ตอนที่ 23 ดวงตาวิเคราะห์

「รุ่นพี่มิโดริคาวะ โหดร้ายที่สุดเลยค่ะ อยู่ๆก็มาส่งของแบบนี้ให้กันได้ไง!」

「เมกุโระ เธอรีบวิเคราะห์มันก่อนที่จะสายเกินไปเดี๋ยวนี้เลย โดยเฉพาะพวกโซเม็งนั่น」

รุ่นพี่คาโต้บอกให้เมกุโระทำการวิเคราะห์

เมกุโระเองก็เคยเป็นอดีตนักสำรวจไม่ต่างอะไรกับมิโดริคาวะ เธอจึงมีสกิลติดตัวมาเหมือนกัน

โดยสกิลเฉพาะตัวของเธอก็คือ『ดวงตาวิเคราะห์』มันคือสกิลที่สามารถใช้เครื่องมือในการตรวจสอบสิ่งต่างๆเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่น่าสนใจ ยกตัวอย่างเช่น เมื่อส่องดูฝ่ามือของอีกฝ่ายด้วยแว่นขยาย สกิลก็จะเผยให้เห็นถึงลายมือที่มีนัยสำคัญทางวิชาการดูลายมือ และสามารถแยกแยะลักษณะเฉพาะของสิ่งที่น่าสนใจจากสิ่งนั้นๆ

ถึงความหายากของมันจะไม่ได้เทียบเท่า『โชคอันแรงกล้า』ของมิโดริคาวะ แต่ก็นับว่าเป็นสกิลที่มีประโยชน์มากจริงๆ

เมกุโระบ่นออกมาขณะเข้าไปภายในบ้านร้าง ก่อนจะนำPCออกมาเพื่อใช้ในการวิเคราะห์ผ่านเครื่องสแกน แล้วเตรียมชุดทดสอบอื่นๆมาด้วย

ระหว่างนั้นมิโดริคาวะก็ถามกับคาโต้

เพราะเธอไม่อาจจะเข้าใจแรงจูงใจของคาโต้ว่าทำไมต้องเอาสิ่งนี้ไปวิเคราะห์ด้วย

「รุ่นพี่คาโต้คะ ทำไมต้องเอาโซเม็งมาวิเคราะห์อีกล่ะ? ยังไงแค่ดูเราก็รู้แล้วนี่ว่าเป็นเอย์เรโซ」

「ก็รู้ว่าเป็นเอย์เรโซ แต่นี่มันมาจากดันเจี้ยนคุโระ 1 เชียวนะ ยิ่งไปกว่านั้น──」

「ยิ่งไปกว่านั้น?」

「เส้นโซเม็งถ้าอืดมันจะไม่อร่อยน่ะสิ ไม่เข้าใจหรือไง?」

มิโดริคาวะแสดงสีหน้าผิดหวังออกมา

──ก็นั่นสินะ คาโต้เองก็เป็นพวกยุ่งยากเรื่องของกินด้วย ไหนจะชอบตั้งชื่อบัญชี SNS ด้วยชื่อที่น่าอายนั่นอีก

「ถึงจะเป็นโซเม็ง แต่เราควรจะกินมันจริงๆเหรอคะ?」

「ก็แหงสิ ภารกิจสำคัญที่สุดของพวกเราคืออะไรล่ะ การเป็นเพื่อนบ้านที่แสนดีไง ดังนั้นเราก็ควรจะกินโซเม็งนี่ให้หมดเพื่อแสดงความขอบคุณกับอีกฝ่าย」

「──เอ่อ ก็จริงอยู่ถ้ามันเป็นโซเม็งธรรมดา ฉันก็ไม่ติดอะไรหรอกค่ะ」

「เอาเถอะน่าๆ」

มิโดริคาวะที่พยายามปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล

และแล้วทางเมกุโระก็กลับออกมา

「รุ่นพี่คาโต้ รุ่นพี่มิโดริคาวะผลการวิเคราะห์ได้แล้วค่ะ」

มิโดริคาวะยื่นกระดาษที่แสดงผลการวิเคราะห์ให้พวกเขา

คาโต้และมิโดริคาวะมองดูกระดาษแสดงผลโดยหัวแทบจะติดกัน ทางเมกุโระก็เลยพยายามดึงออกมาสักหน่อยเพื่อให้ทั้งสองห่างๆกันบ้าง

「เป็นเรโซแล้วก็เอย์เรโซคุณภาพสูงอย่างที่คิด──」

「แต่เส้นโซเม็งกับเมนซึยุนี่เหมือนของทั่วไปที่ซื้อมาจากร้านเลยนะ ของอื่นๆก็ไม่ได้มีอะไรแปลกไป เห็นไหมล่ะมิโดริคาวะ」

คาโต้มองมิโดริคาวะแล้วยิ้มออกมา

พอเห็นรอยยิ้มนั้นมิโดริคาวะก็เลยเตะหน้าแข้งเขาไปหนึ่งดอก

จากนั้นคาโต้ก็เริ่มเทเมนซึยุจากขวดน้ำลงไปในชาม โดยลุ้นว่ารสชาติจะเป็นแบบไหน

「เอาล่ะๆ」

「อ่ะ-เอ๋? จะกินจริงๆเหรอคะ?!」

เมกุโระแสดงอาการตื่นตระหนกออกมา เมื่อเห็นคาโต้เอาเส้นจากถาดใส่ชามก่อนจะใช้ตะเกียบคีบเส้นแล้วจุ่มลงไปในเมนซึยุ

「อย่างน้อยก็ช่วยรอกว่าจนพวกเราจะเข้าไปข้างในได้ไหม รุ่นพี่คาโต้นี่ เห็นแล้วมันหิวนะยะ!」

ว่าแล้วมิโดริคาวะก็เตะหน้าแข้งของเขาเป็นครั้งที่สอง เส้นในชามของคาโต้ถึงกับสั่นสะเทือนตามแรงกระแทก