19 เรื่องสั้นฉันไม่เข้าใจ
มุมมองของแซ็ค
"พระเจ้าช่วย ทำไมฉันต้องมาเจอปัญหาทั้งหมดนี้หลังจากออกล่าและทำภารกิจเสร็จแล้วด้วยเนี่ย?"
"เมล อย่าพูดแบบนั้นสิ... ถึงเธอจะได้รับการยกเว้นจากงานอื่นก็เถอะ"
"แต่แซ็คมันน่าปวดหัวจริงๆนะ... ฉันต้องจดเป็นประจำว่าเราซื้ออะไรที่ไหน ทุกอย่าง หรือแม้แต่สิ่งที่เราจะทำในอนาคตด้วย... จริงๆ แล้ว เซเรสก็เคยทำแบบนี้ อะไรแบบนี้ฉันพูดตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันนับถือเขามากเลยละ...”
ในอตนนี้ใบหน้าของเมลดูมืดมนและมีรอยหมองคล้ำในดวงตาของเธอ
เธอไม่ใช่สาวสวยอย่างที่เธอเคยเป็นอีกต่อไปในตอนที่เธอเกาหัว
"ฉันขอโทษ เมล... นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูดได้..."
“ฮึ่ม… ฉันเบื่อที่จะถูกปัดตกในโบสถ์เพราะลายมือยุ่งเหยิงและขาดการวางแผนตอนที่ฉันทำงานหนักมาก”
"นั่นเป็นเหตุผลที่... พวกเราก็โกรธเหมือนกัน! ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว"
"ฉันรู้ ฉันรู้... เห้อ ฉันช่วยไม่ได้"
นี่คือวิธีที่เมลมักจะแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว...
* * *
“ฉันขอโทษนะแซ็คแต่ฉันอยากให้นายซักผ้าวันนี้”
ตอนแรกฉันได้รับมอบหมายงาน แต่การทำอาหารนั้นยากและผ้าก็หยาบ พวกเราสามคนยกเว้นเมลจึงผลัดกันทำงานบ้าน
"ลิด้าฉันเป็นผู้ชายฉันไม่อยากซักกางเกงในของผู้หญิงหรอกนะ"
"ฉันเข้าใจแล้ว... แซ็คนายไม่เข้าใจหรอกเพราะนายไม่ต้องดูแลดาบศักดิ์สิทธิ์มากมาย นายก็แค่จะต้องเช็ดมันเอง แต่นายเห็นไหมดาบของฉันมันจะสูญเสียความคมไปในทันทีถ้าฉัน ไม่ดูแลมันให้ดี!? วันก่อนฉันตัดแขนโอเกอร์ไม่ได้จนเกือบจะเป็นเรื่องแล้ว! ฉันไม่อยากเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว!"
ฉันจะขอให้มาเรียทำละกัน
“มาเรีย ฉันขอโทษนะแต่เธอช่วยทำแทนได้ไหม”
"ไม่! ฉันต้องไปซื้อยาและทำอาหารเย็นอีก! นอกจากนี้ นายหยุดบังคับให้ฉันทำทุกอย่าง... เหมือนวันก่อนจะได้ไหม..."
โอ้ เพราะเห็นแก่พระเจ้าหรอกนะ...
“จริงด้วยฉันผิดเอง”
ทำไมฉันต้องซักกางเกงในผู้หญิงด้วย เพราะฉันเป็นผู้กล้าแล้ว
ฉันต้องยอมรับ... มันเป็นข้อผิดพลาดโคตรๆที่ตัดสินไล่เซเรสออกไป
ท้ายที่สุด ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนที่เราต้องการมากที่สุดในปาร์ตี้ของเรา... ไม่ใช่สามคนที่เป็นนักบุญ นักปราชญ์ และนักดาบศักดิ์สิทธิ์
"เฮ้ พวก... ร-เราไปขอเซเรสกลับมากันดีไหม?"
จากเรื่องทั้งหมดนี้... เราต้องการเขาจริงๆ
แต่เราไม่ควรเลือกที่จะกลับไปแม้ระยะทางสั้นๆหรือไม่กี่วัน โดยไม่คำนึงถึงการเดินทาง
ทางคริสตจักรจะต้องบ่นมาอีกครั้งแน่...
ปกติพวกเขาจะคัดค้าน...
"ใช่แล้ว เราไม่สามารถทำอะไรได้เลยถ้าไม่มีเซเรส ถ้าเอกสารนรกนี้จบลง... ใช่ ให้เขากลับมาเถอะ..."
“อา ใช่ เซเรสก็เก่งดาบเหมือนกัน ฉันเห็นด้วย!”
"ใช่... เราต้องซื้อของที่จำเป็น... โดยเฉพาะยา... และมีเพียงเซเรสเท่านั้นที่ทำได้... ตกลง"
ฉันยอมรับ... ถึงเราจะทำลายชื่อเสียงของพวกเราที่นี่แต่เราก็ยังต้องกลับไปหาเขา
“งั้นเราไปพาเซเรสกลับมากันเถอะ”
ถ้าอย่างงั้นตัดสินใจได้แล้ว
“ดีเลยแต่เอาอะไรไปแลกเพื่อที่จะให้เขากลับมากันดีละล่ะ”
หืม เธอหมายถึงอะไรนะ?
"ลิด้า... เธอคมายความว่าไง?"
"แซ็ค? นายจำไม่ได้เหรอว่า... เราไล่เซรสที่ทำงานทั้งหมดนี้ให้กับเราด้วยวิธีที่แย่มากๆไปเลยใช่ไหมละ?"
"ฉัน... จำไม่ได้ว่าทำอะไรที่แย่ขนาดนั้นนะ... และฉันแน่ใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี"
“ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ นานรู้ไหมว่าเมลได้รับสร้อยคอจากเซเรสและเธอก็ถอดมันออกแล้วใส่สร้อยคอของนายไงแซ็คในสถานการณ์นั้น เขาถูกไล่ออกเพราะถูกข่มเหง! นายจะยกโทษให้ไหมแซ็คถ้าเขาทำแบบเดียวกันกับนายและถึงเขาจะจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ... แน่นอนว่าเซเรสจะต้องเจ็บปวดมากแน่... เฮ้ เมลเธอดีกับเซเรสมากใช่ไหม"
ใช่... ดวงตาของเขาดูเศร้ามากเมื่อเขาจากไป ตอนนี้ฉันคิดถึงมัน
ถ้าฉันเปนเขา ฉันคงกระทืบไปแล้ว
และยัง...
* * *
'เมล... เธอไม่ต้องการฉันแล้วใช่ไหม'
'ฉันอยากได้ยินจากเธอนะ'
'ใช่ ฉันไม่ต้องการนายอีกแล้ว'
'เอาล่ะแซ็คขอให้มีความสุขนะ!'
'เฮ้... นายก็รู้ใช่มั้ย'
'ใช่ แต่แซ็คน่ะเป็นคนดี... ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นละก็ฉันคงจะถ้าดวลไปแล้ว แต่กับแซ็คฉันน่ะฉันขอยอมแพ้'
'ฉันขอโทษ!'
'อย่ากังวลไปเลยหน่า'
จริงๆแล้วเขาใจดีกับฉันตลอดเลย
แต่ฉันพูดอะไรกับเขาไปบ้างนะ...จำให้ได้สิ!
'นายควรจะกลับไปที่หมู่บ้านและไปเป็นนักผจญภัยในท้องถิ่นดีกว่านะ... หรือไม่ก็หากลุ่มอื่นที่อ่อนแอกว่าพวกฉันนะ...'
ใช่นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดไป จริงด้วย... ฉันมันปีศาจชัดๆ!
ฉันเหลิงเกินไป... ฉันมันโง่เอง
ฉันเอาตัวเพื่อนผู้หญิงของเขาไป แล้วก็เนรเทศเขา
ถ้าฉันเป็นเขาฉันคงจะไม่เห็นด้วยและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยละ
แต่หมอนี้...
'ไม่ต้องกังวลนะแซ็ค! เจอกันครั้งหน้าเราจะยิ้มและคุยกัน...ขอบคุณที่ยังช่วยเหลือกันจนถึงตอนนี้นะ ฉันหวังว่าพวกนายทั้งสี่จะมีความสุขตลอดไปนะ!'
แล้วเขาก็จากไป
มันคงยากสำหรับเขามาก...
'เจอกันครั้งหน้าเราจะยิ้มและคุยกัน'
ตรงข้ามกับความรู้สึกที่ตอนนี้เขาหัวเราะไม่ออกเลยสักนิด
ฉันหมายถึง ฉันจะหัวเราะเยาะสิ่งที่ไม่มีเหตุผลได้ยังไงกันละ
ฉันเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้... แต่ฉันไม่ควรยุ่งกับเมลเลย
ฉันไม่ควรแตะต้องผู้หญิงของเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน
ฉันมันห่วยแตก
"นี้จะไม่ทำให้เซเรสกลับมา... ฉันทำให้เขาเจ็บปวดมาก... ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้" เมลกล่าว
“ไม่ เมลมันโหดร้ายที่จะพูดแบบนี้แต่เธอก็รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ยังไงก็ตามฉันก็ใจเสียใจเหมือนกัน” แซ็คกล่าว
"ลิด้า..." เมลพูด
“ฉันเองก็รู้สึกผิดพอๆ กับที่เธอรู้สึกนั้นแหละ... และเราจะต้องเสนอบางอย่างให้เซเรสเพื่อชดเชย” ลิด้ากล่าว
“นั่นสินะ...ขอคิดดูก่อน”
"""ใช่แล้ว..."""
ราคาสำหรับเซเราซึ่งท่่ฉันแน่ใจว่าสามซื้อใจเขาได้
ฉันเอาผู้หญิงและจุดยืนของเขาไป อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่ฉันทำได้ก็คือการคืนมัน
ฉันจะคืนเมลให้ดีไหมนะ...ไม่
เซเรสจะยอมรับผู้หญิงที่ทำให้เขาเจ็บปวดขนาดนี้แน่เหรอ?
ฉันไม่คิดอย่างนั้น...
แล้วถ้าเป็น...ลิด้าหรือมาเรียละ
ไม่... พวกเธอไม่เหมือนเมล... และฉันรักพวกเธอ
ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไงดี...
