27 ขนาดฉันยังมีความทรงจำที่ชอบ…กับพวกขยะ
ตอนนี้ฉันอยู่ที่คฤหาสน์ของลอร์ด
"เป็นก็นานมากแล้วนะครับท่านเซเรส... ท่านเก่งมากเลยที่เอาชนะเผ่าพันธุ์มังกรได้ตลอดที่ผ่านมาท่านคือ 'ดราก้อนสเลเยอร์' ตัวจริงเสียงจริงเลยครับ"
การเป็นสมาชิกของปาร์ตี้ผู้กล้านั้นสะดวกมาก
แม้ว่าฉันจะเป็นแค่นักผจญภัยแรงค์ S แต่ฉันก็สามารถพบขุนนางได้โดยไม่ต้องขอนัดหมายอย่างเป็นทางการ
ลอร์ดแห่งดินแดนนี้กาเมลด้าเป็นเคานต์
เขาอยู่เหนือสามัญชนทั่วไป... และปกติแล้ว ชาวบ้านจะพบเขาได้ผ่านหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้น
แน่นอนว่าฉันไม่อยากทำให้หัวหน้าหมู่บ้านลำบากใจ ดังนั้นฉันจึงขอให้หัวหน้าหมู่บ้านนะจิมเขียนจดหมายให้ฉัน
ถ้าฉันทำหน้าไม่ดี หัวหน้าหมู่บ้านจะไม่ชอบฉัน
นี่คือความเป็นจริงของสังคมในหมู่บ้าน
ถ้าฉันละเลยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ สักวันหนึ่งฉันจะต้องจ่ายคืนแบบยิ่งใหญ่แน่นอน
ในอีกแง่มัมหนึ่งความอิจฉานั้นน่ากลัวกว่าจอมมารอีก
"ขอบคุณที่มาเจอนะครับ วันนี้ผมมาเอาสิ่งนี้มา..."
ฉันหยิบเกล็ดมังกรน้ำออกมาจากกระเป๋า
ตอนที่ฉันล่ามังกรฉันจะคอดเกล็ดออก
มูลค่าของราคาซื้อไม่ได้ลดลงโดยการถอดเกล็ดออกเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เกล็ดของสายพันธุ์มังกรที่สวยงามมีราคาค่อนข้างสูง พวกมันเป็นที่ต้องการของขุนนางเพื่อนำไปทำเป็นเป็นเครื่องประดับหรือของตกแต่ง
"นั่นคือ... เกล็ดของมังกรน้ำ? และห้าเกล็ดนั้น...? ท่านขายมันในราคา 100 เหรียญทองให้ข้าได้ไหมครับ?"
"ไม่ นี่คือของขวัญ... ข้อเสนอสำหรับท่านกาเมลด้า... และผมไม่ต้องการเงินหรอกนะครับ ยิ่งกว่านั้น นี่คือเกล็ดจากท้องคอของมังกรตัวแรกที่ผมฆ่า... ของขวัญนี้ผมวางแผนที่จะมอบให้กับท่านกาเมลด้าผู้ยิ่งใหญ่ในวันหนึ่งอยู่แล้วครับ"
ด้วยการเน้นที่ 'มังกรตัวแรกที่ผมฆ่า' มูลค่าของเกล็ดนี้จะเพิ่มขึ้นอีก
บังเอิญว่าฉันให้ผู้ใหญ่บ้านหนึ่งอันกับผู้อาวุโสในหมู่บ้านอีกหนึ่ง
"ข้าไม่สามารถรับของมีค่าแบบนี้ไปฟรีๆ ได้หรอกนะครับและข้าก็จำไม่ได้ว่าได้ทำอะไรเพื่อท่านเซเรสเลยนะครับ"
"ไม่เลยครับ ท่านกาเมลด้า ท่านนะทำบางอย่างให้กับหมู่บ้านจิมนะ... ผมเป็นเด็กกำพร้าและอาศัยอยู่ตามลำพังในหมู่บ้านนั้นตั้งแต่ยังเล็ก... แต่ชาวบ้านต่างพากันเลี้ยงดูผมกันอย่างดี และผมก็กลายเป็นคนดีแบบนี้ครับ... เพราะนี่คือสิ่งที่ท่านกาเมลด้าทำงานราชการเพื่อพวกเรา ถ้าผมเกิดในดินแดนอื่น ปมคงกลายเป็นทาส... และผู้ใหญ่บ้านนะจิมบอกว่าที่ผมมีทุกวันนี้ได้เพราะความกรุณาของท่านกาเมลด้า..."
ความจริงผู้ใหญ่บ้านไม่ได้พูดอย่างนั้น
แต่ตอนนี้...ถ้าลอร์ดเรียกผู้ใหญ่บ้านมา...เขาจะพอใจ
การพูดแบบนี้จะทำให้ชีวิตดีขึ้นในภายหลัง
"นะจิมบอกท่านอย่างนั้นเหรอครับ...? แล้วอะไรทำให้ท่านมาที่นี่ในวันนี้ ข้าเดาว่าท่านไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นหรอกนะครับ"
“ผมมาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเซ็คเตอร์ชาวบ้านที่ไม่สามารถจ่ายภาษีของเขาได้นะครับและผมจะจ่ายภาษีให้เขา ผมสงสัยว่าผมจะพาเขากลับมาจากเหมืองไหมครับ?”
"เซ็คเตอร์ นั่นมันไอ้เวรที่มีชื่อเสียในหมู่บ้านและไม่มีใครช่วยเขาใช่ไหมครับ...? ข้าได้ยินมาว่าเขาเป็นพ่อของผู้กล้าเขาเป็นคนที่ติดเหล้าและการพนันจนเงินหมด... และถึงกับขายภรรยาของเขาไปเป็นทาสอย่างอุกอาจ แต่ว่าท่านเซเรสครับท่านจะช่วยผู้ชายแบบนั้นงั้นเหรอครับ?”
ฉันรู้ว่าหมอนั่นมันเป็นขยะ
และถ้าฉันคิดถึงเรื่องของชิซุโกะแล้วละก็จะเป็นการดีกว่าที่จะทิ้งหมอนั้นไป
แต่ข่าวร้ายก็คือถึงเขาจะเป็นขยะแต่ฉันก็ยังชอบความทรงจำเกี่ยวกับเขา...
อย่างน้อยเซ็คเตอร์ ถึงเขาจะเป็นขยะ แต่ก็ดูแลฉันตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก
งั้น...ฉันจะตอบแทนให้เอง
ฉันไม่มีอะไรที่ขัดแย้งกับแซ็คและคนอื่นๆ แต่ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อโน้มน้าวใจชิซุโกะ
ฉันจะใช้แซ็คเป็นตัวประกันในการแก้แค้น และฉันแน่ใจว่าชิซุโกะจะเข้าใจ
"อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ ต้องขอบคุณการบริหารของท่านกาเมลด้าผมจึงสามารถเพลิดเพลินกับเวลาในหมู่บ้านจิมนะได้... และผมรู้ว่าเซ็คเตอร์ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนัก... แต่ผมจำได้ว่าเขาเล่นกับผมตอนเด็กๆ เขาเลี้ยงผมเหมือนผมเป็นลูกชายของเขาอีกคน... และสักครั้ง ผมอยากจะขอบคุณเขา..."
“ท่านเป็นคนใจกว้างมากเลยนะครับเนี่ย ถ้าอย่างนั้นข้าเข้าใจแล้ว ถ้าแลกกับเกล็ดมังกรน้ำนี้ ข้าจะยกโทษให้กับภาษีที่ค้างชำระของเซ็คเตอร์... แบบนี้เป็นไงครับ?”
"ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่านนะครับ"
“งั้นฉันจะส่งคนรับใช้ของฉันคนหนึ่งไปพาเขามา... และในตอนนี้ท่านช่วยเล่าเกี่ยวกับการเดินทางของท่านข้าฟังหน่อยสิครับ”
"ได้เลยครับ"
* * *
น่าเสียดาย เพราะว่าเคานต์กาเมลด้าเป็นลอร์ดและเขามีงานต้องทำ เราจึงคุยกันไม่ได้นานเป็นชั่วโมง
ดังนั้นฉันจึงถูกย้ายไปที่ห้องพักและได้รับอนุญาตให้พักผ่อน
การได้รับการต้อนรับแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาได้ เว้นแต่จะเป็นสมาชิกของปาร์ตี้ผู้กล้า
และตอนนี้ ขณะที่ฉันกำลังหลับอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ท่านเซเรสครับ ผมพาเซ็คเตอร์มาที่นี่แล้วครับและท่านกาเมลด้าบอกว่าเขาไม่สามารถมาทักทายคุณได้เพราะเขามีเรื่องที่ต้องจัดการ แต่คุณพาเขากลับไปได้เลยครับ"
"เซเรส... ฉันขอโทษ..."
เซ็คเตอร์ที่ฉันเห็นอยู่ไม่มีที่ไหนเลยใกล้กับผู้ชายที่เขาเคยเป็น เขาดูเหมือนขอทานหรือพวกสลัม
“ผมขอโทษน่ะแต่ผมยกโทษให้คุณไม่ได้สำหรับสิ่งที่คุณทำลงไป แต่กลับไปที่หมู่บ้านกันเถอะ”
“ถ้านายไม่ยกโทษให้ฉันแล้วนายช่วยฉันทำไมละ?”
"แค่กลับไปที่หมู่บ้านซะ...มันดีกว่าเหมือง..."
"ใช่มันดีกว่า..."
“เอาล่ะไปกัน ฝากแสดงความคิดถึงให้ท่านกาเมลด้าด้วย”
"รับทราบครับ"
หลังจากพูดคำนั้นกับคนรับใช้แล้วฉันก็พาเซ็คเตอร์ไปที่หมู่บ้าน
* * *
เซ็คเตอร์เดินตามฉันมาเงียบๆโดยไม่พูดอะไร
"คุณขายชิซุโกะซัง...แต่ตอนนั้นคุณยังมีเงินอยู่...ทำไมคุณถึงทำอย่างนั้น...ถึงคุณจะขายเธอก็ควรจะต้องขายให้เป็นผมสิ.. "
"แน่นอน ตอนที่เซเรสยังเด็ก นายเคยสัญญาแบบนั้น... ว่าคุณชอบชิซึโกะ... แต่ตอนนั้นฉันไม่สนเรื่อนั้น... เพราะนายมันเป็นแค่เด็กแก่แดด... อย่างไรก็ตาม ฉันไม่คิดว่านายยังชอบเธอจนถึงตอนนี้... และฉันคิดผิดที่ขายเธอไป... ฉันขอโทษ"
เล่นการพนันและดื่มสุรา
ยิ่งเป็นแค่ชาวนาที่รวยขึ้นจนเขาบ้า... นั่นแหละน่าคิด
เขาเป็นเพียงคนที่มีเงินมากมาย แต่ไม่สามารถบริหารมันได้และทำลายตัวเอง
ฉันจำได้ในชาติที่แล้ว มีคนโง่คนหนึ่ที่เสียเงินไปและขายครอบครัวไปค้าประเวณี
"เป็นเรื่องของโชคชะตา ผมซื้อชิซุโกะซังและทำให้เธอมาเป็นภรรยาของผม"
"ฉันเข้าใจละ..."
"และความรู้สึกที่แท้จริงของผมคือผมเกลียดคุณมาก ผมอยากจะฆ่าคุณซะเดี๋ยวนี้... แต่ดูเหมือนว่าผมไม่ใช่แค่บาบาค่อนหรือมิฟเท่านั้น... แต่ยังเป็นพวกติดพ่อและจิจิค่อน..."
“ไม่มีทาง...นายคงจะไม่เอาฉันไปเป็น...”
"ไม่แน่นอน... เจ้างี่เง่า... สิ่งที่นายทำมันคือขยะ... แต่คุณนั้นต่างออกไป คุณเลี้ยงผมเหมือนที่เลี้ยงแซ็คลูกชายของคุณ"
"ฉันยังจำได้..."
"และชิซุโกะซังก็โกรธคุณที่ทำให้ผมและแซ็คหัดก็ดื่มแอลกอฮอล์"
"อา..."
“ในเมื่อผมเป็นหนี้บุญคุณอยู่ ครั้งนี้ผมจะช่วยเอง ลุงเซ็คเตอร์...”
“นาย... ยังจะเรียกฉันแบบนั้นอยู่เหรอ?”
"ใช่...แต่ว่ามันจะไม่มีโอกาสครั้งที่สองแล้วนะ..."
“ฉันจะไม่ทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว ฉันสัญญา!”
เขาอาจจะเป็นขยะ... แต่ฉันเป็นหนี้บุญคุณ ความทรงจำ...
และฉันรู้สึกเศร้าพอนึกถึงผู้ชายคนนี้ที่กำลังจะตายในเหมือง
แต่ฉันจะอธิบายเรื่องนี้กับชิซุโกะยังไงดีเนี่ย...
