14 ณ หมู่บ้านที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน

สักพักเราก็มาถึงหมู่บ้านจิมนะ

 แต่หลังจากมาถึงที่นี่ รอยยิ้มของชิซุโกะก็เปลี่ยนมันดูลึกลับขึ้น

 ไม่น่าแปลกใจเพราะในหมู่บ้านนี้มีชายคนหนึ่งที่ขายชิซุโกะไป เซ็คเตอร์

 แต่ก่อนอื่น ทันทีที่เรามาถึง เราไปทักทายหัวหน้าหมู่บ้านนะจิม

 หัวหน้าหมู่บ้านแทจะเป็นเหมือนราชาตราบใดที่ขุนนางไม่ได้มาที่นี่

 พลังของเขาจะยิ่งใหญ่ตราบเท่าที่เขาไม่ออกจากหมู่บ้าน

 เช่นเดียวกับในหมู่บ้านจิมนะแห่งนี้

 อย่างไรก็ตาม เป็นธรรมเนียมที่ชื่อของหมู่บ้านจะกลับจากชื่อหัวหน้าหมู่บ้าน ซึ่งสืบทอดโดยผู้สืบทอดของหัวหน้าหมู่บ้านจากรุ่นสู่รุ่น

 นั่นคือเหตุผลอย่างแรกที่เราต้องทำคือการมาทักทายผู้ใหญ่บ้านซึ่งเป็นเหมือนบรรทัดฐานในสังคมที่หมู่บ้าน

 “ไม่เจอกันนานนะคุณหัวหน้าหมู่บ้าน”

 "ใช่ มันก็นานมากแล้วอะนะ"

 ฉันกับชิซึุโกะเข้าไปทักทายเขา

 "ชิซุโกะซัง คุณยังมีชีวิตอยู่หรอกเหรอครับ? ผมได้ยินมาจากเซ็คเตอร์ว่าคุณตายแล้ว ส่วนเซเรส ที่นายจะทิ้งท่านแซ็คและคนอื่นๆ... ก็ไม่มีปัญหาหรอกนะเพราะฉันดีใจที่ได้เจอนายอีกครั้ง แต่มีอะไรแปลกๆรึเปล่าเนี่ย?"

 ในโลกนี้ หลังจากที่พ่อแม่ของฉันเสียชีวิต คนทั้งหมู่บ้านก็เลี้ยงดูฉันราวกับเป็รลูกเลี้ยง

 ฉันคิดว่านี่อธิบายได้ว่าหมู่บ้านนี้รวยขนาดไหน

 เพราะเด็กที่ไม่มีพ่อแม่มักจะถูกเอาไปขาย

 และนั่นคือเรื่องเดียวที่ทำให้หมู่บ้านแห่งนี้น่าทึ่ง

 "ชิซุโกะซัง มาคุยกันก่อนดีไหมครับ?"

 “โอเค ได้เลยค่ะ...”

 ชิซุโกะซังพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างใจเย็น

 เธอแข็งแกร่ง

 ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ

 "อืม คุณคงลำบากมามากเลยสินะครับ... ถ้าอาชญากรทุเรศนั่นอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ ผมจะตัดแขนเขาและเนรเทศเขาเลยครัย... แต่ช่างน่าเสียดายที่เขาไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านครับ"

 การขายภรรยาและลูกในยามขัดสนเป็นเรื่องปกติในทุกหมู่บ้าน แต่ไม่ใช่กับผู้ที่มีเงินเหลือใช้

 ดังนั้นการขายพวกเขาให้เป็นทาสเมื่อมีเงินเหลือใช้ถือเป็นอาชญากรรมในหมู่บ้านส่วนใหญ่

 ในหมู่บ้านจิมนะแห่งนี้มันถือเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากเพราะแม้แต่ฉันที่เป็นเด็กกำพร้ายังได้รับความช่วยเหลืออย่างดีเลย

 “แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเซ็คเตอร์เหรอคะ?”

 "ไม่มีอะไรมากหรอกครับ... คนโง่คนนั้นไม่จ่ายภาษีของเขา... พระเจ้าจึงรับเขาไป... แค่นั้นแหละครับ"

 "อุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุ อ่า อย่างงั้นเองเหรอ อุฟุฟุฟุ..."

 "ชิซุโกะซัง คุณ..."

 "ชิซุโกะซัง"

 ชิซุโกะซังหัวเราะราวกับว่าเธอเสียสติไปชั่วขณะ

 แต่ในไม่ช้าเธอก็รู้สึกตัว

 "แฮ่ก...แฮ่ก... ฉันโอแล้ว ขอโทษด้วยที่ทำตัวหยาบคายนะคะ อย่างนี้เองสินะ... ฉันตั้งใจจะตีเขาอย่างน้อยสักครั้งหนึ่ง แต่ถ้าเขาตกนรกของเขาเอง งั้นก็... ไม่เป็นไร เขาแสดงให้ฉันเห็นด้านที่ไม่น่าดูจริงๆ..."

 “ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง…แต่ตอนนี้คุณก็มีความสุขแล้วใช่ไหมละครับ?

 "ใช่ ฉันมีความสุขมากเลยละค่ะ"

 "เซเรส เขาน่าประทับใจทีเดียว... ที่เขาพูดตอนเด็กไม่ใช่ 'เด็กที่พูดเล่น'... ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะรับคุณเป็นภรรยาจริงๆ... เขาเป็นผู้กล้าในอีกความหมายหนึ่งเลยนะเนี่ย.. "

 ตามบันทึกแล้วในโลกนี้ไม่มีคำว่า 'พี่สาวภรรยา(ภรรยาที่แก่กว่าสามี)' ในโลกนี้

 ดังนั้นจึงมีหลายคู่ที่ผู้ชายอายุมากกว่าและผู้หญิงอายุน้อยกว่า แต่ไม่ค่อยมีคู่รักที่ผู้หญิงแก่กว่าและผู้ชายอายุน้อยกว่า ถึงขั้นที่ครอบครัวจะคัดค้านความคิดที่จะเอาภรรยาที่อายุมากกว่าผู้ชายเพียงสามปี

 "หัวหน้าหมู่บ้านนะจิมช่วยรับสิ่งนี้ไปด้วยครับ"

 ฉันยื่นถุงที่มีเหรียญทอง 60 เหรียญและอีกใบที่ใส่เหรียญทอง 20 เหรียญให้เขาไป

 "ขอบคุณสำหรับเจ้านี้นะ"

 "ผมออกจากปาร์ตี้ผู้กล้าแล้ว แต่ต้องขอบคุณพวกคุณทุกคน ที่ผมสามารถหาเลี้ยงชีพในฐานะนักผจญภัยได้ก็เพราะพวกคุณ เพราะงั้นนี่คือวิธีตอบแทนบุญคุณในแบบของผมนะครับ"

 “นายกำลังพูดถึงอะไรอยู่เนี่ย? ฉันคิดว่านายน่ะเป็นเหมือนหลานชายของฉัน ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอกนะและนายสามารถใช้บ้านได้อย่างอิสระเลยนะหลังจากที่เซ็คเตอร์ออกไป เพราะงั้นตอนนี้นี่คือบ้านของนายนะ นายสามารถอยู่ที่นี่ในฐานะเจ้าของบ้านได้นานเท่าที่นายต้องการชิซุโกะซังก็เช่นกันนะครับ"

 "ขอบคุณมากครับ"

 "อุฟุฟุฟุ ขอบคุณมากเลยค่ะ"

 "ฉันรู้ว่ามันเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายของปี แต่เราจะจัดปาร์ตี้เล็กๆ น้อยๆ ให้คุณเมื่อถึงเวลา และเพราะว่าตอนนี้มันดึกแล้ว พวกเธอกลับบ้านและพักผ่อนกันเถอะ"

 "ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกอย่างนะครับ"

 "ขอบคุณนะคะท่านจิม"

 "และพวกเธอคงจะเหนื่อยจากการเดินทางไกลกลับไปพักผ่อนให้พอได้เลยนะ... แต่เพราะว่าเธอสองคนเพิ่งแต่งงานกัน บางทีเธออาจจะทำอะไรที่เหนื่อยกว่านี้ในอีกไม่นานรึเปล่านะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

 หลังจากได้ยินอย่างนั้น ฉันก็ออกมาจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านพร้อมกับจับมือชิซุโกะที่มีใบหน้าแดงก่ำ

 * * *

 ในแง่หนึ่ง สังคมที่หมู่บ้านในโลกนี้เป็นสังคมแห่งความอิจฉาริษยา ที่คนเห็นอกเห็นใจแต่ไม่พอใจในความสำเร็จของผู้อื่น

 ตัวอย่างเช่น ชายหนุ่มที่กลายเป็นพ่อค้า

 ถ้าเขาพลาดแล้วได้กลับบ้านก็สบายใจ

 แต่ถ้าเขาทำสำเร็จและกลับมาโดยไม่ทำอะไรให้หมู่บ้าน เขาจะต้องโดนอิจฉาอย่างแน่นอน

 นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องส่งประกาศที่หมู่บ้าน

 และเตรียมเหรียญทอง 60 เหรียญไว้สำหรับหมู่บ้าน

 ตอนนี้นะจิมผู้ใหญ่บ้านน่าจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่า "เซเรสได้บริจาคเงินให้หมู่บ้าน" เรียบร้อยแล้วและทุกคนก็ต้อนรับเราอย่างอบอุ่นโดยพูดว่า "สมกับเป็นเซเรสเลย!"

ตอนนี้จะไม่มีใครตำหนิชิซุโกะกับฉันที่แต่งงานกันแล้วละ

 และถ้าฉันไม่เตรียมเงินไว้

 “เธอเป็นยัยแก่ที่ไร้ยางอายจังเลยนะ”

 “ทำไมเขาถึงแต่งงานกับยัยป้าหนังเหี้ยวแบบนั้นกันนะ?”

 ฯลฯ

 นอกจากนี้ เพราะว่าฉันเป็นนักผจญภัยที่ประสบความสำเร็จ ฉันเลยจะต้องระมัดระวังไม่ให้ถูกอิจฉาด้วย

 นั้นคือเหตุผลที่ฉันให้ 20 เหรียญทองกับผู้ใหญ่หมู่บ้าน

 สิ่งนี้ทำให้เขาคิดว่าเขา "ภูมิใจในตัวหลานชายของเขา"

 เพราะว่าพวกเขาส่วนใหญ่ใช้ชีวิตแบบชาวนาโดยไม่ได้ออกจากหมู่บ้าน มันคงจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าฉันทำร้ายความภาคภูมิใจของพวกเขา

 และที่สำคัญที่สุดคือ "ผู้คนในหมู่บ้านนี้ใจดีกับฉันมากตั้งแต่ยังเป็นเด็ก" ดังนั้นฉันเลยคิดว่าถ้าฉันกลับไปอีกฉันจะเอาของขวัญไปให้พวกเขาด้วย

 พูดตามตรงฉันโล่งใจที่เซ็คเตอร์ทำลายตัวเอง

 ท้ายที่สุด ฉันก็ไม่สามารถยกโทษให้เขาที่ขายชิซุโกะที่มีค่าของฉันออกไปได้ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังมีความทรงจำดีๆอยู่บ้างที่เขาพา ฉัน เด็กคนอื่นๆและแซ็คไปตกปลาทุกครั้งที่เขาอารมณ์ดี

 * * *

 ฉันแน่ใจว่าเซ็คเตอร์นะหมดอนาคตแล้ว

 เพราะว่าเขาไม่จ่ายภาษี เขาจะถูกส่งไปยังเหมืองและตกเป็นทาสระยะหนึ่ง

 เขาอาจจะทำงานเป็นเวลาสิบปี และถ้าเขากลับไปที่หมู่บ้านมันจะไม่มีที่สำหรับเขาอีกแล้ว

เว้นแต่ว่าเขาจะสามารถจ่ายภาษีได้ ผู้ใหญ่หมู่บ้านมักจะให้มีการยืมและคืนเมื่อเวลาผ่านไป

 นี่ถือเป็นเรื่องปกติ

 แต่การที่หัวหน้าหมู่บ้านไม่ทำแบบนั้นหมายความว่าเซ็คเตอร์ถูกทุกคนเกลียดชัง

 แซ็คลูกชายของเขากลายเป็นผู้กล้าและมีเงินมากมาย

 แต่เขาใช้ทั้งหมดนั้นเพียงลำพังโดยไม่ได้คืนอะไรให้หมู่บ้านเลย

 และตอนนี้เขาตกอยู่ในความอิจฉา ไม่มีอะไรช่วยเขาได้แล้ว

 ชีวิตของเขานะจบแล้ว

 * * *

 "ชิซุโกะซัง สงบสติอารมณ์ได้แล้วใช่ไหมครับ"

 "ใช่แล้วตอนนี้ฉันสบายดีแล้วจ๊ะ ฉันมีความสุขมากเลยละ... และตามผู้ใหญ่บ้านบอก... ดูเหมือนฉันจะจับหรือเล่นกับเข้า ‘นกนางแอ่น’ นั้นได้ตามใจชอบแล้วนะจ๊ะ อุฟุฟุฟุ”

 "ถ้าคุณพูดอย่างนั้น ผมก็จะจับชิซุโกะซังถึงจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ตามครับ"

 "อุฟุฟุฟุ ได้เสมอเลยจ๊ะ…..."

 “ผมอาบน้ำได้ไม่นาน เดี๋ยวมา ‘พักผ่อน’ กันนะครับ”

 “แต่ฉันว่าฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้วละ แต่เธอไม่ต้องบ้าจี้ทำตามที่ผู้ใหญ่บ้านบอกว่า 'จะเหนื่อย' ก็ได้นะจ๊ะ?”

 มันก็นานแล้วอะนะเพราะพวกเราต้องตั้งแคมป์ระหว่างทางมาตลอดเลย

 “งั้นคืนนี้ผมจะไม่ให้คุณได้นอนเลยละครับ”

 “อุฟุฟุฟุ งั้นฉันก็จะไม่ให้เธอได้นอนเหมือนกันจ๊ะ”

 เวลาล่วงเลยไปนาน เราต่างทำสิ่งที่ ‘เหนื่อย’ จนเช้ากว่าจะรู้ตัว

 * * *

 มันก็โอเคอยู่นะ

 แม้ว่าลุงเซ็คเตอร์จะงี่เง่า แต่ฉันก็มีความทรงจำส่วนชิซุโกะก็มีความทรงจำของเธอ

 ถ้าฉันจะแก้แค้น ฉันคงไม่ได้ยิ้มแบบนี้

 ใช่แบบนี้น่ะดีแล้ว

 ※จะมีนางเอกคนที่สองในพาร์ทต่อไป