ตอนที่ 55 ผู้กล้า ปะทะ มังกร 2

ฝูงมังกรได้มุ่งเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับกลุ่มควัน

แซ็คได้ทำการดึงดาบศักดิ์สิทธิ์เดโอลูฟ (Deolf) ออกมา...ทันใดนั้นตัวดาบศักดิ์สิทธิ์ก็เริ่มส่องแสงสีน้ำเงินเป็นประกาย

ยังไงผู้กล้าก็คือผู้กล้า

หากจะให้เทียบเรื่องดาบก็คงต้องแพ้นักบุญดาบ (Sword Saint)

หากให้เทียบเรื่องใช้เวทมนตร์ก็คงต้องแพ้ปราชญ์

หากจะให้เทียบเรื่องการรักษาก็คงต้องแพ้ให้กับนักบุญ

ทว่า...ก็ยังมีบางสิ่งที่มีเพียงผู้กล้าเท่านั้นที่สามารถมีได้ไม่เหมือนใคร

สิ่งนั้นก็คือ『ความกล้า』

ผู้กล้านั้นจะมีหัวใจที่ไม่หวั่นเกรงต่อศัตรูหน้าไหน

ผู้กล้านั้นคือความหวังของพวกพ้องที่จะเข้าฝ่าฟันความสิ้นหวังตรงหน้า

「โอ้วววววว―――――――」

แซ็คพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายลม เพื่อปะทะฝูงมังกร

จากนั้นเขาก็ใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ฟาดฟันใส่มังกรดินที่เข้ามาประจันหน้ากับเขา

แล้วก็ใช้มันในการเป็นบันไดเหยียบเพื่อกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อจะฟันไวเวิร์นที่บินอยู่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ทว่าก่อนจะได้ทำแบบนั้นมังกรหินตัวหนึ่งก็ได้โฉบมากลืนแซ็คที่กำลังลอยอยู่เข้าไปทั้งตัว....แน่นอนว่าแซ็คไม่ได้ตายเพราะเรื่องแค่นี้...คอของมังกรหินถูกตัดทันทีที่กลืนแซ็คเข้าไป.....เมื่อเขาออกมาได้แซ็คก็ทำการชูดาบศักดิ์สิทธิ์ของเขาขึ้นเพื่อเป็นสัญลักษณ์การยืนหยัดสู้กับพวกมังกร

แต่แล้วพอเขามองกลับไปข้างหลังก็พบว่า....

◆◆◆

มุมมองของแซ็ค

ฉันละไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

「ไม่น้าาาาา――อย่าเข้ามา――อย่านะ อย่าเข้าม๊าาาาา」

ลิด้า?

นักบุญดาบที่มักจะวิ่งเคียงคู่กับฉันและฟาดฟันศัตรูราวกับสาวลมอยู่เสมอ

กำลังกรีดร้องออกมาอย่างกับเด็ก

สิ่งที่เธอทำในตอนนี้มีเพียงการแกว่งดาบมั่วๆ ไปมาใส่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า สภาพไม่ต่างอะไรกับเด็กแกว่งดาบไม้เล่น ทักษะดาบที่สวยงามของเธอมันไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

คนที่อยู่ใกล้ๆ ก็หนักพอๆ กัน นั่นคือมาเรีย

「 โฮลี่วอล โฮลี่วอล โฮลี่วอล โฮลี่วอล โฮลี่วอล โฮลี่วอล โฮลี่วอล โฮลี่ว้อลลลลลลลーー」

เธอกำลังร่ายมนตร์ออกมาอย่างบ้าคลั่ง

「ชะชะชะ ช่วยฉันด้วย――ไม่เอาแล้วอ้า ช่วยฉันด้วย――」

เมลกำลังกระหน่ำเวทอัดใส่มังกรซึ่งอยู่ในสภาพไหม้เกรียมในจุดที่ไม่ห่างจากเธอนัก

บาเรียที่มาเรียสร้างขึ้นมานั้น มีทั้ง 3 สาวกำลังเอาหลังชนกันแล้วร้องไห้ออกมาอยู่ข้างใน

พอพวกมังกรเห็นแล้วว่าบาเรียของมาเรียไม่สามารถทะลวงได้ พวกมันก็เลยเลือกที่จะเลี่ยงบริเวณนั้นแล้วเดินหน้ากันต่อ

ทำไม...ถึงไม่มีใครตามฉันมาเลยล่ะ...โกหกน่า...

ความโดดเดี่ยวและความสิ้นหวังได้เข้ามากัดกินจิตใจ เมื่อฉันสังหารมังกรไปได้สักพัก

「ฮ่าๆๆ ...พอกันที」

พอเห็นแบบนี้ ฉันก็เลยกระโดดหนีเข้าไปในป่าข้างๆ แล้วปล่อยให้ตัวเองสลบไป

◆◆◆

นี่เวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ?

คงจะดึกแล้วสินะ ดูสิพระจันทร์กำลังขึ้นเลยนี่นา

จริงสิ.... 3 คนนั้น

พวกเธอกำลังตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างกับคนบ้าอยู่ในบาเรียของมาเรียนี่นา

จะว่าไปรอบๆ นี้ก็ไม่เหลือพวกมังกรแล้วด้วยสิ...บางทีมันน่าจะผ่านแถวนี้ไปจนหมดเมื่อหลายชั่วโมงก่อนแล้วก็ได้มั้ง

「นี่ ลิด้า มาเรีย เมล....」

「「「ไม่เอาแล้วー」」」

พวกเธอยังคงกรีดร้องออกมาอยู่ภายในบาเรียของมาเรีย...ท่าทางจะไม่ได้ยินเสียงของฉันสักนิด

แต่ตราบใดที่พวกเธออยู่ในนั้นก็ไม่น่าจะต้องห่วงอะไร

ฉันก็เลยตัดสินใจเดินทางเข้าเมืองบลูยัน (Bouyan) แทน

「อึก...อ็อคค อุ๊บบบบบー」

ฉันอาเจียนออกมาในทันที

เพราะภาพตรงหน้าของฉันคือ....ศพที่กำลังกองเกลื่อนไปสุดสายตา

มีทั้งคนที่ถูกไฟคลอกจนไม่เหลือเค้าเดิม...มีทั้งคนที่ร่างกายขาดวิ่นท่อนล่างไม่เหลือซาก...แทบจะไม่เห็นศพที่อยู่ในสภาพดีๆ เลยสักศพ

หากจะให้อธิบายด้วยคำเดียวก็คงจะเป็น『โศกนาฏกรรม』

แต่ฉันก็พยายามเดินต่อไปเรื่อยๆ จนได้เห็นมองบลูยัน

สภาพของเมืองตอนนี้คือพังยับเยิน เปลวไฟได้ลุกโชนไปทั่วทุกหนแห่ง

สภาพแบบนี้มันไม่สามารถเรียกว่าเมืองได้อีกแล้ว

โดยบริเวณประตูทางเข้าของเมืองนั้นมีเหล่าอัศวิน นักผจญภัยและทหารซึ่งอยู่ในสภาพเหนื่อยล้ากำลังพักอยู่

และภายในฝูงชนพวกนั้น...กิลด์มาสเตอร์แบรนได้ฝ่าพวกเขาเข้ามาหาฉัน

「แซ็ค...ลอร์ดบลูยันได้ตายไปแล้ว...อามิลก็ด้วย...」

「งั้นเหรอ…」

「เอาแม่ฉันคืนมานะ――แกมันไม่ใช่ผู้กล้าแล้ว แกมันก็แค่ปีศาจร้าย――」

「โอ๊ย แล้วจะมาปาหินใส่ฉันทำไม――ไอ้เจ้าเด็กเวรนี่」

「เดี๋ยวเถอะ เขาเป็นผู้กล้านะ พอแค่นี้จะดีกว่า」

「แต่ว่า...」

「พอเถอะ」

「…」

ทำไมเอ็งต้องมองฉันด้วยสายตาจงเกลียดจงชังด้วยล่ะ?

「นี่...แซ็ค...ฉันถามนายหน่อยสิ ทำไมนายถึงต้องเลือกจะสู้กับพวกมันด้วยล่ะ」

「ก็พวกมันเป็นมังกรนี่นา เราไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจัดการมันหรอก」

「แต่นายรู้หรือเปล่า...จากที่ฉันตรวจสอบมา พวกมันก็แค่กำลังอพยพหนีไปที่ไหสักแห่งก็เท่านั้นเอง....ถึงมาพูดตอนนี้มันจะสายไปแล้วก็ตามนะ แต่ถ้าหากพวกเราทุกคนเลือกที่จะหนีออกจากเมืองนี้ไป แล้วค่อยรอโอกาสกลับมาที่เมืองนี้อีกครั้งหลังพวกมันผ่านไปแล้วจะไม่ดีกว่าเหรอ...ก็จริงว่าสภาพของเมืองคงไม่เหลือชิ้นดี แต่อย่างน้อยคงจะไม่มีคนตายเลยสักคนแน่ๆ 」

「แต่ที่ฉันได้ยินมาจากทางศาสนจักร มัน...」

「ฉันไปถามกับทางนั้นมาแล้ว...พวกเขาก็ไม่ได้บอกให้นายไปสู้กับมันตรงๆ สักหน่อย...ไอ้สารยำเอ้ย―――」

โกหกน่า...ก็เป็นทางศาสนจักรบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ฉันทำแบบนี้...?

ไม่สิ..นึกให้ออก

พวกนั้นบอกว่าอะไรกันแน่...

พวกเขาต้องบอกกับฉันว่าให้จัดการพวกมันแน่ๆ

อะ...อ๋อออออー－

『 ส่วนปลายทางของพวกมันก็คือเมืองใหญ่อย่างบลูยัน หากท่านไม่ทำการไปขัดขวางหรือเปลี่ยนทิศทางของพวกมันละก็ผู้คนในเมืองจะต้องล้มตายกันเป็นจำนวนมากแน่ๆ 』

พวกนั้นไม่ได้บอกให้ฉันโค่นมันเลยนี่หว่า

『ก็แค่หาทางขัดขวางหรือไม่ก็เปลี่ยนทิศทางของมัน』นั่นคือสิ่งที่พวกเขาอยากจะบอก

ไม่ได้บอกให้ออกไปสู้กับมันตรงๆ

หากเป็นแบบนั้น...ถึงจะเป็นพวกเราก็น่าจะทำได้นี่นา...หากคิดดีๆ อีกสักหน่อย...

ทำไมฉันถึงพลาดเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้กันนะ

「เห้อให้ตายสิ...ยังไงนายก็เป็นถึงผู้กล้า เอาเป็นว่าอย่าได้คิดมาเหยียบที่นี่อีกก็แล้วกัน....ดูจากสภาพก็รู้แล้วว่านายไม่ได้เก่ง ถึงจะมาร้องไห้เสียใจเอาป่านนี้ก็ไม่ได้ช่วยหรอกนะ พวกญาติของคนที่ตายไปน่ะใช่จะสนสักหน่อย ขนาดฉันเองก็พยายามดึงสติตัวเองเอาไว้ให้สุดแล้ว...ทั้งที่ลูกกับเมียของฉันก็ตายเหมือนกันแท้ๆ .....รีบไปซะ...แล้วอย่ากลับมาอีก…」

「ขอโทษด้วยนะ..…」

ฉันก็เลยไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกจากที่แห่งนี้ไป

◆◆◆

จากนั้นฉันก็กลับไปหาทั้ง 3 คน

มาเรียก็ยังเอาแต่สร้างบาเรียไม่เลิก สภาพทั้ง 3 คือร้องไห้ไม่หยุดเลย

「ยังดูสบายกันดีเลยนี่นะ...นี่พวกเธอ...รีบปลดบาเรียออกได้แล้ว――」

ฉันชกเข้าไปที่บาเรีย

หยดเลือดได้ไหลออกมาจากกำปั้นของฉัน แต่ฉันก็ไม่คิดจะสนใจ

「ไปกันเถอะ...รีบไปกันได้แล้ว....รีบปลดยบาเรียแล้วไปกันได้แล้วเว้ย――ยัยบ้าพวกนี้นี่」

ฉันชกบาเรียต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่สนเลยสักนิดว่ากระดูกจะหักไหม

ขณะนี้แสงจันทร์เริ่มสาดส่องลงมาจากผืนฟ้าแล้ว

◆◆◆

มุมมองของ 3 สาว

ถึงจะมาอยู่ในปาร์ตี้ของผู้กล้า แต่พวกเราก็เป็นอดีตสาวชาวบ้านธรรมดามาก่อน

หากมีคนบอกให้มาเผชิญกับเรื่องโหดร้ายแบบนี้ เป็นใครบ้างจะไม่กลัว

ถ้ามีเวลาให้พวกฉันอีกสัก 1 ปี ฉันมั่นใจเลยว่ามันจะต้องต่างออกไปจากตอนนี้

พวกเรายังไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด....