46 เซเรสคุงปรนเปรอให้

"ความสุขไม่เกี่ยวอะไรกับมันหรอกนะ..."

 "ฮารุกะ... มันเป็นสิทธิพิเศษที่สามารถพูดเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงที่มีสามีที่จริงจังและใจดีได้"

 "ชิซุโกะ ฉันเข้าใจแล้ว... แต่ฉันก็อยากทำอะไรให้เซเรสเหมือนกัน... แต่เขาไม่ยอมให้ฉัน..."

 "ช่วยไม่ได้ ถึงยังไงเขาก็คือเซเรสคุง..."

 “ใช่ ใช่ เพราะเขาคือเซเรสซัง”

 "จริงสิ เพราะเขาคือเซเรสจัง..."

 ฉันเข้าใจว่าทำไมฮารุกะถึงพูดแบบนี้

 หลังจากนั้น ฮารุกะ มิซากิ และซาโยะก็ลงทะเบียนอย่างเป็นทางการที่กิลด์นักผจญภัยในบริเวณใกล้เคียง จากนั้นเราก็มาถึงเมืองหลวง...

 “เธอแน่ใจแน่นะว่านี่คือสิ่งที่ควรทำนะ?”

 ตอนนี้เราอยู่ที่สปาที่มีอ่างหิน

 "เขารักเรามากไม่ต้องสงสัยเลย... เซเรสซังนะ"

 “แต่ฉันอยากจะล่ากับเซเรสจัง”

 “ฮารุกะ ยอมแพ้เถอะ… เพราะเซเรสซังก็จะยังพูดเหมือนเดิม”

 "เซเรสจังดื้อแบบนี้"

 ตอนที่ฉันขอให้เซเรสคุงไปล่าสัตว์กับเขา...

 'ชิสุโกะซังและคนอื่นๆ ทำสิ่งที่อันตรายแบบนี้ไม่ได้หรอกนะครับ... ถ้าคุณอยากช่วยผมคุณก็แค่ทำงานบ้านให้ผมก็ได้ครับ'

 เขาบอกอย่างนั้นแล้วก็ออกไปคนเดียว

 ถ้าฉันอยู่คนเดียวก็คงดี แต่ถ้ามี 4 คนในบ้าน งานบ้านก็จะเสร็จในเวลาไม่นาน

 'ฉันไม่ได้ยุ่งอะไร เพราะงั้นฉันจะช่วยนายเองเซเรส'

 ฮารุกะก็พูดเช่นนั้น แต่ว่า...

 'ปัจจุบันมีทรีตเมนต์เสริมความงามมากมายที่ได้รับความนิยม แล้วทำไมคุณไม่ไปหนึ่งในนั้นล่ะครับ'

 เขาให้เหรียญทองกับเรา 10 เหรียญ

 "ไม่ดีเหรอ? เขาเป็นสามีในอุดมคติของฉันเลยนะ"

 "ชิซุโกะพูดถูก...ชีวิตแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเราได้รับความรัก มารับการปรนเปรอจากเซเรสซังกันเถอะ"

 "ใช่ เราควรใช้ประโยชน์จากเซเรสจัง"

 "แต่เธอรู้อะไรไหม... อา ช่างมัน ฉันไม่สนแล้ว... ฉันจะสนุกด้วย!"

 เพียงเท่านี้...งานบ้านก็จะเสร็จในเร็วๆ นี้ เรามายุ่งกับการเสริมสวยกันดีกว่า

ขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ทุกวัน

 โดยเฉพาะฮารุกะที่ต้องการช่วยเซเรส...

 'ขอโทษนะ นี่เป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของผมเองครับ... ผมแค่ไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเจ็บปวด... และผมก็มีความสุขที่สุดเมื่อพวกคุณทุกคนสวยครับ'

 เซเรสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย...

 แม้แต่ใบหน้าของฮารุกะก็แดงและเธอก็พูดอะไรไม่ออก

 และตอนนี้เรามีชีวิตที่ดีกว่าขุนนางขั้นต่ำอีก

 เซเรสคุงยังทำการจองไว้เมื่อวันก่อนเพราะเขาคิดว่าที่นี่ดีมาก

 ก็เลยไปกินข้าวร้านหรูๆทุกวัน...

 "ว่าแต่ทำไมเซเรสซังออกล่าบ่อยจัง"

 "เขาล่าสัตว์ใหญ่ด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน... เขาซื้ออพาร์ทเมนท์หรูนี้ด้วยเงินสดด้วยซ้ำ..."

 “เธอก็รู้หนิ ฮารุกะ เซเรสคุงตัดสินใจทำงาน 5 วันต่อสัปดาห์เพราะเขาไม่อยากเป็นภาระ”

"อาร่า... จริงสิ เซเรสซังตอนกลางคืนจะรุนแรงมากด้วย"

 "อืม หลังจากได้ลองชิมแล้ว ฉันก็อดคิดถึงเซเรสจังในฐานะเด็กไม่ได้อีกแล้วละ"

 "เซเรส... แม้ว่าตอนนี้ฉันจะแก่แล้วก็ตาม..."

 "เฮ้ ฮารุกะ... เธอสัญญาว่าจะไม่พูดแบบนั้นไง..."

 “ฉันรู้ ฉันจะไม่พูดต่อหน้าเซเรส แต่ฉันอายนิดหน่อยเพราะฉันไม่เคยใส่อะไรแบบนั้น”

 "ทำไมเธอดูรำคาญละ? เซเรสซังจะมีความสุขนะ"

 "ก็ ถ้าเซเรสจังมีความสุขก็ดีสิ แต่มันน่าอายจัง"

 เราไม่บอกเซเรสเพราะมันทำให้เขาอึดอัดเมื่อเราบอกว่าเราเป็นสาวแก่

 แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ถามเราทุกวัน...และด้วยความที่เรารักเขามาก...พอเราถามเขาว่ามีอะไรให้เราทำหรือเปล่า...เขาบอก

 'ผมต้องการให้พวกคุณสวมชุดชั้นในราคาแพงครับ'

 ชนชั้นสูงสวมชุดชั้นในราคาแพง... และเซเรสคุงชอบสิ่งที่โปร่งแสงและมีเนื้อผ้าน้อย... ตอนแรกฉันก็อาย... แต่ตอนนี้ฉันชินแล้ว...

 * * *

 อย่างไรก็ตาม ฮารุกะพูดถูก... มีหลายครั้งที่ฉันสงสัยว่านี่เป็นสิ่งที่ถูกต้องจริงๆ หรือไม่

 แต่... เราเป็น 'สมบัติ' ของเซเรสคุง

 จากนั้น เราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากพยายามอย่างเต็มที่เพื่อขัดเกลาความเป็นผู้หญิงของเรา... ได้โปรดเซเรสคุง... นั่นคือทั้งหมดที่เราทำได้...