61 เซเรส ปะทะ มังกรดำ ตอนที่สาม มันช่างวิเศษที่ยังมีชีวิตอยู่

ฉันอยู่ที่ไหนกัน? มืดชะมัดเลย... แต่อีกฝั่งของแม่น้ำมีสวนดอกไม้ที่สว่างและสวยงามอยู่

 พ่อแม่ของฉันที่ควรจะตายไปแล้วกำลังกรีดร้องว่าฉันห้ามไม่มา

 แต่ฉันรู้สึกราวกับว่า... ถ้าฉันไปที่นั่นฉันจะมีความสุข

 ฉันรู้สึกเหมือน... ฉันสามารถนอนหลับอย่างสงบหลังจากทุกอย่างจบลงไปได้

 ง่วงจัง... 

 ถ้าได้นอนในทุ่งดอกไม้นั้น... ฉันอาจจะหายเหนื่อยก็ได้

 ฉันเริ่มที่จะข้ามแม่น้ำไปด้วยความงุนงง

 แต่ยิ่งฉันพยายามข้ามแม่น้ำมากเท่าไหร่ ใบหน้าของพ่อแม่ฉันก็ยิ่งซีดลงเท่านั้น

 พวกเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า 'อย่ามาที่นี่!'

 แต่ที่นี่มืดและหนาว และฉันไม่อยากอยู่ที่นี่

 และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ฉันก็ข้ามแม่น้ำไปเรียบร้อยแล้ว

"เซเรส... ทำไมลูกถึงข้ามมากัน? นี่คือชีวิตหลังความตาย... และลูกจะกลับไปไม่ได้อีกแล้ว"

 「ลูกจะกลับไปไม่ได้น่ะถ้าลูกมาที่นี่แล้ว...」

 พื้นที่เริ่มมืด... และภายนอกความมืดนั้นก็ได้มีปีศาจปรากฎตัวมาหาพวกเรา

 「สุดท้ายเจ้าก็ข้ามมาจนได้ เจ้าโง่! พ่อแม่ของเจ้าพยายามอย่างมากที่จะหยุดเจ้า... แต่เจ้าได้ข้ามมาสู่โลกใต้พิภพแล้ว... ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถกลับมาได้หรอกนะ!」

 ฉันได้ยินสัตว์ประหลาด มันไม่ใช่โอเกอร์ แต่เป็นสัตว์ประหลาดที่มีหน้าเหมือนโอเกอร์กำลังพูดกับฉัน

 บางทีนี่อาจเป็นความฝัน

 ข้อพิสูจน์คือฉันไม่รู้สึกหวาดกลัวต่อสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้เลย

 มันไม่ได้ใหญ่เท่ามังกรดำ แต่มันใหญ่กว่าตึกสามชั้นในโลกที่แล้วของฉัน

 「โลกใต้พิภพ...? คุณหมายถึงชีวิตหลังความตาย...? ไม่ ฉันยังตายไม่ได้... พ่อครับ แม่ครับ ผมขอโทษนะครับ... ผมมีภรรยาถึงสี่คน... และแม่กับพ่อรู้จักพวกเธอใช่มั้ยครับ?...พวกเธอคือชิซุโกะซัง ฮารุกะซัง มิซากิซัง และซาโยะซัง...งั้นผมก็ต้องกลับแล้วล่ะครับ...」

 「เยี่ยมไปเลย พวกเขาเป็นแม่ของเพื่อนๆไม่ใช่เหรอ?」

 「อืม ลูกจะต้องเป็นแบบนั้นเพราะเสียพวกเราไปเร็วขนาดนี้... แต่มีเมียสี่คนนี้มัน... ลูกได้เป็นผู้กล้าหรืออะไรประมาณนั้นงั้นเหรอ?」

 「ไม่ใช่นะครับ! แซ็คต่างหากที่ได้เป็นผู้กล้า ผมแค่เข้าร่วมปาร์ตี้ของเขานะครับ」

「พ่อเข้าใจแล้ว... ท่านผู้พิทักษ์ ผมขอร้องท่านล่ะ...ส่งลูกชายของผมกลับโลกไปทีครับ...」

 「ดิฉันก็ขออ้อนวอนด้วยค่ะ」

 「ไม่ได้… มันเป็นกฎ… ที่ห้ามบิดเบือนหรือฝ่าฝืน」

 「พ่อครับ แม่ครับ… ดีใจที่ได้เจอนะครับ สักวันผมจะกลับมาที่นี่ แต่ตอนนี้ผมแค่อยากใช้เวลากับภรรยาให้มากขึ้นสักหน่อยก่อนนะครับ…」

 「อ๊ะ... ขอโทษ แต่ลูกชายผมจะต้องไปแล้ว... ไปเดี๋ยวนี้เลยลูก」

 「พ่อกับแม่ของลูกกำลังปกป้องเจ้าอยู่… ไปเถอะ!」

 พวกเขากำลังหยุดปีศาจที่เหมือนผู้พิทักษ์

 「ไม่มีประโยชน์... สิ่งมีชีวิตไม่สามารถกลับไปได้เมื่อพวกเขาอยู่ที่นี่ ผู็กล้าก็ด้วย.... เจ้าไม่สามารถนำอาวุธเข้าไปในโลกใต้พิภพได้ด้วย แม้จะเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม... เมื่อเจ้ามาอยู่ที่นี่...ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งเพียงใด... ไม่ว่าจะมนุษย์คนไหนก็ล้วนคนอ่อนแอ... ไม่คู่ควรกับข้าซักนิด」

 「นั่นฟังดูเหมือนถ้าผมเอาชนะคุณได้ ผมจะกลับไปได้สินะ」

 「ไม่มีใครสามารถล้มข้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร... แต่ถ้าเจ้าล้าข้าได้ ข้าจะปล่อยเจ้าไปเอง!」

 แย่แล้ว... ฉันไม่มีอาวุธ อุปกรณ์อะไรเลย...

 ฉันไม่ได้เอาอะไรมาด้วยเลย...

 แต่ฉันจะต้องลองดู...

 บางทีถ้าฉันไม่ได้สู้กับมังกรดำ... ร่างกายของฉันอาจจะกลัวเกินกว่าจะขยับได้ไปแล้ว

 แต่... ร่างกายของฉันมันกำลังต่อต้าน... จิตใจของฉันมันกำลังต่อต้าน... ไม่มีอะไรที่มั่นคงเลย... แต่ยังมีบางอย่างที่ยืนยันได้ว่าเจ้าปีศาจลูกปลาตัวเล็กนี้

 「ฉันจะแพ้ลูกปลาตัวน้อยๆอย่างแกได้อย่างไรกัน?」

 หลังจากที่ฉันพูดอย่างนั้น ฉันเห็นรูปร่างหน้าตาของฉันเปลี่ยนไประหว่างมังกรดำเจ็ตขนาดครึ่งหนึ่งของมังกรดำกับมนุษย์...

 ทันใดนั้นฉันก็มีกรงเล็บยาวอยู่ในมือ... ฉันคงจะกำลังฝันอยู่สินะ

 「ก ก ก ก กรงเล็บของท่าน ดวงตาของท่าน... ผู้ปกครองยมโลก ราชวงศ์มังกร... ได้โปรดยกโทษให้กระผมด้วยขอรับ... ช่วยกระผมด้วย ช่วยกระผมด้วยขอรับ...」

  ◆◆◆

 หลังจากนั้นฉันก็ตื่นขึ้น... และดูเหมือนว่าฉันอยู่ใต้พื้นดิน

 มีบางอย่างที่กลิ่นคาวอยู่ในปากของฉันและรสชาติมันตลกดี

 แต่ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่...

 พอฉันออกไป ฉันเต็มไปด้วยเลือดและสิ่งสกปรก... เหมือนซอมบี้เลย

 เสื้อผ้าของฉันก็เหมือนผ้าขี้ริ้ว และฉันก็ดูเหมือนคนจรจัดสำหรับใครก็ตามที่มองมาที่ฉัน

แถวนี้ไม่มีอะไรเลย... และถ้าฉันบินได้ มันคงจะง่ายกว่านี้มาก...

 ฉันเริ่มเดินผ่านป่าโดยคิดว่า

 ทำไม... ทำไมฉันถึงมีชีวิตอยู่...?

 ถ้าความทรงจำของฉันถูกต้อง... ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรโดยที่ร่างกายของฉันถูกผ่าครึ่งไป?

 หรือเป็นภาพหลอนที่ฉันกลัวกันนะ...

 บางทีปีศาจที่ตามมาก็ต้องเป็นภาพหลอนเหมือนกัน...

 ฉันไม่ควรที่จะเห็นพ่อแม่ที่ตายไปแล้วของฉันอีกแล้วด้วย

 ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร แต่ฉันคงหลอนน่าดู...

 สำหรับการต่อสู้ มังกรดำที่ชนะฉัน คิดว่าฉันตายแล้ว และฝังฉันไว้... ก็น่าจะประมาณนั้นมั้ง

 ถ้าเขาคิดว่าฉันตายไปแล้ว... เขาจะไม่ทำร้ายฉันอีกแล้วใช่ไหม?

 'มันวิเศษมากที่ได้มีชีวิตอยู่'

 ด้วยความคิดนั้นและความสุขของการมีชีวิตอยู่ ฉันเลยเดินไปที่คิงส์แลนดิ้ง