ตอนที่ 58 พลังของ 4 สาว

ในที่สุดพวกเราก็ได้ออกล่ากันจนได้

ตอนแรกก็ตัดสินใจอยู่หรอกว่าจะเอาออร์ค หรือโอเกอร์ดี แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่โอเกอร์

ผมก็ไม่มีอะไรจะบ่นหรอก

ว่ากันตามตรงมันก็น่าสนุกดี

ชิซุโกะซังที่ควรจะเป็นหน่วยรักษาเยียวยา

「โย้ช」

「โก้ววววว―――」

กล้ามเนื้อของพวกโอเกอร์มันเหี่ยวแห้งจนตายไปในสภาพที่เหมือนกับคนแก่หงำเหงือก

มนตร์แบบนี้ไม่เคยจะเห็นหรือได้ยินมาก่อนเลย

「สุดยอด…」

「จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยนี่เนอะที่เซเรสคุงเห็น มันเป็นเวทออริจินอลของชิซุโกะเค้าน่ะ...ก็จริงอยู่ว่าพวกสายเยียวยาทั่วไปจะใช้เวทในการฟื้นฟูพลังชีวิต แต่ทางชิซุโกะน่ะคิดกลับกัน...เธอมองว่ามันน่าจะสามารถใช้ในการขโมยพลังชีวิตของศัตรูได้ด้วยน่ะ」

「นั่นสินะคะ...ถึงจะดูสุดยอดมากก็จริง...แต่ในฐานะผู้หญิงแล้ว นั่นออกจะน่ากลัวไปหน่อย...การต้องตายแล้วสภาพแก่ขนาดนั้นมันเลวร้ายสุดๆไปเลยค่ะ...ไม่อยากจะต้องจบชีวิตแบบนั้นเลยจริงๆ...เซเรสซังก็คิดแบบเดียวกันสินะคะ?」

ซาโยะพูดในขณะที่พวกโอเกอร์นับไม่ถ้วนกำลังแข็งเป็นหุ่นขี้ผึ้งอยู่ตรงหน้าเธอ

「ทางซาโยะเองก็น่ากลัวใช่ย่อยนะบอกไว้ก่อนเลย เซเรสจัง นั่นนะคือเวทสกัดกั้นแบบออริจินอลของซาโยะ...ชื่อของมันก็คือ 『ศูนย์สัมบูรณ์』โดยความสามารถของมันก็คือสามารถแช่แข็งสิ่งมีชีวิตจากภายในร่างจนมาถึงผิวชั้นนอกได้เลยนะ」

「『ศูนย์สัมบูรณ์』อะไรกันคะ...เซเรสซังสิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่ทำให้เลือดภายในร่างกายของมันพวกมันติดลบ 200 องศาแล้วร่างของพวกมันก็แข็งไปเท่านั้นเอง」

※จากเรื่องนี้การจะทำให้ร่างกายของมนุษย์ถูกแช่แข็งได้ต้องใช้อุณหภูมิติดลบที่ 196 องศา

ถึงผมจะยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด...แต่ซากศพของพวกโอเกอร์ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

รอบๆตัวของฮารุกะที่พูดออกมาอย่างปกติสุข ก็มีเหล่าซากศพของพวกโอเกอร์ที่แหลกละเอียดเป็นชิ้นๆกลิ้งไปมาอยู่

ส่วนทางมิซากิ พวกโอเกอร์ก็ถูกบดขยี้จนเละราวกับถูกเครื่องบดทับ

「ฮารุกะ นี่เธอชอบสับพวกมอนสเตอร์เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแบบนั้นไม่เหนื่อยบ้างหรือไง?」

「มิซากิต่างหากที่ชอบทุบหัวจน หัวของพวกมันยุบลงไปอย่างกับเต่ามุดกระดอง」

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าใช้กันอะไรอีท่าไหน้าง แต่พอผมได้ยินถึงวิธีการต่อสู้ของพวกเธอแล้ว...จะว่าไงดีละ ต่างจากที่ผมจินตนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิงเลย

ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ามันน่าทึ่งมากสำหรับอดีตแรงค์ S ทว่า...

มันจะไม่รุนแรงเกินไปหน่อยเหรอ

ถ้าให้เทียบแซ็คกับคนอื่นๆก็เหมือนการต่อสู้โดยอิงตำรามาใช้

แต่การต่อสู้แบบนี้มันเหมือนกับการหาทางขยี้ฝั่งตรงข้ามล้วนๆแบบเฉพาะทาง

ก็เรียกว่าเป็นฝันร้ายสำหรับคนที่ต้องสู้ด้วยเลยก็ว่าได้

หลักฐานที่ชัดเจนที่สุดก็คือ...พวกโอเกอร์ที่ไม่ควรจะแสดงความหวาดกลัวออกมาให้มนุษย์เห็น บางส่วนกำลังกลัวพวกเธอจนหัวหด

ก็นั่นสิเนอะ ต่อให้เป็นยักษ์กล้ามโต แต่ถ้าเห็นพวกตัวเองถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าแบบนี้...มีหรือจะไม่กลัวกัน

บอกตามตรงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพวกมันตื่นกลัวขนาดนี้เหมือนกัน

ฮารุกะวิ่งอย่างรวดเร็วราวกับสายลมแล้วฟาดฟันพวกโอเกอร์เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยดาบของเธอ

แค่คิดเฉยๆมันก็เป็นเรื่องที่หินแล้ว หากจะต้องฟันร่างของศัตรูให้กลายเป็นชิ้นๆด้วยดาบแบบนั้น

จากนั้นทางมิซากิก็บดขยี้ร่างของพวกโอเกอร์ ชิซุโกะก็ทำให้พวกมันมีสภาพเหมือกับปลาตากแห้ง ซาโยะก็แช่แข็งพวกมัน

ไม่ว่าใครก็รู้ว่าภาพตรงหน้าคือการบดขยี้อยู่เพียงฝ่ายเดียว

บางทีที่ผมประเมินตัวเองเอาไว้ว่าแข็งแกร่งพอตัว...คงจะผยองไปแล้วสิ

ยิ่งไปกว่านั้นจากที่เห็น ผมมั่นใจเลยว่า พวกเธอยังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดด้วยซ้ำ เพราะพวกเธอยังสามารถสู้ไปคุยไปได้อย่างสบายใจ

「ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน พวกคุณก็เก่งกว่าแซ็คอีกนะครับเนี่ย」

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอกเซเรสคุง」

「ถ้าหากเป็นพวกตัวโตๆหน่อยก็ไม่ได้ขนาดนี้หรอก...พวกฉันเองไม่ได้เก่งการล่ามังกรด้วย」

「ใช่แล้วๆ สำหรับพวกเรายังไงก็ต้องขนาดประมาณมนุษย์นี่แหละถึงจะดี」

「นั่นสินะ โอเกอร์กับออร์คนี่ก็ไม่เลวเลย」

ไม่ได้เก่งแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะล่าไม่ได้นี่นะ

ทำไมกันนะ...ทั้งที่พวกเธอก็แข็งแกร่งกันถึงขนาดนี้ ทำไมถึงเลิกเป็นนักผจญภัยกัน?

ทำไมสุดท้ายพวกเธอถึงได้มาจบลงที่เป็นชาวบ้านธรรมดาใช้ชีวิตไปวันๆ

ไม่ใช่แค่ฮารุกะเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะเป็นชิซุโกะ ซาโยะ หรือมิซากิ หากพวกเธอเอาจริงสามีเก่าของพวกเธอก็คงไม่น่าจะเหลือซาก

「ทำไมพวกคุณถึงเลิกเป็นนักผจญภัยกันเหรอครับ?」

ผมเผลอพูดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

「ก็พวกเราเบื่อที่จะฆ่าฟันมนุษย์แล้วนี่นา แถมจะให้ไปสถานที่น่ากลัวบ่อยๆก็ไม่ชอบด้วย」

「พี่สาว(nee-san) นั่นมัน....」

「เซเรส สิ่งที่พวกเราเก่งกันที่สุดก็คือการล่า 『มนุษย์』นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของพวกเรา และก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผู้คนต่างหวาดกลัวพวกเรา....นั่นแหละสาเหตุหลักที่ทำให้พวกเราเลิกเป็นนักผจญภัย และเลือกชีวิตของการเป็นคนธรรมดาแทน」

เธอพูดออกมาแบบนั้น

『เซเรส ฆ่าตัวตายซะ..ไม่อย่างงั้นฉันจะฆ่าเธอคนนี้ทิ้ง.…』

แบบนั้นเองสินะความหมาย...วิธีการต่อสู้ของพวกเธอไม่ได้มีไว้ฆ่าพวกปีศาจ..แต่มีไว้สำหรับการเข่นฆ่ามนุษย์เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม...

「พี่สาว ผมขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม?」

「มีอะไรก็พูดมาได้เลยเซเรส!」

「พี่สาวบอกกับผมก่อนหน้านี้ว่าสุดยอดไปเลยที่ผมสามารถจัดการกับราชาโอเกอร์แล้วก็พวกโอเกอร์ได้กว่า 30 ตัว...แบบนี้ผมคงแข็งแกร่งกว่าพี่สาวไปไกลแล้วแน่ๆ แถมยังบอกอีกว่าตัวเองคงไม่ได้ถึงครึ่งหนึ่งผมหรอก แต่ดูตอนนี้สิพี่สาวคิดว่าตัวเองล่าพวกมันไปกี่ตัวแล้วล่ะ?」

「เอ๋」

「พี่สาวล่าไปเกือบ 100 ตัวแล้วนะครับ แถมชิซุโกะซังเองก็จัดการกับราชาโอเกอร์ตรงนั้นไปแล้วด้วยไม่ใช่หรือไงกัน?」

「เรื่องนั้นมัน...คือว่าเซเรー」

โอ๊ย....อยู่ดีๆผมก็โดนฮารุกะเข้ามาเคาะที่กลางหัว

「พวกผู้หญิงก็แบบนี้แหละ พวกเราอยากจะให้คนรักเห็นว่าตัวเองบอบบางนะ...แค่นี้ก็คิดให้ออกซะบ้างสิ พวกผู้ชายนี่ละก็!」

「ใช่แล้วๆ」

คือผมก็กะว่าจะไปช่วยพวกเธอทั้ง 4 คนอยู่หรอกหากพวกเธออยู่ในอันตราย

แต่ภาพที่ผมเห็นมันนึกไม่ออกเลยจริงๆว่าจะไปช่วยอีท่าไหน

ก็รู้แหละว่าคราวนี้มันไม่ได้หนักหนาอะไร....แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้จริงๆว่าจะมีประโยชน์กับพวกเธอไหม