66 [เรื่องสั้น] ตำนานนักล่า - ชื่อดั้งเดิม:อย่าไปยุ่งกับผู้กล้า ลิลี่ - ตอนที่ 1

แมมม่อนอาวุธทำลายล้างหรือที่รู้จักกันในชื่อนักล่าผู้กล้า

ไม่เคยมีใครเผชิญหน้ากับเขาและชนะ

ไม่สิต้องบอกว่า หากได้กลายเป็นศัตรูกันแล้วแม้แต่ผู้กล้าก็ไม่สามารถรับมือได้)

เขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของมนุษยชาติ 

แต่กับแมมม่อน มีชายคนหนึ่งที่ยืนหยัดต่อสู้กับเขา... และทำให้เขาบาดเจ็บ... และชายคนนั้นคือรูดี้... และเขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิต

นี่คือเรื่องราวของฮีโร่นิรนาม คนเดียวที่ต่อสู้และรอดตายจากแมมม่อน

 ◆◆◆

มุมมองของรูดี้

ฉันชื่อ รูดี้... ฉันเกิดในหมู่บ้านธรรมดา เป็นลูกชายของชาวบ้าน

ฉันมีเพื่อนสมัยเด็กที่น่ารัก

ชื่อของเธอคือลิลี่และเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ ซึ่งฉันไม่คู่ควรเลยจริงๆ   

แต่เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่ยังเล็กและฉันคิดว่าเราจะแต่งงานกันในอนาคตแม้ว่าเราจะยังเด็กอยู่ก็ตาม

ไม่นานความฝันนั้นก็เป็นจริง

แต่ตอนนี้ฉันได้หย่าร้างกับเธอแล้ว 

เธอกับฉันไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันอีก

เป็นเพราะโชคชะตาได้กำหนดไว้แล้ว

 ◆◆◆

ในวันเกิดปีที่สิบของฉัน ฉันได้ฟื้นความทรงจำเก่าๆ

ฉันเป็นแค่เด็กมัธยมต้นที่ชอบไลท์โนเวลในญี่ปุ่น

ฉันรู้ว่าฉันอยู่ในโลกแต่งที่เรียกว่า 『ผู้กล้าสีเงิน』

 ในเรื่องนั้นลิลี่คือนางเอกที่จะได้เป็นนักบุญ

ฉันรับบทเป็นนักล่าที่โดนผู้กล้าNTR

ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามเรื่อง ลิลี่กับฉันจะหมั้นหมายกัน

แต่แล้วก็มีคำทำนายลงมาจากเทพธิดาว่านักบุญจะถือกำเนิดจากหมู่บ้านนี้

หลังจากนั้นลิลี่ก็จากไปพร้อมกับผู้กล้าที่มารับเธอ

หลังการเดินทางสิ้นสุด ฉันถูกทอดทิ้งและหักหลัง ผู้กล้ากับลิลี่ก็เลือกจะแต่งงานกัน

จากนั้นชาวบ้านก็กลัวผู้กล้าจะเกลียดชัง พวกเขาจึงยึดทรัพย์สินของฉันและขับไล่ฉันไป

นั่นคือเรื่องราว

และเมื่อฉันได้ความทรงจำนี้กลับคืนมา ฉันก็หยุดร้องไห้ไม่ได้

แม้ว่าฉันจะได้ความทรงจำชาติที่แล้วกลับคืนมา แต่ฉันก็ยังรักลิลี่ในฐานะผู้หญิง

ยิ่งฉันอยู่ใกล้เธอ ฉันยิ่งรู้สึกหมดหนทางที่จะเข้าถึงเธอ

ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่คิดว่า 'ถ้าผู้กล้าตาย' 'บางทีฉันอาจจะฆ่าเขาได้' แต่นั่นจะเป็นจุดจบของโลก

บางครั้งฉันก็คิดที่จะฆ่าลิลี่และฆ่าตัวตาย แต่ฉันก็ทำไม่ได้

เมื่อเห็นรอยยิ้มของลิลี่ ฉันก็ทำอะไรไม่ถูก

'แม่งเอ่ย!'

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องยอมรับในตอนท้าย

ถึงจะรักและคงไม่สามารถเลิกรักเธอได้...แต่ปลายของของพวกเราคงไม่มีวันมาถึง

หลังจากนั้นเรื่องราวก็ดำเนินไป

ตอนที่ผู้กล้ากลับมาหลังจากเอาชนะจอมมารได้ ลิลี่กับฉันน่าจะอายุ 24 ปี

ไม่เหมือนในโลกที่แล้วของฉัน ในโลกนี้เป็นเรื่องปกติที่คนอายุ 24 ปีจะมีลูกสองคน

จากนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะหาคู่แต่งงาน แต่ตอนนั้นฉันน่าจะถูกชาวบ้านที่เกรงกลัวผู้กล้าขับไล่ออกจากหมู่บ้าน...และสุดท้ายฉันก็ตายอย่างโดดเดี่ยวในสลัม 

ต่างกับผู้กล้าที่มีฮาเร็ม

และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจบอกเลิกลิลี่

ฉันคิดว่าฉันจะยิ้มและมีชีวิตอยู่จนกว่าเธอจะกลายเป็นนักบุญและผู้กล้าก็มาหาเธอ

แต่ฉันจำได้ลางๆ ว่าชื่อนางเอกไม่ใช่ลิลี่ แต่เป็นลิเลียในความทรงจำชาติก่อนของฉัน... หรือบางที่เนื้อเรื่องมันอาจจะไม่เหมือนกันก็ได้

บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงคนละคนกับลิลี่

ฉันเลยคิดว่า... หากลิลี่เลือกจะเป็นนักบุญ ฉันก็ควรจะออกจากหมู่บ้านไปเงียบๆ แต่ถ้าไม่ ฉันก็คงจะเลือกอยู่ที่นี่ต่อในฐานะชาวบ้านคนหนึ่ง

โชคดีที่ได้อาชีพนักล่าตามเนื้อเรื่อง

ไม่ได้เป็นชาวบ้านหรือชาวไร่เลยไปเอาตัวรอดที่อื่นได้

มันไม่ใช่ความผิดของลิลี่เพียงแค่ 'นั่นคือสิ่งที่เรื่องราวควรจะเป็น'

แล้วทำไมเราไม่อยู่กันอย่างมีความสุขจนกว่าเราสองคนจะอายุสิบสี่ล่ะ?

ผู้หญิงน่ารักคนนี้ชอบฉันและจะมาอยู่กับฉันแม้ว่าจะแค่เพียงชั่วคราวก็ตาม

มันไม่ดีงั้นเหรอ?

แค่คิด… ฉันก็มีความสุขแล้ว

และตอนนี้พออายุ 12 ปี ลิลี่ขอให้ฉันแต่งงานกับเธอ

ฉันกำลังจะบอกปัดมันออกไป แต่ฉันทำไม่ได้

ในที่สุด รอยยิ้มของลิลี่ก็ชนะใจฉัน และฉันก็ยอมรับ

บางทีนี่อาจเป็นการแก้ไขเรื่องราว

ลิลี่นางเอกของเรื่อง และฉัน ผู้ถูกผู้กล้าNTR... ฉันไม่อาจแยกจากเธอได้จนกว่าฉันจะถูกผู้กล้าNTRไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แล้วตอนนี้เราสองคนอายุ 14 ปี

ลิลี่สวยขึ้นเรื่อยๆ

อีกหกเดือน ลิลี่กับฉันจะโตเป็นผู้ใหญ่

จากนั้นฉันจะได้อาชีพนักล่า ส่วนลิลี่จะได้แาชีพนักบุญ

อีกหกเดือนแล้วเราจะต้องบอกลา

ฉันรักเธอ... และ... ตอนนี้เธอรักฉัน แต่ถึงจะรู้ว่าต้องถูกเธอหักหลัง

ฉันรักเธอมาก... เธอรักฉันมาก... แต่ทั้งหมดที่ฉันเห็นคืออนาคตแห่งความทุกข์

ถึงกระนั้น พรุ่งนี้ก็เป็นวันพิธีบรรลุนิติภาวะ คือวันที่เราได้รับอาชีพ 

พรุ่งนี้ลิลี่จะกลายเป็นนักบุญ

และฉันจะได้เป็นนักล่า

และในหนึ่งสัปดาห์เธอจะจากไปพร้อมกับผู้กล้าและไม่กลับมาหาฉันอีกเลย

ยังไงความรักครั้งแรกของฉันก็บรรลุแล้ว

ฉันมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ

แค่นี้ก็คงจะพอแล้ว...เพราะฉันไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย แม้กระทั่งชาติที่แล้ว

ดังนั้นพรุ่งนี้ฉันจะเฉลิมฉลองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

และเมื่อผู้กล้าและลิลี่จากไป ฉันจะส่งพวกเขาด้วยรอยยิ้ม... แต่ฉันจะยิ้มได้ไหมนะ?

ไม่ว่าจะยังไงฉันจะไปเที่ยวให้ลืมลิลี่หลังจากนั้นเอง...

และทุกคนจะมีความสุข

แต่ทำไมฉันถึงหยุดร้องไห้ไม่ได้

ฉันมีความสุขมาก... แต่ทำไม?

ฉันล้างหน้าในบ่อน้ำ เอาแต่คิดเรื่องนี้

ถึงอย่างนั้นลิลี่... ขอบคุณสำหรับความทรงจำ... ขอบคุณมาก... ฉันรักเธอนะ

 ◆◆◆

และแล้วรุ่งเช้าของพิธีบรรลุนิติภาวะก็มาถึง

「เป็นอะไรไปรูดี้นายนอนไม่หลับงั้นเหรอ?」

「ใช่ ผมนอนไม่หลับเลย...」

ฉันอดนอน ฉันหวังว่าฉันจะมีอาชีพที่ดีขึ้นนะ

แต่เธอจะไม่เป็นไร... เพราะเธอจะได้อาชีพนักบุญ

ฉันพยายามยิ้ม ต่อสู้กับความต้องการที่จะร้องไห้

เพราะนี่คือสัปดาห์สุดท้าย ที่ฉันจะได้อยู่กับลิลี่

「นายอยากได้อาชีพอะไรงั้นเหรอรูดี้?」

「ผมอยากเป็นนักล่า… ฉันจะได้หาเลี้ยงชีพตัวเองได้นะ」

ยังไงนั่นก็เป็นทางเลือกที่ชัดเจนที่สุดแล้ว

「เข้าใจแล้ว~ ฉันก็ไม่อยากทิ้งรูดี้เหมือนกัน ฉันเลยอยากเป็นช่างเย็บผ้าหรือช่างทอผ้านะ」

「ใช่ ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอาชีพที่เราทั้งคู่ต้องการนะ」

 ◆◆◆

อย่างที่ฉันคิดไว้ อาชีพของฉันคือนักล่า

「ยินดีด้วย รูดี้! นายได้งานที่คุณต้องการล่ะ」

「อืม ขอบคุณนะ...」

「ทำไมนายถึงดูไม่ดีใจเลยละรูดี้...? โอ้ บางทีนายอาจจะอยากเป็นอัศวินหรือนักผจญภัยมาตลอดงั้นเหรอ?」

ฉันต้องยิ้ม... ฉันไม่อยากทำลายรอยยิ้มของลิลี่

「ผมไม่สนใจหรอกว่าผมจะได้อาชีพอะไร ตราบใดที่ผมสามารถอยู่กับลิลี่ได้หรอกนะ」

「เข้าใจแล้ว ฉันอายนิดหน่อย... ขอบคุณนะ!」

ตอนนี้ถึงตาของลิลี่แล้ว

เช่นเดียวกับที่ฉันทำลิลี่เข้าแถวกับอีกห้าคนจากละแวกนั้น

เธอได้รับกระดาษแผ่นหนึ่งจากนักบวชและอธิษฐานกับเจ้าหน้าที่ของนักบวช

จากนั้นอาชีพของเธอก็ปรากฏบนกระดาษ

ปกติก็แค่นั้น แต่มีนางฟ้าลงมาหาลิลี่ในหนังสือที่ฉันอ่าน

อย่างที่คิด!

คนรอบข้างดีใจและตื่นเต้นมาก แต่มันเป็นฝันร้ายสำหรับฉัน

นางฟ้าลงมา... และมุ่งตรงไปหาลิลี่

นางฟ้าวางมือของเธอไว้ข้างหน้าลิลี่และกอดเธออย่างอ่อนโยน

หลังจากนั้นไม่นานนางฟ้าก็จากไป

ตอนนี้ฉันภาวนาขอให้ลิลี่มีความสุข...

 ◆◆◆