ตอนที่ 9 ห้องใต้ดิน
「แฮก แฮก แฮ่ก」
ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของผมถูกพ่นออกมา
ตอนนี้ผมกำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเข้าแล้ว
ระหว่างทางกลับจากโรงเรียนได้ประมาณ 1 ใน 3 ของระยะทางทั้งหมด จักรยานของผมก็ยางแตก
จักรยานที่เป็นพาหนะอย่างเดียวของผม หากไม่มีสิ่งนี้แล้วละก็จะโรงเรียนหรือซื้อของผมก็ไม่สามารถทำได้ทั้งนั้น
แต่ก็เพราะไหนๆ มันก็มาขนาดนี้แล้ว ผมก็เลยจำเป็นต้องเข็นจักรยานกลับบ้านไปด้วยความสิ้นหวัง
โชคดีที่ผมได้เห็นบ้านของตัวเอง ก่อนตะวันจะลับขอบฟ้าไป
ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ทางคุโระเองก็ออกมาทักทายผมจนทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ใช่เวลาก็เถอะ
──ต้องหาทางทำอะไรสักอย่างกับจักรยานก่อนจะถึงพรุ่งนี้ โชคดีอยู่ที่ผมมีอุปกรณ์ในการซ่อม ยางอะไหล่ก็มีเหมือนกัน แต่ปัญหาคือ....
หลังจากที่ผมเปลี่ยนเป็นชุดสำหรับการทำงานแล้ว ผมก็ไปหยิบดาบหนังสือพิมพ์จากห้องครัวก่อนจะสูดหายใจเข้าออกลึกๆ อยู่ที่หน้าประตูบานหนึ่ง
คุโระเองก็ลอยอยู่ข้างๆ ผม
「ยูโตะ วันนี้จะทำอะไรเหรอคะ? 」
「อ้อก็ตั้งใจว่าจะซ่อมจักรยานที่ยางมันแบนน่ะ แต่เครื่องมือกับยางสำหรับเปลี่ยนดันอยู่ข้างในนั้นน่ะสิ」
「ข้างในนั้น? 」
「ห้องใต้ดินน่ะสิ ไม่รู้จะสร้างให้โคตรกว้างโดยไม่จำเป็นทำไม แถมมีพวกแมลงอยู่ข้างล่างเต็มไปหมด คงจะเป็นเพราะความชื้นของใต้ดินละมั้ง ฉันละไม่ชอบเลยจริงๆ หนาวก็หนาว」
หลังจากคุยกับคุโระเสร็จผมก็ตัดสินใจเดินลงไป
ไม่มีเวลามาให้เสียไปมากกว่านี้แล้ว ไหนจะต้องจัดการข้าวเย็นหลังซ่อมจักรยาน ไหนจะเตรียมตัวไปโรงเรียนพรุ่งนี้อีก
พอประตูถูกเปิดออก เซนเซอร์หลอดไฟบริเวณบันไดก็ตรวจจับเจอผมแล้วส่องแสงสว่างออกมา
คุโระเองก็ตามผมมาโดยไม่พูดอะไร
จะว่าไปก็ไม่ได้ลงมาห้องใต้ดินซะนานเลย อย่างที่คิดพวกแมลงนี่ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด
ระหว่างที่ผมเดินผ่านบันได ผมก็แกว่งดาบหนังสือพิมพ์ของผมไปแบบสุ่มๆ ด้วย
──ทำไมพอยิ่งลงมามันยิ่งมืดกว่าเดิมกันนะ หรือเพราะเราเอาของไปเก็บไว้เยอะเกินไป?
จากนั้นผมก็ทำการแกว่งดาบหนังสือพิมพ์ไปเรื่อย ตามเงามืดที่มืดยิ่งกว่าเดิมถึง 20% ได้ แน่นอนว่าผมต้องระวังทุกย่างก้าวของผมด้วย
──อ๊ะ เหมือนจะเหยียบอะไรเข้าแล้วสิ.....
ผมสัมผัสได้เลยว่ามีอะไรบางอย่างถูกผมทับเอาไว้อยู่ใต้รองเท้าบูต
แต่ผมเลือกที่จะเมินมันไปก่อน ยังไงเดี๋ยวค่อยมาจัดการทำความสะอาดแล้วกัน
ในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของชั้นใต้ดิน เอาละรีบหาอุปกรณ์ซ่อมกับอะไหล่ดีกว่า จะได้รีบกลับขึ้นไปสักที
