34 มันไม่มีทางให้หันหลังกลับไปแล้ว
มุมมองของแซ็ค
“งั้นทุกคนก็โอเคใช่ไหม?”
“ใช่ ไม่เป็นไร” ลิด้ากล่าว
“ฉันก็โอเคเหมือนกัน ถ้านั่นคือสิ่งที่แซ็คต้องการ” มาเรียกล่าว
"ส่วนฉันต่างนิดหน่อย... ถ้าเกิดแซ็คบอกและเซเรสบอกว่าโอเค" เมลกล่าว
"ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่ต้องห่วง! เขาจะไม่ปฏิเสธหรอก!"
เซเรสปฏิเสธจะได้ยังไร
ไม่เหมือนฉันเขาน่ะรักหมู่บ้าน
เขาดูแลผู้หญิงพวกนี้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าของเขา
ไม่มีทางที่เขาจะเสียโอกาสที่จะได้ผู้หญิงเหล่านี้หรอก
ฉันหมายถึง เขาจีบพวกเธอได้เพราะเขามีอาชีพระดับที่ 4 เพียงเท่านั้น แต่เขาไม่สามารถไปไกลกว่านั้นได้
นอกจากนี้ หลังจากที่เราปราบจอมมารเสร็จแล้ว ฉันจะมีเจ้าหญิงและลูกสาวขุนนางเป็นภรรยา
ไม่มีปัญหาเลย... เพราะระว่างเดินทางฉันจะขอเงินเซเรสเพื่อเล่นกับโสเภณีก็ได้
แค่ให้พวกเขาแยกห้องกันก็วิน-วินแล้ว
ทำให้หน้าผ่อนคลาย... อย่า อย่าปล่อยให้รอยยิ้มหลุดมือไป
หลังจากนั้นสามสาวก็มองมาที่ฉันเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง...
เลยทำหน้าเศร้า...และขอโทษ
“ขอโทษที่ฉันไม่ดีพอสำหรับพวกเธอนะ”
* * *
เราอยู่ในคริสตจักร
ฉันเตรียมโดนด่าได้เลย เพราะพวกเราฝ่ายผู้กล้ากำลังหันหลังให้กับปราสาทของจแมมาร
“พระสันตะปาปาอยู่ไหมครับ? ผมมีรายงานสำคัญที่จะต้องบอกในวันนี้นะครับ”
การรายงานไปยังคริสตจักรนั้นเร็วกว่าการใช้เวลาในการไปตามกิลด์
กิลด์นักผจญภัยไม่ได้ให้รายละเอียดใดๆ แก่ฉันเนื่องจากปัญหาการรักษาความลับ แต่ดูเหมือนว่าเซเรสได้ซื้อทาสในครัวเรือนและกำลังจะไปที่หมู่บ้านจริงๆ
'นายควรจะกลับไปที่หมู่บ้านและไปเป็นนักผจญภัยท้องถิ่น... หรือไม่ก็หากลุ่มอื่นที่อ่อนแอกว่านี้ดีดว่านะ...'
ฉันไม่ควรพูดแบบนั้น... ปกติเขาจะไม่จริงจัง แต่ตอนนี้เขากำลังจะกลับไปที่หมู่บ้านจริงๆ
เพราะงั้นฉันเลยจะต้องไปที่หมู่บ้านจิมนะให้เร็วที่สุด...
"อืม อืม ถ้าไม่ใช่ท่านผู้กล้าแซ็คและยินดีต้อนรับท่านนักบุญมาเรีย ท่านนักดาบศักดิ์สิทธิลิด้า และ ท่านนักปราชญ์เมล... มีอะไรสำคัญที่พวกท่านทุกคนอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ?"
"ใช่ มันสำคัญมาก... เราต้องการไปรับเซเรสกลับมาครับ"
ฉันบอกเขาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ และฉันต้องการติดตามตัวเซเรส
ใบหน้าของพระสันตะปาปาที่เคยยิ้มแย้มกลับกลายเป็นใบหน้าที่น่ากลัว
บรรยากาศที่เป็นมิตรที่เขามีก่อนหน้านี้หายไป
"ไม่ครับ ผมบอกไม่ได้"
เขาปฏิเสธฉันทันที
แต่ตอนนี้ฉันถอยไม่ได้แล้ว
"แต่ผมต้องการเซเรสนะครับ"
"ไม่ครับ ผมบอกไม่ได้ครับ"
“ได้โปรด… คุณช่วยทำเพื่อฉันได้ไหมคะ?”
"แม้ท่านนักบุญมาเรียถามผมผมก็บอกไม่ได้หรอกครับ..."
“เข้าใจแลเว แต่ว่าผมเป็นผู้กล้านะ...ผมจะทำตามใจ...”
"ไม่ ท่านทำไม่ได้ครับผมได้รับราชโองการจากอาณาจักรดามาร์ กษัตริย์ดามาร์ที่ 4... ให้กลุ่มของผู้กล้าไม่สามารถหยุดนิ่งหรือถอยหนีได้"
พระราชโองการ?
"แต่ผม..."
“โอ้ ผู้กล้า—”
เป็นอะไรกันผู้ชายคนนี้? จู่ๆ เขาก็คุกเข่าลง...
"โอ้ ท่านผู้กล้าได้โปรด...ก้าวไปข้างหน้าต่อด้วย! ได้โปรด... ผมขอร้องล่ะ..."
"แต่ฉันต้องการเซเรส..."
"ผมขอร้องล่ะ... ถ้าท่านยังยืนกรานที่จะกลับไป ก็กำจัดปีศาจก่อนที่ท่านจะกลับไปเถอะครับ! จัดการมัน! สังหารมันซะ...!"
"แต่ฉัน..."
“ได้โปรด ฉันขอร้อง...”
เกิดอะไรขึ้น?
ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือเอาเซเรสกลับมา...
แล้วฉันจะ... ทำให้มันถูกต้อง
“เดี๋ยวก่อน อธิบายให้ฉันฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะได้เข้าใจ”
"เมลซามะ... มองไปรอบๆ ตัวเธอสิ!"
เมลมองไปรอบ ๆ และดูหน้าซีด
ไม่มีอะไรนอกจากเด็กยากจนและผู้หญิงคนหนึ่ง
"เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา"
"พวกเขาหนีออกจากหมู่บ้านใกล้ๆมานะ..."
“หนี?”
"ท่านคือผู้หล้า... ดังนั้นผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่บ่น... แต่ถ้าท่านไม่มัวแต่ทำตัวเกียจคร้านอยู่ในเมืองนี้... หมู่บ้านของพวกเขาคงจะปลอดภัย... ถ้าท่านไม่ติดอยู่ที่นี่ ท่านคงจะแวะที่หมู่บ้านและได้ยินเกี่ยวกับรังของออร์ค และพวกท่านจะฆ่าพวกมัน...และก็จะไม่มีใครตาย..."
"แต่เรา..."
"ท่านลิด้าแค่ท่านคนเดียวสามารถทำลายรังของออร์คได้อย่างง่ายดาย... ถ้าท่านไปคนเดียว เด็กๆ พวกนี้จะไม่เป็นเด็กกำพร้าและเป็นม่าย... มีคนโชคร้ายรอท่านอยู่ข้างหน้า ท่านคือความหวังของ พวกเราทุกคน...ได้โปรด..."
“แต่เราแค่...”
"ไม่มีใครหัวเราะผู้กล้าและนักบุญถูกปกคลุมไปด้วยเลือดหรือสกปรกหรอกนะครับ! ไม่มีใครหัวเราะเมื่อเห็นพวกเขาเปื้อนเลือดเพื่อปกป้องทุกคน! ถ้าพวกเขาหัวเราะ คริสตจักรจะลงโทษพวกเขา... ถ้าท่านกังวล มาที่คริสตจักรกัน เราจะจัดหาน้ำอุ่น อาหาร เสื้อผ้าสะอาด และที่หลับนอนให้ท่านเสมอเองครับ"
"แซ็คเราควรหยุดเอ่อระเหยได้แล้ว... มันเป็นความรับผิดชอบของเรา"
“แต่มาเรีย...”
"อย่าทำอีกเลยแซ็ค... ดูสิ... มองไปรอบๆ ตัวนาย... เราควรจะขอโทษ..."
"ลิด้า..."
“ฉันขอโทษ เราขอโทษ... ที่เราไม่สามารถช่วยทุกคนได้... แต่เราจะล้างแค้นให้เธอ... นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูดได้”
"ขอบคุณมากท่านนักปราชญ์เมลซามะ..."
"บางทีพวกออร์คอาจจะจากไปแล้วก็ได้... แต่ฉันจะใช้ดาบนี้ทำให้สัตว์ประหลาดและปีศาจทั้งหมดรู้ว่าเธอเสียใจแค่ไหน... ฉันสัญญา"
"ท่านลิดเา..."
"เดี๋ยวก่อนแซ็ค"
"ใช่ ฉันคิดผิด... ฉันขอโทษ พระสันตะปาปา... ได้โปรดเงยหน้าขึ้น..."
“คุณรู้ตัวแล้วสินะครับ?”
"ใช่ ฉันขอโทษ... ฉันจะไปทันทีในวันพรุ่งนี้..."
ไม่มีประโยชน์...
ไม่มีท่่หันหลังกลับแล้วในตอนนี้
