64 การเข้าใจผิด

แต่ฉันก็ยังหิวแหะ

แต่ชิซุโกะและคนอื่นๆ กำลังนอนหมดแรงอยู่...

บางทีฉันอาจจะต้องไปกินข้าวเช้าคนเดียว...

 「ยินดีต้อนรับครับเซเรสซัง วันนี้ภรรยาของคุณไม่ได้มาด้วยเหรอครับ」

「วันนี้พวกเธอกำลังพักผ่อนกันนะ... นายช่วยทำให้ฉันเหมือนทุกครั้งได้ไหม... หรือถ้าทำสเต็กจากมิโนะได้จะดีมากเลย...」

「คุณเป็นลูกค้าคนแรกเลยนะเนี่ย... แน่นอน ผมทำให้ได้ครับ」

「ถ้างั้น... ขอสเต็กสองที่ละกัน」

「ครับ...สองที่นะครับ」

ฉันประหลาดใจที่ฉันกินมากเท่าที่ฉันกินไหว

บางทีอาจจะเพราะเหนื่อยล้าจากการต่อสู้เมื่อวาน... ฉันก็หิวและอยากกินเนื้อ

และนี่คือสเต็กฉ่ำๆสองชิ้น

สถานที่นี้เป็นที่นิยมในหมู่นักผจญภัยและทหารรับจ้าง

พูดง่ายๆ ก็คือรสชาติมันธรรมดาแต่ปริมาณมันเยอะ

ในชีวิตที่แล้วของฉัน สเต็กชิ้นนี้น่าจะหนักกว่า 500 กรัม และคนปกติก็พอแล้วกับแค่ชิ้นเดียว

「เซเรสซัง ผมย่างสเต็กให้คุณสองที่แล้วครับ... เท่าที่ผมรู้ มีเพียงแค่ออร์คแมนเท่านั้นที่กินสเต็กหลายชิ้นในร้านอาหารของผมไหว... เพราะงั้นคุณจะกินหมดจริงๆแน่นะครับ?」

「ไหวไม่มีปัญหา」

ยังไงฉันก็หิวมาก

สเต็กสองชิ้นคงไม่พอด้วยซ้ำ...

แต่ตอนนี้ฉันกัดสเต็กไปหนึ่งคำแล้วก็เริ่มกัดชิ้นที่สองต่อ

「ลุงขอสเต็กอีกสี่ที่」

「เฮ้… นี่คุณล้อเล่นอยู่ใช่ไหมครับ?」

「ไม่ ฉันจะกิน...」

「...ก็ได้ ผมจะไปทำพวกมันให้เดี๋ยวนี้แหละครับ」

พอฉันกินชิ้นที่สองเสร็จ สเต็กอีกสี่ชิ้นก็เซิร์ฟ

ตามที่คาดไว้ ฉันยังไม่อิ่ม...

「ขอสเต็กอีกสิบที่」

「เฮ้ ไม่เอาหน่า นี้คุณล้อเล่นจริงๆแล้วใช่ไหมครับ? แทบจะไม่มีลูกค้าในร้านนี้เลยที่กินสเต็กเกิน 6 ที่ได้... ถ้าคุณกินสเต็กได้ 16 ที่ คุณไปเป็นแชมป์กินจุของเมืองหลวงได้แน่นอนครับ」

「ฉันไหวหน่า」

「โอเค โอเค... แม้ว่าเซเรสซังจะเป็นวีรบุรุษ... แต่ร้านนี้ไม่อนุญาตให้มีของเหลือหรอกนะครับ... ผมจะโกรธแน่ถ้าคุณกินเหลือ...」

「ไม่ต้องกังวล… ฉันรู้อยู่หน่า ฉันจะคุกเข่าหรืออะไรก็ได้」

「จริงเหรอครับ? ถ้าคุณทำไม่ได้ผมก็จะทำให้คุณคุกเข่าเอง ตกลงไหมครับ? ถึงยังไงผมก็เกลียดการกินทิ้งกินขว้าง แต่ถ้าคุณกินมันหมดได้ คุณจะได้กินฟรีเลยครับ... และหลังจากนั้น คุณจะกินเท่าไหร่ก็ได้เลยครับ」

「แน่ใจนะ?」

「ครับ ผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น」

ตอนนี้กินสเต็กไป 10 ชิ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่อิ่มเลย

「อืม~ น่ากินจัง...」

ฉันกินสเต็กทั้งหมดทั้ง10ที่ได้อย่างง่ายดาย ...

「แต่ขออีก 20 ที่ นะ...」

「โอเค โอเค… ถ้าคุณจะกินมันก็ฟรีครับ แต่ถ้าคุณกินทิ้งกินขว้างผมจะทำให้คุณไปคุยกับรากมะม่วงแน่!」

และฉันก็กินมันอีกครั้งอย่างง่ายดาย

「ขออีก 30 ที่...」

「เฮ้...」

「ขอเติมความอร่อยอีก 30 ที่」

「...」

อย่างไรก็ตามเมื่อฉันกินไปหนึ่งร้อยชิ้นร้านอาหารก็เริ่มส่งเสียงดัง

「...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นี่เนื้อผมหมดแล้วงั้นเหรอเนี่ย วันนี้พอแล้ว... ขอพักก่อน... ผมแพ้แล้วครับ」

「ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะกินฟรี แต่ฉันหิวและฉันอยากสเต็กแสนอร่อยที่นี่... เพราะงั้นเลยมาที่นี่นะ...」

ฉันวางเหรียญทองวไ้สองเหรียญ

ฉันอาจจะกินได้เท่ากับสามเหรียญทอง... แต่ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่ต้องกินฟรีแม้ว่าฉันจะชนะ และฉันจะไม่สามารถมาที่นี่ได้อีกถ้าไม่จ่ายเงิน

「ฉันขอบคุณสำหรับการต้อนรับของนายเสมอ... เพราะงั้น ฉันจะจ่ายให้นายสองเหรียญทองเพราะอาหารฟรีนั้นมันน่าอึดอัดใจ... ดังนั้นได้โปรดอย่าร้องไห้เลย...」

「ใช่... ผมขอโทษที่ไปบ่นคุณทั้งๆที่คุณกินไหวจริงๆครับ ผมขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกแย่ด้วยนะครับ」

หลังจากนั้นคนรอบข้างก็ส่งเสียงดัง...

และฉันก็ออกจากสถานที่นั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 ◆◆◆

ตอนนี้ฉันเดินไปที่ป่า

คิดดูอีกทีตอนแรกก็หิวมาก...แต่ตอนนี้ไม่หิวแล้ว

แต่ฉันรู้สึกถึงไอน้ำที่มาจากร่างกายของฉัน

แม้ว่าปกติฉันจะเหงื่อออกไม่มากนัก... แต่ตอนนี้ฉันเหงื่อไหลเป็นน้ำตกไอออกอย่างกับอยู่ในซาวน่า

ร่างกายของฉันมันร้อนเกินไปแล้ว... แต่ฉันกลับรู้สึกดีมาก

แต่ตอนนี้ ฉันจะต้องไปแช่ตัวในบ่อน้ำเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆเพื่อคลายร้อน... และหลังจากนั้นไม่นาน เหงื่อก็หยุดไหล... อย่างไรก็ตาม พอมองดูร่างกายของตัวเองแล้ว รู้สึกเหมือนมันกระชับมากขึ้นกว่าเดิม

ฉันคิดว่าตัวเองออกกำลังได้เฟอร์เฟคแล้วนะแต่ตอนนี้มันดูเหมือนจะฟิตขึ้นกว่าเก่าอีก... แต่ฉันว่าฉันน่าจะฟิตกว่านี้ได้อีก

ตอนที่ฉันขึ้นจากน้ำพุและเหวี่ยงดาบ มันให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติมาก

บางทีฉันอาจจะแค่คิดไปเอง แต่ฉันรู้สึกเบาขึ้นมาก

ฉันรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย... ไม่เพียงเท่านั้น

แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่าแปลก...ร่างกายของฉันไม่เหนื่อยเลย

ฉันลองแกว่งดาบดูบ้างและโดยปกติแล้วฉันจะเหนื่อยหลังจากแกว่งเป็นพันครั้ง แต่ไม่ว่าจะแกว่งกี่ครั้ง ฉันก็ไม่เหนื่อยเลย

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันรู้สึกเหมือนฉันสามารถเคลื่อนไหวติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งเดือนได้โดยที่ไม่ต้องพักผ่อนหรือนอนพักเลย เหมือนที่ฉันรู้สึกตอนที่ทำการบ้านกับชิซุโกะและคนอื่นๆ

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนว่าฉันจะได้รับความอึดเป็นพิเศษ

◆◆◆

ตอนนี้ถึงเวลาสู้ของจริงแล้ว...

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันคิดจะล่ามังกร... แต่ฉันกลัวว่ามังกรดำนั้นจะมาฆ่าฉันอีก

ฉันเลยออกตามหาโอเกอร์เพื่อล่าแทน...แต่ทำไมฉันถึงได้มาเจอมังกรหินในเวลาแบบนี้กันนะ...? แต่ถึงจะสมมติว่าเป็นการป้องกันตัว... มังกรดำก็น่าจะไม่เห็นด้วยอยู่ดี

หือ?

『ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบกับท่านผู้ยิ่งใหญ่... ราชวงศ์ของเรา... และผู้พิทักษ์ของเรา...』

นี่มังกรหินพูดอยู่งั้นเหรอ?

ฉันสามารถได้ยินเสียงของมันได้โดยตรงในหัวของฉัน

'แกกำลังพูดกับฉันอยู่งั้นเหรอ? ฉันเป็นมนุษย์นะ'

ฉันเดาว่ามันเป็นกระแสจิต ไม่ใช่การแปลงการออกเสียง... ท้ายที่สุด มันก็สำเร็จพอฉันลองพยายามส่งกระแสจิตกลับไป

'ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แม้ว่าจะเป็นไวเวิร์น พวกเขาก็เห็นได้ชัดเจนว่าท่านคือมังกรดำผู้ยิ่งใหญ่... มันจะต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ท่านคุณได้แปลงกายมาอยู่ในร่างของมนุษย์แน่นอน... ดังนั้น ขอความกรุณาด้วยครับท่านลอร์ดมังกร'

ฉันตะลึงไปเลย...ที่มังกรหินเพิ่งเดินจากไป

แน่นอน พอฉันมาถึงที่นี่... ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ

พอฉันคิดว่าฉันตายในการต่อสู้กับมังกรดำ... อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้

ฉันคิดว่าสาเหตุหลักอยู่ที่เจ้ามังกรนั้น...

แต่นี่มันอะไรกันเนี่ย?

ครั้งนี้ฉันมาในบริเวณโขดหินเพื่อค้นหาสายพันธุ์ของมังกร... และฉันก็เจอเข้ากับไวเวิร์น

ฉันไม่สามารถพูดคุยกับมันได้เหมือนที่ทำกับมังกรหิน... แต่ทันทีที่มันเข้ามาใกล้ฉันและสบตากับมัน... ฉันสังเกตเห็นว่ามันทรุดตัวลงมานั่งข้างฉันเหมือนสุนัข

ฉันสัมผัสมัน และฉันคิดว่ามันดูมีความสุข

ฉันไม่รู้ว่าทำไม... แต่มันไม่โจมตีฉัน

อย่างไรก็ตาม ฉันรู้ได้ทันที

ว่าฉันจะไม่ล่ามังกรอีกแล้ว

เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดที่จะฆ่าสิ่งมีชีวิตที่รักฉันและสามารถคุยกับฉันได้

บางทีนี่อาจจะเป็นความเมตตาของมังกรดำ

เท่าที่ฉันจำได้ เขายังพูดว่า 'เจ้าฆ่ามังกรมานับไม่ถ้วนทั้งๆที่ยังเป็นมนุษย์... ข้าขอชื่นชมเจ้าเลย'

และบางทีมังกรดำอาจมีบางอย่างอยู่ในใจ เขาให้คำสาปบางอย่างที่จะป้องกันไม่ให้ฉันสู้กับมังกรเพื่อแลกกับการช่วยชีวิตฉัน