า 'ถ้าผู้กล้าตาย' 'บางทีฉันอาจจะฆ่าเขาได้' แต่นั่นจะเป็นจุดจบของโลก
บางครั้งฉันก็คิดที่จะฆ่าลิลี่และฆ่าตัวตาย แต่ฉันก็ทำไม่ได้
เมื่อเห็นรอยยิ้มของลิลี่ ฉันก็ทำอะไรไม่ถูก
'แม่งเอ่ย!'
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องยอมรับในตอนท้าย
ถึงจะรักและคงไม่สามารถเลิกรักเธอได้...แต่ปลายของของพวกเราคงไม่มีวันมาถึง
หลังจากนั้นเรื่องราวก็ดำเนินไป
ตอนที่ผู้กล้ากลับมาหลังจากเอาชนะจอมมารได้ ลิลี่กับฉันน่าจะอายุ 24 ปี
ไม่เหมือนในโลกที่แล้วของฉัน ในโลกนี้เป็นเรื่องปกติที่คนอายุ 24 ปีจะมีลูกสองคน
จากนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะหาคู่แต่งงาน แต่ตอนนั้นฉันน่าจะถูกชาวบ้านที่เกรงกลัวผู้กล้าขับไล่ออกจากหมู่บ้าน...และสุดท้ายฉันก็ตายอย่างโดดเดี่ยวในสลัม
ต่างกับผู้กล้าที่มีฮาเร็ม
และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจบอกเลิกลิลี่
ฉันคิดว่าฉันจะยิ้มและมีชีวิตอยู่จนกว่าเธอจะกลายเป็นนักบุญและผู้กล้าก็มาหาเธอ
แต่ฉันจำได้ลางๆ ว่าชื่อนางเอกไม่ใช่ลิลี่ แต่เป็นลิเลียในความทรงจำชาติก่อนของฉัน... หรือบางที่เนื้อเรื่องมันอาจจะไม่เหมือนกันก็ได้
บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงคนละคนกับลิลี่
ฉันเลยคิดว่า... หากลิลี่เลือกจะเป็นนักบุญ ฉันก็ควรจะออกจากหมู่บ้านไปเงียบๆ แต่ถ้าไม่ ฉันก็คงจะเลือกอยู่ที่นี่ต่อในฐานะชาวบ้านคนหนึ่ง
โชคดีที่ได้อาชีพนักล่าตามเนื้อเรื่อง
ไม่ได้เป็นชาวบ้านหรือชาวไร่เลยไปเอาตัวรอดที่อื่นได้
มันไม่ใช่ความผิดของลิลี่เพียงแค่ 'นั่นคือสิ่งที่เรื่องราวควรจะเป็น'
แล้วทำไมเราไม่อยู่กันอย่างมีความสุขจนกว่าเราสองคนจะอายุสิบสี่ล่ะ?
ผู้หญิงน่ารักคนนี้ชอบฉันและจะมาอยู่กับฉันแม้ว่าจะแค่เพียงชั่วคราวก็ตาม
มันไม่ดีงั้นเหรอ?
แค่คิด… ฉันก็มีความสุขแล้ว
และตอนนี้พออายุ 12 ปี ลิลี่ขอให้ฉันแต่งงานกับเธอ
ฉันกำลังจะบอกปัดมันออกไป แต่ฉันทำไม่ได้
ในที่สุด รอยยิ้มของลิลี่ก็ชนะใจฉัน และฉันก็ยอมรับ
บางทีนี่อาจเป็นการแก้ไขเรื่องราว
ลิลี่นางเอกของเรื่อง และฉัน ผู้ถูกผู้กล้าNTR... ฉันไม่อาจแยกจากเธอได้จนกว่าฉันจะถูกผู้กล้าNTRไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แล้วตอนนี้เราสองคนอายุ 14 ปี
ลิลี่สวยขึ้นเรื่อยๆ
อีกหกเดือน ลิลี่กับฉันจะโตเป็นผู้ใหญ่
จากนั้นฉันจะได้อาชีพนักล่า ส่วนลิลี่จะได้แาชีพนักบุญ
อีกหกเดือนแล้วเราจะต้องบอกลา
ฉันรักเธอ... และ... ตอนนี้เธอรักฉัน แต่ถึงจะรู้ว่าต้องถูกเธอหักหลัง
ฉันรักเธอมาก... เธอรักฉันมาก... แต่ทั้งหมดที่ฉันเห็นคืออนาคตแห่งความทุกข์
ถึงกระนั้น พรุ่งนี้ก็เป็นวันพิธีบรรลุนิติภาวะ คือวันที่เราได้รับอาชีพ
พรุ่งนี้ลิลี่จะกลายเป็นนักบุญ
และฉันจะได้เป็นนักล่า
และในหนึ่งสัปดาห์เธอจะจากไปพร้อมกับผู้กล้าและไม่กลับมาหาฉันอีกเลย
ยังไงความรักครั้งแรกของฉันก็บรรลุแล้ว
ฉันมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ
แค่นี้ก็คงจะพอแล้ว...เพราะฉันไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย แม้กระทั่งชาติที่แล้ว
ดังนั้นพรุ่งนี้ฉันจะเฉลิมฉลองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
และเมื่อผู้กล้าและลิลี่จากไป ฉันจะส่งพวกเขาด้วยรอยยิ้ม... แต่ฉันจะยิ้มได้ไหมนะ?
ไม่ว่าจะยังไงฉันจะไปเที่ยวให้ลืมลิลี่หลังจากนั้นเอง...
และทุกคนจะมีความสุข
แต่ทำไมฉันถึงหยุดร้องไห้ไม่ได้
ฉันมีความสุขมาก... แต่ทำไม?
ฉันล้างหน้าในบ่อน้ำ เอาแต่คิดเรื่องนี้
ถึงอย่างนั้นลิลี่... ขอบคุณสำหรับความทรงจำ... ขอบคุณมาก... ฉันรักเธอนะ
◆◆◆
และแล้วรุ่งเช้าของพิธีบรรลุนิติภาวะก็มาถึง
「เป็นอะไรไปรูดี้นายนอนไม่หลับงั้นเหรอ?」
「ใช่ ผมนอนไม่หลับเลย...」
ฉันอดนอน ฉันหวังว่าฉันจะมีอาชีพที่ดีขึ้นนะ
แต่เธอจะไม่เป็นไร... เพราะเธอจะได้อาชีพนักบุญ
ฉันพยายามยิ้ม ต่อสู้กับความต้องการที่จะร้องไห้
เพราะนี่คือสัปดาห์สุดท้าย ที่ฉันจะได้อยู่กับลิลี่
「นายอยากได้อาชีพอะไรงั้นเหรอรูดี้?」
「ผมอยากเป็นนักล่า… ฉันจะได้หาเลี้ยงชีพตัวเองได้นะ」
ยังไงนั่นก็เป็นทางเลือกที่ชัดเจนที่สุดแล้ว
「เข้าใจแล้ว~ ฉันก็ไม่อยากทิ้งรูดี้เหมือนกัน ฉันเลยอยากเป็นช่างเย็บผ้าหรือช่างทอผ้านะ」
「ใช่ ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอาชีพที่เราทั้งคู่ต้องการนะ」
◆◆◆
อย่างที่ฉันคิดไว้ อาชีพของฉันคือนักล่า
「ยินดีด้วย รูดี้! นายได้งานที่คุณต้องการล่ะ」
「อืม ขอบคุณนะ...」
「ทำไมนายถึงดูไม่ดีใจเลยละรูดี้...? โอ้ บางทีนายอาจจะอยากเป็นอัศวินหรือนักผจญภัยมาตลอดงั้นเหรอ?」
ฉันต้องยิ้ม... ฉันไม่อยากทำลายรอยยิ้มของลิลี่
「ผมไม่สนใจหรอกว่าผมจะได้อาชีพอะไร ตราบใดที่ผมสามารถอยู่กับลิลี่ได้หรอกนะ」
「เข้าใจแล้ว ฉันอายนิดหน่อย... ขอบคุณนะ!」
ตอนนี้ถึงตาของลิลี่แล้ว
เช่นเดียวกับที่ฉันทำลิลี่เข้าแถวกับอีกห้าคนจากละแวกนั้น
เธอได้รับกระดาษแผ่นหนึ่งจากนักบวชและอธิษฐานกับเจ้าหน้าที่ของนักบวช
จากนั้นอาชีพของเธอก็ปรากฏบนกระดาษ
ปกติก็แค่นั้น แต่มีนางฟ้าลงมาหาลิลี่ในหนังสือที่ฉันอ่าน
อย่างที่คิด!
คนรอบข้างดีใจและตื่นเต้นมาก แต่มันเป็นฝันร้ายสำหรับฉัน
นางฟ้าลงมา... และมุ่งตรงไปหาลิลี่
นางฟ้าวางมือของเธอไว้ข้างหน้าลิลี่และกอดเธออย่างอ่อนโยน
หลังจากนั้นไม่นานนางฟ้าก็จากไป
ตอนนี้ฉันภาวนาขอให้ลิลี่มีความสุข...
◆◆◆