18 ฮารุกะและคาซุมะ@฿”&ความรู้สึกที่แท้จริง

“แล้วเซเรสทำไมเธอถึงทำแบบนี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะล้อเลียนฮารุกะใช่ไหม”

 “เซเรสแม้แต่ฉันก็ยังเจ็บปวดกับเรื่องนี้! อธิบายมาให้ฉันเข้าใจว่าเธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่”

 "พี่คาซึลุมะนิซัง พี่สาว ผม..."

 “อย่างแรกเลย ถ้าเธอไม่ตอบฉันเราจะไม่เป็นพี่น้องกันอีกแล้ว ใช่ไหมฮารุกะ?”

 "นั่นเป็นเรื่องธรรมดา! ถ้าคาซึมะไม่มาฉันคงตีเขาไปแล้ว!"

 ฉันว่าเธอทำไปแล้วนะ

 อืม มันเป็นความเห็นแก่ตัวของฉันเองด้วย

 เขาสองคนเข้ากันได้ดีแต่ฉันกลับไปขัดขวาง... มันจบแล้ว

 แต่อย่างน้อยฉันก็ควรจะอธิบาย

 “พี่สาวผมน่ะชอบคุณมานานแล้วครับแต่ผมต้องล้มเลิกคิดนั้นเพราะพี่คาซุมะ”

 "เซเรส... เธอ..."

 “ขอโทษนะฮารุกะแต่ช่วยเงียบสักแปปหนึ่งได้ไหม! และเซเรสนายจะยอมแพ้ผู้หญิงที่นายรักเพราะเรื่องเรื่องนั้นได้ยังไง? นายคิดแบบนั้นกับฮารุกะจริงๆเหรอ?”

 "ไม่ใช่แบบนั้นครับ... ผมหมายความว่าพี่สาวน่ะดูมีความสุขเมื่ออยู่กับพี่คาซุมะ... นั่นคือเหตุผลที่ผมล้มเลิกเรื่องพี่สาว แต่พอผมคิดว่าพี่คาซุมะและพี่สาวดูเข้ากันได้ดี ผมเลยอิจฉาครับ..."

"เข้าใจแล้ว ฉันกับฮารุกะมีความสุขที่ได้อยู่กับเซเรส เราคิดว่าเราเป็นเหมือนพี่น้องกันแท้ๆและนายรู้อะไรไหม ถึงฮารุกะจะดูเด็กแต่เธอก็เป็นแม่ของลิด้าใช่ไหมละ...? นอกจากนี้ เราขอโทษด้วยที่เราให้นายเรียกพวกเราแบบพี่น้อง ที่สำคัญเธอน่ะอายุเท่ากับแม่ที่ตายไปแล้วของนายไมดร้า... นายจะยังรักฮารุกะอยู่ไหม"

 "อายุไม่เกี่ยวอะไรกับความรักนะครับ ผมน่ะรักเธอได้ถ้าเธอยอมรับผมแต่ผมไม่อยากทำให้พี่คาซุมะไม่มีความสุขครับ"

 "ไม่ต้องห่วงฉันหรอกหน่า! ฉันอยากได้ยินว่านายรู้สึกยังไงกับฮารุกะตอนนี้!"

 "ผมรักเธอครับ!"

 “ยังไงก็ตาม เดี๋ยวฮารุกะก็จะแก่ลงนะ ถึงตอนนี้เธอจะดูเด็กแต่เดี๋ยวเธอก็จะกลายเป็นผู้หญิงแก่ๆ แล้วนายจะรักเธออยู่ไหมเซเรสนายสัญญากับฉันได้ไหม?”

 "ผมสัญญาครับ!"

 “ฮารุกะเซเรสพูดขนาดนี้แล้วนะเธอว่าไงละ?”

 "เซเรส ฉันอยากจะถามอะไรเธอหน่อย... ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ฉันยังเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอตอนที่เธอยังเป็นเด็กอยู่เลยและฉันรู้ว่าเธอบอกฉันว่าเธอชอบฉัน แต่นั่นก็เป็นตอนที่เซเรสยังเด็กอยู่เธอไม่คิดเหรอว่านั่นน่ะมันผิดปกติ?"

 “ใช่แล้ว เซเรสพอนายอายุครบ 30 ปี ฮารุกะก็จะอายุ 40 กลางๆแล้วนะพอถึงตอนเธอก็จะเป็นผู้หญิงแก่ๆแล้วด้วยแต่นายยังอยากอยู่กับเธออยู่ไหมจะยังรักเธออยู่ใช่ไหม?"

 ※ อายุขัยของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในโลกนี้อยู่ระหว่าง 50 ถึง 60 ปี

 "ยังรักครับ...พี่สาวนะ"

 “ฮารุกะเขาพูดขนาดนั้นเลยนะ… เธอจะเอายังไงล่ะะ?”

 “ฉันไม่รู้ว่าจะเอายังไงดีคาซุมะคุง”

 "ถ้าอย่างนั้นเซเรสฉันขอแนะนำให้นายอุ้มฮารุกะต่อหน้าฉันที่นี่และเดี๋ยวนี้... แล้วฉันจะดู! ถ้านายต้องการฮารุกะนายจะต้องทำให้ได้!"

 "เซเรส เธอจะต้องเสียใจแนรเพราะงั้นอย่าทำแบบนี้เลย..."

 "ผมจะไม่ยอมหยุดหรอกนะครับพี่สาวและถ้ามันจะทำให้พี่คาซุมะรู้สึกดีขึ้น...ก็ไม่ถอยแน่ครับ..."

 "งั้นก็โชว์ของหน่อยสิ"

 จุดนี้ถอยออกไม่ได้แล้ว

 * * *

 "พี่ครับ... พี่สวยมากเลย..."

 ผมเอามือโอบคอเธอและก็จูบเธอ

 "อืมมม ฟูฮเา... เซเรสหยุดนะ... แฮ่ก แฮ่ก..."

 "พี่สวยมากเลยครับ..."

 เธอดูเด็กและสวยจริงๆ

 ไม่ใช่แค่นั้นเธอยังดีกับฉันมากด้วย

 "ห๊ะ!? ธ-เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่นะ ไอ่เด็กบ้า! เอามือออกจากตัวฉันนะ!"

 “ผมขอโทษ… แต่ฉันไม่อยากเลิกครับ”

 “เจ้าเด็ก...โง่”

 เธอพูดแบบนั้นแต่หน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

 นอกจากนี้ เวลาที่เธอมองฉันมันช่างน่ารักเสียจริง

 และฉันก็ดึงเธอเข้ามาใกล้ๆและจูบเธอสอดมือเข้าไปที่ต้นขาของเธอ

 "เฮ้... หยุดนะ! เราอยู่ข้างหน้าคาซุมะคุงนะ! หยุดนะ!"

 “ผมขอโทษครับพี่แต่ผมจะไม่ยอมแพ้เรื่องพี่อีกแล้ว...”

 "เจ้าเด็กบ้า...งี่เง่าจริงๆ...แล้ววันหนึ่งเธอจะต้องเสียใจ...แน่นอน!"

 "ฉันจะไม่เสียใจหรอกนะครับ..."

 เพี๊ยะ!

 “พี่ครับพี่กำลังทำให้ฉผมเจ็บนะครับและผมต้องขอโทษด้วยผมไม่ได้หมายความแบบ...”

 "อย่าทำตัวดูน่าสมเพชนักสิ... ฉันไม่ได้เกลียดมันแต่เธอจะต้องใจเย็นๆ ไม่อย่างนั้นเธอจะเสียใจเอานะ!"

 "ผมไม่เสียใจสักนิดครับ"

 "โอเค...ถ้างั้นฉันจะเลิกปฏิเสธเธอ...นี่นัม..."

 ฮารุกะเริ่มจูบฉัน

 จากนั้นฉันก็รีบถอดกางเกงและชั้นในของฮารุกะออก

 แน่นอน ฉันไม่ได้ถอดเสื้อของเธอเพราะมีคาซุมะอยู่ด้วย

 "ไม่ หยุดนะ นี่มันน่าอายมาก... เซเรส เดี๋ยวก่อน หยุด ได้โปรดหยุดที... ฉันบอกให้หยุดไง... หยุดนะ อ๊าาาา... เซเรส ไม่ไหวแล้ว คาซุมะกำลังดูอยู่นะ เฮ้ คาซถมะ- คุงกำลังดูอยู่จริงๆนะ”

ถึงจะขัดขืนด้วยปากแต่ฮารุกะก็ยอมรับฉัน

 * * *

 พอทำธุระเสร็จ ฉันก็มองไปรอบๆและเห็นว่าไม่มีคาซุมะแล้ว

 "เซเรส... เธอรักฉันจริงๆใช่ไหม ถ้าเธอทำแบบนี้กับฉัน ฉันจะไม่... ฉันหมายถึง กล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง!"

 ตุ๊บ!

 “พี่กำลังทำให้ผมเจ็บนะครับ”

 “ตาบ้า อย่าบอกนะว่าไม่รักฉันแล้วนะ ห๊ะ?”

 “ผมรักคุณนะครับพี่สาว!”

 "อืม ฉันก็รักเธอเหมือนกัน"

 เดี๋ยวนะมีบางอย่างผิดปกติ... อะไรกันเนี่ย?

 “ฮารุกะ เสร็จแล้วเหรอ?”

 "คาซุมะคุง…อืมเสร็จแล้ว"

 "ฉันดีใจ."

 เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย? ฉันไม่เข้าใจเลยซักนิด!

 * * *

 “เซเรส ฉันขอโทษที่หลอกนายนะ แต่...”

 คาซุมะขอโทษฉันอย่างไร้เหตุผล

 “หมายความว่าไงครับพี่คาซุมะ?”

 "ฉันขอโทษที่หลอกนายนะแต่ ฉันวางแผนไว้ที่จะให้ฮารุกะกับเซเรสถ้านายต้องการนะ"

 “พี่หมายความว่ายังไง? ผมคิดว่าพวกพี่สองคนเหมือนคู่เป็ดแมนดารินสองตัวนะครับ”

 “ก็ไม่ผิดหรอก ฉันกับคาซุมะคุงรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ และเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้”

 "ใช่ ฉันคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในหมู่ชายหญิงในโลกนี้... แต่มันไม่ใช่อย่างที่เซเรสคิดหรอกนะ"

 "ใช่แล้ว เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วและเราก็อยู่ด้วยกันมาตลอดเพราะเราเป็นสามีภรรยากัน... แต่รู้ไหม ฉันกับคาซุมะน่ะไม่ได้นอนด้วยกันมากว่า 10 ปีแล้ว"

 “พอพูดถึงเรื่องนี้ ตอนที่ฉันเรียกตัวเองว่าพี่ชายของเซเรส เราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นอีกต่อไป และตั้งแต่เรามีลิด้า ฮารุกะก็รับบทเป็นภรรยา และตอนนี้เธออยู่ในปาร์ตี้ผู้กล้าเราก็เลยไม่ มีทายาท...แต่...ยัง เราไม่เคยคิดเรื่องคนอื่นเลย"

 "นั่นแหละ หลังจากที่ฉันคลอดลิด้ามาความรักก็เกือบจะจบลง ถึงฉันจะดูเด็กแต่ตอนนี้ฉันแก่แล้วและฉันก็แก่พอที่จะเลิกใช้คำว่าสาวได้แล้วด้วยแต่เซเรสเธอนะทำให้ฉันประหลาดใจนะ"

 “ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม เซเรสน่ะยังชอบเธออยู่”

 "งี่เง่า... ฉันจะเชื่อได้ยังไง! ว่าเด็กหนุ่มแบบนี้จะชอบฉัน..."

 "จริงเหรอ? แม้แต่ตอนอายุ 5 ขวบ เขาก็เคยกอดเธอ... ในตอนนั้น เขาก็มีดวงตาเหมือนผู้ชายเหมือนกันนะ... เซเรสก็เป็นแบบนั้นละ"

 "ชิ... น่าอายชะมัด... แต่นายก็พูดถูกนะคาซุมะคุง"

 "ดูสิ เท่าที่ฉันรู้ผู้ชายคนนี้รักเธอมา 10 ปีแล้วน่ะ... เรื่องนี้ไม่ผิดแน่"

 "ก็จริง"

 “แน่นอนว่า ฉันกับฮารุกะเลิกกันไปนานแล้ว... แต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนฉัน เพื่อนสมัยเด็กของฉัน... ฉันเลยคิดว่าเราจะอยู่กันแบบนี้ได้ และเธอก็เป็นเหมือนน้องสาวคนเล็กของฉันด้วย นั่นคือเหตุผลที่เรายังคงอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้นายรับตัวฮารุกะไปได้เลย"

 “ขอบคุณมากครับ พี่คาซุมะ”

 “ฮารุกะ แค่นั้นก็พอแล้วใช่ไหม ฉันหมายความว่าเธอก็ตื่นเต้นกับคู่รักใหม่ของเธอเหมือนกัน... เพราะงั้นเธอไปเซเรสได้เลยไม่ต้องห่วง”

 "เซเรส...แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจ? ฉันอายุเท่ากับแม่ที่ตายไปของนายเลยนะ นายแน่ใจนะ?"

 “ไม่เป็นไรหรอกครับก็ผมน่ะรักคุณมาตั้งแต่ยังเด็กเลยยังไงละครับ”

 “ช่วยไม่ได้ นายโตเป็นสายมิฟเต็มตัวแล้วจริงๆ... แต่ช่วยดูแลฉันให้ดีด้วยนะถึงฉันจะไม่ใช่คนดีก็ตาม...”

"ผมจะตั้งตารอที่จะอยู่กับคุณเลยละครับ"

 "แต่เซเรส เธอชอบคนแก่อย่างชิซุโกะกับฮารุกะมาตลอด... เป็นเพราะเธอเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กงั้นเหรอ?"

 "ก็คงประมาณนั้นมั้งครับ... แต่จากมุมมองของผมพี่นะทั้งยังเด็กและสวยมากเลยครับ..."

 "งี่เง่า...ตาบ้าเซเรส... ไปกันได้แล้ว..."

 ตุ๊บ!

 "โอ้ย"

 "ขอโทษ"

 “สุดยอดไปเลย แต่บอกนะว่านายจะลงมือกับซาโยะกับมิซากิด้วยนะ?”

 “สองคนก็พอแล้ว! และแน่นอนว่าพวกเธอทั้งสองคนนั้นก็สวยทั้งคู่ แต่ผมมีภรรยามากขนาดนั้นไม่ไหวหรอกนะครับ”

 "ฉันเข้าใจแล้ว... แต่นายก็เยี่ยมมาก... นายอ้างว่าผู้หญิงทุกคนที่เลยช่วงวัยแรกรุ่นไปแล้วจะต้องสวยนะ..."

 "คา-ซถ-มา-คุง นายมีคำพูดอะไรที่อยากจะสั้งเสียไหม"

 "ฉันล้อเล่นนะ"

 "ยังไงก็ตามเซเรสวันนี้ชิซุโกะเป็นยังไงบ้าง"

 "ชิซุโกะซังบอกว่าวันนี้เธอจะไปดื่มกับซาโยะซังและมิซากิซังนะครับ"

 ทันใดนั้นฮารุกะก็พูดว่า "งั้นเหรอ เซเรส... บางทีเธออาจจะมีเมียสี่คนก็ได้นะ..."

“เฮ้ จะเป็นไปได้ยังไง เซเรสบอกว่าสองก็พอแล้วหนิ” คาซุมะพูด

 "ฉันเพิ่งจำสัญญาเก่าที่เราให้ไว้ได้... แต่ฉันไม่รู้ว่า..."

 ถึงตรงนี้ เซเรสขัดขึ้น "ไม่มีทางหรอก ใช่ไหมละครับ? แต่ที่สำคัญกว่านั้นพี่จะทำอะไรต่อจากนี้เหรอครับพี่คาซุมะ"

 ทำร้านอาหารด้วยตัวคนเดียวมันยากมากเลยนะ...

 “อืม ก็ตอนนี้ฮารุกะไปแล้ว ฉันกำลังคิดว่าจะไปเมืองหลวงนะถึงจะไม่ใช่ในทันที และฉันก็จะซื้อทาสที่สามารถเป็นสาวใช้และเปิดร้านกาแฟหรูๆนะ”

 "ฟังดูดีนะครับ... แต่พี่มีเงินด้วยเหรอ?"

 “อืม ถึงฉันจะขัดสนนิดหน่อยแต่ฉันก็จัดการไหวหน่า”

 ฉันหยิบเงิน 100 เหรียญทองออกมาจากกระเป๋าเก็บของ

 "พี่คาซุมะ พี่เอาไปใช้ได้เลยนะถ้าพี่ต้องการ"

 "ไม่... ฉันรับเจ้านี้ไว้ไม่ได้หรอกนะ"

 “แต่ผมก็เหมือนน้องชายคนเล็กของคุณใช่ไหมละครับ? เป็นเรื่องปกติที่น้องชายคนเล็กจะช่วยพี่ชายคนโตของเขาในเรื่องความฝันนะครับ”

 "อืม... ตกลง ฉันจะรับมันเอาไว้"

 "เซเรส ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าคาซุมะคุงจะซื้อทาสสาว... ความสัมพันธ์ของเราในฐานะชายและหญิงได้จบลงแล้วนะ"

 "ใช่แล้ว"

 แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงอาจจะจบลงไปแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของ 'ครอบครัว' นั้นจะไม่มีทางสิ้นสุดลง

 บางทีคาซุมะอาจจะให้ฮารุกะกับฉันราวกับว่าเขากำลังจะส่งลูกสาวแต่งงานหรืออะไรทำนองนั้นเลยแหะ

 “งั้นผมจะทำให้พี่สาวมีความสุขเองครับ พี่คาซุมะ”

 "เซเรสทำให้ดีที่สุดล่ะ"

 "ครับผม!"

 แล้วฉันก็จูงมือฮารุกะออกจากร้านอาหารของคาซุมะ