21 แผนของชิซุโกะ
มุมมองของชิซุโกะ
ในตอนท้าย มิซากิและซาโยะตื่นเต้นกับเซเรสคุงมากจนงานสังสรรค์กลายเป็นงานเลี้ยงน้ำชา
พวกเธอทั้งสองคนหรือเราสามคนรวมทั้งฉันด้วย ที่จะงดดื่มกันเฉพาะตอนที่คุยเรื่องจริงจังเท่านั้น
ถึงเราจะมีมีท่าทีที่ดูจริงจังแต่พวกเรากลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด
“เซเรสซังเป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง ฉันก็เชื่อไม่ลงว่าเขาจะรักมิซากิกับฉันอยู่ดี”
"ก็จริงนะ ซาโยะ แต่ตอนนี้เซเรสจังโก็ตเป็นผู้ใหญ่แล้ว...ถ้าเขาทำจริงๆ ก็ดีสิจะเป็นตอนนี้เลยฉันก็รับได้นะแต่ว่าฉันเขิ่นจังเลย… ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย" มิซากิพูด
“อุฟุฟุฟุ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่เขายังเด็ก... เขาก็ยังเป็นเด็กดีและยังใจดีเสมอมา”
"แล้วทำไมต้องรวมเราด้วยละ? ฉันเชื่อว่าเธอกับฮารุกะก็เพียงพอแล้ว... อีกอย่าง เซเรสซังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการอยากมีฮาเร็มเลยใช่ไหมละ?"
"ใช่ ฉันไม่คิดว่ามันเป็นนิสัยของเซเรสจังที่จะขอให้ชิซุโกะเข้าหาพวกเรา... และฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะบอกว่าเป็นเพราะคำสาบานแต่ก่อนหรอกนะชิซุโกะ…"
"ก็... ฉัน... โกรธลูกชายฉัน... เพราะเราบอกให้เซเรสคุงไปกับลูกของพวกเรา เขาดูแลงานบ้านทั้งหมดให้โดยไม่บ่นอะไรสักคำแถมยังหาเงินเองด้วย "
""จริงเหรอ? (ขั้นนเลยเหรอ?)""
จากนั้นฉันก็บอกพวกเขาว่าแซ็คและคนอื่นๆ ทำอะไรกับเซเรสคุงบ้าง
"ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว... หลังจากที่ฉันขอให้เซเรสจังดูแลมาเรีย... เธอทำตัวไม่น่ารักกับเขาเลย"
"อาร่า อาร่า เมลทำอย่างนั้นเลย... อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่จบอายุขัยของเธอเพราะเราเป็นแม่ลูกกันน่ะนะ แต่เธอจะต้องได้รับการลงโทษแน่นอน... ถึงอย่างนั้น ฉันควรทำยังไงดี"
"นั่นคือเหตุผลที่ฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันทำได้ และสิ่งหนึ่งที่ฉันกำลังคิดอยู่คือเราควรแต่งงานกับเซเรสคุงและออกจากหมู่บ้านนี้... แล้วลูกๆ ของเราจะไม่มีที่อยู่ อยู่...คุณว่าไม่ดีเหรอ”
TL:เxี้ยไรนิหลังจากนี้อย่าลืมเติมของกันนะครับ//ซู้ดดด
"อืมม... ก็จริง ถึงฉันจะไปสามีของฉันก็คงจะซื้อทาสมาอยู่ด้วย... และมาเรียคงไม่เหมาะกับที่นั่นอย่างไม่ต้องสงสัย"
“ก็ฉันเหมือนกัน เมลจะไม่มีบ้านอีกแล้ว”
"อย่างงั้นนี้เอง...? บทลงโทษอย่างหนึ่งสำหรับแซ็คและคนอื่นๆ คือการสูญเสียบ้าน... และตอนนี้พวกเขาไม่มีที่อยู่ถ้าพวกเขากลับมาในฐานะฮีโร่ผู้กล้า... พวกเขาจะต้องตกใจ... อืมแต่เขาน่าจะเป็นเด็กผู้ชายประเภทที่จะโอเคกับเรื่องนั้นนะสิ"
“แน่นอน ลูกสาวของฉันอาจจะประหลาดใจ แต่ฉันรู้สึกว่าเธอจะทนได้ชัวร์”
"ใช่ ฉันก็คิดงั้นเหมือนกัน"
และนี่คือสิ่งที่...
"อุฟุฟุฟุ ยังไม่หมดนะ... แล้วถ้าเซเรสคุงคนที่โดนไล่ออก แข็งแกร่งและเก่งกว่าผู้กล้าล่ะ?"
“ไม่มีทาง เธอต้องการให้เซเรสจังมีบทบาท... นั่นคือสิ่งที่เธอกำลังบอกเหรอ?”
"อืม ถ้าเซเรสซังแสดงบทบาทที่แข็งแกร่งมากกว่าปาร์ตี้ฮีโร่... มันจะทำลายชื่อเสียงของพวกเขา... แต่เราจะทำได้ไหมนี้สิ? พวกเราต่างก็เป็นคนแก่แล้วนะ"
"เฮ้ เฮ้ เธอไม่ขี้อายไปหน่อยเหรอ... 'เจ้าหญิงน้ำแข็งแห่งน้ำตา' ซาโยะ...? ไม่ใช่เธอควรจะพูดว่า 'ทุกอย่างจงหยุดนิ่งต่อหน้าฉัน' หรืออะไรทำนองนั้นเหรอ?"
"โธ่ นั่นเป็นเพียงความตื่นเต้นในตอนเด็กของฉันเอง... และมันก็น่าอายที่จะพูดตอนนี้... อย่างไรก็ตาม มันฟังดูน่าสนใจอยู่นะ —โอเค ฉันจะลองดูสักตั้ง"
"ถ้าอย่างนั้น... มิซากิ ไม่ใช่ว่า 'อัศวินทมิฬคลั่ง' จะไม่กลัวสิ่งใดๆ...แต่จะค่อยจัดการกับเผ่าปีศาจด้วยดาบที่ร้อนระอุของเธอหรอกเหรอ..."
“หยุดเถอะ—มันเป็นแค่ความตื่นเต้นตอนวัยรุ่นเองนะ... แต่ถ้าเป็นเซเรสจัง ก็อาจจะไม่เป็นไร...”
"ถ้านั่นคือคำตอบของพวกเธอทั้งสองคนก็จะออกจากบ้านที่ไร้ความรักของคุณแล้วไปปาร์ตี้ที่รักกับเซเรสคุงกับฉัน..."
"ฉันเข้าใจแล้ว... และเซเรสจังจะอยู่ที่นั่นเพื่อทำให้ทุกอย่างดีขึ้นใช่ไหม?"
"ตกลง... งั้นเซเรสซังจะรักฉันแน่นะ?"
"แน่นอน...โอ้ ฉันว่าได้เวลาแล้วล่ะ…ไปกัน"
""ที่ไหนงั้นเหรอ?""
“อุฟุฟุฟุ ฉันจะแสดงหลักฐานให้พวกเธอไดัเห็นตามที่สัญญาไว้”
* * *
"ชิซุโกะที่นี่คือบ้านของเธอใช่ไหม?"
“ทำไมต้องมาบ้านเธอกลางคืนแบบนี้ด้วยละ”
"เงียบก่อน... ช่วยอย่าพึ่งพูดทีนะ"
''เข้าใจแล้ว(โอเค)''
มีรองเท้าผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ของเซเรสคุง ซึ่งหมายความว่าเรื่องฮารุกะไปได้สวย
'ช่วยกันเดินแบบให้เงียบที่สุดด้วยนะ...'
'ชิซุโกะ... เราควรจะแบบนี้แน่เหรอ?'
'ฉันเห็นด้วยกับซาโย ะน่ะมันดูไม่เข้ากับพวกเราเลย'
'อดทนหน่อยนะ... พวกเธอต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองถึงจะอุ่นใจใช่ไหมละ...? เอ๊ะ เซเรสคุงกับฮารุกะ?'
"ยินดีต้อนรับกลับครับ ชิซุโกะซัง ยินดีต้อนรับครับทั้งซาโยะซังทั้งมิซากิซังเลยครับ!"
“เป็นยังไงบ้างเซเรส? เป็นตามที่ฉันบอกเลยใช่ไหมละ?”
"แต่ผมไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าซาโยะซังกับมิซากิซังจะตกลงมาด้วยนะครับ"
“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเธอเชื่อฉันแล้วใช่ไหม? แต่ที่สำคัญกว่านั้น พวกเธอมาทำอะไรตรงนี่นะ!”
ในคำพูดนี้ ซาโยะได้ขัดคำพูดของฮารุกะ "เฮ้ ชิซุโกะ ตั้งแต่เราอยู่ปาร์ตี้เดียวกันกับฮารุกะ... ฉันก็รู้สึกได้เลยละ"
"ใช่ 'รอยยิ้มของยมทูตนักล่าปีศาก' ได้กลับมามีชีวิตและมีชีวิตชีวาอีกครั้งในตอนนี้แล้วละ"
"เฮ้... อย่าพูดแบบนั้นสิ! ฉันไม่ชอบคาแร็คเตอร์แบบนั้นเลย"
"ยมทูตนักล่าปีศาจ...? พี่สาวเนี่ยนะครับ?"
“เซเรส… ไม่… มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดนะ มันเป็นเรื่องโกหก”
"ชิซุโกะ เราไม่ควรขัดขวางความสนุกของพวกเขานรู้ไหม...? และเซเรสซังก็เป็นเด็กผู้ชายที่..."
"แต่ว่านะซาโยะ ถ้าฮารุกะทำได้แปลว่าเราก็ต้องทำได้เหมือนกัน... และเซเรสจัง... ฉันดีใจที่เธอโตขึ้นนะ..."
พวกเธออยากจะพูดต่อไป แต่ฮารุกะพูดขัดขึ้น "พวกเธอ ขอโทษทีนะแต่ถ้าพวกเธอยังสงสัยอยู่ละก็ แต่ฉันทำ 'กิจกรรมนั้น' ไปแล้ว ฉันก็แค่กำลังทำความสะอาดกับเซเรสเองนะ... แย่จัง"
"อาร่า คำว่า 'กิจกรรมนั้น' หมายความว่ายังไงกันนะ ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม ฮารุกะ"
"มันคือ..."
"มิซากิ ซาโยะ... ได้โปรดหยุดเถอะ... และพวกเธอก็เห็นแล้วใช่ไหม เซเรสคุงและฮารุกะน่ะะลงเอยด้วยกันได้ด้วยดีโดยที่ไม่มีปัญหาเลยสักนิด"
“พอพูดถึงเรื่องนั้นชิซุโกะฉันต้องขอโทษด้วย...”
"ฮารุกะ ฉันไม่โกรธเธอหรอกเพราะฉันเป็นคนบอกให้เซเรสคุงทำต่างหากละ ฉันก็เลยมีความสุข... และเซเรสคุง ฉันขอโทษน่ะถ้ากะทันหันไป แต่พวกเราพาซาโยะกับมิซากิไปด้วยไหมจ๊ะ?”
"อา นั่นสินะ... เซเรส... ฉันบอกเธอก่อนหน้านี้แล้วใช่ไหม?"
"ชิซุโกะซัง พี่สาว... และซาโยะซังกับมิซากิซัง... หัวของผมมันจะรับไม่ไหวแล้ว... ผมมีความสุขมากเลยครับ... แต่ว่า... พวกคุณช่วยอธิบายให้ผมอย่างละเอียดทีได้ไหมครับ?”
“ไม่เป็นไร คืนนี้ยังอีกยาวไกล ฉันจะอธิบายให้ฟัง”
ดังนั้นฉันจึงเริ่มบอกเซเรสคุงเกี่ยวกับแผนของฉัน
