ตอนที่ 116 สถานที่ที่มอบทุกสิ่งให้กับฉัน

นี่มันสมเหตุสมผลหรือเปล่านะ?

ลิดาได้รับอาวุธที่แสนทรงพลังอย่างดาบเวทอานเซอร์

เมลก็ได้กริมมัวแห่งการลวงหลอก....มาเรียก็ได้คทาสีเงิน

อาวุธสุดแสนทรงพลังสำหรับพวกเธอทั้งสามคน...หรือนี่จะเป็นผลจากพลังมังกรเหลือง

ไม่อยากจะคิดแล้วสิ...ว่าต่อจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีก

ไม่สิ หรือการที่พวกเธอทั้ง 3 ได้สุดยอดอาวุธมาก็เป็นเพราะอนาคตอาจจะมีเรื่องอันตรายเกิดขึ้น เห้อฉันคิดมากไปไหมนะ?

ถึงจะเป็นมังกรเหลืองก็ใช่จะมองเห็นอนาคตสักหน่อย

โชคดีของฉันจะไปได้ไกลอีกสักแค่ไหนก็ไม่รู้ด้วย

เค้นสมองคิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจสักที

คงมีแต่ต้องระวังตัวไปก่อน

◆◆◆

หมู่บ้าน..ไม่สิเมืองจิมน่าก็ไม่เหลืออะไรให้ฉันทำแล้ว

ได้เจอทุกคนที่อยากเจอและเห็นว่าพวกเขาสบายกันดี

ไม่ค่อยอยากจะอยู่นานด้วย เดี๋ยวทำให้พวกเขาวุ่ยวายกันอีก

ทางฉันก็มีคนของราชวงศ์สองคนถึงพวกเธอจะไม่ว่าอะไร แต่ปัญหามันไปอยู่ตรงที่ ภรรยาใหม่ทั้ง 3 คนของอดีตสามีภรรยาและลูกๆของฉัน....จะบอกว่าไม่อึดอัดก็คงโกหก

โดยเฉพาะลิดา มาเรีย เมล

จากที่ฉันคิด การที่ต้องมาเจอกับแม่ใหม่ที่อายุพอๆกับตัวเองแถมลักษณะหน้าตาและบรรยากาศยังคล้ายๆกับตัวเอง ในฐานะลูกสาวมันก็คงอดขนลุกไม่ไหว

ถึงพวกเธอจะแสร้งไม่เป็นไร แต่ฉันรู้จักพวกเธอมานานนะ

เลยแอบรู้สึกผิดนิดหน่อย

แต่ใครมันจะไปคิดล่ะว่ากลับมาที่นี่แล้วจะเจอของแบบนี้

ดันมาติดในเรื่องที่ไม่ควรติดแท้ๆเลยนะ เอาเป็นว่าก็ปล่อยไว้แบบนี้แหละ

แอบโล่งใจนิดหน่อยที่มันไม่ได้บานปลายอะไรมาก

「ถ้างั้น มีอะไรที่ทุกคนอยากทำกันอีกไหมครับ? ถึงผมจะไม่รีบแต่ก็มองว่าพวกเราน่าจะไปที่โคฮาเนะกันแล้วจะดีกว่า」

「ฉันก็เห็นด้วยกับเซเรสคุงนะ ได้มารำลึกอดีตพอแล้วด้วย」

「ถ้าเซเรสซังว่าดีฉันก็ไม่ขัดค่ะ」

「เซเรสจังพูดแบบนี้ ฉันก็ต้องว่าไปตามนั้นสิ」

「เห็นด้วยเลย」

「ฉันเองก็พอใจแล้วค่ะ ที่ได้เห็นบ้านเกิดของท่านเซเรส」

「ฉันก็เหมือนกัน」

「ถ้าอย่างงั้น เดี๋ยวพวกเราไปร่ำลาผู้ใหญ่บ้านไม่สิ เทศมนตรีของเมืองนี้กันเลยดีไหมครับ?」

「「「「「「อื้อ」」」」」」

ดูเหมือนทางพวกลิดาจะเริ่มเข้าใจตำแหน่งข้ารับใช้ของตัวเองมากขึ้นก็เลยไม่ได้พูดแทรกอะไรขึ้นมาเกี่ยวกับการตัดสินใจคราวนี้

ส่วนตัวก็แอบเหงานิดหน่วย แต่ช่วยไม่ได้

◆◆◆

「เทศมนตรีนาซืม....ขอบคุณสำหรับการต้อนรับนะครับ...แต่พวกผมคงต้องไปที่โคฮาเนะกันแล้ว」

「โอ้เข้าใจแล้ว เอาน่าไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก...นี่ก็เป็นบ้านเกิดของเซเรสนะ ดังนั้นอยากจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ตามใจเลย」

「เรื่องที่ที่นี่เป็นบ้านเกิดของผมไม่มีวันเปลี่ยนหรอกครับ แต่คงจะกลับมาไม่ได้อีกสักพัก....อีกอย่างหากได้กลับมา..ก็หวังว่าจะได้เจอคุณอีกนะครับ」

เพราะอนาคตอาจจะเป็นเรื่องยากที่ได้เจอเขาหากดูช่วงวัยของเขา

สำหรับฉันเขาก็อายุเข้าช่วงบั้นปลายแล้ว

พอคิดแล้วก็แอบเหงานิดหน่อย

「ได้สิ ฉันจะใช้ชีวิตให้ดีที่สุดเพื่อรอเซเรสกลับมาที่เมืองนี้อีกครั้งเอง」

「ต้องให้ได้แบบนี้สิครับ เทศมนตรีนาซิม ว่าแต่มีอะไรที่ผมพอจะทำให้ได้อีกหรือเปล่า?」

ตัวฉันในตอนนี้ก็เหมือนหลานชายเขา คงจะดีไม่น้อยหากได้ทำตัวเป็นเด็กกตัญญูบ้าง

「เท่านี้ก็เกินพอแล้ว....แค่ที่เจ้าทำมันก็ดีเสียยิ่งกว่าลูกในไส้ข้าอีก...เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วน่ะ สำหรับวีรบุรุษเซเรสแล้วสิ่งที่เจ้าทำให้กับพวกเรามันเกินพอแล้วจริงๆ ทุกคนในหมู่บ้านก็ล้วนคิดว่าเจ้าคือคนในครอบครัว ดังนั้นหากรู้สึกเจ็บปวดหรือเศร้าใจก็กลับมาที่นี่ได้เสมอนะ」

「ขอบคุณมากครับ」

ทำเอาฉันเกือบร้องไห้

「เซเรสเจ้าน่ะคือครอบครัวของข้า ไม่ว่าจากนี้หรือเมื่อไหร่ ถึงแม้จะกลายเป็นผู้กล้าไปแล้วก็ตาม...แต่กลับมาได้เสมอนะ งานเลี้ยงอำลาคงไม่จำเป็นสำหรับสิ่งนี้หรอกใช่ไหม?」

「ครับ...ไม่จำเป็นเลยสักนิด」

ด้วยวัยของเขาสุดท้ายก็คงจะเป็นเรื่องยากจริงๆ

ฉันเข้าใจดี

แต่เขาก็ยังบอกให้ฉันกลับมาได้เสมอ

ดีจริงๆที่ได้เกิดในหมู่บ้านนี้

สถานที่ที่ทำให้ฉันได้พบเจอพวกพ้องที่ดีที่สุด

ภรรยาที่แสนอ่อนโยน

เพื่อนสมัยเด็กที่ดี

พอคิดมาจนถึงตอนนี้ สถานที่แห่งนี้ก็ให้ทุกอย่างกับฉันจริงๆ

การจะบอกว่าฉันคือบุตรแห่งจิมน่าก็คงไม่เกินเลย

สิ่งที่ฉันต้องการส่วนใหญ่ก็อยู่ที่นี่ทั้งหมด

「เป็นอะไรไปเล่าอยู่ดีๆก็เงียบไป」

ฉันเม้มปาก

「คุณปู่...ผมดีใจจริงๆที่ได้เกิดในหมู่บ้านแห่งนี้! หมู่บ้านจิมน่าสุดยอดที่สุด」

「ตอนนี้เป็นเมืองไปแล้วนะ...โฮ่ๆ แน่นอนว่าในฐานะเทศมนตรีเดียวข้าจะดูแลมันให้เอง...แล้วถ้าเกิดเบื่อการเป็นวีรบุรุษหรือลอร์ดครองดินแดน ก็กลับมาเป็นเทศมนตรีของเมืองนี้ได้เสมอนะ...ข้าจะเตรียมที่เอาไว้ให้」

ช่างเป็นคำพูดที่แสนอบอุ่น

เป็นคำพูดที่แสนอบอุ่น

เป็นเหมือนกับการบอกว่าตนไว้ใจผมจนสามารถฝากสิ่งที่แสนล้ำค่าได้

「นี่มันยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าการเป็นวีรบุรุษอีกนะครับ」

「ก็ต้องแน่อยู่แล้ว」

「วิเศษมากจริงๆ...สัญญาเลยครับว่าสักวันผมจะกลับมา…」

「จะตั้งตารอนะ」

หลังจากคุยกับเทศมนตรีเสร็จ ฉันก็ตัดสินใจว่าจะเดินทางออกจากหมู่บ้านวันพรุ่งนี้

ไม่ต้องมีพิธีอะไรให้มากความ...มันคือสถานที่ที่ฉันสามารถกลับมาได้เสมอ