7 คำสารภาพ…
ฉันเก็บช่อดอกไม้ สร้อยคอ และเค้กไว้ในถุงเก็บของแล้วเดินกลับไปที่ห้องที่ฉันเช่าไว้
ไม่เหมือนในชีวิตที่แล้วของฉัน ฉันไม่ต้องเกลือกกลั้วอยู่ที่ฉากหลังในชีวิตนี้ เพราะอย่างงี้...
"กลับมาแล้วครับ~!"
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ๊ะ เธอกลับมาเร็ว ๆ จังเลย”
"แน่นอนเพราะผมอยากเจอชิซุโกะซัง ผมเลยตั้งใจทำงานเพื่อที่งานจะได้เสร็จไวๆนะครับ"
"ฮิฮิฮิ นั่นทำให้ฉันมีความสุขมาก"
ใช่เลยๆ!
รอยยิ้มกว้างของหญิงสาวสวยในวัยผู้ใหญ่
มันช่างผ่อนคลายดีเหลือเกิน
ผู้คนมักพูดกันมาเรียเป็นนักบุญเพราะพลังในการฮีลของเธอมาโดยธรรมชาติ
แต่พอเจอของจริงแล้วมันก็อดคิดไม่ได้ว่ายัยนั่นนะมันของปลอม
ฉันคิดว่าเธออาจจะต้องอายุประมาณนี้ถึงจะมีรอยยิ้มแบบนี้ได้อะนะ
"คุณดูสวยอยู่เสมอเลยนะครับ"
"อุฟุฟุฟุ ขอบคุณนะจ๊ะเซเรสคุงก็ดูดีเหมือนกัน! แต่คุณป้าคนนี้น่ะไม่เคยถูกใครพูดชมแบบนี้มานานจนฉันชักอายแล้วสิ ทั้งหน้าแดงและไม่มองหน้าเซเรสคุงตรงๆก็ไม่ได้"
"ชิซุโกะซังไม่ใช่คุณป้านะครับ... อย่างมากสุดคุณก็เหมือนพี่สาวเองนะ"
“จริงเหรอ? อย่างนั้นเหรอ? ฉันรู้สึกเขินนะจ๊ะ”
“ใช่ครับ ผมไม่คิดว่าคุณเป็นคุณป้าและผมก็คิดว่าคุณสวยมากเลยครับและที่ผมพูดผมพูดมาจากใจจริงๆ เพราะงั้นอย่าเรียกตัวเองว่าเป็นคุณป้ามากไปกว่านี้เลยครับ”
"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจ๊ะ มันชอบพูดมาโดยไม่รู้ตัวนะ แต่ฉันจะพยายามพูดให้น้อยลงนะ... ฉันขอโทษจริงๆจ๊ะ!"
"ผมดีใจที่คุณพูดแบบนั่นนะเพราะผมคิดว่าคุณสวยและน่ารักจริงๆครับ"
“จริงเหรอ ฉันเขินนะ… ไม่สิ เธอไม่ควรพูดแบบนั้นนะจ๊ะ”
"ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ครับ"
"มันช่วยฉันได้มากเลยละจ๊ะ"
ช่วยไม่ได้ ก็เธอเป็นแม่ของแซ็คและอาจจะเห็นฉันเป็นเพื่อนของลูกชายของเธอจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้เองหนินะ
เมื่อก่อนฉันเคยพูดว่า 'ผมอยากมีแม่แบบนี้' ด้วย
อืม ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าตอนนั้นฉันกำลังหาคู่ชีวิตอยู่นะ
"โอ้ใช่แล้ว เพราะว่าผมมีเวลามาก... ผมเลยเอาสิ่งนี้มาให้คุณนะครับ!"
ฉันดึงช่อดอกกุหลาบออกมาจากกระเป๋าเก็บของ
“ไม่มีทาง เธอจะให้สิ่งนี้กับฉันเหรอฉันดีใจมากเลยละขอบคุณนะจ๊ะ!”
รอยยิ้มสดใสของเธอทำให้ฉันรู้ว่าฉันคิดถูกแล้วที่ได้ซื้อสิ่งนี้ให้เธอ
บางทีฉันอาจจะอ่อนโยนขึ้นแหะ
“ผมซื้อเค้กมาด้วยคุณอยากกินไหมเลยไหมครับ”
ใบหน้าของชิสุโกะเริ่มบเบ่งบานขึ้นเล็กน้อย
"เซเรสคุง เราควรทานมันหลังจากที่เราทานข้าวเสร็จแล้วนะจ๊ะ ถ้าเธอทานของหวานก่อน เธอจะไม่ทานอาหารไม่ลงใช่ไหมละ?"
นี่คือสิ่งที่ชิซูโกะซังและเพื่อนๆ และคุณแม่ของคนอื่นๆ เคยพูดกับฉันเมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก
ฉันว่าจะให้สร้อยคอให้เธอตอนนี้แต่คิดอีกทีฉันยังไม่ควรให้ตอนนี้
ฉันตระหนักว่าฉันอาจไม่ได้มองแค่ผู้หญิงในอุดมคติเท่านั้น แต่ยังมองหาแม่ในอุดมคติด้วย
“อืม งั้นคงต้องรอหลังกินข้าวกันเสร็จแล้วสินะครับ”
“ว่าแต่ทำไมเธอถึงดูแปลกๆไปละจ๊ะ...”
“ปล่าวครับพอดีผมแค่นึกถึงเรื่องที่ผมกับแซ็คเคยโดนบ่นกันฟังตอนเด็กๆนะครับ...”
“อุฟุฟุฟุ จริงด้วย ฉันเคยพูดแบบนั้นบ่อยมากเลยละ”
มันช่างผ่อนคลายจริงๆ
* * *
"สตูว์และซุปนี้อร่อยมากเลยครับ!"
"แม้ว่าฉันจะทำอาหารที่หมู่บ้านแบบนี้เหมือนกัน! แต่มีแค่เซเรสคุงเท่านั้นที่ชมแบบนั่นเลยนะจ๊ะ"
อาหารพื้นๆนี้อร่อยมาก
รสชาติเหมือนกับที่แม่ฉันทำกับข้าวให้ช่างเป็นรสชาติที่ชวนคิดถึง และอบอุ่นหัวใจมาก
ทั้งแซ็คและลุงเซ็คเตอร์อาจจะไม่คิดอย่างนั้นเพราะพวกเขาชินแล้วแต่บอกเลยมันไม่มีจานไหนอร่อยเท่านี้แล้ว
มันอาจจะใกล้เคียงที่สุดกับ 'รสชาติของแม่ฉัน' หรือ 'รสชาติของบ้านเกิดของฉัน'
"ผมเดาได้เลยว่ามันเป็นรสชาติของชิสุโกะซังหรือเปล่า ผมรู้สบายใจมากเลยละพอได้กินมันนะครับ"
“อุฟุฟุฟุ ฉันดีใจที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้นนะจ๊ะ คุ้มค่าลงทุนทำจริงๆ”
ชิซุโกะซังยิ้มกว้างมากเลย
แค่ได้มองรอยยิ้มของเธอฉันก็ชื่นใจแล้ว
น่าเสียดายที่มาเรียและเพื่อนๆของเธอน่าจะต้องใช้เวลาเป็นสิบปีกว่าจะสามารถแสดงรอยยิ้มและสีหน้าแบบผู้ใหญ่แบบนี้ได้
* * *
หลังอาหาร ชิซุโกะก็ชงชา
มันทำจากใบไม้แห้งซึ่งเป็นส่วนผสมพิเศษที่โลกนี้ แล้วเธอก็เทน้ำร้อนลงไป
อีกด้านหนึ่งก็มีเค้กตั้งอยู่
เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันรู้สึกว่าชีวิตในฐานะสมาชิกของปาร์ตี้ผู้กล้านั้นมันโครตโชคร้ายเลย
ฉันถูกบังคับให้ทำงานบ้านทุกอย่าง
แต่ทุกอย่างช่างแตกต่างมากเมื่อมาเทียบกับตอนนี้
"ชิซุโกะซังขอบคุณนะครับ!"
“ฉันรู้สึกไม่ดีนะจ๊ะ ถ้าเธอไม่ให้ฉันทำแค่นี้นะ”
เพราะงั้นมันห้องนี้เลยสะอาดและปราศจากฝุ่นและไม่ 'แค่นี้' เลยสักนิด
คนที่ไม่เคยทำงานบ้านมาก่อนจะไม่เข้าใจว่ามันยากแค่ไหน
"ชิซึโกะซัง คุณจะรังเกียจไหมถ้าคุณจะรับสิ่งนี้ไว้นะครับ"
ฉันเล็งไปที่ช่วงเวลาที่ชิสุโกะกำลังผ่อนคลายกับชาอยู่ ฉันหยิบกล่องที่มีสร้อยคอออกมา
"มาดูกัน~ มันคืออะไรกันนะ... เครื่องประดับรึเปล่าน่า?"
"เปิดมันดูทีครับ"
"หืม? นี่มันร้านดังไม่ใช่เหรอจ๊ะ?"
“อย่างน้อยผมก็อยากให้คุณได้มากขนาดนี้นะครับ”
ชิซุโกะค่อยๆ แกะกล่องอย่างระมัดระวังด้วยนิ้วที่สวยงามของเธอ และฉันแน่ใจว่ามันไม่ใช่จินตนาการของฉัน แต่ท่าทางของเธอนั้นสวยงามมาก
พวกเธอสามคนต้องวุ่นวายแน่ๆ
"สร้อยคอ? อัญมณีที่สวยแบบนี้! เธอให้ฉันงั้นเหรอ? เธอรู้ใช่ไหมว่ามันแปลว่าอะไรนะจ๊ะ?"
"แน่นอนครับ!"
“จริงเหรอ? เธอรู้จริงๆเหรอ? เธอให้ฉันทั้งๆที่รู้ความหมายงั้นเหรอ! แต่ฉันเป็นแค่สาวแก่ที่ไม่มีค่าอะไรเลยนะ และตอนนี้ฉันก็เป็นทาสที่จะทำทุกอย่างที่เธอต้องการด้วยนะ! เธอแน่ใจแล้วนะที่จะทำแบบนี้นะ? เธอจะไม่เสียใจแน่นะ?"
"ไม่เสียใจแน่นอนครับ! คุณเป็นคนแรกในโลกนี้ที่ผมตกหลุมรัก..."
"โอเค ฉันยอมรับมันจ๊ะ"
ชิซุโกะสวมสร้อยคอที่ฉันให้ไว้รอบคออย่างมีความสุข
“เธอชอบไหม เธอว่ามันเหมาะกับฉันไหม”
ชิซุโกะดูสวยมากตอนที่เธอรวบผมไปด้านหลังและสวมสร้อยคอ
