23 ไคโตะ
“มาแล้วเซเรส”
ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของไคโตะ (สามีของซาโยะ)
ต้องไปขอให้ยกซาโยะให้หน่อย
ไคโตะเป็นพ่อที่เข้มงวดและมีกล้ามซึ่งแตกต่างจากคาซุมะ
มันคงจะตลกมากเลยถ้าฉันไม่ประหม่า
"จะยืนทำซากอะไร! เอาตูดลงมานั่งซะ! ไอ่เวร"
"ครับ..."
ฉันทำตามที่เขาบอก
แต่แปลกแหะ
ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้รับการต้อนรับซะอีก... จนฉันได้เห็นงานเลี้ยงนี้ตรงหน้าฉัน
"ก่อนอื่นมาดื่มเหล้ากันเถอะ! และตอนนี้แกสามารถดื่มได้แล้วใช่ไหมละ!"
"ได้นิดหน่อยครับ"
“ดีดี ฉันจะเทให้แกเอง มาเลย!”
"ขอบคุณมากครบ!"
เขารินเครื่องดื่มให้ฉันด้วย
แน่นอนว่าฉันรินเครื่องดื่มให้เขาเป็นการตอบแทนเมือนกัน
ไคโตะแก่กว่าซาโยะ เขาประมาณ 30 กลางๆ
สิ่งนี้บ่งชี้ได้จากความจริงที่ว่าเขาเรียกตัวเองว่า 'วาชิ (儂)[1]'
TL: [1] วาชิ (儂): นี่เป็นคำย่อของคำว่า วาตาชิ (私) มันถูกสงวนไว้สำหรับใช้โดยชายชราหรือชายที่มีรูปแบบการพูดที่ไม่ชัดเจนด้วยเหตุผลบางประการ บางทีพวกเขาอาจทิ้งเสียง ทะ ไปเพื่อไม่ให้น้ำลายกระเด็นใส่คนอื่นตอนที่พวกเขาพูดก็เป็นได้
เขาเคยมีมือเหมือนท่อนซุง แต่ฉันรู้สึกว่านับวันมือของเขายิ่งบางลงเรื่อยๆ
"เฮ้... แกนี้โตจากเด็กผู้ชายตอนนั้นเป็นผู้ชายหน้าตาแมนๆเลยนะเนี่ย"
“ขอบคุณผม ผมมาไกลขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย”
ถึงฉันจะสูญเสียพ่อแม่ไป แต่หมู่บ้านนี้ก็ไม่ได้พรากบ้านไปจากฉัน พวกเขาแบ่งอาหารให้ฉันและให้สิ่งของที่จำเป็นในการใช้ชีวิตกับฉัน
หมู่บ้านนี้ใจดีกับคนที่อ่อนแอ
ถึงจะมีความอิจฉาต่อคนที่ประสบความสำเร็จ แต่หมู่บ้านอื่นส่วนใหญ่ก็เป็นเหมือนกัน... ฉันไม่คิดว่าจะมีหมู่บ้านไหนในโลกที่ใจดีต่อกับคนที่อ่อนแอหรอกนะ
บางทีถ้าฉันเกิดในหมู่บ้านถัดไป ฉันอาจจะถูกขายไปเป็นทาสหรือกลายเป็นเด็กกำพร้าแทนก็ได้
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันแค่สอนวิธีทำงานในไร่และปศุสัตว์ให้เอง”
“ไม่จริงเลยครับ… เป็นเพราะไคโตะซังและคนอื่นๆ บอกนักผจญภัยให้แวะที่หมู่บ้านของเราและสอนอะไรบางอย่างกับเด็กคนนี้ครับ”
“จริงเหรอ? อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ฉันลืมไปแล้วนะ”
"ไม่ใช่แค่นั้น... ไคโตะซังยังมอบวงล้อเครื่องปั้นดินเผาเก่าๆ ให้ฉันด้วย... และเครื่องเรือนบางอย่าง..."
“ว่าไงนะ เด็กสารเลวกำลังเดือดร้อน ชาวบ้านจะช่วย ชัดเจน”
"ยังไงก็ขอบใจนะ..."
“เฮ้ แกนี้ทำให้ฉันเดือดร้อนจริงๆนะ แกเป็นเด็กเหลือขอคนเดียวที่ฉันเคยเขอที่มาคิดถึงชายแก่ๆที่โหดคนนี้”
"ผมไม่คิดว่าคุณโหดเลยครับ... คุณยังสร้างแมลงปอไม้ไผ่ (คอปเตอร์ไม้ไผ่) และไม้ต่อขาให้ผมด้วย... คุณเป็นเหมือนพ่อของผมเลยครับ"
“ถึงลูกสาวของฉันจะไม่ชอบชายแก่คนนี้... แต่แกก็ยังคิดถึงฉันมาก งั้นก็คงจะช่วยไม่ได้...”
ความจริงก็คือฉันไม่ได้คิดถึงเขาจริงๆ
TL:ไคโตะชีวิตมึงแม่งน่าเศร้าวะ//ตบไหลเบาๆ
ฉันเป็นเด็กกำพร้า และนั่นคือวิธีที่ฉันทำเพื่อที่จะอยู่รอด
โชคดีที่ฉันมีความทรงจำของชาติที่แล้ว อย่างไรก็ตามพวกมันค่อนข้างกระจัดกระจาย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงใช้ชีวิตแบบหลอกลวง
เมื่อเทียบกับเจ้านายของฉันในชาติก่อน พ่อที่ดื้อของฉันถือเป็นผู้ชายที่น่ารักเลยละ
หัวใจของฉันมันเจ็บปวด
"สำหรับผมชาวบ้านทุกคนคือพ่อและแม่ของผมครับ"
“แกเป็นแบบนั้นมาตลอด… และฉันก็รู้แล้วว่าแกมาทำไม ต้องเป็นเรื่องซาโยะแน่ๆ ใช่ไหม?”
"ใช่ครับ"
อย่างน้อยก็เตรียมโดนต่อยหน้ามาแล้ว
“อะไร? ทำไมแกไม่มองฉันละ…? แกอยากได้ซาโยะ ฉันจะให้แก… แต่เอาจริง ๆ… แกแค่อยากได้มือสอง”
เป็นความจริงฉันจำไม่ได้เลยว่าเคยซื้ออะไรใหม่บ้าง
แต่นี่มันไม่เหมือนกัน
“ทั้งๆที่คุณพูดแบบนั้น...”
"ยังไงก็ตาม... ซาโยะไม่มีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับฉันเลย ตอนเราแต่งงานกันใหม่ๆ ตาแก่(親父)ของฉันยังเตะฝุ่นอยู่ และถึงเขากำลังจะตาย เขาก็ยังเคยตะโกนใส่ฉันว่า 'ทำไมแกถึงมีลูกสาว ทำไมดอนแกถึงไม่มีทายาทที่ดีๆ...' ซาโยะต้องลำบากมากเพราะเธอไม่ได้คลอดลูกชาย ถึงตาแก่นั้นตายไปฉันก็ปฏิบัติกับเธอบางอย่าง แต่มันก็สายไปแล้ว... เราโตกันแบบชายหญิงไม่ได้...มันเลี่ยงไม่ได้...อีกอย่างฉันกับตาแก่นั้นมักเรียกเธอว่ายัยคลั่งและยัยเหม็นสาบ ไม่แปลกเลยที่เราจะสานสัมพันธ์กันอีกไม่ได้"
"อันที่จริง แม้แต่ตอนที่ฉันเป็นเด็กซาโยะซังก็ยังดูโกรธ"
แต่ไคโตะก็แค่คนปากเสีย ฉันไม่เห็นว่าเขาจะใช้ความรุนแรงเลย
เขาแค่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง...ก็แค่นั้นเอง
"อ่าา... ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว... แต่แกไล่ตามซาโยะมาตั้งแต่เด็กๆเลยใช่ไหมละ...? แกรับเธอไปได้เลย"
"ผมขอโทษครับ..."
ฉันขอโทษเขาและพอฉันพยายามที่จะเอาเงินออกมา...
"ฉันไม่ต้องการมัน ฉันมีเงินเพียงพอจากเมลแล้ว... และไม่จำเป็นต้องขอโทษ ถึงอย่างนั้นฉันอยากจะยกให้เมลกับแกจริงๆในตอนแรก แต่ฉันทำไม่ได้แล้ว... ฉันเลยให้เมียฉันแทนลูกสาว ขอให้โชคดีนะ... เซโยะเข้ามาได้แล้วล่ะ"
เธอเปิดประตูและเข้ามา
"ที่รัก ฉันขอโทษค่ะ..."
"ซาโยะ ทำไมเธอต้องขอโทษล่ะ? ฉันปกป้องเธอจากตาแก่ไม่ได้ และฉันก็โทษเธอด้วยกัน... และฉันต่างหากที่ควรจะขอโทษ"
"แล้วไคโตะซังจะทำอะไรต่อเหรอครับ?"
"ฉันเหรอ ตอนนี้ฉันไม่มีแม่มดแก่ตัวแสบอีกแล้ว ฉันจะซื้อทาสสาวด้วยเงินจำนวนมากมานะ วะฮ่าฮ่าฮ่า"
“ที่รัก... ฉันขอพูดอะไรกับคุณหน่อยได้ไหม?”
ใบหน้าของซาโยะเปลี่ยนเป็นสีดำและฉันรู้สึกว่าอุณหภูมิลดลง
"ซาโยะ... ตอนนี้เธอเป็นของเซเรสแล้วเธอไม่ใช่ภรรยาของฉัน... ดังนั้นเธอบ่นไม่ได้นะ"
"หึหึหึ...ก็จริง แต่ฉันอะไรอย่างสุดท้ายหน่อยนะ"
"อะไรละ?"
"ฉันเกลียดคุณ..."
“ฉันก็ไม่ชอบแม่มดแก่เหมือนกัน”
เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แบบนั้น
บางทีเขาอาจจะพยายามทำให้ฉันกับซาโยะรู้สึกดีขึ้นด้วยการพูดแบบนั้น และความหมายที่จริงๆคือ...
'ทำให้เธอมีความสุขด้วยละ'
ด้วยความคิดนั้น ฉันจึงมาออกจากบ้านของไคโตะ
“หน้าตาบูดบึ้งนั่นมันน่ารำคาญชะมัด เซเรสแกเอาซาโยะไปได้แล้ว...และออกไปจากที่นี่ เธอกำลังจะทำให้ฉันป่วย”
"ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ... ฉันเกลียดคุณจริงๆ..."
เดี๋ยวก่อน เธอกำลังแสดงจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย
