59 เซเรส ปะทะ มังกรดำ ตอนที่หนึ่ง
ไม่นานมานี้ฉันถูกติดตามโดยใครบางคน
และมันเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก
คนคนนี้เก่งมากเลยเขาสกดรอยตามพวกเรามาขนาดที่พวกชิซุโกะยังไม่รู้
แค่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างกายของฉันเริ่มสั่นแล้ว
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?
เขาทำให้ฉันกลัวมากกว่าผู้ชาย(ตัดผู้ชายออกได้นะครับตรงนี้)ทุกคนที่ฉันเคยสู้ด้วยซ่ะอีก
(คนที่สร้างความน่าสะพรึงกลัวได้ขนาดนี้) เขาเป็นจอมมารงั้นเหรอ?
ไม่ใช่ จอมมารจะไม่มีวันออกมาจากปราสาทของเขาในอาณาจักรปีศาจ
งั้น... ราชาแห่งสวรรค์ทั้งสี่ก็เป็นคนเดียวที่ฉันนึกออกแล้ว
แต่... มันไม่มีประโยชน์ที่จะกำหนดเป้าหมายเป็นฉันคนเดียว ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับแซ็คและคนอื่นๆ (พระเอกนึกไม่ออกครับว่ามีประโยชน์อะไรที่จะมุ่งเป้ามาหา เพราะพระเอกก็ไม่ได้อยู่กับพวกแซ็ค
ชิซุโกะและคนอื่นๆจะต้องห้ามมายุ่งกับเรื่องนี้
แต่ก็ดีตรงที่ศัตรูรายนี้กำลังมุ่งเป้ามาที่ฉันเพียงคนเดียว
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่มันก็สะดวกดี
ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดฉันก็จะเป็นคนเดียวที่ได้รับบาดเจ็บ
「ทุกคนผมจะไปซื้อของนิดหน่อยนะครับ」
「「「「อืม...ไปดีมาดีนะ」」」」
◆◆◆
หลังจากนั้นฉันก็เดินออกมาจากเมืองและมุ่งหน้าไปที่ป่าใกล้ๆ
「นายตามฉันมาไม่ใช่รึไง?」
「เห~ รู้ด้วยเหรอเนี่ย?」
「อย่างที่คิดไว้ ฉันจะไม่รู้ได้ไงก็นายเล่นแ่จิตสังหารใส่ฉันแบบนั้นหรอกนะ!」 พิมพ์ตก?
「ก็นะ ในเมื่อเจ้ามาถึงสถานที่ร้างนั่นหมายความว่าเจ้าจะสู้กับข้า... ใช่ไหม?」
ทันทีที่ฉันเห็นเขาฉันก็ได้รู้
ถึงจะเป็นฉัน... ถึงจะเป็นชิซุโกะและคนอื่นๆและแซ็ค... แม้ว่าเราจะร่วมมือกันและทำงานประสานกันอย่างสมบูรณ์แบบ... เราก็ไม่มีวันชนะเขาได้เลย
「ฉันชนะนายไม่ได้หรอก... ด้วยจิตวิญญาณที่น่าสะกลัวของนายแบบนั้น นายคือราชาแห่งสวรรค์ทั้งสี่... หรือจอมมารกันแน่?」
มีแค่พวกนั้นที่ฉันนึกออกถ้าเกิดมีใครจะมาพยายามจะฆ่าฉัน
แต่พอฉันพูดแบบนั้นไป เขาดูไม่สบอารมณ์มากๆเลย
「จอมมาร... ราชาแห่งสวรรค์ทั้งสี่! ไม่! ชื่อของข้าคือมังกรดำ.(ขอเปลี่ยนจากมังกรทมิฬ).. หนึ่งในห้าอันดับแรกของราชามังกรผู้ยิ่งใหญ่... ราชวงศ์มังกร... อย่าได้ริอาดปฏิบัติกับข้าเหมือนกับเผ่าพันธุ์ที่ต่ำต้อยแบบนั้นเป็นอันขาด!」
น่าตลกดี... จุดสูงสุดของมังกรคือราชามังกร... เขาปกครองเหมือนเผ่าปีศาจเมื่อนานมาแล้ว... แต่เขาพ่ายแพ้ให้กับผู้กล้าในตอนนั้น
「แต่ตระกูลราชวงศ์มังกรไม่ได้พ่ายแพ้เมื่อนานมาแล้วหรอกเหรอ?」
「พวกมนุษย์อาจไม่รู้ แต่พวกมันเป็นเพียงแค่มังกรระดับกลาง... ในแง่ของมนุษย์ พวกมันเป็นเพียงแค่ทหาร... ผู้แข็งแกร่งระดับล่างสุด... มีมังกรหลายพันตัวที่ทรงพลังกว่ามังกรตัวนั้น ไอ่พวกมังกรครึ่งๆกลางๆที่กระทั่งความเป็นอมตะก็ไม่สามารถบรรลุถึงได้นะ」
ท่าไม่ค่อยดีละ... เขาไม่น่ากลัวไปหน่อยเหรอ?
หากสิ่งที่เขาพูดเป็นของจริง...ก็แปลว่าเขาเก่งกว่ามังกรในตำนานนั้นมาก...อาจจะพอๆกับจอมมารในตำนานนั่นเลยก็ได้
แน่นอนฉันจะหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับเขา ...
ถึงอย่างนั้น ทำไมถึงมาลงเอยแบบนี้กันได้นะ...? พอฉันมีความสุขมากที่ได้ออกจากการปราบจอมมารแล้ว... มันเหมือนฉันจะถูกส่งกลับไปอีกครั้งเลย...
ทำไมฉันถึงได้มาเผชิญกับสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าจอมมารได้กันนะ?
ฉันทำไงดี?
ฉันไม่รู้เลย...
「แล้วท่านผู้ที่ใกล้เคียงกับพระเจ้าต้องการอะไรจากคนอย่างกระผมกันล่ะครับ?」
「พระเจ้า? ข้าน่ะอยู่เหนือพระเจ้า... และท่านเจ้ามังกรบาวเออร์จากโลกใต้พิภพนั้นมีตำแหน่งที่สูงกว่าเทพธิดาของมนุษย์มากๆเลย... และท่านเป็นผู้คุมครองโลกใต้พิภพ... แต่ความจริงแล้วข้าน่ะใกล้เคียงกับมักรศักดิ์สิทธิ์มากกว่าอีก.. อย่างไรก็ตาม แม้แต่เทพธิดาก็ยังมีพลังในการต่อสู้ที่เรียบง่ายและอยู่ต่ำกว่าข้า... ดังนั้น หากเจ้าเรียกข้าว่ามังกรศักดิ์สิทธิ์แทนที่จะเป็นเทพเจ้า ข้าคงปลื้มใจมากกว่านะ」
นี่ไม่ดีเลย... ไม่ใช่แค่ผู้กล้าหรือจอมมาร... แต่แม้แต่เทพธิดาก็ไม่คู่ควรกับเขา...
「ขออนุญาตถามอีกครั้งว่า... 'มังกรศักดิ์สิทธิ์' ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ต้องการอะไรจากผมกันครับ ท่านมังกรดำ?」
โลกนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว... มีสิ่งมีชีวิตที่สามารถพูดได้ว่าแม้แต่จอมมารก็ยังเป็นลูกปลาตัวเล็กๆ?
สิ่งมีชีวิตแบบนี้หาในหนังสือประวัติศาสตร์ไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่ความสั่นไหวในร่างกายของฉันบอกฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องโกหก
นั่นคือสิ่งที่ร่างกายกำลังบอกฉัน
「อืม... เจ้าฆ่ามังกรมานับไม่ถ้วนในขณะที่ยังเป็นมนุษย์... ข้าขอชื่นชมเจ้าเลย」
ฉันรอดงั้นเหรอ...?
「ขอบคุณพระเจ้า」
「อืม มังกรเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังและเป็นที่ชื่นชมในความแข็งแกร่งของพวกมัน พวกมันสามารถพ่ายแพ้ได้แม้ในการต่อสู้แบบตัวต่อตัว แต่เจ้าคนเดียวที่สังหารมังกรมานับไม่ถ้วน เจ้าคือ 『ผู้กล้า』 ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ และข้าจะไม่มีวันลืมชื่อของเจ้า แต่ก็เป็นความจริงเช่นกันที่เจ้าได้สังหารเผ่ามังกรมานับไม่ถ้วน... ดังนั้นด้วยความเคารพอย่างสูงสุด ข้า มังกรดำ ขอท้าประลองกับเจ้าในฐานะหนึ่งในห้าลอร์ดมังกรผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นเจ้าควรได้รับเกียรติ... ที่เจ้าสามารถได้ต่อสู้กับจ้าวมังกรผู้ยิ่งใหญ่」
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่... ฉันมองเห็นแต่ความตายเลย
ทั้งๆ ที่ใกล้จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้วเชียว...
「เป็นไปไม่ได้หรอกนะครับ มือใหม่อย่างผมไม่สามารถไปท้าสู้กับมังกรศักดิ์สิทธิ์ผู้ยิ่งใหญ่ได้หรอกนะครับ…」
「ถ้าอย่างนั้น ข้าจะให้แต้มต่อแก่เจ้า... เราจะต่อสู้กันในปล่องภูเขาไฟบนภูเขาที่อยู่ไกลออกไปนอกป่าแห่งนี้... และเจ้าจะชนะถ้าเจ้าหนีกลับมาทที่ป่าแห่งนี้ได้อีกครั้ง... ข้าจะไม่แปลงร่างเป็นมังกรในระหว่างการต่อสู้... นั่นคือแต้มต่อที่ข้าให้เจ้า... ไปกันเถอะ... แปลงกายเป็นมังกร」
「อ๊าาาาาาาาาาาาาก!」
ฉันจะเอาชนะเจ้าตัวนี้ได้ยังไง...? อย่างกะภูเขาเลย... ใหญ่กว่าปราสาทหลวงของราชาอีก...เหมือนฮีโร่โทคุซัทสึ*สู้กับสัตว์ประหลาดยักษ์เลย...
(*เป็นมุกของประเทศญี่ปุ่น โทคุซัทสึ เป็นคำศัพท์ในภาษาญี่ปุ่น หมายถึงภาพยนตร์ที่แสดงด้วยมนุษย์จริงหรือละครโทรทัศน์ที่ใช้เทคนิคพิเศษ เนื้อหาส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับนิยายวิทยาศาสตร์ แฟนตาซี หรือสยองขวัญ แต่ภาพยนตร์และรายการโทรทัศน์ในประเภทอื่น ๆ บางครั้งก็สามารถนับเป็นโทกูซัตสึเช่นกัน ที่นิยมสุดก็พวกเรนเจอ เซนไต)
ปากของมันที่สามารถกลืนฉันได้อย่างง่ายดาย... ทิ้งฉันลงไปในปากปล่องภูเขาไฟบนยอดเขา
จากตรงนี้... ไปจนป่าเขาที่ยาวหลายกิโลเมตรทั่วสารทิศ... จบสิ้นแล้วซี้แง่แก่
