ตอนที่ 6 น้ำเวทมนตร์

「กลับมาแล้ว」

「ยินดีต้อนรับกลับค่ะ」

ผมที่เปิดประตูบ้านเข้ามาถึงกับยืนนิ่งไปพักหนึ่ง

ก่อนจะทำการปิดประตูบ้านเบาๆ แล้วถอยออกมาข้างนอกบ้าน เพื่อตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้น

「เดี๋ยวนะ นี่มันบ้านเราจริงๆ ใช่ไหม? 」

แต่ไม่ว่าจะตรวจสอบอีกสักกี่ครั้ง ภาพตรงหน้ามันก็บ้านของผมนี่หว่า พวกวัชพืชที่กองอยู่นั่นก็ยังมีไม่ต่างจากตอนออกไป

「เฮ้อ สงสัยจะเหนื่อยจากการเดินทางไปโรงเรียนจริงๆ นั่นแหละ เพราะงั้นถึงได้เห็นมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ยืนอยู่ในบ้านเฉยเลย──」

พอคิดได้แบบนั้น ผมก็เลยตัดสินใจเปิดประตูไปใหม่

ก็ยังอยู่สิน้อ

แต่ขนาดของเด็กคนนี้ก็สูงประมาณ 30 เซนได้ และไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอคนนั้นกำลังลอยอยู่เหนือตัวของคุโระ ดูรูปร่างหน้าตาแล้วก็อายุราวๆ ผมนี่แหละ

「....อย่าบอกนะว่านั่นคือโฮโลแกรมที่คุโระสร้างขึ้น? 」

「ถูกต้องค่ะ ยืนยันตัวผู้ใช้บัญชี = ยูจัง」

「……」

ชักพูดไม่ออกแล้วสิพอได้โต้ตอบกันแบบนี้ ดูเหมือนว่ายูจังที่บอกนี่น่าจะหมายถึงผมนะ เพราะผมเองก็จำได้ว่าตัวเองลงทะเบียนช่องในเว็บไว้ว่ายูจัง

「คุโระ นี่มีฟังก์ชันในการฉายภาพโฮโลแกรมด้วยเหรอ แถมยังพูดคุยกับเราได้ลื่นไหลอีก AI ตัวนี้สุดยอดไปเลยแฮะ เดี๋ยวนะ ถ้ามันทำได้ถึงขนาดนี้ราคามันจะขนาดไหนเนี่ย? 」

เด็กสาวในภาพโฮโลแกรมก็จ้องมองมาทางผมที่ประหลาดใจกับการตอบสนองของเธอ

แม้จะมีตัวขนาดเล็ก แต่รูปร่างหน้าตานี่ทำออกมาได้ดีเลย เส้นผมสีดำใบหน้าที่ดูน่ารักสมวัย กับดวงตาที่กลมโต แถมยังใส่หูแมวสีดำเข้ามาด้วย เหมือนแมวน้อยในร่างคนจริงๆ

「สุดยอดไปเลยคุโระ ทำโฮโลแกรมออกมาได้ดีจริงๆ 」

จากนั้นคุโระก็ยิ้มอย่างสดใสออกมา

ก็รู้อยู่หรอกนะว่าภาพโฮโลแกรมมันถูกควบคุมโดย AI แต่เจอแบบนี้ใครมันจะไปอดยิ้มได้ฟะ

「ผู้ใช้บัญชี = ยูจัง วันนี้ต้องการทำงานในสวนหรือเปล่าคะ? 」

「──เอ่อ นั่นสินะ เมื่อวานก็จัดการพวกวัชพืชไปแล้วด้วยที่เหลือคงต้องเอาไปทิ้ง....นอกจากนี้เรียกฉันว่ายูโตะเถอะ....พอถูกเรียกด้วยชื่อบัญชีที่ใช้แบบนั้นแล้วมันแปลกๆ 」

「รับทราบค่ะ ยูโตะ」

จากนั้นคุโระก็ลอยตามเข้ามาภายในห้องของผม เมื่อก่อนคุโระเป็นโดรนเฉยๆ ผมก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขา แต่ตอนนี้ชักลังเลแล้วสิ

ถึงมันจะเป็นโฮโลแกรมเฉยๆ แต่ปัญหามันอยู่ที่ความรู้สึกนี่แหละ

「คุโระ ฉันว่าอยากจะเปลี่ยนชุดสักหน่อยน่ะ」

「รับทราบค่ะ」

คุโระทำการลบโฮโลแกรมออกไป

──ผมคิดว่ามันน่าทึ่งมากเลยนะที่คุโระสามารถเข้าใจความหมายของผมที่ต้องการสื่อออกไป โดยการลบโฮโลแกรม

ทีนี้ก็ได้เวลาเปลี่ยนเสื้อ ตอนนี้ผมได้สวมชุดคลุมและถุงมือคราบสีเขียวสำหรับการทำงานนอกบ้าน

แล้วลงมาข้างล่างเพื่อใส่รองเท้า

คุโระก็บินตามผมมาเหมือนปกติ ก่อนจะเปิดการใช้งานโฮโลแกรมอีกครั้งเมื่อออกมาข้างนอกบ้าน

จากนั้นก็เริ่มพูดกับผม

「จะทำการกำจัดมันอย่างไรคะ ยูโตะ」

「ก็แค่ยัดมันเข้าไปตรงนั้น──」

ผมชี้ไปยังเครื่องจัดการขยะขนาดใหญ่ที่ตั้งไว้นอกบ้าน ซึ่งเป็นเครื่องจัดการขยะชนิดสั่งทำพิเศษเพื่อใช้ในเชิงพาณิชย์ อันนี้พ่อผมเป็นคนทำเอง แต่มันก็ช่วยได้เยอะเลยในเรื่องการทิ้งขยะ ก็เรียกว่าเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยสำหรับการมีบ้านอยู่ตรงนี้

「รับทราบค่ะ จากนี้จะเริ่มการสนับสนุน」

พอคุโระพูดแบบนั้น ภาพในโฮโลแกรมก็เปลี่ยนไป กลายเป็นชุดวันพีชสีดำคล้ายชุดนักเรียน โดยบนหัวที่แถบคาดหัวติดเอาไว้อยู่ใต้หูแมวที่งอก

ออกมาบนหัว ก่อนจะเป่านกหวีดในปาก ดังขึ้นเป็นจังหวะ

「ช่วยเชียร์เหรอ...อื้ม ขอบคุณนะ」

พอได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้น ผมก็เริ่มทำงานในส่วนของผม นั่นคือการเอาซากพืชต่างๆ ที่จัดการไปเมื่อวานไปทิ้งที่จุดจัดการขยะ

──ว่าแล้วเชียวจนถึงตอนนี้คุโระก็พยายามสนับสนุนเราอย่างสุดความสามารถ พอรู้แบบนี้แล้วมีความสุขจริงๆ ....

หลังจากนั้นไม่นานนักผมก็ทำการจัดการพวกเศษขยะอะไรเสร็จเสียที ที่เหลือก็แค่ปล่อยมันทิ้งเอาไว้เฉยๆ เดี๋ยวมันก็จะย่อยสลายเปลี่ยนไปเป็นของเหลวตามธรรมชาติเอง

ผมทำการเปิดฝาของเครื่องจัดการขยะดูแล้วตรวจสอบภายใน ก็พบว่ามีของเหลวที่เกิดจากการทับถมกันของขยะก่อนหน้านี้อยู่ ผมก็เลยตัดสินใจปล่อยของเหลวพวกนี้ลงไปในบ่อน้ำตามปกติเหมือนที่เคยทำ ก่อนจะเอาของใหม่ทิ้งลงไป

──พอได้เห็นก็สบายใจ ดูเหมือนพวกของในนั้นจะถูกจัดการไปเร็วกว่าปกติหน่อยๆ แฮะ

「เสร็จแล้ว คุโระ ขอบคุณที่มาช่วยให้กำลังใจนะ」

「ค่ะ」

ภาพโฮโลแกรมของคุโระกลับสู่สภาพเดิม

แน่นอนว่าในตอนที่ผมเอาแต่สนใจภาพโฮโลแกรมของคุโระ ผมไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าคุโระกำลังไลฟ์สดการกระทำของผมอยู่ทันทีที่ผมออกไปข้างนอกบ้าน