60 เซเรส ปะทะ มังกรดำ ตอนที่สอง พ่ายแพ้และตาย

「เอาละ อยากเริ่มตอนไหนก็บอกข้านะ」

 มังกรดำกลายร่างกลับมาเป็นผู้ชายแล้วก็พูดกับฉัน

 ให้ตายเถอะ... แถวนี้ไม่มีแม้แต่ต้นไม้ซักต้นด้วยซ้ำ

 ปากปล่องนี้มีแต่หิน

 「สกายวอล์ก...」

 มนุษย์บินไม่ได้... แต่สกิลนี้ทำให้เดินกลางอากาศได้ในช่วงเวลาหนึ่ง

 ฉันใช้สกิลนี้... และวิ่งไปที่ก้อนหินและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังมัน

มันทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันยังเป็นเด็กน้อยจับปูในแม่น้ำเลย

 ในตอนนั้น ฉันพูดว่า『ฉันขอโทษน่ะที่จับพวกนายได้... พวกนายคงจะกลัวมากแน่ๆ...』และตอนนี้ปูที่มีมือกรรไกรเล็กๆพวกนั้น... คือฉันเอง 

 "เจ้าซ่อนที่ไหนน่า?"

 ไม่มีทาง... มันกำลังมาที่ฉันพร้อมกับพ่นไฟออกมา

 และ... เปลวไฟกำลังหลอมละลายหิน

 ฉันไม่รู้ แต่ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าหินละลายตอนที่อุณหภูมิใกล้ 2,000 องศาเซลเซียส (หินอัคนีจุดหลอมเหลวประมาณ200องศาจริงๆ)

 ถ้าฉันโดนเจ้านั้นเข้าไป ร่างกายของฉันคงละลายไปกับหินแน่นอน

 แม้แต่ผู้กล้าก็เอาชนะสิ่งนั้นไม่ได้หรอก

 บางทีแม้แต่ฮีโร่โทคุซัทสึจากนอกโลกก็น่าจะถูกมังกรตัวนี้ฆ่า

 ถึงอย่างนั้นมันก็ร้อนโคตรๆเลย... อาจเป็นเพราะหินกำลังละลายและอุณหภูมิสูงขึ้น อยู่ไกลๆ ก็ร้อนอยู่ดี

「เห้ เจ้าจะซ่อนตัวอีกนานแค่ไหนกัน? เดี๋ยวข้าก็จะละลายหินให้หมดถ้าเจ้ายังไม่ยอมแสดงตัวออกมา!」

 ไม่มีทาง... เขากางปีกและทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

 เขาจะต้องตามหาฉันอย่างแน่นอน... และฉันจะตายถ้าเขาพ่นไฟออกมาจากตรงนั่น

 「เดี๋ยวก่อนนะ… ไหนท่านสัญญาว่าจะไม่กลายร่างเป็นมังกรไง… ยังไงซ่ะมนุษย์ก็บินไม่ได้นะและปีกเหล่านั้นก็เป็นของมังกรไม่ใช่รึไงครับ!」

 ถ้าเขาไม่รักษาสัญญา ฉันคงตายแล้วไป แต่เจ้ามังกรนี้มีความหยิ่งยโสและเป็นคนรักษาคำพูด

 "จริงสิ... ปีกนี้เป็นของมังกร... ข้าต้องขอโทษด้วยข้ากำลังบินลง"

 เขาหุบปีกออกและลงมา

 แต่เขาพบที่อยู่ของฉันแล้ว

 ฉันต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้...

 ตอนนี้ใจเต้นแรงโคตรๆเลย

 ฉันอาจจะวิ่งเร็วกว่านักกีฬาโอลิมปิกในชาติที่แล้วของฉัน... ตอนนี้ฉันน่าจะวิ่งความเร็วประมาณ 100 เมตรใน 7 วินาที 

 ไม่ได้โม้นะ แต่ความเร็วตอนนี้เร็วกว่าผู้กล้าแน่ๆ

 「ฮะฮะฮะฮะ... ช้าหน่อยน่า...」

 「น่าเสียดาย...เจ้าช้าเกินไป...เจ้าไม่รอดแน่」

 ฉันได้คิดวิธีรับมือกองทัพของจอมมารไว้สี่วิธีแล้ว

 แต่สามในสี่นั้นเป็นเพียงความคิดและไม่สามารถใช้กับมังกรดำได้

 และอันที่ฉันคิดว่าน่าจะใช้ได้ก็เพียงแต่ซื้อเวลาให้ฉันเท่านั้น

 ถึงกระนั้น ฉันไม่เคยคิดว่าจะต้องใช้มันเร็วขนาดนี้

 "สุดยอดเทคนิค..." 

 "เฮ้~... ตอนนี้เจ้าพร้อมที่จะโจมตีเล็กน้อยแล้วงั้นเหรอ...!"

 "การตอบโต้ต่อต้านปีศาจ... คาโรไรน่าแอคแท็ค..." (หมายเหตุพริกคาโรไรน่าริปเปอร์)

 ฉันขว้างพริกและผงวาซาบิที่เผ็ดที่สุดในโลกใส่หน้ามังกรดำ

ฉันตั้งชื่อมันตามพริกที่เผ็ดที่สุดในโลกก่อนหน้านี้

 คิดว่าจะเป็นไงละ...

 「นี่มันอะไรกัน...? อ๊ากกก... เจ็บ... ตาข้า แสบตาโคตรๆเลย...」

 ในโลกที่แล้ว พริกไทยใช้โจมตีพวกที่มาลวนลามและอยู่ในสเปรย์เพื่อไล่พวกมัน

 และไม่น่าแปลกใจที่มันถูกใช้ขับไล่สัตว์ป่าที่ล่าเหยื่อเมื่อนานมาแล้วด้วย แม้แต่สิงโต... และนี่คือวิธีการใช้งาน...

 คงมีคนคิดว่าทำไมฉันไม่ใช้ยาพิษล่ะ?

 ยาพิษไม่มีความหมาย... มันมีเวทมนตร์ในโลกนี้ และตัวอย่างแบบชัดๆก็มาเรียที่สามารถลบล้างมันได้ด้วยคาถาเดียว... และแน่นอน สำหรับพวกปีศาจและจอมมารพวกนั้นยังมีวิธีง่ายๆ ในการกำจัดพิษอีกด้วย

 แต่... การขจัดสัมผัสรับรสไม่ใช่สิ่งที่พวกมันทำได้.. นี่เป็นสิ่งที่ฉันสังเกตเห็นโดยบังเอิญ (หมายเหตุพริกหรือความเผ็ดที่จริงแล้วไม่ใช่รสชาติแต่เป็นความเจ็บปวด)

 บางทีแค่ความเผ็ดก็ไม่ถือเป็น 'ความผิดปกติ' ในทางเวทมนตร์และมันจะไม่ได้ผล 

 นี่อาจเป็นเทคนิคประเภทหนึ่งที่ใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของเวทมนตร์ของโลกนี้

 ต่อให้คู่ต่อสู้เป็นมังกร..แต่ถ้าไม่ไปล้างน้ำก็ไม่น่าจะหายแสบตาหรอกนะ

 ตอนนี้ฉันต้องหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 ฉันจึงวิ่งไปที่ป่า ปล่อยให้มังกรดำหมอบด้วยความเจ็บปวดและเป็นล้มลงอย่างทรมาน 

 ไม่มีอะไรอื่นที่ทำได้อีกแล้ว

 วิธีการที่ฉันคิดไว้สำหรับจัดการกับปีศาจ... ยังคงมีอยู่ แต่มันจะไม่มีทางได้ผลกับมังกรดำแน่

 มังกรดำยังคงไม่เคลื่อนไหว

 「สกายวอล์ค สกายวอล์ค สกายวอล์ค สกายวอล์ค!」

 ฉันใช้ไปเรื่อยๆและรีบเข้าป่าให้ได้เร็วที่สุด

 「ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... แกก็พอใช้ได้นี่ ไอ่เด็กเปxต... แต่แกจะต้องตาย...」

กรงเล็บของมังกรดำฉีกฉันขึ้นและลง... ร่างกายท่อนบนและท่อนล่างของฉันแยกออกจากกัน... ไส้ของฉันก็ยื่นออกมาจากร่างกายของฉันด้วย...

 มันจบแล้ว...ตอนนี้...แต่...

 "แกไอ่ขี้ขลาด... กรงเล็บของแกคือกรงเล็บมังกรน่า... และนี่ก็เป็นป่าด้วย... อึกกกก!」

 ตาฉันมืดไปหมดแล้ว... และร่างกายท่อนล่างก็แหลกเละอยู่ข้างๆ...

 บางทีฉันอาจ...กำลังจะตาย

  ◆◆◆

 มุมมองของมังกรดำ

 ที่นี่คือป่า... และข้าก็ฆ่าเขาด้วยกรงเล็บของข้า...

 ข้า ลอร์ดมังกรผู้ยิ่งใหญ่ทั้งห้า... สังหารผู้ชนะด้วยความขมขื่น

 เป็นความอัปยศอย่างยิ่ง...

 ไม่มีอะไรที่ข้าสามารถทำกับสิ่งที่ตายไปแล้วได้

 ถึงอย่างนั้น เขาก็เอาชนะข้าลอร์ดมังกรได้... เพราะงั้น ข้าจะให้เกียรติเขา...

 'เซเรสผู้ชนะ... ข้าจัให้ตับและเลือดของข้าแก่เจ้าเพื่อที่จะพิสูจน์มัน'

 ข้าดึงตับออกจากตัวเองแล้วยัดเข้าไปในปากของเซเรส... จากนั้นข้าก็ตัดมือข้างหนึ่งของข้าออก และเอาเลือดมาพรมทั่วร่างกายของเขา

 ข้าไม่รู้ว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร

 แต่นานมาแล้ว คนที่เอาชนะมังกรตัวจริงต้องการเลือดและตับ

 นี่คือสิ่งที่ผู้ชนะ เซเรส สมควรได้รับ...

 นอกจากนี้ ข้าต้องชดใช้สำหรับคำสัญญาที่ผิดสัญญาของข้า

 ข้าเอาชีวิตของผู้ชายคนนี้ที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้

 แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถพาเขากลับมาได้ถ้าเขาตายไปแล้ว

 และชีวิตหลังความตายคือโลกของใต้พิภพของท่านบาวเออร์

 ดังนั้น ข้า มังกรดำ จะให้คำอวยพรเป็นการชดใช้แก่เขา

 ถ้าท่านบาวเออร์รู้ว่าเขาเกี่ยวข้องกับข้า... เขาน่าจะเมตตาเจ้าหนุ่มนี้สักหน่อย...

 ขออย่าได้ถือโทษโกรธข้าเลย...เซเรสเอ๋ย

 ข้าเลยเลยฝังเซเรสไว้ในดิน