ตอนที่ 17 มดผู้โชคร้าย

【ดันเจี้ยนคอร์เปอเรชั่น】

「ฉันกลับมาแล้ว อย่างที่พูดเรื่องเขตพื้นที่พิเศษได้รับการรับร้องแล้ว!」

「ยินดีด้วยนะครับ」

「สมแล้วที่เป็นผู้จัดการ!」

「ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ต้องได้รับการจารึกแล้ว」

สมาชิกทีมที่ดูแลส่วนของยูจังแชแนลได้ชื่นชมผู้จัดการที่ผ่านศึกอันเหนื่อยล้ามา

น่าเสียดายที่มิโดริคาวะไม่ได้มาร่วมวงด้วย

「มิโดริคาวะกำลังเผชิญโชคร้ายอยู่เหรอ」

「ใช่ครับ นี่ก็ผ่านมาได้สัก 6 ชั่วโมงแล้ว」

คาโต้ชายร่างหมีบอกกับผู้จัดการของเขา

จากมุมมองของคาโต้แล้ว มิโดริคาวะคือผู้ใต้บังคับบัญชาที่หาโอกาสในการเตะเขาทุกครั้งที่มีโอกาส แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

มิโดริคาวะ โทโนะ หญิงสาวที่ต้องเผชิญความโชคร้ายทุกครั้งที่ได้ขยับตัว

แค่เดินนิ้วเท้าก็จะเผลอไปกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะ

พอพยายามจะดื่มน้ำ ด้ามจับก็จะหลุดออก

ล่าสุดก็ลื่นล้มไปเพราะพยายามจะเช็ดกาแฟที่หกบนพื้น

เท่านั้นยังไม่พอ พอล้มไปแล้วยังจะโดนกองกระดาษที่ถ่ายเอกสารมาล้มทับไปอีก

การพังทลายของมันราวกับหิมะถล่ม ก่อนที่กาแฟบนพื้นจะเปลี่ยนกระดาษเป็นสีน้ำตาล

แต่เอาเป็นว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอทุกคนก็คุ้นชินกันแล้ว

แน่นอนว่ากองกระดาษพวกนั้นถูกวางแทนที่เอกสารสำคัญเอาไว้ล่วงหน้าแล้วราวกับรู้ว่าจะต้องเจออะไร

มันคือโชคร้ายที่มิโอริคาวะต้องเผชิญอย่างเลี่ยงไม่ได้

ในที่สุดช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดก็สิ้นสุดลง

พวกพนักงานรีบเข้าไปดูแลมิโดริคาวะที่สภาพสะบักสะบอม

ก่อนจะยื่นแล็ปท็อปออกมา

แล้วมิโดริคาวะก็ใช้มือที่สั่นเทาของเธอล็อกอินเข้าเครื่อง

「หัวหน้าคะ ได้มาแล้วค่ะ การติดต่อจากทาง「ยูจังแชแนล」การประชุมทางไกล..」

พอพูดจบมิโดริคาวะก็ทรุดตัวลงไป คาโต้ก็รีบพยายามเข้ามาพยุงร่างของเธอไว้ ก่อนที่พนักงานผู้หญิงคนอื่นจะเข้ามาช่วยเหลือเธอ แล้วหามไปส่งห้องพยาบาล

　◆◇

【ขณะเดียวกันที่สวนของบ้านยูโตะ】

「ชิบละ ไอ้แบบนี้มัน แย่แล้วสิ」

ผมมองไปยังจุดหนึ่งของสวนแล้วตัวสั่น

พื้นดินส่วนหนึ่งของบ้านกลายเป็นกองภูเขาเล็ก

ภูเขาสีน้ำตาลที่สร้างขึ้นมาจากดิน

「พวกมดมันกลับมาสร้างรังอีกแล้วสิน้า แถมไอ้เจ้าพวกนี้ก็ดันทนมือทนเท้าจนยาที่ซื้อมาจากร้านไม่ได้ผลอีก」

เท่าที่จำได้นี่ก็เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่ผมเจอพวกนี้

ตอนที่เจอมันครั้งแรกบอกเลยว่างานหยาบสุดๆ

เพราะผมไม่ทันได้สังเกต แล้วปล่อยพวกมันทิ้งไว้นาน กว่าจะรู้ตัวมันก็ลามเข้าไปถึงบ้านผมแล้ว

ภาพของมดจำนวนนับไม่ถ้วนที่คลายไปทั่วพื้นบ้านนั่น

ฝูงมดที่ไม่ว่าผมจะทุบมันด้วยดาบหนังสือพิมพืสักเท่าไหร่ มันก็โผล่ออกมาเรื่อยๆราวกับไม่มีวันหมดสิ้น ผมที่หัวเสียก็เลยรีบปั่นจักรยานไปที่ร้านขายของใกล้ๆเพื่อซื้อยากำจัดมดมา แต่ก็ดันไม่ได้ผลซะงั้น

สุดท้ายผมก็ต้องฟาดพวกมดนี่ด้วยมือของตัวเองให้หมดสิ้น ในสภาพเหนื่อยจนน้ำตาคลอเบ้า

「มหาสงครามมดล้างโลกครั้งที่ 3 เริ่มขึ้นแล้วสินะ....」

ผมหยิบดาบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอีกครั้งด้วยดวงตาที่สิ้นหวัง

ไอ้จอมปลวกระยำนั่น พ่อจะฟาดให้เรียบเลย