45 ผู้กล้า…

เริ่มเล่ม 2

มุมมองของแซ็ค

 ในที่สุดเราก็ตัดสินใจเดินทางต่อไปโดยพึ่งคริสตจักร

 'แต่มันน่าเบื่ออ่าา...'

 เท่านี้เราก็สามารถมีชีวิตที่สะอาดได้อย่างแน่นอน

 เสื้อผ้าของเราซักแล้ว...และเราได้รับอาหาร

 มันแค่...

 "ขอเราอธิษฐานต่อเทพธิดาอีกวัน..."

 อาหารมีเนื้อสัตว์ไม่มากนัก

 และแม้ว่าเราจะเป็นคนแรกที่อาบน้ำเพราะเราเป็นผู้กล้าและอาชีพหลักทั้งสาม ฉันต้องรอคิวอาบน้ำดังนั้นฉันจึงไม่สามารถผ่อนคลายได้

 เตียงสะอาด แต่แข็งและปวด

 สำหรับเอกสารจะทำโดยการสื่อสารด้วยคำพูดและรายงานตามที่เป็นอยู่

 มันง่ายกว่ามาก

 ถึงจะดีกว่า แต่ก็... แค่นั้นแหละ

 มันเกิดขึ้นได้ยังไงนะ?

 "แซ็ค... นายน่ะเริ่มอ่อนแอแล้วใช่ไหม"

 “ลิด้า...เธอก็เหมือนกัน”

 "อา..."

 มาเรียและเมลไม่พูดอะไร...

 เราไม่ได้อ่อนแอลงจริงๆหรอกนะ

 ตรงข้ามเลยพวกเราแต่ละคนน่ะแข็งแกร่งขึ้น

 มาเรียและเมลได้เรียนรู้คาถาใหม่ๆ ส่วนลิด้ากับฉันได้พัฒนาทักษะของเรา

 แต่ฉันก็ยังบอกว่าตอนนี้เราอ่อนแอลง

 ในความเป็นจริงลิด้ามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการต่อสู้กับราชาออร์คและเป็นการยากที่จะจินตนาการว่าเธอจะเอาชนะได้แม้กระทั่งไวเวิร์น

 มีบางอย่างที่แตกต่างกัน...

 แม้ว่าพลังของเราจะเพิ่มขึ้น

 แต่...เรายังอยู่ที่นี่

 เราไม่ได้เปิดเผยตอนนี้ แต่นี่จะเป็นปัญหาในสักวันหนึ่ง

 เราควรจะแข็งแกร่งขึ้นแต่ต้องต่อสู้มากกว่าเดิม

 ตั้งแต่เซเรสจากไป เราทำงานร่วมกันได้ไม่ดีนัก

 นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม...

 ฉันมองเห็นแต่อนาคตที่เราจะต้องสูญเสีย ไม่เพียงแต่จอมมารเท่านั้น แต่ยังรวมถึงราชาแห่งสวรรค์ทั้งสี่อีกด้วย

 * * *

 มุมมองของตัวละครหลัก

 ฉันมีความทรงจำเกี่ยวกับชีวิตที่ผ่านมาของฉัน

 นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรู้ว่า... การเป็นผู้กล้าน่าจะเป็นอาชีพที่น่าหดหู่ที่สุดในโลก

 เพราะอะไรรู้ไหม?

 ผู้กล้าไม่สามารถเปลี่ยนแาชีพได้ซึ่งแตกต่างจากอาชีพอื่น ๆ

 และพวกเขาต้องต่อสู้จนกว่าจะเอาชนะจอมมารหรือจนกว่าจะสู้ไม่ได้อีกต่อไป

 แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด...

 ชีวิตของพวกเขายิ่งทุกข์ระทมไปตามๆกัน

 เพื่อไปยังปราสาทของจอมมารพวกเขาต้องเข้าไปในดินแดนปีศาจ ซึ่งเป็นดินแดนของกลุ่มปีศาจ

ในดินแดนแห่งนั้นจอมมารนั้นชอบธรรม... และเหล่าผู้กล้านั้นชั่วร้าย

 จะไม่มีใครให้อาหารหรือเสบียงแก่เหล่าผู้กล้าดังนั้นพวกเขาจะต้องจัดการทุกอย่างเอง

 พวกเขาจะไล่ล่าและปล้นเผ่าปีศาจ...หรือแม้แต่ฆ่าเผ่าปีศาจ...

 ชีวิตของพวกเขาเหมือนคนชั่ว

 แม้ว่าพวกเขาจะจัดการกับปีศาจ พวกเขายังคงฆ่าและปล้นเหมือนอาชญากร

 ในชีวิตที่ไม่มีทั้งความชั่วร้ายและความชอบธรรม...ไม่มีทางหลีกหนีจากการต่อสู้...และจุดจบของการต่อสู้คือการต่อสู้ขั้นแตกหักกับจอมมาร...และโอกาสชนะคือ 50-50... ไม่มีชีวิตใดท่่เศร้าไปกว่านี้อีกแล้ว

 และฉันไม่เคยอยากมีชีวิตแบบนั้น

 อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นหนี้บุญคุณทุกคนในหมู่บ้าน

 หลังจากที่พ่อของฉันเสียชีวิต ฉันอาศัยอยู่ตามลำพังกับแม่ของฉัน... และชาวบ้านในจิมนะก็ช่วยเหลือฉัน

อีกทั้งยังเป็นชาวบ้านจิมนถที่ช่วยฉันหลังจากแม่ของฉันเสียชีวิตและดูแลฉัน

 มันเป็นเรื่องตลกเมื่อฉันได้รับเงิน... แต่เมื่อฉันยังเป็นเด็กเซ็คเตอร์เป็นเหมือนพ่อที่ไม่ดีที่สอนฉันในสิ่งที่ไม่ดี (เรื่องราวของผู้หญิงและการพนัน)

 รักแรกของฉัน ชิซุโกะ เป็นเหมือนแม่ของฉัน

 คาซุมะเป็นเหมือนพี่ชายของฉัน

 ฮารุกะเป็นเหมือนพี่สาวของฉัน

 ชูโตะ ผู้สอนวิธีการเรียนให้ฉันแม้ว่าเขาจะเข้ากับคนอื่นไม่ได้

 มิซากิผู้เป็นเหมือนแม่ของฉัน

 ไคโตะผู้เป็นเหมือนพ่อที่ดื้อรั้น

 ซาโยะที่รักฉันเหมือนแม่

 และผู้ใหญ่บ้านที่รักฉันเหมือนปู่ (/all ในฐานะ)

 จากพวกเขาทั้งหมด...

 ฉันไม่สามารถหนีไปได้

 ถึงฉันอาจจะไม่ใช่สี่อาชีพหลัก... ฉันก็ต้องต่อสู้กับจอมมาร

 อย่างไรก็ตาม ยิ่งฉันฝึกฝนมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวังเท่านั้น

บางทีตอนนี้ฉันอาจจะค่อนข้างแข็งแกร่งแล้ว... ฝึกฝนตัวเองจนแทบตายทุกวัน... ล่าตัวใหญ่ๆ... และตอนที่เราแยกทางกัน ฉันก็คงเก่งพอๆ กับแซ็คหรือไม่ก็ดีกว่าเขา... แต่อาจจะเป็นขีดจำกัด...

 พูดง่ายๆ ว่าฉันเป็นอัจฉริยะที่สามารถเรียน 16 ชั่วโมงต่อวันและสอบเข้ามหาวิทยาลัยโตเกียวได้...

 ในทางกลับกัน อัจฉริยะที่สามารถเข้ามหาวิทยาลัยโตเกียวได้ง่ายๆ หากพวกเขาเรียนเพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน... นั่นคือพวกเขา

 ใช่ วิธีการของพวกเขาไม่ค่อยน่าชื่นชม...

 แต่ฉันรู้สึกโล่งใจที่ถูกไล่ออก

 นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันพูดว่า...

 'เจอกันครั้งหน้าเราจะยิ้มและคุยกัน...ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือจนถึงตอนนี้ ฉันหวังว่าพวกนานทั้งสี่คนจะมีความสุขตลอดไปนะ!'

 ฉันให้คำเหล่านั้นแก่พวกเขา

 ถ้าฉันได้พบกับแซ็คและคนอื่นๆ อีกครั้ง มันจะเป็นหลังการต่อสู้ของจอมมาร 

 แต่ถ้าพวกเขาตายหรือไร้ความสามารถ ฉันก็จะยิ้มไม่ได้

 แม้ว่าเส้นทางของเราจะต่างกัน แต่ฉันไม่อยากให้พวกเขาไม่มีความสุข

 ฉันต้องการพูดคุยกับพวกเขาที่กำลังหัวเราะกับชัยชนะเหนือจอมมาร

 นั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ...

 * * *

 “เซเรสคุง ดูเหมือนเธอกำลังมีปัญหานะ”

 “จริงเหรอครับ? ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ… เรากำลังจะถึงเมืองแล้วครับและผมจะให้พวกคุณทั้งสามคนเป็นภรรยาของผมอย่างถูกกฎหมาย… นั่นทำให้ผมรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเลยละครับ”

 “เธอพูดอจริงๆ เหรอเซเรส”

 “อ้อ อีกอย่าง เรากำลังจะเป็นภรรยาอย่างเป็นทางการของเซเรสซังไม่ใช่เหรอ?”

 "ภรรยาของเซเรสจังเหรอ? ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ"

 “ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันครับ… ผมจะเป็นสามีของสี่คนที่ฒรักมากๆ”

 'นายน่ะควรจะกลับไปที่หมู่บ้านและไปเป็นนักผจญภัยในท้องถิ่นดีกว่า... หรือไม่ก็หากลุ่มอื่นที่อ่อนแอกว่า...'

แซ็คพูดคำเหล่านั้นด้วยความเยาะเย้ย แต่ชีวิตนั้นสนุกสำหรับฉันมากกว่าใน "ปาร์ตี้ของผู้กล้า" และในขณะที่ข้ากำลังจะไปเมืองหลวง...

 'ทำไมพวกนายไม่ช่วยโลกล่ะ'

 นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะบอก...

 พวกเขาควรจะทำงานหนัก แข็งแกร่ง และกอบกู้โลก....

 แต่เมื่อจอมมารพ่ายแพ้ ฉันจะทำให้พวกเขาประหลาดใจและบอกว่าฉันเป็นพ่อเลี้ยงของพวกเขา

(ร้ายกาจ… ว่าแต่ไหนบอกไม่แค้นไง555…)