ตอนที่ 20 สิ่งที่ออกมาจากจอมปลวก

ซากพวกมดได้ถูกทุบจนกระจัดกระจายไปทั่ว ผมทำการเก็บกวาดพวกมันลงไปในที่จัดการขยะ

ในที่สุดการต่อสู้ก็จบลงแล้ว

「เฮ้อ เหนื่อยชะมัด ไม่ไหวแล้วว้อย ไม่เอาอีกแล้วเจ้ามดพวกนี้」

「เหนื่อยหน่อยนะคะ ยูโตะ」

「ขอบคุณที่มาช่วยกันเก็บกวาดนะคุโระ ช่วยได้เยอะเลย ครั้งที่แล้วที่ต้องจัดการคนเดียว ก็เล่นเอาแทบแย่เลย」

ผมขอบคุณคุโระจากก้นบึ้งของหัวใจที่ช่วยทำความสะอาด ก็จริงอยู่ว่าปริมาณศพของพวกมดที่ถูกขนไปโดยโดรนนั้นมันไม่ได้มีประสิทธิภาพอะไรขนาดนั้น

แต่อย่างน้อยความจริงที่ว่าผมไม่จำเป็นต้องจัดการกับพวกมันด้วยตัวคนเดียวอีกแล้ว มันก็สร้างกำลังใจให้ผมพอสมควรเลย

ผมส่ายหน้าไปมา เพราะไม่อยากจะนึกถึงพวกมันอีกแล้ว

「จะว่าไปแล้ว เรื่องที่คุยกันก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการรักษาความปลอดภัยอะไรนั่นเป็นยังไงบ้างแล้วล่ะ? 」

「ค่ะ ผลที่ได้คือสามารถคาดหวังเรื่องความปลอดภัยทางสังคมในอนาคตได้โดยไม่ต้องเป็นกังวล」

「……ถ้างั้นก็ดีแล้ว」

──ความปลอดภัยทางสังคม? ทำไมมันมีคำแปลกๆ โผล่มาด้วยล่ะ แต่ถ้าเป็นการอัปเดตระบบความปลอดภัยของAI ก็ไม่น่ามีอะไรมั้ง

「นอกจากนี้ ฉันอยากจะขอของพวกนี้ไปด้วยได้หรือเปล่าคะ? 」

「อ้อ เกี่ยวกับวิวัฒนาการอะไรนั่นสินะ? ได้สิตามสบายเลย…ว่าแต่…」

ในขณะที่ผมสงสัยว่าคุโระจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไร ผมก็ดันพลาดจังหวะที่จะถามไปเสียก่อนเพราะว่า

「ไม่จริงน่า」

ผมลืมไปเลยว่ายังเหลืออีกสิ่งหนึ่งที่ต้องจัดการ นั่นก็คือจอมปลวก

ทันใดนั้นเองภูเขาลูกเล็กๆ นั้นก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

──มีความเป็นไปได้ว่าพวกมดอาจจะออกมาจากจอมปลวกนั้นอีก ชิบละให้ผมได้พักบ้างเถอะ

ผมตัดสินใจคว้าเอาดาบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาในสภาพน้ำตาคลอเบ้า

แต่โชคดีที่สถานการณ์สุดเลวร้ายนั้นไม่เกิดขึ้น

ไม่มีมดคลานออกมาจากจอมปลวก กลับกันจอมปลวกนั้นดันพังทลายลงมาเฉยเลย

ในขณะที่ผมสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมก็เห็นแสงสว่างสองออกมาจากภายในจอมปลวกที่พังทลายลง

「เหมือนจะมีอะไรอยู่ข้างในเลย」

「คงเป็นเช่นนั้นค่ะ」

โฮโลแกรมของคุโระเองก็แสดงท่าทีแปลกๆ ออกมา

ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ จอมปลวกอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเอาดาบหนังสือพิมพ์ลองจิ้มไปเข้าที่จอมปลวก

จากนั้นจอมปลวกก็ทลายลงมาอีกครั้ง แล้วบางอย่างภายในก็ตกลงมาที่พื้น

「นาฬิกาเหรอ? เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้เห็นของแบบนี้อยู่ในนั้น」

「เป็นไปตามที่ว่าค่ะ」

นาฬิกาพกพาที่มีสายคล้องสีเงิน ตัวเรือนเป็นสีทอง ดูสะอาดสะอ้านไม่มีรอยตำหนิ ดูยังไงก็ของแพงชัดๆ

ผมเลยหยิบมันขึ้นมาขณะสวมถุงมือ

「เอ๋ ทำไมถึงมีนาฬิกาพกพาอยู่ในที่แบบนี้ได้ล่ะ? หรือจะเป็นของที่เจ้าของบ้านคนก่อนทิ้งไว้」

ผมเปิดฝาปิดนาฬิกาออกมาดู

ไม่พบร่องรอยอะไรอยู่ภายใน

「ตามคาด มันหยุดเดินไปแล้ว จะเอายังไงดีนะ เจ้าพ่อบ้านั่นก็บอกว่าเจ้าของคนก่อนตายไปแล้วด้วยสิ」

「หากเป็นแบบนี้ถึงจะเก็บไว้ก็ไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอคะ? 」

「อื้อ งั้นเหรอ เอาเป็นว่าก็เก็บไว้ก่อนละกัน แล้วค่อยไปถามกับเจ้าพ่อบ้าตอนกลับมา」

จากนั้นผมก็เก็บนาฬิกาพกพาไว้ในกระเป๋าเสื้อ

นาฬิกาพกพาเรือนทอง คือไอเทมชิ้นแรกที่ถูกค้นพบในดันเจี้ยนคุโระ 1 และไม่นานหลังจากนั้นก็จะถูกเป็นที่รู้กันว่า มันคือไอเทมระดับสูงที่มีพลังซ่อนเร้นอยู่มากมหาศาลกว่าที่ใครจะคาดถึง