ตอนที่ 57 ทางศาสนจักร

วันนี้ผมตั้งใจว่าจะไปออกล่ากับพวกชิซึโกะ...อย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่ผมคิดอ่ะนะ

ก๊อกๆๆ....อยู่ดีๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

รู้สึกไม่ค่อยดีเลย…

เพราะหากเป็นคำขออะไรก็น่าจะเป็นที่กิลด์ แถมผมไม่มีเพื่อนที่จะพอให้มาหาสู่กันถึงบ้านด้วยสิ

ดังนั้นคนที่จะถ่อมาหาผมถึงบ้านหลังนี้ได้...ก็น่าจะต้องเอาปัญหามาฝากผมด้วยแน่ๆ

「ครับ」

「ท่านเซเรส นี่เป็นสาส์นที่ส่งมาจากทางพระสันตะปาปาครับ...ถ้าเช่นนั้นผมขอตัว」

เขาน่าจะเป็นนักบวชจากทางศาสนจักร...โดยสิ่งที่เขาพกมาด้วยนั้นก็คือคริสทัลที่บันทึกเสียงจากทางพระสันตะปาปามาให้กับผม

ถ้าคริสทัลสื่อสารเป็นโทรศัพท์ คริสทัลบันทึกเสียงนี่ก็เหมือนกับจดหมายแนบไฟล์วิดีโอ

「เซเรสคุง...นี่มันคริสทัลบันทึกเสียงไม่ใช่เหรอ? ไม่รีบเปิดดูจะดีเหรอจ๊ะ」

「ระวังจะมีเรื่องยุ่งยากตามมาอีกนะ หากไม่รีบเปิดดู」

「เซเรสซัง..รีบเอามาดูกันเถอะ」

「นี่เซเรสจัง...ของที่มีจากพระสันตะปาปานะ รีบดูไว้จะดีกว่านะ」

ช่วยได้ได้...แบบนี้การล่าของพวกผมคงต้องชะลอออกไปก่อน

『ไม่ได้พบกันนานเลยนะ ท่านเซเรส…』

จดหมายถูกส่งมาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์แกรนดัล(Gandar)

นี่ไม่ได้เป็นการบังคับ แต่หากเป็นไปได้ ข้าก็อยากจะให้ท่านกลับไปร่วมกับปาร์ตี้เพื่อพิชิตราชาปีศาจ

ถ้าหากผมยอมรับ พวกเขาบอกว่าจะมอบปราสาทโคฮาเนะแล้วก็บริเวณรอบๆให้กับผมเป็นอาณาเขต อีกทั้งยังมีการแต่งตั้งยศขุนนางให้ นอกจากนี้พวกเขาก็มีแผนว่าจะจัดงานหมั้นหมายระหว่างผมกับนักบุญคนก่อนอย่างเซซิเลียให้ด้วย

「อาร่าๆ ที่แท้ก็เซซิเลียจังจากทางดินแดนศักดิ์สิทธิ์คนนั้นนี่เอง」

「ชิซึโกะซัง...รู้จักเธอด้วยเหรอครับ?」

「เซเรส...ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเซซิเลียก็ไม่ต่างอะไรไปจากลูกศิษย์ของชิซึโกะเลยนะ」

「ไม่จริงสักหน่อย ฮารุกะนี่ละก็ ฉันก็แค่สอนเธอเกี่ยวกับเวทรักษานิดหน่อยตอนที่เธอยังเป็นเด็กน้อยเท่านั้นเอง」

「จะจริงอย่างที่เธอว่าหรือเปล่าน้าชิซึโกะ...ทางเซซิเลียเองก็เอาแต่เรียกเธอว่า อาจารย์ ไม่ใช่หรือไงกัน?」

「โถ่ซาโยะ...ตอนนี้เด็กคนนั้นเก่งกว่าฉันไปเยอะแล้ว...จะมาเรียกฉันว่าอาจารย์มันก็ยังไงอยู่นะ」

「เอาเถอะ...ถ้าชิซึโกะว่างั้น..ก็แล้วไปละกัน」

「นี่เซเรสคุง ฉันไม่ได้เก่งขนาดที่พวกเธอพูดกันหรอกนะ」

พอนึกถึงปาร์ตี้ของผู้กล้าคนก่อน ก็ว่ากันว่าพวกเขาเข้าไปท้าทายกับราชาปีศาจ แล้วพ่ายแพ้จนต้องถอยหนีมานี่นะ

แต่ก็มันมีเรื่องน่าแปลกเหมือนกันนะ...

ทั้งที่เข้าไปอยู่ในแดนศัตรูถึงปราสาทของราชาปีศาจแล้วเข้าต่อสู้กัน...แน่นอนว่าพอฝั่งผู้กล้าพ่ายแพ้ไป

แล้วทำไมถึงยังมีผู้เหลือรอดชีวิตกลับมาได้อีกกันล่ะทั้งที่โดนล้อมเอาไว้ขนาดนั้น

ผู้กล้ากับนักปราชญ์ก็ตายไปแล้ว จะเหลือก็แค่นักบุญกับนักบุญดาบ...แถมรอบข้างก็มีแต่พวกศัตรู

ทว่าทั้ง 2 ก็ยังรอดกลับกันมาได้

เป็นไปได้ด้วยเหรอ....

「จะว่าไปแล้วทางท่านเซซิเลียกับนักบุญดาบที่รอดมาจากที่นั่นได้ยังไงเหรอครับ...น่าแปลกใจจริงๆ」

「จะบอกเรื่องนี้กับเซเรสคุงดีไหมนะ? ผลงานนี้คงต้องยกให้ซาโยะเลยนี่เนอะ」

「นั่นสินะ ฉันก็เป็นแค่คนช่วยซาโยะนิดหน่อยเอง แต่เราจะทำให้『องค์หญิงชลนาน้ำแข็ง』โมโหเอาไหมน้อ…」

「พอได้ยินแบบนี้..ผมก็ชักอยากรู้แล้วสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่ปราสาทของราชาปีศาจกันแน่」

「อุฟุฟุฟุ ปิ้งป่อง นี่เธอไม่ได้บอกเซเรสจังกันก่อนหน้านี้เลยเหรอเนี่ย รู้หรือเปล่าว่าชิซึโกะกับซาโยะน่ะ เก่งเรื่องทำนองนี้พอตัวเลยนะ สรุปก็คือซาโยะไปเจรจาเพื่อช่วยทั้ง 2 ที่ตกอยู่ในอันตรายน่ะ」

「เอ๋......ได้ไงกัน」

「หุหุหุ รู้หรือเปล่า ตอนนั้นน่ะซาโยะน่ะนิสัยแย่มากเลยนะ...คือราชาปีศาจน่ะก็มีลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนอยู่คนหนึ่ง...แล้วตอนนั้นลูกสาวที่ว่าก็อาศัยอยู่นอกปราสาทของราชาปีศาจซะด้วย ซาโยะก็เลยใช้โอกาสนั้นในการลักพาตัวเธอมา...แล้วก็ใช้เธอในการเป็นเครื่องมือต่อรองแลกตัวประกันกันน่ะ…」

「มิซากิ...อย่ามาสุมไฟกันแบบนี้สิ เซเลสซัง อย่าไปเชื่อเธอนะคะ...ฉันเป็นคนใจดีขนาดไหนคุณก็นะจะรู้ดีนี่นา..ใช่ไหมคะ?」

「นั่นสินะครับ...ซาโยะซังใจดีอย่างกับเทพธิดาขนาดนี้...」

「เด็กดีค่ะเด็กดี...」

◆◆◆

「 จะว่าไป...นี่มันก็เร็วเกินคาดเลยนะ...ที่ทางสองประเทศจะสามารถออกข้อตกลงส่งกันมาแบบนี้ได้」

「นั่นสินะคะ...ที่เหลือก็คือจักรวรรดิกัลบาน(อิ้งแปลเป็นGalvin-ส่วนญี่ปุ่นガルバン帝国)สินะคะ....หากสถานการณ์ยังดำเนินต่อไปแบบนี้ทั้งสามมหาอำนาจก็น่าจะส่งเงื่อนไขที่ดีที่สุดมาให้กับทางเราด้วย」

「บางทีพวกเขาอาจจะกำลังเผชิญหน้ากับพวกปีศาจอย่างหนักเลยก็ได้...หากเป็นแบบนี้ทางเราก็จะได้รับข้อเสนอที่เหมาะสมสุดๆแน่...แถมยังมีเรื่องของเขามังกรเพลิงที่พวกมังกรอาศัยกันอยู่ด้วย」

「เซเรสคุง...คิดจะรอไปมากกว่านี้อีกหรือเปล่า」

「เซเรสจะเอายังไงดีล่ะ?」

「สำหรับฉันแล้ว คิดว่าหากเรามีคนหนุนหลังเพิ่มอีกสักที่คงจะไม่เลวเลย」

「ส่วนฉันก็คงแบบเดียวกับซาโยะละมั้ง」

เอาจริงดิ...ทั้งที่ผมคิดว่าตัวเองจะหลุดพ้นออกจากการต้องไปสู้กับราชาปีศาจแล้วแท้ๆนะ

สุดท้ายก็มาลงเอยแบบนี้เองสินะ.....

ไม่อยากจะออกไปสู้เลยจริงๆ