63 ไม่เคยลอง

ร่างกายของฉันปวดและรู้สึกร้อน...

แต่ยังไงฉันก็มาถึงเมืองหลวงแล้ว

「ท่านเซเรสเกิดอะไรขึ้นครับ」

「โอ้ ไม่มีอะไร ฉันไม่เป็นไร... ฉันแค่มีปัญหาเล็กน้อยในการล่าสายพันธุ์มังกร... แต่ฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บหนักอย่างที่เห็นหรอกนะ...」

「งั้นก็ดีแล้วครับ... แต่โปรดระวังตัวด้วยนะครับ เซเรสซัง」

「ไม่ต้องห่วง...ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว」

「งั้นกระผมก็โล่งใจแล้ว...และฉันก็ขอบคุณที่เหนื่อยนะขอรับ」

「ขอบคุณที่เหนื่อยนะขอครับ」

ฉันคุยกับคนเฝ้าประตู... และเข้าไปในเมืองหลวง

มีสายตาทิ่มแทงมารอบตัวฉัน... ร่างกายของฉันเต็มไปด้วยดินและเสื้อผ้าของฉันก็ขาดวิ่น

พวกเขาไม่พูดอะไรเพราะฉันโด่งดัง... แต่พวกเขาคงคิดว่าฉันป่วย

ดังนั้นฉันจึงรีบไปที่ร้านขายของมือสองและหามัน

เพราะฉันไม่อยากยุ่งถ้าแตะต้องเสื้อผ้าฉันจึงพูดด้วยเสียงดังว่า...

「ขอโทษนะ... ขอเสื้อผ้ากับกางเกงในหน่อยได้ไหมครับ...?」

「ฮึบ... เซเรส—เฮ้ นายโอเคมั้ย!?」

「ผมสบายดี ผมสบายดี เสื้อผ้าของผมสกปรกนิดหน่อย ขอเสื้อผ้า ชุดชั้นใน และรองเท้าครบชุดให้ผมด้วยนะครับ」

「โอ้ รอก่อนนะ ฉันจะเอาชุดทั้งหมดมาให้เอง」

「ผมขอโทษนะครับ」

หลังจากนั้นฉันก็หยิบถุงเสื้อผ้าและไปที่โรงอาบน้ำสาธารณะ

มันเหมือนกับโรงอาบน้ำสาธารณะในชีวิตที่แล้วของฉัน... เมื่อพนักงานต้อนรับมองมาที่ฉัน เขาก็ทำตาขาวใส่ฉัน ฉันเลยจ่ายทิปเหรียญทองให้เขา

เดินทีไรก็ทิ้งรอยเลือดไว้ทุกที... งานเยอะเป็นธรรมดาที่คนจะไม่ชอบ

เขาปล่อยให้ฉันผ่านไปด้วยรอยยิ้ม อาจเป็นเพราะฉันให้เหรียญทองกับเขา และพูดว่า 『ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบากนะครับ』

ตอนนี้ฉันใช้สบู่ล้างร่างกายให้สะอาด

สิ่งที่น่าตลกคือเลือดที่ติดอยู่บนร่างกายของฉันหายไปแล้ว และตัวฉันก็แค่ถูกปกคลุมไปด้วยดิน

รสคาวในปากของฉันก็หายไปด้วย

แต่ร่างกายฉันมันร้อนผ่าว...บางทีฉันอาจจะเป็นไข้

ขณะที่ฉันล้างร่างกายออก... มันจะต้องเป็นภาพหลอนแน่ๆ...ไม่มีบาดแผลใดๆเลย

แต่ร่างกายของฉันร้อนอย่างน่าประหลาด... แต่ไข้ค่อนข้างแตกต่างจากหวัดหรือโรคอื่น ๆ

สิ่งที่ใกล้เคียงที่สุดอาจเป็น 'จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้'

ฉันรู้สึกมีไอบางอย่างออกมาจากร่างกายของฉัน

ร่างกายของฉันไม่เหนื่อยหรือเมื่อยล้าเลย

ฉันรู้สึกกระปี่กระเป่าราวกับว่าฉันสามารถทำอะไรก็ได้ 

ตอนนี้หลังจากทำความสะอาดร่างกายแล้ว ฉันก็ลงไปแช่ตัวในอ่างน้ำข้างๆ อ่างปกติ

น้ำเย็นชื่นใจดีจัง...

แต่ปัญหาคือร่างกายส่วนล่างของฉัน...

ความอัปยศของฉัน มันกำลังตั้งตระหง่าน ...

ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด... แต่ถึงแช่ในน้ำเย็นก็ไม่หาย

ถึงกระนั้นร่างกายของฉันก็สะอาดอยู่ในขณะนี้

ดังนั้นฉันคิดว่าฉันสามารถกลับบ้านได้แล้ว

 ◆◆◆

「เซเรสคุง ทำไมตัวเธอถึงมีกลิ่นสบู่ล่ะ?」

「เซเรส... นายไม่ได้นอกใจพวกเราใช่ไหม?」

「เซเรสซังจะไม่ทำอย่างนั้นใช่ไหมคะ?」

「เซเรสจัง...ฉันเชื่อในตัวเธอนะจ๊ะ... จำได้ไหม?」

พวกเธอน่ากลัว... ฉันรู้สึกเหมือนกับมังกรจ้องมองก็อบลินเลย...

แต่ฉันไม่มีอะไรต้องกลัว

「ผมแค่ไปต่อสู้กับมังกรที่แข็งแกร่งมากๆและตัวเปื้อนดิน ผมเลยไปโรงอาบน้ำมานะครับ」

ฉันแสดงเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของฉันให้พวกเขาดูในขณะที่พูดแบบนั้น

「เธอคงจะลำบากมากสินะ」

「ท้องของนายถูกผ่าครึ่ง... นายโอเคไหม? นายเป็นแผลเป็นไหม?」

「ดูเหมือนว่าอะนะครับ」

「ฉันจะกำจัดเสื้อผ้าพวกนี้ให้เองค่ะ」

「แต่ทำไมเธอถึงถูกไฟจากมังกรไฟหรือมังกรไฟเผาไหม้อย่างรุนแรงได้ ฉันแปลกใจมากเลยที่เธอรอดชีวิตมาได้นะ」

「นั่นก็...」

ยังไงก็ตามฉันสามารถปกปิดมันได้... และเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่น่าสยดสยองนั่น

แน่นอนฉันจะไม่ต้องจัดการกับเขาอีก

 ◆◆◆

ถึงกระนั้นร่างกายครึ่งล่างของฉันก็ยุ่งเหยิง

มันไม่เคยหยุดชูเลย ไม่ว่าฉันจะรอนานแค่ไหนก็ตาม

「เซเรสคุง...มัน...」

「เซเรส... นายเจอปัญหาใหญ่แล้วสินะ...」

「เซเรสซัง มันดูเจ็บปวดนะคะ」

「เซเรสจัง คือ... มันเป็นความผิดของพวกเรา... คืนนี้เราจะทำงานหนักกันไหมจ๊ะ?」

ตอนนี้ฉันยังเด็กอยู่จริงๆ...

แต่ชีวิตแต่งงานของเราแข็งแกร่ง และเราผลัดกันสัมผัสกายกันแทบทุกวัน

แต่วันนี้จะเกิดอะไรขึ้นในสถานการณ์เช่นนี้?

「เซเรสคุง ฮา ฮา ฮา ฮา~ วันนี้เธอเป็นอะไรรึเปล่า?」

「เซเรส... นายเยี่ยมมาก ดีเสมอเลย แต่วันนี้นายหยาบมาก อ่า... ตรงนั้น...」

「เซเรสซัง ถ้าคุณทำแบบนั้นกับฉัน ฉันจะ... อ๊ะ... ไม่ ไม่ ไม่ไหวแล้ว...」

「เซเรสจัง ทำไมวันนี้เธอมีพลังจัง...? มันแปลก แปลกมาก... สิ่งนั้น สิ่งนั้น... มันโกหกน่า... ยาเมโร่ววว...」

ไม่ว่าจะกี่ยก...ร่างกายก็ไม่ยอมสงบ...

กว่าจะรู้ตัวก็เช้าแล้ว

「แฮ่ก แฮ่ก... เซเรสคุง... เธอมันมากเกินไป เธอรุนแรงเกินไป ฉันไม่ไหวแล้ว...」

「เซเรส... ไม่เอาแล้วฉันขยับไม่ได้แล้ว」

「เซเรสซัง... ฉันดีใจที่ได้เป็นผู้หญิง แต่ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้วน่ะค่ะ」

「เซเรสจัง... เธอมีพลังมากเกินไปแล้ว」

คนสี่คนนอนเปลือยกายอยู่บนเตียง

ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉัน แม้ว่าในที่สุดฉันจะสงบลง แต่ฉันก็ยังสามารถทำได้หากต้องการ

แล้วไม่ง่วง...ก็ไม่เหนื่อยด้วย

ชาติที่แล้วฉันอดนอนได้ 36 ชั่วโมง... มันจะมีเครื่องดื่มแบบนั้น แต่ตอนนี้ ไม่ใช่แล้ว...

ฉันอาจอยู่ได้หนึ่งเดือนโดยไม่ต้องนอนเลยก็ได้

 ◆◆◆

หลังจากนั้นฉันก็ออกไปและแกว่งดาบอยู่คนเดียว แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างอะไร

ฉันไม่รู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นหรืออะไรทำนองนั้น

แค่ร่างกายเหนื่อยน้อยลง...มีพลังมากขึ้น...ก็แค่นั้น...

ฉันไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต